0374. Ο Αλοΐσιους Φλοπ Κοκκινίζει

Μη με ρωτάτε πως έφτασαν στα χέρια μου τα “χαρτιά” του Αλοΐσιου. Έφτασαν. Το πόσο και ποιο ενδιαφέρον έχουν τα κείμενά του μένει να αποδειχθεί. Παραθέτω ένα απόσπασμα κειμένου του που επιλέχθηκε με την διαδικασία: Κλείνω τα μάτια και τραβώ ένα χαρτί από το σωρό. Ιδού:

“. . . Είναι εδώ και λίγες ώρες που γύρισα από τη δουλειά. Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω το φαινόμενο. Γιατί για φαινόμενο πρόκειται. Πώς έφτασα στο σημείο αυτό; Γιατί με συγκινεί τόσο το συγκεκριμένο πρόσωπο; Που βρίσκεται το λάθος;

Την αποφεύγω όσο μπορώ. Περιορίζομαι στα τυπικά και απαραίτητα. Μια τυπική σχέση. Καλημέρα, αντίο. Τα προηγούμενα έχουν σβήσει. Έχουν ξεχαστεί. Ή, τουλάχιστον, έτσι πίστευα και αυτό θα επιθυμούσα. Δεν προηγήθηκε και κάτι σημαντικό, μη νομίζεις. Θα έπρεπε να τα είχα καταφέρει. Δεν έγινε.

Βρεθήκαμε σήμερα στον ίδιο χώρο. Ένιωσα πάλι αυτή την περίεργη, ανεξέλεγκτη, και εν πολλοίς αδικαιολόγητη, συγκίνηση να με κυριεύει. Να με τραβά από τη μύτη. Εκνευρίστηκα. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. “Αλοΐσιους, σύνελθε! Σταμάτα αυτές τις γελοιότητες!” του σφύριξα στ’ αυτί. Τίποτα.

Αισθανόμουνα την έξαψη στα μάγουλα μου. Θεοί! Θαρρώ πως είχα κοκκινίσει. Στην ηλικία μου και είχα κοκκινίσει! Ούτε μειράκιο να ήμουνα. Με έσωσε η παροιμιώδης ψυχραιμία μου και ο γύρω κόσμος που, ευτυχώς, υπήρχε.

Την κοίταζα. Το φυσικό της μέγεθος. Τα μαλλιά της. Ο τρόπος της. Τα ενδύματά της. Η χροιά της φωνής της. Ο τρόπος που αρθρώνει, στέκεται, κοιτά. Όλα! Κι εγώ στη μέση αυτών όλων. Σαν χαζός. Παγιδευμένος. Πρώτ’ απ’ όλα από τον εαυτό μου. Αν μπορούσα να διαλέξω θα αποφάσιζα αλλιώς.

Προφάσεις. Το παραδέχομαι. Τα ίδια θα έκανα. Ίσως και χειρότερα. Με έλκει, φαίνεται, το αδιέξοδο. Το άνευ προοπτικής. Το μία στο εκατομμύριο. Είναι η φύση των πραγμάτων. Του σύμπαντος η διάταξη. Οι χημικές ενώσεις και οι φυσικοί νόμοι. Της αράχνης – ζωής οι ιστοί κι οι μύγες εμείς.

Και πάω. Τακτοποιημένος μέσα στη ζωή μου πορεύομαι. Κι έχω τέτοια μικρά μυστικά να με βασανίζουν. Και που να τα πεις; Και πώς; Τα γράφω εδώ. Σε’ σένα. Σήμερα, ημέρα Παρασκευή, με το τζάκι να καίει και να βρίσκομαι μόνος στο σπίτι. Και μου μένει η απορία. Κοκκίνισα σήμερα ή όχι;

Αυτά είναι τα μυστήρια τα μεγάλα. Του νου τα βάσανα. Και δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη, μη νομίζεις. Ούτε γλυκιά, θα έλεγα. Τα έχει τα ελαττωμαματάκια της. Όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, μοιάζει ότι, τελικώς, δε διαλέγουμε. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι έχουμε εμπλακεί σε μια κατάσταση α και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε. Το παλεύω. Αν και όταν μάθω, και πάθω, θα σου πω. . . ”.

The Police – Every Breath You Take. Με τις ευλογίες του Αλοΐσιου πιστεύω. . . 

26/9/2007