0851. Ο Αλοΐσιους Σε Κατάσταση Οργής

Εχθές ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά του Αλοΐσιους έπεσα  πάνω στο κείμενο που ακολουθεί. Ήταν γραμμένο σε ένα στρατσόχαρτο, κυριολεκτικά με ορνιθοσκαλίσματα, το οποίο μάλιστα ήταν τόσο ταλαιπωρημένο που υποψιάζομαι ότι ο Αλοΐσιους το τσαλάκωσε για να το πετάξει και το μετάνιωσε. Μου κίνησε, λοιπόν, το ενδιαφέρον. Δαπάνησα μία ώρα και κάτι για να το αποκρυπτογραφήσω, να το χωρίσω σε παραγράφους και να το μεταφέρω στον Η/Υ μου. Και μιας και έκανα τον κόπο σκέφτηκα να το ανεβάσω στο παρόν e-ημερολόγιο. Έτσι έγινε και οι τέσσερεις εγγραφές του μήνα θα γίνουν πέντε και . . . βλέπουμε. 

Έρχονται στιγμές που με πιάνουν οι κακίες μου. Τότε μου έρχεται η διάθεση να σου πετάξω κατάμουτρα όλα όσα έγραψα για σένα. Για σένα το έγραψα αυτό, το άλλο το παράλλο! Ξεστραβώσου, διάβασε, κατάλαβε!

Έρχονται στιγμές που με πνίγει η οργή γιατί δεν κατάλαβες και δεν καταλαβαίνεις. Που έχεις το θράσος να μην με αγαπάς. Θέλω να σε καθίσω κάτω και να σου λέω, να σου λέω, να σου λέω μέχρι να πονέσει το στόμα μου, να μουδιάσουν τα αυτιά σου.

Τίποτα δεν κατάλαβες. Ήσουν αδιάφορη, ανάλγητη, ασυγκίνητη. Σου χάριζα διαμάντια και τα αντιμετώπιζες σαν πηλό. Τόσα κείμενα, τόση προσπάθεια του νου, τόση συγκίνηση, τόσες μουσικές.

Χλωμή, αδιάφορη, ασυγκίνητη. Πάλι και πάλι. “Δεν καταλαβαίνω” είχες το θράσος να λες και να προσπερνάς. Λαχταρούσα για το  βήμα σου που θα ακολουθούσε το δικό μου. Ποθούσα να σχολιάσεις ένα κείμενό μου, να πεις κάτι για τη μουσική που σου χάριζα. Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα.

Ανάθεμα κι αν κατάλαβες τη συγκίνηση που μου προκαλούσε απλά και μόνο η φυσική σου παρουσία. Ανάθεμα κι αν μπόρεσες ή μπορείς να συνειδητοποιήσεις έστω και το ένα εκατομμυριοστό από τα όσα σκεφτόμουνα και ποθούσα για σένα.

Ψυχρή, απόμακρη, βυθισμένη στον κόσμο σου. Περνούσα δίπλα σου, ανάσαινα δίπλα σου. Δεν μου έδινες καμιά σημασία. Σε πολιορκούσα με μικρές κινήσεις, με φροντίδες, με μουσικές. Τα εισέπραττες όλα με χαμόγελο και τα πετούσες στα σκουπίδια.

Έλιωνα, προσπαθούσα, ήθελα. Κατασκεύαζα ευκαιρίες. Έβλεπα ευκαιρίες. Να έλθουμε πιο κοντά. Να μοιραστούμε. Τα άφηνες όλα να περνούν, να φεύγουν. Ασυγκίνητη, Αυτό είναι που κατέκτησες, αυτό που σου ταιριάζει.

Έρχονται στιγμές που με πιάνουν οι κακίες μου. Και θέλω να ουρλιάξω, να τα σπάσω, να σου πετάξω τον εαυτό μου στα μούτρα. Οργίζομαι. Δεν θέλω να σε σκέφτομαι. Δεν θέλω να με πονά η παρουσία, η ύπαρξη σου.

Θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου. Να σε διαγράψω. Να πάω αλλού. Με κρατάς με χίλια αγκιστράκια που μου σκίζουν τη σάρκα. Υποφέρω. Βασανίζομαι. Γράφω. Ονειρεύομαι. Πονώ.

Αδιαφόρησε. Κάνε ό,τι θέλεις. Ζήσε. Θέλω να μην θέλω τίποτα από εσένα, να σου πετάξω κατάμουτρα τα κείμενά μου. Αυτό κι εκείνο και το άλλο. Όλα! Προσπαθώ. Παλεύω. Αλλάζω δρόμο στις σκέψεις, τα όνειρα μου.

Ψάχνω τον άλλο άνθρωπο, τη λύση.

Ένα κλικ μακριά: “Τρελή κι Αδέσποτη” των Νίκου Ξυδάκη, Μανώλη Ρασούλη με τον Νίκο Παπάζογλου.

