0367. Μια Αγκαλιά

Συναντιόντουσαν σε γραφεία και διαδρόμους. Γνωριζόντουσαν από χρόνια. Εκείνη νεότερη και ελκυστική. Εκείνος σύννους και απόμακρος. Οι σχέσεις τους ήταν τυπικές. Υπηρεσιακές. Μια καλημέρα και σπανίως ένα χαμόγελο. Δεν είχαν περισσότερα. Ούτε ήθελαν.

Βρέθηκαν στην ίδια επιτροπή. Έπρεπε να συνεργαστούν. Δυσκολευόντουσαν. Εκείνη ήταν πρόσχαρη και επιθετική. Εκείνος απόμακρος και κατασταλαγμένος. Την εκνεύριζε το ατάραχο ύφος του. Τον ενοχλούσε η συνολική παρουσία της. Ή έτσι νόμιζε.

Σε μια συνεδρίαση ήρθαν σε έντονη αντίθεση. Εκείνος ήταν απόλυτος και σαφής. Εκείνη διαισθητική και ενημερωμένη. Λογοφέρανε. Ανταλλάξανε λόγια. Κόπηκαν και οι καλημέρες και τα χαμόγελα.

Στην επόμενη συνάντηση εκείνος ήταν εξαιρετικά ήπιος. Σχεδόν γλυκός. Εκείνη σφιγμένη και τυπική. Στην αποχώρηση τής χαμογέλασε. Περισσότερο με τα μάτια. Τον αγριοκοίταξε.

Την επισκέφτηκε στο γραφείο της. Ξαφνιάστηκε. Της ζήτησε συγγνώμη για την συμπεριφορά του. Του την αρνήθηκε. Έκανε μια μικρή υπόκλιση και έφυγε.

Στις συνεδριάσεις της επιτροπής εξακολουθούσε να είναι ήπιος και συναινετικός. Εκείνη τυπική και αγέλαστη.

Τον επισκέφτηκε στο γραφείο του. Ήταν ατάραχος. Έμοιαζε να το περίμενε. Του ζήτησε, με τη σειρά της, συγγνώμη. Της χαμογέλασε. “Με μια προϋπόθεση”, της είπε. “Να σας κάνω μια αγκαλιά”. Κοκκίνισε. Τα έχασε. “Ας είναι” μουρμούρισε. Την αγκάλιασε.

Το έργο της επιτροπής ολοκληρώθηκε. Εξακολούθησαν να συναντιόνται σε διαδρόμους και γραφεία. Οι σχέσεις τους παρέμειναν τυπικές. Μόνο που την κάθε φορά που αντάμωναν θυμόντουσαν εκείνη την αγκαλιά και χαμογελούσαν. Με τα μάτια.

Ακούγεται το παλιό και αγαπημένο “Lay Lady Lay” με τον Bob Dylan.

11/09/2007