Ένα νεανικό αμάρτημα, που έκτοτε, ομολογώ, δεν επανέλαβα αποτελεί η “ιστορία” που σήμερα παραθέτω. Είχα γοητευτεί τότε ακριβώς από την προσπάθεια να βρω “μυστήρια” ονόματα για ανθρώπους και τοποθεσίες. Αρκετά από αυτά τα ονόματα τα συνάντησα αργότερα σε διάφορα κείμενα και το γεγονός μου έκανε μια μικρή εντύπωση. Ιδού, λοιπόν, η ιστορία:
Μια Ιστορία
Βαδίσανε μαζί και φτάσανε στην αρχή του δάσους των πλατάνων. Η Τίλα και ο Ταγκίς στην πρώτη τους συνάντηση. Εκεί στάθηκαν και κάθισαν στο μαλακό χορτάρι. Ο Ταγκίς αγκάλιασε τα γόνατά του και ακούμπησε το πιγούνι στα δεμένα του χέρια. Η Τίλα τον κοίταξε. Μάντεψε το “λοιπόν;” της. Άρχισε:
- Θα σου πω μια ιστορία. Ίσως τη γνωρίζεις όμως θέλω να πω πότε έμαθα ότι υπάρχεις. Σε είδα γύρω στους δεκαπέντε χρόνους πίσω ένα απόγευμα χειμώνα. Είχα πατήσει τα δέκα και συ δε θα σουν πάνω από τριώ χρονώ. Είχαν περάσει δυο χειμώνες από τότε που πλημμύρισε ο ποταμός Ρον και ο άνεμος άρπαξε τις ξύλινες στέγες των σπιτιών. Ζούσατε στον οικισμό Ανού δίπλα στη δεύτερη στροφή της κοίτης του Ρον. Ο πατέρας σου ήταν ο αρχηγός του Ανού που περισσότερο απ’ όλους τον έπληξε η οργή των Θεών. Ο άνεμος κατάστρεψε τον οικισμό σας και μερικές μέρες αργότερα τα νερά του Ρον που ξέφυγαν την κοίτη τους τον σκέπασαν. Τίποτα πια δε δείχνει τη θέση του. Ελάχιστοι από τους κατοίκους του σώθηκαν. Ο πατέρας σου ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που χάθηκαν.
Γλίτωσες με την ξανθή Ράνα τη μητέρα σου. Περιπλανηθήκατε στην πεδιάδα του Σεντόρ ενάμιση περίπου χρόνο δίχως να στεριώσετε κάπου. Ελάχιστοι άντρες είχαν σωθεί και εξοικονομούσατε την τροφή σας δύσκολα. Κανένας οικισμός δε σας δέχτηκε. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είχαν καταστραφεί. Η ξανθή Ράνα ήταν ο αρχηγός σας. Εκείνη αποφάσισε να σας οδηγήσει έξω από την πεδιάδα Σεντόρ. Στην κοιλάδα Ναλόν. Και το έκανε. Μισό ακόμα χρόνο πλανηθήκατε στην κοιλάδα μας. Φτάσατε στην είσοδο του οικισμού μας έχοντας αγγίξει τα τελευταία όρια της εξάντλησης. Γύρω στους εκατόν πενήντα άνθρωπους ήταν ότι απόμεινε από τον πληθυσμό του Ανού. Το ξέραμε ότι θα ερχόσασταν. Το ξέραμε ότι ήμασταν η τελευταία ελπίδα για σας. Γιατί κανένας δε σας δέχτηκε και στην κοιλάδα Ναλόν.
Την προηγούμενη ο Αράν, ο πατέρας του πατέρα μου, είχε καλέσει σε συγκέντρωση τους άρχοντες. Σηκώθηκαν αρκετοί και είπαν να μη σας δεχτούμε. Ο Αράν και οι περισσότεροι είχαν αντίθετη γνώμη. Οι γυναίκες που θα προστί-θενταν και τα παιδιά που θα έκαναν θα αύξαιναν τη δύναμη του οικισμού μας. Αποφασίστηκε να σας δεχτούμε. Ο Αράν πρόσταξε να φτιαχτούν περισσότερα βέλη για την περισσότερη τροφή που τώρα πια θα χρειάζονταν.
Σας δεχτήκαμε σαν δικούς μας. Τότε, Τίλα, σε αντίκρισα πρώτη φορά. Ήσουν ένα μαύρο πραγματάκι κρεμασμένο στο στήθος της ξανθής Ράνας. Μονάχα μάτια ήταν το παιδικό σου πρόσωπο. Έκλαιγες και ήσουν φοβισμένη. Σε πήρα από το χέρι και σε οδήγησα στον τόπο που είχε ετοιμαστεί για την ξανθή Ράνα. Το θυμάμαι ακόμα εκείνο το άγγιγμα.
Ο Ταγκίς έλυσε τα δεμένα του χέρια και συνέχισε:
Από τότε πέρασαν δεκαπέντε χρόνοι. Σε παρακολούθησα να μεγαλώνεις και να ομορφαίνεις και ποτέ δεν ξέχασα εκείνο το απόγευμα. Σε αγάπησα. Τώρα σου ζητάω να έρθεις γυναίκα μου στο πέτρινο σπίτι που έχτισα.
