0421. Αναδημοσίευση

20/02/1973

. . . Γράφω στην σκόνη γραφή πύρινη. Νότες ξένοιαστες πετάγονται και μου γεμίζουν το στερέωμα, νότες μονοτονίας πικρόχολης θρέμμα και γέννημα να γεμίζουν των ανόητων την ακοή την ανάλγητη. Κλείστε τον δρόμο, ανοίξτε τα μάτια, χαράξτε δρόμους ευρείς και ίσιους (το λαϊκό στοιχείο. . .).

Μισώ των ανοήτων τα λόγια τα ανούσια, του αναγκασμού τα έργα, της αδεξιότητας τα δημιουργήματα.

Κρεμάστε τα ιδανικά σας ψηλά (εάν, βεβαίως, φτάνετε. . .) για να μην σκονίζονται (εάν, βεβαίως, δεν το θέλετε).

Ανοίξτε βιβλιάριο καταθέσεων στην τράπεζα του εαυτού σας με καταθέσεις τα έργα σας (μικρά, πολλά, νευρώδη και δυναμικά).

Καταθέστε τα χρήματά σας σε μία τράπεζα, εάν δεν έχετε χρήματα καταθέστε τον χρόνο σας (σε άλλη τράπεζα). Φτιάξτε τον χρόνο σας μια συμπαγή ενότητα δημιουργίας (σκεφτείτε πόσο λίγο ζούμε). Εάν δεν το κάμετε δεν έχετε δικαίωμα διαμαρτυρίας για όσα θα έλθουνε. (Σκεφτείτε τον πολυαδικοσπαταλημένο τωρινό χρόνο σας να σας βγάζει, μετά 5-10 χρόνια, γλώσσα κοροϊδίας. . . Κι όμως, τον χάσατε!).

Σκάψτε μια γωνιά, κάπου στο είναι σας, να βάζετε τις νότες (όχι τις μονότονες, τις άλλες). Αν μη τι άλλο θα ξεκουράζεσθε στη γωνιά σας αυτή (Φτιάξτε την με κέφι, στοργή και αφοσίωση να είναι κατάδική σας. – Τα περιεχόμενά της να τα ξεσκονίζετε τακτικά).

Να αερίζετε το πάτωμα το επάνω. (Προς Θεού, μην αφήσετε δομή μονολιθική να το κατέχει). Κρατείστε το βλέμμα και το άγγιγμα και το χαμόγελο για τα πρόσωπα που θα αγαπήσετε. (Ίσως τα αποθέματά σας σε αυτά να είναι τεράστια δια της συχνής χρήσεως όμως χάνουν το νόημά τους το αληθινό. Εάν, παρά ταύτα, τα σκορπίζετε αφειδώς είστε. . . μεγάλη ψυχή . . . και, δυστυχώς, κενή).

Χαρίστε στις σκέψεις σας ποιότητα και στις σχέσεις σας διάρκεια. (Η διάρκεια θα μπορούσε να κρατήσει στην ζωή τα μικρά και ασήμαντα). Βράστε τις ελπίδες σας και πιέστε το ζουμί τους.

Απευθύνω έκκληση στον γυναικείο πληθυσμό της χώρας (ονόματα δεν λέμε) να μην χρησιμοποιεί τόσο αλόγιστα κούφιες (άλλοτε και ίσως ποτέ -- μεγάλες) λέξεις όπως φιλία (!!!), ελευθερία (!!!!) κ.λ. Και κυρίως, διάβολε, δεν είναι ανάγκη να επιτείνει την ανύπαρκτη έννοια τους με λέξεις όπως άπειρη, αιώνια, τέλεια, ακατάλυτη, αληθινή και δεν σώνεται (και 16 θαυμαστικά συνολικώς να μην χάνουμε χρόνο).

Κάτω από τα πόδια μου τα ανοικτά κυλά σφυρίζοντας ρυάκι βρώμικο παρασέρνοντας κουβάρι μαλλιαρό και βρώμικο τον χαμένο μου χρόνο, τις αλόγιστές μου ενέργειες, την κοροϊδία μου την μάταιη. Ένα γράμμα ξερό με τριγυρίζει μέρες τώρα μουρμουρίζοντας για κόσμους άγνωστους ως τα τώρα και οικοδομές πολυώροφες (ίσως του ανοίξω να μπει να ζεσταθεί και μετά να φύγει και να μείνω πάλι μόνος – η διάρκεια θα ήταν χάρισμα πολύ μεγάλο).

Φτιάχνω πολλές δυάδες μα τις χαλώ όλες ως τα τώρα (η τελευταία και ευλογημένη – το μεγαλύτερο πλήθος θα ναι ψεύτικες ευχές – ας είναι και η καλύτερη, για να ανατείλει ο ήλιος μου – ο νέος – ολοφώτεινος και ζεστός να συνεχίσει την πορεία του την πριν από 18 περίπου χρόνια αρχινισμένη).

Φλυαρώ φλυαρίες καινές και ίσως κενές και ανόητες. Ψάχνω τον ήχο (που ταιριάζει στον αυλό μου τον κράχτη, τον καινούργιο). Πολλές και ευαίσθητες απλώνω ολόγυρα και μακριά τις κεραίες μου με σκοπό να συλλάβω την ανοησία και τον πόνο και την δυστυχία και την ειρωνεία και την άγνοια και τον συμβιβασμό και την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια και το σχετικό και το ύπουλο στοιχείο που βρυχάται.

Κάνω την μορφή μου ήρεμη να μην τρομάζει τα πλάσματα που αγάπησα. Φορώ την μάσκα που μου δώρισε το περιβάλλον ευσυνείδητα πρωί και βράδυ (παλεύω αδιάκοπα όμως να μορφώσω, όπως εγώ περίπου θέλω, την αποκάτω την αυθεντική).

Θέλω να πω α και λέω ε, παρακαλώ δείξτε μου που είναι το κουμπί και εγώ θα το πατήσω! (Μια βροχή μας σώνει).

Here is my song for the asking

Ask me and I will play

So sweetly, I’ll make you smile

This is my turn away

I’ve been waiting all my life

Thinking it over, I’ve been sad

Thinking it over, I’d been more than glad

To change my ways for the asking

Ask me and I will play

All the love that I hold inside

Μαρία, απ’ ότι διαβάζω, ευχές έχεις συλλέξει (διότι περί διαγωνισμού συλλογής πρόκειται μάλλον) αρκετές (των οποίων την αυθεντικότητα αμφισβητώ).

Από μέρους μου είθε να έχεις την τύχη που τα ΕΡΓΑ σου προδιαγράφουν και όχι εκείνη των περιστάσεων την ανεύθυνη.

Το κείμενο μου αυτό περιέχεται σε ένα “Λεύκωμα” μιας συμμαθήτριας μου της έκτης, τότε, Γυμνασίου. Μιας συμμαθήτριάς μου η οποία είχε την καλοσύνη να μου παραχωρήσει ένα πλήρες φωτοαντίγραφό του. Ζωντάνεψαν έτσι μνήμες, το διάβασα και θυμήθηκα πρόσωπα και πράγματα. Παραθέτω, επίσης, και την φωτογραφία που το συνόδευε και ακούγεται, βεβαίως και να είναι καλά η εποχή που το επιτρέπει, το τραγούδι “Song For The Asking” των Simon And Garfunkel. . .

14/01/2008