21/02/2013

0850. Είκοσι Πράγματα που με Εκνευρίζουν ή / και Εξοργίζουν

01. Οι εποχούμενοι που παραβιάζουν εν ψυχρώ ερυθρούς σηματοδότες και σήματα της τροχαίας

02. Όσοι επιβιβάζονται στα ΜΜΜ και μπαστακώνονται μπροστά στις πόρτες

03. Όσοι αργοπορούν σε προκαθορισμένες συναντήσεις

04. Η μη τήρηση των δημοσιοποιημένων στο διαδίκτυο ωραρίων αναχωρήσεων των ΜΜΜ

05. Μια κυρία με κόκκινο μπουφάν που παίρνει, κάθε πρωί, το ίδιο λεωφορείο με εμένα

06. Η Ελληνική κυβέρνηση

07. Οι  Έλληνες πολιτικοί

08. Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών σταθμών

09. Όσοι λένε “ανεξαρτήτου” αντί για ανεξαρτήτως

10. Το “αφορά στο”

11. Όσοι λένε “αποκατάσταση της βλάβης” ή “της ζημιάς” και τα παρεμφερή

12. Οι ανελλήνιστοι εν γένει

13. Οι παχύσαρκοι που σε στριμώχνουν στα, γιαπωνέζικου μεγέθους, καθίσματα των ΜΜΜ

14. Οι μακροσκελείς τηλεοπτικές διαφημίσεις για σουτιέν και ότι άλλο

15. Η συχνότητα και η διάρκεια των διακοπών για διαφημίσεις στα τηλεοπτικά προγράμματα και κυρίως κατά την προβολή ταινιών

16. Οι λέξεις “υπερπροσφορά”, “υπερπολυτελές” και ότι έχει “υπέρ” στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για πράγματα εμφανώς ευτελούς αξίας

17. Η εγκατάλειψη και η αδιαφορία για το κέντρο της Αθήνας

18. Όσοι κακομεταχειρίζονται βιβλία και έντυπα

19. Όσοι λένε ψέματα για ψύλλου πήδημα

20. Οι ασυγκίνητοι

Ένα κλικ μακριά: Raymond Lefevre και “The Days Of Pearly Spencer”.

19/02/2013

0849. Θέλω Να Τα Πω

Υπάρχουνκάποιαπράγματα,κάποιεςκαταστάσειςπουδύσκολαμπαίνουνστοχαρτίή,στηνπερίπτωσήμας,δύσκολαχαράζονταιστηνοθόνηενόςΗ/Υ.Απότημίααυτόαπότηνάλληηανάγκηναμιλήσειςγιααυτάταδύσκολα,μεκάποιοτρόπο,ναταεξορκίσεις.Καταστάσειςπου,γιαμίαακόμαφορά,έχουννακάνουνμετιςανθρώπινεςσχέσεις.Σχέσειςπουδοκιμάζονται,παραπαίουν,παγώνουν.Όλααυτάμεμιαανεξήγητη

ευκολίακαι,θαέλεγα,γιαασήμαντηαφορμή.Όλαξεκίνησαναπόμιασταξιάσιωπής

πουταχύταταπολλαπλασιάστικεκαιμουτζούρωσετηνκαθημερινότητα.Σιωπήπου

συνδυάστηκεμεμία,εξίσουαδικαιολόγητη,φυσικήαπουσία.Ησιωπήπροσκαλείτη

σιωπή,ηαπουσίατηναπουσία.Κάπουαναγκάζεσαινασυνακολουθήσεις.Νακλειδωθείςκαισυστησιωπή,ομοίωςνακατασκευάσειςτηναπουσία.Ένακομμάτιτηςσυμπεριφοράςσουπηγάζειαπότονεγωισμό.Ένα,ακόμαμεγαλύτερο,απότονφόβοτηςαπόρριψης.Εγωισμόςκαιφόβοςαπόρριψης.Οσυνδυασμόςπου,κυριολεκτικά,

 σκοτώνει.Καιηαγάπη;Οέρωτας;Οπόθος;Όλαστοναέρα!Κυρίωςόταν,στησυγκεκριμένησχέση,ποτέδενβρήκανγόνιμοέδαφος,χώρονασταθούν.Όληαυτήηευκολίαμετηνοποίαησχέσηκατέληξεναπεθάνειαπόασφυξίαδενμπορείπαράναοδηγήσεισεσκέψειςδεύτερες.Σκέψειςπουοδηγούνσεσυμπεράσματαπουδενείναικαθόλουκολακευτικά.Μιαμάχημετιςσκιέςήτανόληαυτήηιστορία.Έναεκτοξευμένο“θέλω”πουέπεσεστοκενό.Μιααγωνίατουνου.Έναξόδεματηςκαρδιάς.Μιασυνεχήςακροβασίαανάμεσαστοαπτόκαιτοεπιθυμητό.Καιόμως!Πάνταυπήρχανσημαδάκια,καιέναςερωτευμένοςπάντοτεταανακαλύπτειήτακατασκευάζει,πουέδινανμικρέςελπίδες.Ελπίδεςαγκιστράκιανασεσέρνουνμέσαστονκαιρό.Ώρεςπουφτιάχνουνμέρεςκαιαυτέςεβδομάδεςκαιμήνεςκαιέτη.Πώςπέρασεέτσιοκαιρός;Πώςσεάφησε

μεάδειαχέρια,μεάδειααγκαλιά;Καιδενείναιότιδενείπες,δενέπραξες,δενέδειξες.Όλαταέκανες.Μεπροσήλωσηνεοφώτιστου,έφηβουκαιμέχριεκείπουηαξιοπρέπειακαιτοstatusquoσουεπιτρέπαν.Δεναξιώθηκεςναδειςναευοδώνονταιοιπόθοιτηςκαρδιάςσου.Δενπήρεςτηνπαραμικρήυπόσχεση.Έμεινεησυγκίνησητηςκάθε