............…….........................................................................................................
Ο ήλιος είχε πέσει όταν ο Ταγκίς και η Τίλα άφησαν το δάσος με τους πλατάνους. Δεκαπέντε χρόνους μετά το χέρι της Τίλας
βρισκόταν πάλι στο χέρι του Ταγκίς.
18 Ιούνη 1978
βρισκόταν πάλι στο χέρι του Ταγκίς.
18 Ιούνη 1978
Καλημερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελετω τα ονοματα πριν σχολιασω. Χρειαζομαι λιγο χρονο ακομα.
Tyla, σωστα;
Τyla δεν είναι κάποιος ζωγράφος που γράφει και μουσική ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕβγαλε και ένα άλμπουμ φέτος .
Ωραία η ιστορία σου . Μ'αρέσουν τα happy endings και τα πέτρινα σπίτια .
Σ’ ευχαριστώ για το link και για το… Τρελοκόριτσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράξενη η ιστορία σου… σαν όνειρο. Σκέφτηκες ποτέ σου ότι την έγραψες πριν από τριάντα περίπου χρόνια για να την θυμηθείς ξανά τώρα –για κάποιο λόγο; Μερικές ιστορίες μας, μοιάζουν με μπουκάλια στο πέλαγο που ταξιδεύουν υπομονετικά μέχρι να συναντήσουν κάποτε τον μελλοντικό μας εαυτό που είναι έτοιμος να τις διαβάσει «διαφορετικά» πια.
Όσο για το ότι την έγραψες επειδή γοητευόσουν από τα «μυστήρια» ονόματα, αυτό είναι το γνωστό αγκιστράκι αγαπητέ μου, κι όλοι μας το έχουμε καταπιεί. Πίσω από αυτή τη μαγική εικόνα βρίσκεται συνήθως η (ασυνείδητή) προσπάθειά μας να κρατήσουμε τις αποστάσεις μας από το κείμενο λέγοντας στον εαυτό μας ότι δεν είναι παρά «μια ιστορία» (αλλά μάλλον το ξέρεις ήδη αυτό).
Η «ιστορία» σου λοιπόν είναι γεμάτη συμβολισμούς προσωπικούς και μη, και όλοι πιθανότατα αποτελούν κομμάτια σου: το δάσος (με τα πλατάνια), η πλημμύρα (νερό), το μαύρο(;) πλασματάκι που φέρνει η ξανθιά Ράνα (ο ήλιος), ο παππούς Αράν που για κάποιον λόγο είναι αναγραμματισμός της Ράνα, το πρώτο άγγιγμα (η γέννηση), ο άνθρωπος που ορέγεται την ομορφιά από μακριά μέχρι να ξεχειλίσει από την επιθυμία και να την διεκδικήσει, το πέτρινο σπίτι (η ψυχή η ίδια) σ’ έναν οικισμό όπου μάλλον κυριαρχεί το ξύλο, το να σου κρατάει κάποιος το χέρι γιατί σε θέλει και σ’ αποδέχεται…
Όσο για το Τίλα, για το οποίο πολύ λόγος γίνεται, θα συμπλήρωνα δυο ακόμα εκδοχές, πιο πολύ για να έχεις να τις σκέφτεσαι σαν παιχνίδι κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής σου παρά για κάτι σοβαρότερο.
α) [Εδώ δοκιμάζουμε τα φτερά μας] Ο αναγραμματισμός της λέξης, μας οδηγεί στη λέξη Λάτι, που μπορεί και να είναι η λέξη ΛΑΘΗ όπως θα την ακούγαμε από ένα μικρό παιδί.
β) [Κι εδώ απογειωνόμαστε τελείως] Παίρνουμε την λέξη Τίλα και αντικαθιστούμε τα σύμφωνά της (τ, λ) με τα αμέσως προηγούμενα γράμματα της αλφαβήτου (σ, κ). Στη συνέχεια κάνουμε τον γνωστό μας πια αναγραμματισμό και… βουαλά! Τι άλλο; Η λέξη ΣΚΙΑ. [ΓΙΟΥΝΓΚ ΖΕΙΣ, ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ]
Να μη σε κουράζω άλλο όμως.
Συγγνώμη για την πολυλογία.
Καληνύχτα και σ’ ευχαριστώ ξανά για το τραγουδάκι…
oldskipper: Θα έλεγα. . .Τίλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήellinida: Δεν τον κ. Tyla γνωρίζω. Την ιστορία, για τα γούστα μου, την βρίσκω μέτρια πολύ αλλά, ειλικρινά, χαίρομαι που σου άρεσε!
simon says: Ευχαριστώ πολύ για τις διαστάσεις που μου αποκάλυψες και τις οποίες ούτε καν υπoψιαζόμουνα. Είναι ακριβώς γι' αυτή την αλληλεπίδραση που αξίζει τον κόπο να δημοσιοποιεί κανείς τα κέιμενά του.
Καλό απόγευμα!