Δευτέρα, τελευταία του έτους μέρα. Προβλήματα. Διάθεση πεσμένη. Πρωί. Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Η μητέρα μου στο Νοσοκομείο και πάλι. Το κινητό στην τσέπη. Μηνύματα πάνε και έρχονται.
Κάποια στιγμή κοιτώ το κινητό μου. Στην οθόνη ένα αθώο κίτρινο φακελάκι. Μήνυμα. Το διαβάζω. Τυπικό.
“Χρόνια πολλά με υγεία και χαρά και δημιουργία”.
Εκείνο που έχει σημασία είναι το όνομα του αποστολέα.
“Χρόνια πολλά με υγεία και χαρά και δημιουργία”.
Εκείνο που έχει σημασία είναι το όνομα του αποστολέα.
Ένα πρόσωπο από το παρελθόν. Πόσα χρόνια έχουμε να μιλήσουμε; Δύο, τρία; Και τώρα, έτσι ξαφνικά, το μήνυμά της. Χαίρομαι χαρά μεγάλη. Η διάθεση μου καλυτερεύει. Αρχίζω και σκέφτομαι τι θα απαντήσω. Θέλω μια απάντηση δυνατή, χαριτωμένη, πρωτότυπη. Σκέφτομαι απαντήσεις πολύπλοκες, απλωμένα σώψυχα, ποιητικά διάφορα.
Ηρεμώ. Πρυτανεύει η “λογική”. Η απάντησή μου, ώρες αργότερα, ομοίως τυπική: “Ευχαριστώ πολύ και. . . αντεύχομαι.”
Την σημασία την έχει, και πάλι, το όνομα του αποστολέα. Στην περίπτωσή μου το, υπαινικτικό, “αείποτε”. Μια πρόσκληση για το ημερολόγιο αυτό. Ένα ημερολόγιο όπου δέκα τουλάχιστον εγγραφές την αφορούν άμεσα. Η ελπίδα ότι θα παρακινηθεί να ψάξει αυτό το “αείποτε” και ότι θα το επισκεφτεί, θα διαβάσει, θα καταλάβει.
Η αρχική σκέψη ήταν για μια απ’ ευθείας αναφορά σε μια από αυτές τις εγγραφές. Απορρίφθηκε. Προτίμησα τον υπαινιγμό και την ελπίδα. Την χαρά της ανακάλυψης. Το ξάφνισμα. Θυμήθηκα εποχές, στα τέλη της δεκαετίας του 70, που η επικοινωνία, παραμονή πρωτοχρονιάς, μαζί της ήταν επιβεβλημένη. Τότε μου τηλεφωνούσε και μου ευχόταν. Γιατί με εκτιμούσε και με είχε στην σκέψη της, έλεγε. Μείναμε στην εκτίμηση.
Μεγάλωσα πια. Δυσκολεύομαι να πιστέψω τα απίστευτα. Τίποτα δεν εγγυάται συνέχεια με αφετηρία το μήνυμά της. Με σκέφτηκε (προφανώς), το έπεμψε. Μέχρι εκεί. Μια απόδειξη ότι όλο και κάποια νημάτια μένουν να μας ενώνουν με το παρελθόν. Εδώ θα μείνει το πράγμα. Σε δυο μηνύματα που ταξίδεψαν. Σ’ ένα εκατέρωθεν “Βρε για δες η/ο. . .”. Ας είναι και έτσι. Έχει την αξία του. Την ομορφιά του.
Ίσως σε δυο – τρία χρόνια να είμαι εγώ αυτός που θα της πέμψει ένα μήνυμα ή θα της τηλεφωνήσει. Γιατί μερικές φορές μας πλημμυρίζει η νοσταλγία και η τρυφερότητα και δακρύζουμε. Γιατί είμαστε άνθρωποι που αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπήσουμε.
Όπως και να έχει την ευχαριστώ από καρδιάς για το μήνυμά της που, κυριολεκτικά, μου έφτιαξε τη μέρα. Να είναι καλά. Υγιής, χαρούμενη, δυνατή, ευτυχισμένη. . .
Καλή Χρονιά! Εμπρός να κάνουμε το 2008 γόνιμο, αλησμόνητο, άπαιχτο!
Από το άλμπουμ του Λάκη Παπαδόπουλου “Δεν Έχω Στιγμές” ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι.
Γουάου! Εστω κι'έτσι σαν χρησμός. Ενα μήνυμα στο μπουκάλι. Τουλάχιστον εκφράστηκες. Αν και οι άλλοι δεν είναι στο μυαλό μας. Κι'ίσως να μην έχει ιδέα από μπλογκς.:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι μιά γόνιμη, αλησμόνητη, άπαιχτη χρονιά!
Οσο για την μητέρα σου, το καλύτερο για εκείνην.