συνάντησης.Ηακόμαμεγαλύτερητηςύπαρξηςτουάλλου.Τασκιρτήματατουσώματος,ταπρωτόγνωρααισθήματακαισυναισθήματα.Τατροχιοδεικτικάκάποιωνεγγραφών,εδώκαιστοάλλο,νασηματοδοτούντηνπορείαπροςτησιωπήκαιτηναπουσία.Εγγραφέςβάλσαμοκαιτότετώρα.Έμεινεκυρίωςηόψιμησυγκίνησηγιαέναπλάσμαδοσμένοαλλού.Μιασυγκίνησηπουεκφράστηκεκαιαπορρίφθηκε.Δενείναιήττατονααγαπάςκαιναμηναγαπιέσαι.Είναινόμιμο,φυσικό,αποδεκτό.Έχεινακάνειμετοότι,ουσιαστικά,δενδιαλέγουμεποιουςθααγαπήσουμε.Απλάσυμβαίνει.Ηαγάπη,πουείτεβρίσκειανταπόκρισηείτεόχι,δίνειτοέναυσμακαιγεννάαισθήματα,συναισθήματα,σκέψεις,όνειρακαιελπίδεςπουοδηγούνσεγνώσητουεαυτούκαιτωνορίωντου,τηςθέσηςσουστονκόσμο.Αποδέξου.Χαμογέλασε.Δίχωςναξεχάσειςήνααπορρίψειςτοπαραμικρό,προσπέρασε.Κράταστηνκαρδιάσουτοάλλοπλάσμαμαζήσετην,δίχωςαυτό,ζωήσου.Υποκλίνομαιμπροστάστησιωπήκαιτηναπουσίατου.Στηνουσίατουταεπιστρέφω.Ανλιγάκιμεαγαπούσεθατολμούσαναγράψωότιίσωςκαιαυτόναοδηγήθηκεσεπαρόμοιεςσκέψεις,σεπαρόμοιασυμπεράσματα.Μεγάλωσαπια.Τοείδασταμάτιατου.Τουείμαιαδιάφορος.Είναιδικαίωμάτου.Τοπαρήγοροείναιότιείναι,ομοίως,καιδικαίωμάμου.Ναι!Είναιδικαίωμάμουναμηνμπορώνατοσυγκινήσωκαιευτύχημαπουδενέχειτηνπαραμικρήυποχρέωσηνανιώσεικαιναπράξειαναλόγως.Έναταξίδιήτανκαιπέρασεκαιπάει.Λοιπόν,ακόμαμίαφορά:Υποκλίνομαιμπροστάστησιωπήκαιτηναπουσίαενόςπλάσματοςπουδενκατάφερανασυγκινήσω.

Ένα κλικ μακριά: Stevie Wonder - “I Just Called to Say I love You”.

16/02/2013

0848. Γλυφάδα

Πρωινή βόλτα στη Γλυφάδα την Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου. Πεζοπορία, κατά μήκος της παραλίας, από τα Αστέρια μέχρι την άλλη, σχεδόν, άκρη. Την έχω ζήσει τη Γλυφάδα και σε καλύτερες εποχές, από τα τέλη της δεκαετίας το 60. Παραμένει μια όμορφη περιοχή παρά τις προσπάθειες τοπικών αρχόντων και λογής λογής υπουργών, και γενικώς σωτήρων, να την κάνουν “καλύτερη” (με τον γνωστό Ελληνικό τρόπο και τα ακόμα πιο γνωστά αποτελέσματα)!

Υπήρχε αρκετός κόσμος που έκανε τη βόλτα του και αν δεν φυσούσε και τόσο πολύ τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Είχα μαζί μου και τη φωτογραφική μηχανή (Canon EOS 600) και ομολογώ ότι το παράκανα. Εκατόν εβδομήντα έξη φωτογραφίες σε μιάμιση ώρα δεν τις λες και λίγες. Από αυτές τις 176 φωτογραφίες διάλεξα έξη και σας τις παρουσιάζω:

Ένα κλικ μακριά ο John Rowls τραγουδά “If I Only Had Time”. Χαρείτε το!

  

 

06/02/2013

0847. Υπό Διάλυση (Σχέσεις)

Τέταρτη φορά που η λέξη “Σχέσεις” εμφανίζεται σε τίτλο εγγραφής στο παρόν e-ημερολόγιο (οι άλλες τρεις, εδώ, εδώ και εδώ). Δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς για το θέμα “Σχέσεις” και κυρίως όταν πρόκειται για δικές του σχέσεις που βρίσκονται υπό διάλυση. Μια επιπλέον δυσκολία, το να ξεφύγεις από το επιμέρους και να καλύψεις το όλον. Ή, για να μην πίσω από το δάκτυλό μας κρυβόμαστε, να μιλήσεις για μια συγκεκριμένη σχέση καλύπτοντας την ταυτότητά της προκειμένου αυτοί που σε γνωρίζουν να μην μπορέσουν να της αποδώσουν ονοματεπώνυμο.

Έχω ήδη γράψει ότι “Η ζωή είναι ένα πλέγμα σχέσεων” καθώς και άλλα αρκετά σε μια εγγραφή με τίτλο “Ζωή”. Μια εγγραφή εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στις σχέσεις δίχως αυτές να αναφέρονται στον τίτλο.

Ακόμα μια σχέση μου, λοιπόν, που διαλύεται (αν δεν έχει διαλυθεί ήδη). Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι κάτι τέτοιο σπανίως μου συμβαίνει. Μου έχει τύχει αρκετές φορές. Τόσες ώστε να έχω πειστεί πλέον ότι το έλλειμμα βρίσκεται στη δική μου πλευρά. Στον τρόπο που προσεγγίζω τον άλλο. Στον τρόπο που διεκδικώ. Είμαι, θαρρώ, περισσότερο βαρύς από ότι η εποχή δέχεται ή και ανέχεται.

Ενώ μία από τις αγαπημένες μου ρήσεις είναι η “Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι, στο να μην είμαστε απόλυτοι” μοιάζει να μην τα καταφέρνω να την υποστηρίξω μερικές φορές, θα έλεγα, σε επίπεδο συμπεριφοράς. Εμφανίζομαι να είμαι απόλυτος τη στιγμή ακριβώς που αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Είναι ο διαμορφωμένος χαρακτήρας, τα παιδικά χρόνια, η διατροφή, οι συνθήκες ζωής και εργασίας. Όλα αυτά με ένα “μου” στο τέλος.

