Οι έτοιμοι τόποι όπου μπορείς να πλησιάσεις και να δεις. Μια βιτρίνα με έκθεμα τον εαυτό μας. Και οι άλλοι, οι “φίλοι”. Αυτοί που δεν έχουν τρία λεπτά καιρό να σταθούν μπροστά στη βιτρίνα, να διαβάσουν μια εγγραφή. Δεν προλαβαίνουν, λένε, πνίγονται. Μα για ποιους γράφουμε λοιπόν; Για τους περαστικούς μήπως; Σε ποιους, τέλος πάντων, “εξηγούμε” τον εαυτό μας; Γιατί δεν έρχονται; Γιατί δε μας γεμίζουν σχόλια, αναμνήσεις, αναφορές, γλυκά λόγια; Τόσο βιαστικοί πια; Τα γράφουμε, τα λέμε, τα στολίζουμε, τα εκθέτουμε. Προσμένουμε το φίλο να κοντοσταθεί, να αναθυμηθεί, να μοιραστούμε. Μπααά. Χαμένοι στο διάστημα, και αυτοί και εμείς. “Ουδέν ουδενί συμβαίνει, ο ουχί πέφυκε φέρειν” [Εις ουδένα συμβαίνει τι το οποίον να μη δύναται, ως εκ της φύσεως του, να υποφέρη. Μετάφραση: Felix De Giorgio, για την Μ.]. Αλλά πως βαστιέται τέτοιος “εξευτελισμός”; Να κραυγάζεις. Για σας γράφω. Για σας μοχθώ. Για σας είμαι. Κι αυτοί τίποτα. Στ’ ανοιχτά και να χάνονται. Μονάχα οι κορυφές από τ’ άσπρα πανιά τους στον ορίζοντα. Φευγάτοι. Απόμακροι. Διστακτικοί. Μίζεροι, στο κάτω-κάτω. Ούτε ένα μικρό επιφώνημα χαράς. Ούτε ένα γελάκι ευχαρίστησης. Ούτε ένα πατ-πατ στην πλατούλα. Έχουν άλλα αυτοί σοβαρότατα να ασχοληθούν. Έχουν δουλειά, καριέρα, υποχρεώσεις. Ούτε ένα πέρασμα λοιπόν. Ούτε ένα γεια. Και οι τόποι υπάρχουνε. Γεμίζουν. Ασφυκτιούν. Και έρχονται οι άγνωστοι και σου χαμογελούν και σου λένε γλυκά τίποτα. Γλυκαίνουν την ψυχή σου. Και οι άλλοι τίποτα. Τους το είπες. Τους το έγραψες. Τους το θύμισες. Δε βαριέσαι. Έχουν άλλα αυτοί. Έχουν τα δικά τους που τρώνε τα δικά σας [αν υπήρξαν ποτέ]. Έτσι πάει η ζωή μας. Με πνιγμένες φωνές, με μικρές ελπίδες, με αναπάντεχες επισκέψεις. Με e-mail που ταξιδεύουν και φτάνουν. Με e-mail που δεν γράφονται ποτέ. Με θέλω που έμειναν μισά και άλλα που θεριέψανε. Κι εμείς γράφουμε-προσπαθούμε-γράφουμε. Για τους φίλους μας. Γι’ αυτούς που ήταν. Γι’ αυτούς που είναι. Γι’ αυτούς που θα. Όσοι και όπως. Ξόβεργες στήνουμε να πιάσουμε πουλάκια. Γλυκόλαλα και άφαντα πουλάκια.
17/03/2006
Δεν λαμβάνεις όμως υπ΄όψιν σου την περίπτωση κάποιος αναγνώστης σου να μην χάνει ούτε λεξούλα, ούτε γραμμούλα, ούτε ένα σημειάκι στίξης από αυτά που γράφεις, αλλά να μην έχει ούτε μια κουβέντα να σου πει. Για πολλούς λόγους αυτό....
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Κωνσταντίνα έγραψα "πυρετικά" (και βιαστικά, για το είδος μου) για φίλους που αποδυκνείονται "φίλοι". Την περίπτωση που αναφέρεις την λαμβάνω σοβαρότατα υπ' όψι. Γνωρίζω/ελπίζω ότι υπάρχουν και αυτοί. Γι' αυτούς ίσως, τελικά, δημοσιοποιώ κάποιες σκέψεις μου και κάποια γραπτά μου. Από την άλλη όμως με ζορίζει το γεγονός της αδιάφορης αντιμετώπισης από κάποιους ανθρώπους με τους οποίους πίστευα ότι έχω πνευματική συγγένεια και, συνεκδοχικά, διατηρώ πνευματικούς δεσμούς. Για το τελευταίο που αναφέρεις (ούτε γραμμούλα αλλά και ούτε μια κουβέντα) το έχω πάθει κι εγώ. Αλλά με μια σειρά εγγραφών. Όχι με όλους και όχι πάντα. Κάπου κάπου καλό είναι να δίνει κανεις ένα σημάδι ζωής. Έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου απόγευμα
όπως είπε η costantina..... γιατί τα λόγια τις περισσότερες φορές δεν είναι ικανά ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑειποτε, πατ πατ στην πλατη. Και εγω σε διαβαζω τακτικα, και ας εχω σχολιασει ελαχιστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αλλαξω ;-)
ενα γλυκακι και απο μενα λοιπον..
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρις να σε εχω διαβασει σημερα εγραψα κατι σχετικο..
mourning blade πιστεύω το αντίθετο. Τα λόγια είναι τις περισσότερες φορές ικανά. Εμείς δεν είμαστε ικανοί να τα διαχειριστούμε. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις του "εις ώτα μη ακουόντων". Ισχύει θαρρώ το:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Aπ' ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη
να κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει•
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώσιν και με τρόπον,
κάνει και κλαίσιν και γελούν τα μάτια των ανθρώπων."
oldskipper ευχαριστώ. Αμοιβαία τα αισθήματα.
vatraxokoritso σε ευχαριστώ. Έχω επισκεφθεί το ημερολόγιο σου αρκετές φορές [και αν δεν η μνήμη μου με απατά έχω σχολιάσει κιόλας]
Καλημέρα σε όλους