Κάνοντας ποδαρικό ως πρώτο σχόλιο σου αφήνω την αγάπη μου και ένα κόκκινο κορδελλάκι να δέσεις στην πόρτα σου.
φιλιά
Πολύ χαίρομαι που μου έκανες ποδαρικό! Από διαδίκτυο κάτι κατέχει αλλά μέχρι να φτάσει στο ημερολόγιο αυτό είναι μια άλλη ιστορία. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Χανόμαστε μέσα στην τρελή πορεία του αστικού οικογενειακού βίου. Τρελαινόμαστε μέσα στο ρου μιας προσωπικής ιστορίας που γεμίζει αναμνήσεις σαν βιογραφίας. Γιατί να μην της στείλεις στη γιορτή της; Γιατί μόνο τούτη τη φορά τη θυμήθηκες;
ΑπάντησηΔιαγραφήτα απιστευτα ερχονται και χωρις να τα πιστευεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη χρονιά
κι ευχομαι περαστικα στη μητερα σου
Εγω πάντως αν εισέπραττα αυτή την ξερή απάντηση θα αισθανόμουν ότι μαλλον ενόχλησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω αν θα 'μπαινα στην διαδικασία να λύσω τον γριφο "αείποτε".
Με συγχωρείς αν είμαι σκληρή μα η κίνηση-πρόσκληση έγινε εκ μέρους της.
Κι αντί η απάντηση να'ναι αυτή που περίμενε -δηλ. ένα τηλεφώνημα- εισέπραξε μια βαριεστημένη απάντηση κι ενα γρίφο!
Τα περιθώρια των ευκαιριών μας στενεύουν με το χρόνο.
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει" Αειποτούλη μου !
Εύχομαι ειλικρινά να συμφωνεί διαβάζοντάς με,γιατί τοτε σημαινει πως θα 'χει λύσει το γρίφο σου!
Αλλιώς ,ισα-ίσα προλαβαίνεις να "αντευχηθείς" κι έτσι να γίνει "απαιχτο " το 2008!! :))
Εύχομαι από καρδιάς η περιπέτεια της μητέρας σου να λήξει το συντομώτερο κι η νέα χρονιά να κάνει αληθινά όσα ονειρεύεσαι!
Φιλιά!
Εγώ πάλι αγάπη σας έχω εσάς. Καλή χρονιά και έτσι για την ιστορία σε αντίστοιχο e-mail, έριξα εκείνη την χειροβομβίδα διασποράς που ένα χρόνο ιδρώνει στο χέρι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπουμ!!!!!
ο δείμος του πολίτη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου άρεσε αυτό το “τρελή πορεία του αστικού οικογενειακού βίου”. Η γιορτή αργεί και, από ότι γνωρίζω, δεν τη γιορτάζει. Την θυμάμαι αρκετά συχνά, και παλαιότερα συχνότερα, αλλά αυτό δε σημαίνει, πλέον, κάτι. . .
Orelia:
Ευτυχώς που υπάρχουν τα απίστευτα για να καταπίνουμε τα πιστευτά. Ευχαριστώ πολύ.
aqua:
Θαρρώ ότι το δικό μου μήνυμα ήταν εναρμονισμένο και με το ύφος και με το “ύψος” του δικού της. Μάλιστα, και μιας κι εκείνη πήρε την πρωτοβουλία, αν το επιθυμούσε θα μπορούσε να πέμψει κάτι πιο, θα έλεγα, δραστικό. Να σημειώσω ότι μιλάμε για μια “ιστορία” διάρκειας μεγαλύτερης των είκοσι ετών όπου τα περισσότερα σενάρια έχουν εξεταστεί /παιχτεί. Προσωπικά, πάντως, αν αντιμετώπιζα έναν αντίστοιχο γρίφο θα έπεφτα με τα μούτρα! Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. . .
Xνούδι:
Αμοιβαιότητα εξομολογημένη η μισή συγχωρεμένη; Τις λατρεύω τις χειροβομβίδες διασποράς! Εύχομαι λαμπρά και κόκκινα, του πάθους ζωηρά, αποτελέσματα!
Καλό Απόγευμα!
aqua:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύπς! Όπου “είκοσι ετών” βάλτε “τριάντα ετών” και πιστεύω να συμφωνήσετε ότι γνωριζόμαστε αρκετά για να μην παρερμηνεύουμε τις κινήσεις ο ένας του άλλου. . .
Λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένε μου Αείποτε...
Αυτά τα "αν επιθυμούσε" και "εγώ αν αντιμετώπιζα" και "μιας και εκείνη", είναι που βάζουν αγκαθάκια και τρικλοποδιές στην ανθρώπινη επικοινωνία.
Κανείς δεν είναι μάντης.
Κι ο καθένας είναι αυτός που είναι.
Εσύ μπορεί στη θέση της να έκανες άλλα, αλλά εσύ, είσαι εσύ.