Έχω την αδυναμία να προσμένω από τον απέναντι, ποσοστιαία τουλάχιστον, τα όμοια. Ότι θα ανταποκριθεί, θα διανύσει αποστάσεις, θα μετατοπίσει αντιστάσεις, θα συσχετίσει και τελικά ή θα συγκατανεύσει ή σταθερά θα αποστασιοποιηθεί. Τίποτα πιο άσχημο και ψυχοφθόρο από το να εμπλακείς με ανθρώπους που συστηματικά δεν αρνούνται τίποτα από όσα, μικρά ή μεγάλα, τους προσφέρεις. Αυτούς στο δίχτυ γοητείας των οποίων, κατ’ αρχήν τουλάχιστον,  μπλέκεσαι και ενώ πασχίζεις, με λόγια, έργα και κινήσεις, να τους δείξεις το ενδιαφέρον και τη συγκίνησή σου αυτοί αποδεικνύονται απρόθυμοι επί της ουσίας να κουνήσουν ακόμα και το μικρό τους δαχτυλάκι. Δικαιολογίες για τη συμπεριφορά τους αυτή μπορεί να υπάρχουν πολλές ίσως ακόμα και ανυπέρβλητα, προσωπικά και κοινωνικά, εμπόδια και ένα status quo που κάθε άλλο παρά ευνοεί την προσέγγιση.  Αυτό θα μπορούσα να το καταλάβω και να το συζητήσω. Αυτό το οποίο δεν μπορώ να δικαιολογήσω και τελικά να αποδεχτώ ωστόσο είναι η ασυνέπεια, η ασυνέχεια και κυρίως το να είναι ο άλλος ασυγκίνητος. Και πέφτω συνέχεια απάνω τους! Είναι ό,τι ακριβώς με εξουθενώνει και με αποθαρρύνει. Ότι με κάνει, ασυνείδητα σε κάποιες περιπτώσεις, να κλείνομαι στο καβούκι του απόλυτου, του μη διαπραγματεύσιμου.

Ένα υπερδεκαετής κύκλος, λοιπόν, κλείνει. Προσπάθησα, είπα, έπραξα, έδειξα, καρτέρησα. Δεν κατέληξε πουθενά. Είχα αμυδρές ελπίδες. Γεύτηκα μεγάλες χαρές από μικρές νίκες. Πήρα μια πρόγευση ευτυχίας. Είμαι ευγνώμων για ότι, μέσα από αυτή τη σχέση, αισθάνθηκα, σκέφτηκα, αποτύπωσα, έζησα. Πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου λίγα και πολλά από αυτά ήταν πρωτόγνωρα. Δεν θέλω να ελπίζω πια. Κατανοώ πλήρως και συμμερίζομαι τις δυσκολίες του απέναντι. Αποδέχομαι το γεγονός ότι είναι αδύνατον να αρέσουμε σε όλους. Ή τουλάχιστον να τους αρέσουμε μέχρι του σημείου να ξεβολευτούν, να δοκιμάσουν, να πράξουν. Μένει σε αυτές τις περιπτώσεις η απορία για το ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη σεναρίων του τύπου “τι θα γινόταν αν. . .”. Δεν θα μάθω, επίσης, το τι τελικά αποκόμισε ο απέναντι από όλη αυτή, την όποια, μεταξύ μας ιστορία. Και θα το ήθελα. Ας πάει, λοιπόν, και αυτό μαζί με τα άλλα. Εξάλλου, το έχω ήδη γράψει: Είναι πολλά αυτά που μας αφορούν και για τα οποία ποτέ δεν θα μάθουμε.

Προσωπικά ήμουν πρόθυμος να μιλήσω και να πω. Πόσα και τι; Όσα και ό,τι η κατάσταση και η στιγμή θα μου επέτρεπε.  Ζήτησα, για τούτο, τόπο και χρόνο. Δεν μου δόθηκαν. Μπορεί ακόμα να υπάρχει ένα μικρό περιθώριο αλλά, αν γνωρίζω τον εαυτό μου, και να μου δοθούν, τώρα πια, το πιθανότερο είναι να τα απορρίψω.

Με βασανίζει πάντοτε, και ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, το του Φρανσουά Μοριάκ “Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, αφού δεν μπορούμε να τα πούμε όλα”. Δυστυχώς για λόγους πολλούς είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα πω όλα. Συνεπώς σιωπώ. Ίσως τελικά, περισσότερο για εμένα τώρα πια, να είναι καλύτερα έτσι.

Σήμερα κλείνουν δυο μήνες από το, ας πούμε, πραξικόπημά μου. Δόξα τω Θεώ όλα μοιάζει να πηγαίνουν σχετικά καλά.

Συνεχίζω. Αυτό είναι όλο.

Καλό Φεβρουάριο, φίλες και φίλοι αναγνώστες!

‘Ένα κλικ μακριά το κλασικό “Born to Be Wild” των Steppenwolf (επειδή το άκουγα εχθές και μου άρεσε πολύ!).

01/02/2013

0846. Ελληνικά

Τελικά, έχω πρόβλημα! Δεν εξηγείται αλλιώς. Όταν στενοχωριέμαι τόσο πολύ με τα Ελληνικά που ακούω γύρω μου, και κυρίως στα δελτία ειδήσεων, δεν μπορεί παρά να έχω πρόβλημα. Εγώ και μόνο. Όχι οι άλλοι. Οι άλλοι, αυτοί της “επίταξης των απεργών”, είναι μέσα στην τρελή χαρά. Ούτε γνωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν, θαρρώ, τι λένε. Μονάχα εγώ στενοχωριέμαι, οργίζομαι, κλείνω την τηλεόραση. Δημοσιογράφοι, μικροί και μεγάλοι, και πολιτικοί, μικροί και μεγάλοι, έχουν βαλθεί να με εξοντώσουν. Έχουν αρπάξει την καραμέλα της “επίταξης” και την πιπιλάνε με μανία. Πιπιλάνε και φτύνουνε. Πάει, καθιερώθηκε κι αυτό. Από εδώ και πέρα θα λες επιστράτευση, αντί για επίταξη, και θα σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Θα πάει κι αυτό μαζί με το αισχρό “αποκατάσταση της βλάβης” ή το ανιστόρητο “βυτιοφορείς”. Έτσι σιγά – σιγά ξηλώνουμε τη γλώσσα μας και αποκτούμε αναπηρία στην έκφραση. Ανάγκη να το πω ακόμα μία φορά. Δεν είμαι φιλόλογος ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Ούτε ισχυρίζομαι ότι τα Ελληνικά μου είναι αλάνθαστα. Αλλά, σαν άνθρωπος που διαβάζει αρκετά και γράφει λίγο έχω αποκαταστήσει μια σχέση αγάπης με τα Ελληνικά και μία αίσθηση για τη χρήση τους. Από την άλλη είμαι προθυμότατος στο να διορθώσω τα όποια λάθη κάνω χρησιμοποιώντας τα αρκεί κάποιος να μου τα επισημάνει. Επίσης, δεν διστάζω, όποτε δεν είμαι σίγουρος για κάτι σχετικό με τα Ελληνικά μου, να ανοίξω λεξικά, να ψάξω. Θεωρώ απαράδεκτους, λοιπόν, όσους κάνουν “επαγγελματική χρήση” της γλώσσας, όπως είναι οι δημοσιογράφοι, και δεν φροντίζουν να την μάθουν και να την μιλούν στοιχειωδώς σωστά. Δεν είναι καθόλου κακό να ανοίγουν που και που κανένα λεξικό ή να διαβάζουν και κανένα βιβλίο. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς. Οφείλουν να μιλούν σωστά Ελληνικά και το θεωρώ απαράδεκτο κοτζάμ πρωθυπουργός, ο γιωργάκης εξαιρείται, να εκστομίζει με ύφος μπαρούφες του τύπου “αποκατάσταση της βλάβης” και “επίταξη των απεργών”. Έχουμε που έχουμε αυτό το απαίσιο κλίμα στη χώρα, που περνάμε τα μύρια όσα, που θυσιάζονται συνάνθρωποι μας στο βωμό της σωτηρίας “της Ελλάδας” (ως γνωστόν Ελληνίδες και Έλληνες τους έχουν γραμμένους οι πάνσοφοι κυβερνήτες μας) ας μην τα κάνουμε χειρότερα κατακρεουργώντας τη γλώσσα που μιλάμε. Κι αν μας αξίζει, έτσι που τα καταφέραμε, στα σίγουρα δεν της αξίζει. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πλέον για τα ζητήματα της γλώσσας. Μοιάζει να είμαι ένας από αυτούς και, σας μιλώ ειλικρινά, υποφέρω, βασανίζομαι, πάσχω. Δεν αντέχω άλλο να ακούω “επίταξη των απεργών” μου έρχεται αναγούλα, εμετός. Κλείνω ευθύς την τηλεόραση. Θλίβομαι, στενοχωριέμαι, υποφέρω. Έλεος!

Ένα κλικ μακριά “Σκάσε”, με τον Χρήστο Δάντη. Αφιερωμένο εξαιρετικά!

26/01/2013

0845. Ακόμα Του Άλλου Ένα (“Fabrica De Vino”)

Δεν οδύρομαι
Για τις μέρες
Που δεν μου μιλάς
Μα για τις νύχτες
Που δεν σ’ αγκαλιάζω

Ένα κλικ μακριά:  WAS (NOT) WAS και 
”How The Heart Behaves”

17/01/2013

0844. Τι Δεν Έγραψα Στο Άλλο (Ποιος Το Έχει)

 


Ούτε Εσύ
Ούτε
Η όποια
Σχέση μας
Εγώ
Και μόνο

Love Me Do, τραγουδάνε οι Beatles λίγο πιο κάτω:

 

14/01/2013

0843. Απολογισμός (Kατά Αλοΐσιους Φλοπ)

Η τελευταία εγγραφή που ανέβηκε σε αυτό το e-ημερολόγιο και αφορούσε τον Αλοΐσιους ήταν η “0801. Διφορούμενος Αλοΐσιους Φλοπ”, την 6/2/2012. Πέρασαν, νεράκι, έντεκα μήνες από τότε. Σήμερα το όνομα του Αλοΐσιους εμφανίζεται και πάλι στον τίτλο μιας εγγραφής.. Προβληματίζομαι για το αν αυτό που με ωθεί να ανεβάζω κείμενά του είναι η πνευματική – ψυχική μας συγγένεια ή η ευκολία του να έχεις στη διάθεσή σου ένα, αποδεκτό πιστεύω, κείμενο την κάθε φορά που η έμπνευση σού γυρίζει την πλάτη. Για το παρόν κείμενο υπερίσχυσε το πρώτο. Έτσι κι αλλιώς οι απολογισμοί στο τέλος κάθε, ημερολογιακού, έτους δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Από την άποψη, ή καλύτερα και από την άποψη, αυτή το κείμενο του Αλοΐσιους προσφέρεται. Πρόκειται για τον απολογισμό (του) μιας χρονικής περιόδου ενός έτους. Στο κείμενο δεν υπάρχει, ως συνήθως, ημερομηνία και συνεπώς δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για ένα ημερολογιακό έτος ή για μια τυχαία χρονική περίοδο διάρκειας δώδεκα μηνών σηματοδοτημένη από ένα γεγονός.  Μοιάζει να μην έχει σημασία. Δεν υπάρχει επίσης, και πάλι ως συνήθως, καμιά ένδειξη για το πρόσωπο που απασχολεί τον Αλοΐσιους. Ιδού το κείμενο: 

Από τη στιγμή που σκέφτηκα να γράψω ένα τέτοιο κείμενο μέχρι τη στιγμή αυτή, που πήρα χαρτί και μολύβι, πέρασαν μέρες πολλές. Μέρες, και κυρίως νύχτες, κατά τις οποίες όλα όσα έγιναν στον έναν χρόνο που πέρασε στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, τι έφταιξε, ποιος. Από την πλευρά μου έκανα ότι μπορούσα. Δεν είναι πολλά, δεδομένης της κατάστασης που βρήκαμε διαμορφωμένη, που χωρά αυτό το “μπορούσα”. Λίγα ήταν και για τούτο πολύτιμα. Είπα, έπραξα, έδειξα. Θέλω να πιστεύω ότι οι προθέσεις μου, από ένα σημείο και πέρα τουλάχιστον, ήταν ξεκάθαρες ακόμα “και δια γυμνού οφθαλμού”. Είχα, επιπλέον, τη δυνατότητα και τη δύναμη να επιδείξω υπομονή και σύνεση. Να αφήσω τα περιθώρια στον απέναντι για αποφάσεις που δεν θα ήταν αποτέλεσμα πίεσης ή και ψυχολογικού εκβιασμού αλλά “εξητασμένως κριθείσες”. Περίμενα την υπέρβαση. Από την πλευρά μου την προετοίμασα. Έβγαλα τα εμπόδια που έκλειναν το δρόμο για ότι η καρδιά μου ποθούσε. Αντιμετώπισα συμπεριφορά “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”. Κάθε φορά που απομακρυνόμουν έβρισκε τον τρόπο, λόγω ή και έργω, να δείξει το ενδιαφέρουν της να αποκαλύψει τη σπίθα που έδινε υποσχέσεις για μια πυρκαγιά. Πόσες φορές έπεσα στην παγίδα; Πέντε, δέκα, εκατό; Τόσες που απαύδησα. Έπαψα να πιστεύω την ειλικρίνεια των προθέσεων της και βεβαιώθηκα ότι έμενε μετέωρη ανάμεσα στο ίσως και το όχι. Δεν θα πω ψέματα. Ποτέ δεν μου έδωσε χειροπιαστές ελπίδες και δικαιώματα. Πάντοτε σταματούσε μια ανάσα από την παραδοχή και τη συνομολόγηση. Η σχέση μας έκανε κύκλους. Εγώ στην επίθεση, εκείνη στην άμυνα.  Κάθε φορά που αποσυρόμουνα έβρισκε τον τρόπο να μου δείξει ότι κακώς έπραξα και ότι ελπιδοφόρες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μας. Περνούσα και πάλι στην επίθεση, κλεινόταν και πάλι στην άμυνα. Στο τέλος τα κατάφερε. Δήλωσα, στον εαυτό μου πρώτα – πρώτα, παραίτηση. Αυτό το ζέστη – κρύο – ζέστη με είχε βγάλει εκτός ρυθμού, με είχε εξουθενώσει. Αυτό που για εκείνη έμοιαζε να είναι ένα, ευχάριστο πιστεύω, συμπλήρωμα της καθημερινότητάς της για εμένα ήταν η ουσία της ύπαρξης μου. Ήταν μονίμως θρονιασμένη στο μυαλό και τις σκέψεις μου. Κυριαρχούσε. Μου έκλεβε ώρες, μέρες, μήνες. Μου αποστερούσε πολύτιμους πόρους. Έψαχνα τρόπους να ξεφύγω, να απεμπλακώ. Δεν διαλέγουμε ποιους θα ερωτευτούμε. Απλά και σκέτα γίνεται. Γοητεύεσαι, ελπίζεις, κάνεις όνειρα, ποθείς. Πόσες φορές δεν προσπάθησα, με όσες πληροφορίες και γνώση είχα, να αναστήσω 24άωρα της ζωής της; Προσπάθησα να φανταστώ τις διαδρομές της μέσα στη μέρα και τη νύχτα. Να αναπαραστήσω και να συμπληρώσω με την φαντασία μου τους χώρους που ζει και κινείται. Το με ποιους μιλά και τι λέει. Πως το λέει. Τα μαλλιά να κυματίζουν, τα μάτια να λάμπουν. Την ανάσα του στήθους της. Προσπάθησα. Με επιμονή και ολοκληρωτική αφοσίωση. Οδηγήθηκα στο πουθενά. Αντιλαμβανόταν, ή έτσι άφηνε να φανεί, και αντιδρούσε μόνο στα προφανή και ανώδυνα. Όσες φορές πήρε πρωτοβουλία, στο πλαίσιο του “μη με ξεχνάς”, και ανταποκρίθηκα με ζέση υποχώρησε και μαζεύτηκε. Αυτό ήταν το χειρότερο. Προκαλούσε και σιγούσε.  Ήταν μικρή στα μεγάλα και πολλές φορές και στα μικρά. Υπήρξαν περιπτώσεις που η συμπεριφορά της ήταν αναίτια απογοητευτική. Μέχρι τώρα συγχωρούσα και παρέβλεπα τις αστοχίες τής στάσης και τής συμπεριφοράς της. Άφηνα τον καιρό να γιατρέψει την πίκρα και την απογοήτευση και, με μια καρδιά να ελπίζει, επανερχόμουν. Όχι πια! Το ξαναέγραψα. Απαύδησα. Επιθυμώ σε όλα αυτά να δοθεί ένα τέλος. Να μην βαυκαλίζομαι, να μην υποφέρω να μην επενδύω. Αν τα αισθήματα είναι χημεία και ορμόνες θα το ήθελα πολύ να είμαι χημικός μέγας. Να περιορίσω τις εκκρίσεις, να αλλάξω τις αντιδράσεις, να πάψω να βασανίζομαι. Έχω πεισθεί ότι ο δρόμος που ακολούθησα δεν βγάζει πουθενά. Δεν έχω τα περιθώρια να σπαταλώ τον καιρό. Δεν θέλω να σέρνομαι όταν νιώθω ότι μπορώ να πετάξω. Να δώσω και να πάρω. Μοιάζει, ακόμα μια φορά, να έπεσα σε μια παγίδα της καρδιάς και του μυαλού. Πόσο εύκολα η ελπίδα κάνει το χρόνο να σπαταλιέται! Θέλω να προσπαθήσω να βάλω ένα, μονομερώς έστω, τέλος στην ιστορία. Μια ιστορία που ίσως το μόνο χειροπιαστό που μου χάρισε ήταν κάποια κείμενα σαν αυτό, αγκάθι στο πλευρό μου. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει τη συμπεριφορά της απέναντι μου μιας και είναι επιθυμητό και να σε κανακεύουν και να σε ανεβάζουν σε ένα βάθρο λατρείας. Ευτυχώς θα αλλάξει η δική μου συμπεριφορά απέναντι της και στο “μη με ξεχνάς” της, παλιά μου τέχνη κόσκινο, αυτή τη φορά, και όλες τις επόμενες αν υπάρξουν, λέω να μην πάρω. . . 

Ένα Κλικ μακριά οι Εκείνος και Εκείνος τραγουδούν: Άλλη Μια Φορά.

08/01/2013

0842. Το Επόμενο Παρακαλώ

Ακόμα ένα ημερολογιακό έτος έφτασε στο τέλος του. Ποτέ πια το 2012 δεν θα αντιπροσωπεύει το παρόν. Ευτυχώς ο αντικαταστάτης του, το 2013, είναι έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα. Ανθρώπινες εφευρέσεις και συμβάσεις που εξυπηρετούν την εφήμερη ύπαρξή μας. Σιγά να μην το σύμπαν καταλαβαίνει από πρωτοχρονιές και έτη. Τεμαχίζουμε το συνεχές για να σηματοδοτήσουμε, να θυμόμαστε, να ανακαλούμε. Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 2012 γενικά και ειδικά. Έχουμε μπλέξει με τενεκέδες, ανίκανους και ανθρώπους, που λέει ο λόγος για πολλούς από δαύτους, που δεν αγαπούν τον άνθρωπο. Η απληστία βασιλεύει και κυριαρχεί, οι πλούσιοι έχουν βάλει τους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες στο βρακί τους κι ο κοσμάκης υποφέρει. Αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα κάποιοι να αυγατίζουν τα εκατομμύρια τους και κάποιοι άλλοι να μην έχουν να φάνε. Όλα έχουν γίνει περιπλοκοπερίπλοκα, από τις κοινωνίες μέχρι τους νόμους, τα χρηματιστήρια και τους διεθνείς οργανισμούς. Περιπλοκοπεριπλοκότητα που τους μόνους που εξυπηρετεί και βολεύει είναι τους κατέχοντες και τους ισχυρούς. Βεβαίως απέναντι στους νόμους, και στο Ελλάντα, όλοι είμαστε ίσοι. Μόνο που κάποιοι, συμπτωματικά πάντοτε οι πλούσιοι και ισχυροί, είναι πιο ίσοι απ’ όλους τους άλλους. Καλή είναι η υπομονή αλλά έχει και αυτή τα όρια της και αν δεν τα φτάσαμε ακόμα έτσι όπως πάμε σύντομα θα πέσουμε απάνω τους. Δεν αντέχετε τόση κοροϊδία επί τόσο πολύ. Όλο κόβουν – κόβουν – κόβουν μισθούς και συντάξεις και αυξάνουν – αυξάνουν – αυξάνουν φόρους και χαράτσια. Έχουν βαλθεί να σώσουν την Ελλάδα και να ψοφήσουν τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Και να μην αρχίσουμε να μιλάμε για το ήθος και τις ικανότητές τους (ανεργία, λίστα Λαγκάρντ, αντιμετώπιση φοροδιαφυγής και όλα τα άλλα). Μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά οργίζομαι. Το ξαναγράφω: Έχουμε μπλέξει με τενεκέδες. Τέλος πάντων, μέρα που είναι, σταματώ εδώ. 

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά! Ευχές για ένα 2013 όχι καλύτερο από το 2012, σιγά τα ωά, αλλά για ένα 2013 αυθεντικά και απόλυτα Καλό!

Να είσαστε γεροί, να αντιστεκόσαστε, να αγαπάτε, να βοηθάτε τους αναγκεμένους, να χαμογελάτε, να περιφρονείτε τους τιποτένιους και να τους το δείχνετε!

Καλή Χρονιά Συνέλληνες!

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Γιώργος Μουζάκης και “Εγώ Θα Σ’ Αγαπώ και Μη Σε Νοιάζει” με τη Γιοβάννα και τον Γιάννη Πετρόπουλο σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη.

