0417. Μετενσάρκωση

Πάντοτε έλεγα, σε σχετικές συζητήσεις, ότι η μετά θάνατον ζωή, σε οποιαδήποτε έκφανσή της, από την στιγμή που δεν έχω πλήρη συνείδηση του παρελθόντος [μου] με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Διαβάζω λοιπόν, αυτές τις μέρες, το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο “Αναμνήσεις επί χάρτου – Κείμενα για την βιβλιοφιλία” του Umberto Eco [Ελληνικά Γράμματα – ISBN 978-960-19-0141-1] σε μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη.

Στο βιβλίο αυτό και στην σελίδα 12, Κεφάλαιο: “Η ΦΥΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ”, διάβασα:

Ορισμένες ανατολικές φιλοσοφίες μας λένε ότι ο ρους της ζωής δεν διακόπτεται και ότι μετά θάνατον μετενσαρκωνόμαστε σε άλλα πλάσματα. Αλλά μπροστά σε αυτή την απάντηση, ανακύπτει αυθόρμητα το ερώτημα: «Όταν θα είμαι εκείνο το άλλο πλάσμα, θα θυμάμαι ακόμη ότι υπήρξα εγώ και θα μπορώ να συγκεράσω τις παλιές μου αναμνήσεις με τις νέες που θα αποκτήσει αυτό το πλάσμα;». Αν η απάντηση είναι αρνητική, την έχουμε πατήσει, διότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στο να είμαι ένας άλλος που δεν ξέρει ότι υπήρξε εγώ και στο να εξαφανιστώ στο τίποτα. Δεν θέλω να επιβιώσω ως κάποιος άλλος, θέλω να επιβιώσω ως ο εαυτός μου. Και μιας και δεν θα υπάρχει πια το σώμα μου, ελπίζω να επιβιώσει η ψυχή μου: αλλά η απάντηση που όλοι θα δίναμε μας λέει ότι ταυτίζουμε την ψυχή μας με τη μνήμη μας. Όπως έλεγε και ο Βαλερί: «Καθ’ εαυτόν είμαι, ανά πάσα στιγμή, ένα τεράστιο συμβάν αναμνήσεων».

Και πράγματι μου φαίνονται πιο ανθρώπινες εκείνες οι θρησκείες που μας διαβεβαιώνουν ότι μετά θάνατον θα θυμόμαστε τα πάντα για τον εαυτό μας· και ακόμη και η κόλαση δεν θα είναι παρά μία αιώνια ανάμνηση των αιτίων για τα οποία έχουμε τιμωρηθεί.

Πολύ το ευχαριστήθηκα το απόσπασμα αυτό και προσυπογράφω προθυμότατα το:

Δεν θέλω να επιβιώσω ως κάποιος άλλος, θέλω να επιβιώσω ως ο εαυτός μου

Αλλά αυτά είναι λεπτά ζητήματα και οι Θεοί, ίσως και μόνο, γνωρίζουν το τι μετά τον φυσικό μας θάνατο συμβαίνει. Μια σχετική απορία την έχω πάντως.

“Ω ρε λες να μετά θάνατον άγρια μπλέξουμε;” συλλογίζομαι και απορώ. Όμως, το έχω όπως γράψει, με το βέβαιο πρέπει να είμαστε επιεικείς. Θα πεθάνουμε και θα μάθουμε ή θα πεθάνουμε και δεν θα μάθουμε. Μέχρι τότε συνιστώ υπομονή και, σε κάθε περίπτωση, καλή ζωή.

Το βιβλίο πάντως, και για να επανέλθω στην πεζή πραγματικότητα, το βρίσκω πραγματικά εξαιρετικό. Ο Eco έχει τον τρόπο του. Ωραιότατες οι στοχασμοί του περί βιβλιοφιλίας, βιβλιομανίας και βιβλιοκλασίας. Εξαιρετικά πλούσιες οι πληροφορίες που δίνει για συγγραφείς, βιβλία, εκδότες, βιβλιοκαταλόγους και χρονολογίες. Μια εξαιρετική συντροφιά για τις ώρες που περνάω στο πλευρό της μητέρας μου. . .

Να είσαστε όλοι καλά. Προσοχή μέγιστη στο πώς και το τι της μετενσάρκωσης [σας]!

Από το άλμπουμ του Νίκου Ξυδάκη “Πρώτο Βράδυ στην Αθήνα” η Γλυκερία τραγουδά “Μια η Ζωή Δυο οι Ζωές” σε στίχους Μανώλη Ρασούλη.

04/01/2008