Εκείνη είναι άλλος άνθρωπος.
Ο τρόπος συλλογισμού του καθενός είναι κι ένας άλλος κόσμος. Μην το ξεχνάς.
Η τακτική του "εκείνη αν ήθελε..." είναι η τακτική του... μπαλακίου. :)
Ο άλλος να πάρει την πρωτοβουλία, ο άλλος να σηκώσει το βάρος, γιατί;
Για να έχουμε σίγουρο έδαφος να πατήσουμε;
Για να λιγοστέψουν οι πιθανότητες απόρριψης;
Ανώφελο, αγαπημένε μου φίλε.
Φάγαμε τα μούτρα μας χρόνια και χρόνια στη γοητευτική και επώδυνη περιπέτεια που λέγεται ανθρώπινη επικοινωνία ώστε να μπορούμε πλέον να μιλάμε καθαρά.
Να αρθρώνουμε επιθυμίες.
Κι αν εκείνη δε θέλει κάτι παραπάνω από μια αποστολή sms, τι θα γίνει δηλαδή;
Πρωτάρηδες είμαστε στο γύρισμα της πλάτης;
Καλύτερα να μην κοινωνούνται καν οι προθέσεις;
Μακρυγορώ όμως κι ας κλείσω λέγοντας τούτο:
Σε μία, μυριάκριβη και απρόβλεπτη ζωή δεν έχουμε την πολυτέλεια της αναμονής δύο και τριών χρόνων.
Η ζωή είναι εδώ και είναι τώρα.
Ο,τι δε ζούμε στον ενεστώτα, έχει τρόπους να μας εκδικηθεί.
Σε φιλώ.
Ζόρικο το σχόλιο και σαφέστατα επί της ουσία. Με την ματιά, όμως, του τρίτου, του παρατηρητή. Βεβαιότατα η στάση μου εμπεριέχει υπεκφυγή. Σαφέστατα επιθυμώ περισσότερα από όσα με το μήνυμα μου έδειξα. Πραγματικά “πετάω το μπαλάκι” και περιμένω μια αντίδραση. Μπαίνω σε μια άβολη κατάσταση αναμονής x ημερών. Όμως, πώς αλλιώς; Το παρελθόν βοά και δεν εγγυάται το παραμικρό. Τριάντα και χρόνια παλινδρομήσεων, εναλλαγής παρατεταμένων διαστημάτων σιωπής και τοπικών μεγίστων. Ποτέ δεν επιτεύχθηκε το απόλυτο μέγιστο. Και είναι αργά πια. Κανένας δεν μεγαλώνει δίχως συνέπειες. Βεβαίως και υπάρχει, και ευτυχώς στην περίπτωση αυτή, εγωισμός. Ένας εγωισμός που χτίστηκε με την πάροδο του χρόνου, με την μέθοδο, αν θες, δοκιμής και λάθους. Ποτέ δεν συγκατάνευσαν οι Θεοί, ποτέ δεν υπήρξε η κρίσιμη μάζα, ποτέ δεν συγχρονιστήκαν οι αγάπες μας. Παραμένει ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου. Είναι πλέον ζυμωμένη με την ύπαρξη μου. Και της το έχω πει. Από εκεί και πέρα αρνούμαι να μπω σε γνώριμες, άγονες διαδικασίες. Βλέπεις η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω: “Ο,τι δε ζούμε στον ενεστώτα, έχει τρόπους να μας εκδικηθεί”. Το έζησα πολύ έντονα στην περίπτωση αυτή. Έκανα λάθη, τα πλήρωσα. Με όσα περιθώρια είχα προσπάθησα. Απέτυχα. Το δέχτηκα.
Να είσαι καλά Καπετάνισσα.
Σε, κι εγώ, φιλώ.
Είσαι ωραίος άνθρωπος Αείποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι χαίρομαι την κουβέντα μαζί σου.
Σε καταλαβαίνω.
Και σε κατανοώ.
Πλήρως.
Εσύ να είσαι καλά.
Κι εσύ ξέρεις τις αντοχές σου.
Μπαίνω στη θέση του "απέναντι" για να γεφυρώσω, να ξεμπλοκάρω.
Γνωρίζοντας πως ο φόβος είναι μεγάλο στοιχειό.
Δε μπορώ να μην υποκλιθώ μπροστά στη λεβεντιά σου να ξεγυμνώνεις συναισθήματα.
Σπουδαία δουλειά.
Ιδίως για άντρα.
Την αγάπη και τα σέβη μου.
Καλό είναι μεγαλώνοντας να μεγαλώνουμε. Το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και να μην ομολογείς δεν είναι η καλύτερη μέθοδος. Προσπαθώ, λοιπόν, για το "νόει το πραττόμενον". . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το ενδιαφέρον.
Σε φιλώ,
Καλημέρα!