Είναι μερικά πράγματα που έχεις κάνει και τα οποία, σε χρόνο ανύποπτο, επιστρέφουν. Απρίλιος του 2000, λοιπόν, και η ηχογράφηση μιας κασέτας ξεκινά. Δεν είναι μια απλή κασέτα. Είναι μια κασέτα με δυο γονείς [σαν τα παιδιά!].
Ένα τραγούδι εγώ. Ένα τραγούδι η απέναντι. Μια κασέτα νι. Μια κασέτα περισπωμένη. Σπίτι μου – γραφείο – σπίτι της. Σπίτι της – γραφείο – σπίτι μου. Μια κασέτα που ταξιδεύει, διανυκτερεύει, γράφεται. Τραγούδι το τραγούδι γεμίζει και αποκτά προσωπικότητα. Το θέμα ελεύθερο. Τραγούδια ελληνικά, ξένα, αργά, γρήγορα, λαϊκά, ροκ, ελαφρά, μπαλάντες. Ότι μπορείς να φανταστείς.
Ταξιδεύει. Διανυκτερεύει. Γράφεται. Παίρνει δυο μήνες. Ολοκληρώνεται. Αντιγράφεται. Αποδίδεται στους δημιουργούς της. Έχει ένα σωρό τεχνικά προβλήματα. Διαφορές στη στάθμη ηχογράφησης, διαφορές στην ποιότητα του ήχου. Θόρυβο. Ποιος νοιάζεται;
Ένα παιχνίδι του μυαλού και της καρδιάς. Να γράψεις τραγούδια που αγαπάς. Τραγούδια που ταιριάζουν στο κλίμα. Τραγούδια που απαντούν στα προηγούμενα. Σαν παιδάκι να περιμένεις την απάντηση. Να ψάξεις, να διαλέξεις, να πειραματιστείς, να ηχογραφήσεις.
Έμεινε η κασέτα. Έμεινε να θυμίζει μια εποχή. Την άκουσα αυτές τις μέρες και μου άρεσε. Ανακάλυψα πράγματα που μου είχαν ξεφύγει. Αναθυμήθηκα. Νοστάλγησα. Ήταν μια καλή προσπάθεια προσέγγισης. Μια προσπάθεια γνωριμίας. Οι σχέσεις φθίνουν. Τα πράγματα μένουν.
Μια κασέτα νι, λοιπόν, μια κασέτα περισπωμένη. . .
07/03/2006
θυμήθηκα ένα φίλο, όταν τον άφησε η επί δεκαετία αγάπη του μου χε πει: "δεν
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορώ να ξαναγράφω κασσέτες". Δεν υπήρχαν πια κασσέτες, γράφαμε σιντι, ήταν απλά μια ακόμη ένδειξη της απόστασης που είχαμε διανύσει και που την είχαν διανύσει μαζί.
(Πολύ χαίρομαι που αποκαταστάθηκε η επικοινωνία)