Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

0371. Όταν και Δεν

Συμβαίνει, καμιά φορά, να περπατάς στο δρόμο. Να στέκεσαι μπροστά σ’ ένα παράθυρο. Να βρίσκεσαι σ΄ ένα μεγάλο παντοπωλείο. Σ’ ένα πολυκατάστημα. Σε χώρο δημόσιο. Όλα αυτά, συμβαίνει, τακτικά, να συμβαίνουν. Και σε περιπτώσεις τέτοιες συμβαίνει, επίσης, να δεις πρόσωπα γνωστά.

Πρόσωπα με τα οποία είχες, ή έχεις, σχέσεις. Απλής γνωριμίας, φιλικές, συναδελφικές ή και από τις άλλες. Και πρέπει, αστραπιαία, κάποιες φορές, ν’ αποφασίσεις. Θα χαιρετήσεις; Θα μιλήσεις; Θα σταθείς; Ή, αν δεν σε έχουν ομοίως δει ή έτσι νομίζεις, αποφύγεις ή αδιαφορήσεις ή φύγεις.

Και την κάθε τέτοια φορά προκύπτουν σκέψεις. Αισθήματα και συναισθήματα. Μικροί, αστραπιαίοι, απολογισμοί. Τα πως και τα τι της σχέσης. Πώς ξεκίνησε. Που έφτασε. Τι διαδρομή ακολούθησε. Τι άφησε. Που βρίσκεται. Κλεφτά κοιτάς και συμπεραίνεις. Θα μιλήσω, θα λακίσω, θα αδιαφορήσω.

Υπάρχουν φορές που τέτοιες οπτικές, θα έλεγα, συναντήσεις μπορούν να σου φτιάξουν ή να σου χαλάσουν τη μέρα. Να τη γεμίσουν αναμνήσεις και χρώματα. Να επαναφέρουν αισθήματα και συναισθήματα. Να σε κάνουν να θυμηθείς και να αναπολήσεις. Ν’ αναζητήσεις “χαρτιά”, σημειώσεις, φωτογραφίες και ήχους.

Τέτοια συμβαίνουν όταν “βλέπεις” και δεν σε βλέπουν. Και είναι φορές που, και να θέλεις, δεν μπορείς να μιλήσεις. Σ’ εμποδίζει, ας πούμε, ένα παράθυρο κι ένα από το έδαφος ύψος. Γεγονός που σου επιτρέπει, αφού πρώτα ξαφνιστείς, να παρατηρήσεις. Να χαμογελάσεις. Να αναγευτείς. Να αισθανθείς.

Η ζωή έχει την πορεία της. Κάνει τα δικά της. Κι εμείς παλεύουμε τα δικά μας. Προσπαθούμε. Ανασαίνουμε. Πάμε. Και μας συμβαίνουν πράγματα. Και οι μέρες περνάνε. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που χάνεται. Καμιά φορά αφήνουμε την καθημερινότητα να μας σκεπάσει. Μοιάζουμε υποταγμένοι. Δεν είμαστε.

Είναι μονάχα ότι προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα κομμάτια του παζλ της ζωής μας. Να φτιάξουμε την εικόνα που ονειρευτήκαμε. Να ζήσουμε καλά. Και είναι και το άλλο. Το “Η υπομονή βλάφτει μόνο τα επιπόλαια έργα” που έγραψε ο Σεφέρης στο ημερολόγιό του και το ασπαστήκαμε. Έτσι. 


Ακούμε την Timi Yuro να τραγουδά: “Call Me”. 


19/09/2007

2 σχόλια:

  1. συμβαινει καθημερινα..να θυμομαστε,να νοσταλγουμε κι επειτα να ξαναγυριζουμε στα δικα μας..στα προσωπικα μας..
    και ναι παντα προσπαθουμε να φτιαξουμε την εικονα που ονειρευτηκαμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και μήπως προσωπικά μας δεν είναι και τα όσα θυμόμαστε και νοσταλγούμε; Όσο για την εικόνα που ονειρευτήκαμε πάντοτε θα προσπαθούμε. . .

    Καλημέρα, Καλή Εβδομάδα, Καλό Οκτώβριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή