0840. Σκορπίσματα

 

Είναι τώρα εδώ και καιρό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να γράψω. Όχι μόνο εδώ, ή και στο άλλο, αλλά ακόμα και στο κλασσικό χειρόγραφο ημερολόγιο μου. Μακρινές μοιάζουν οι καλές εποχές των τριών εγγραφών ανά εβδομάδα. Θα μου πείτε, ίσως, “Σιγά, δεν γράφεις και έχασε η Βενετιά βελόνι!”. Με μεγάλη προθυμία θα συμφωνήσω μαζί σας. Δεν το κρύβω. Ποτέ δεν το έκρυψα. Γράφω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Από εσωτερική ανάγκη, αν το θέλετε. Γράφω και ομολογώ ότι είμαι ο πιο φανατικός αναγνώστης των γραπτών μου (είτε τα δημοσιοποιώ είτε όχι). Αν τώρα υπάρξουν και αναγνώστες που, διαβάζοντας τα όσα κοινοποιώ, αντλήσουν χαρά ή και ευχαρίστηση δεν μπορώ παρά να αισθανθώ, με τη σειρά μου, χαρά, ευχαρίστηση και, βεβαίως, ικανοποίηση. Δεν υπάρχει, πιστεύω, άνθρωπος που κοινοποιεί γραπτά του και δεν έχει την ματαιοδοξία αυτά να αρέσουν, σε λίγους ή πολλούς. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το πλήθος των αναγνωστών του παρόντος e-ημερολογίου βαίνει σταθερά μειούμενο. Το δίκιο είναι πάντοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις, με το μέρος των αναγνωστών. Τα γραπτά μου, τελευταία, είναι θαρρώ πολύ προσωπικά, και αρκετά κωδικοποιημένα, για να προσελκύσουν αναγνώστες, που δεν φτάνουν εδώ κατά τύχη, έξω από τον κύκλο όσων με γνωρίζουν προσωπικά. Ατυχώς η κατάσταση αυτή δεν προβλέπεται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Είναι δύσκολες οι εποχές που ζούμε. Έχει κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και προσπαθεί να επιβιώσει. Ο διαμελισμός από τη δράκα αυτών που έχουν την εξουσία στη χώρα συνεχίζεται. Από τη μία μείωση των αποδοχών μέχρι μηδενισμού και από την άλλη αύξηση της φορολογίας, χαράτσια και “εισφορές”, παντός είδους και με το έτσι θέλω, μέχρι εξοντώσεως. Κάνουν ότι μπορούν για να χάσουμε το χαμόγελο, τη χαρά και κυρίως την αξιοπρέπειά μας. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ και το γνωρίζουν. Ελπίζω να έλθει η στιγμή που ο καθένας από δαύτους θα πληρώσει για τα ανομήματά του. Όχι στην άλλη ζωή μα σε τούτη.

Γιορτές δίχως γιορτές. Το ερώτημα είναι τι σχέση έχει ο Χριστιανισμός με τις κοινωνίες μας. Από ελάχιστη έως καμία, φοβάμαι. Εξακολουθούν να με εκνευρίζουν τα λαμπάκια και τα γλομπάκια στα μπαλκόνια και τα δέντρα. Ευτυχώς φέτος είναι αισθητά μειωμένο το πλήθος τους.

Καλά είναι τα σημειώματα, σε μπλε και κίτρινα χαρτάκια, με τις ευχές μα ακόμα καλύτερη μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο. Μονάχα που την αγκαλιά πρέπει να τη ζητήσεις εγκαίρως ενώ το χαρτάκι σου το αφήνεις όποτε ευκολύνεσαι. Δεν είναι όλες οι σχέσεις για χαρτάκια και, πολύ περισσότερο, δεν είναι όλες οι σχέσεις για ζεστές αγκαλιές και φιλιά. Διαλέγεις, πληρώνεις και παίρνεις.

Να μας έχει ο Θεός Καλά!

Αφτα!

Ένα κλικ μακριά (Ευχαριστώ, Κάτια, που μου το έπεμψες) ο Johnny Cash τραγουδά “Sixteen Tons”:

22/12/2012