31/12/2012

0841. Διάβασμα

Συνειδητοποίησα ότι τον τελευταίο καιρό δεν διαβάζω. Είναι οι αλλαγές που έχουν γίνει και ο περιορισμός του ελεύθερου χρόνου μου. Το γεγονός, επίσης, είναι ότι τελευταία προτιμώ να βλέπω ταινίες (σε DVD μιας και η τηλεόραση, πέντε λεπτά πρόγραμμα δέκα λεπτά διαφημίσεις, με απωθεί). Από την άλλη ακόμα και το κρύο, θα έλεγα, δεν ευνοεί το διάβασμα. Έχω ένα σωρό βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους. Εξακολουθώ, φυσικά, και, όσο μπορώ, να αγοράζω βιβλία. Όπως το “Γιάκομπ Φον Γκούντεν”, του Robert Walser, που σήμερα παράγγειλα στον βιβλιοπώλη μου. Από τη Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου, ξεκινά η κανονική μου άδεια και ελπίζω, μέχρι την 11 Ιανουαρίου 2013 που επιστρέφω, να βρω τους παλιούς καλούς ρυθμούς μου και στο διάβασμα.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τη χθεσινή βόλτα στο ηλιόλουστο Καβούρι:

 

Ένα κλικ μακριά: Bad Company και “Ready For Love”.

27/12/2012

0840. Σκορπίσματα

 

Είναι τώρα εδώ και καιρό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να γράψω. Όχι μόνο εδώ, ή και στο άλλο, αλλά ακόμα και στο κλασσικό χειρόγραφο ημερολόγιο μου. Μακρινές μοιάζουν οι καλές εποχές των τριών εγγραφών ανά εβδομάδα. Θα μου πείτε, ίσως, “Σιγά, δεν γράφεις και έχασε η Βενετιά βελόνι!”. Με μεγάλη προθυμία θα συμφωνήσω μαζί σας. Δεν το κρύβω. Ποτέ δεν το έκρυψα. Γράφω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Από εσωτερική ανάγκη, αν το θέλετε. Γράφω και ομολογώ ότι είμαι ο πιο φανατικός αναγνώστης των γραπτών μου (είτε τα δημοσιοποιώ είτε όχι). Αν τώρα υπάρξουν και αναγνώστες που, διαβάζοντας τα όσα κοινοποιώ, αντλήσουν χαρά ή και ευχαρίστηση δεν μπορώ παρά να αισθανθώ, με τη σειρά μου, χαρά, ευχαρίστηση και, βεβαίως, ικανοποίηση. Δεν υπάρχει, πιστεύω, άνθρωπος που κοινοποιεί γραπτά του και δεν έχει την ματαιοδοξία αυτά να αρέσουν, σε λίγους ή πολλούς. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το πλήθος των αναγνωστών του παρόντος e-ημερολογίου βαίνει σταθερά μειούμενο. Το δίκιο είναι πάντοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις, με το μέρος των αναγνωστών. Τα γραπτά μου, τελευταία, είναι θαρρώ πολύ προσωπικά, και αρκετά κωδικοποιημένα, για να προσελκύσουν αναγνώστες, που δεν φτάνουν εδώ κατά τύχη, έξω από τον κύκλο όσων με γνωρίζουν προσωπικά. Ατυχώς η κατάσταση αυτή δεν προβλέπεται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Είναι δύσκολες οι εποχές που ζούμε. Έχει κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και προσπαθεί να επιβιώσει. Ο διαμελισμός από τη δράκα αυτών που έχουν την εξουσία στη χώρα συνεχίζεται. Από τη μία μείωση των αποδοχών μέχρι μηδενισμού και από την άλλη αύξηση της φορολογίας, χαράτσια και “εισφορές”, παντός είδους και με το έτσι θέλω, μέχρι εξοντώσεως. Κάνουν ότι μπορούν για να χάσουμε το χαμόγελο, τη χαρά και κυρίως την αξιοπρέπειά μας. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ και το γνωρίζουν. Ελπίζω να έλθει η στιγμή που ο καθένας από δαύτους θα πληρώσει για τα ανομήματά του. Όχι στην άλλη ζωή μα σε τούτη.

Γιορτές δίχως γιορτές. Το ερώτημα είναι τι σχέση έχει ο Χριστιανισμός με τις κοινωνίες μας. Από ελάχιστη έως καμία, φοβάμαι. Εξακολουθούν να με εκνευρίζουν τα λαμπάκια και τα γλομπάκια στα μπαλκόνια και τα δέντρα. Ευτυχώς φέτος είναι αισθητά μειωμένο το πλήθος τους.

Καλά είναι τα σημειώματα, σε μπλε και κίτρινα χαρτάκια, με τις ευχές μα ακόμα καλύτερη μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο. Μονάχα που την αγκαλιά πρέπει να τη ζητήσεις εγκαίρως ενώ το χαρτάκι σου το αφήνεις όποτε ευκολύνεσαι. Δεν είναι όλες οι σχέσεις για χαρτάκια και, πολύ περισσότερο, δεν είναι όλες οι σχέσεις για ζεστές αγκαλιές και φιλιά. Διαλέγεις, πληρώνεις και παίρνεις.

Να μας έχει ο Θεός Καλά!

Αφτα!

Ένα κλικ μακριά (Ευχαριστώ, Κάτια, που μου το έπεμψες) ο Johnny Cash τραγουδά “Sixteen Tons”:

22/12/2012

0839. Εν Ολίγοις

Καινούργιες συνθήκες

Νέες δεξιότητες
Λιγότερος ελεύθερος χρόνος
Δοκιμασία / επαλήθευση σχέσεων
Περισσότεροι βαθμοί ελευθερίας
Μικρότερη οικονομική άνεση
Δοκιμασία βασικής επιλογής

 16/12/2012