Πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τα χαρτιά του Αλοΐσιου και δημοσίευσα κείμενό του; Ούτε που θυμάμαι. Και τώρα η ανάγκη, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, με σπρώχνει πάλι προς το μέρος του. Οκτώ η ώρα, βραδάκι Τετάρτης, στην Α29. Το γνωστό, παραφρασμένο, ερώτημα: Τι να μαγειρέψω αύριο; Μα, αν γνώριζα, θα ρωτούσα; Όχι βέβαια. Εντάξει, το παραδέχομαι! Δεν έχω τίποτα στο ψυγείο. Τα χαρτιά του Αλοΐσιου βρίσκονται στο υπόγειο της Τ47. Όμως, είμαι τυχερός. Πριν από λίγες μέρες, λες και υποψιαζόμουνα κάτι, έφερα εδώ πενήντα – εξήντα σελίδες από τα γραπτά του. Τις ξεφύλλισα. Σταμάτησα σ’ ένα εξαιρετικά σύντομο κείμενο στο οποίο ο Αλοΐσιους γυρίζει στο παρελθόν και ψηλαφίζει τα αδύνατα. Το παραθέτω:
Πόσο καιρό είχα να δω αυτές τις κασέτες; Δέκα χρόνια; Δεκαπέντε; Κάποιες δέκα, κάποιες περισσότερα. Κίνηση που ξετυλίγεται, εικόνες που παγώνουν. Γυρίζω στο παρελθόν. Βλέπω πρόσωπα αγαπημένα. Πρόσωπα που πια έχουν φύγει. Τότε και τώρα. Έχω φύγει κι εγώ. Από εκεί για εδώ. Δε στενοχωριέμαι. Τα έζησα τα χρόνια αυτά. Όσο μπορούσα τα χάρηκα. Αλλά, κάνω σκέψεις. Είσαι στο κέντρο. Αναρωτιέμαι: Θα μπορούσε κανείς να αγαπήσει κάποιον για κάτι που ήταν και που δεν είναι πια; Και δε μιλώ, βεβαίως, μόνο για τη μορφή. Όλο το απόγευμα χθες και σήμερα το πρωί έβλεπα στο video αυτές τις κασέτες. Έβαζα και έβγαζα. Θυμόμουνα, γελούσα, πονούσα. Πόσα πρόσωπα; Πόσοι τόποι, αναμνήσεις, καταστάσεις, περιστατικά; Οι πολύτιμες εικόνες. Οι φωνές που ζωντανεύουν. Σαν μπαταρία η μνήμη φορτίζεται και ζωντανεύει. Η μια εικόνα φέρνει την άλλη. Γυρίζω πίσω. Το μυαλό συμπληρώνει τα κενά. Σκηνές όπου πρωταγωνιστεί ο προ δεκαπενταετίας εαυτός μου. Κάνω την αμαρτωλή σκέψη: Τι θα γινόταν αν σήμερα σε διεκδικούσα με τον τότε εαυτό μου; Πόσο διαφορετική θα ήταν η συμπεριφορά μου και η συμπεριφορά σου; Ας γύριζες πίσω κι εσύ. Φαντάσου! Δεκαπέντε χρόνια νεώτεροι, συν δεκαπέντε χρόνια στη διάθεσή μας! Δε γίνεται και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ας μείνουμε ο καθένας στον εαυτό και την πορεία του. Με τα βιώματα, τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας. Όλα όσα δεν ευνόησαν, και δεν ευνοούν, μια διαφορετική εξέλιξη στη σχέση μας. Δέχομαι αυτό που είμαι, αυτό που η σχέση μας είναι. Δε θέλω να φτάσω στο σημείο, δέκα δεκαπέντε χρόνια μετά, να σκέφτομαι και να γράφω τα ίδια. Με αυτό που είμαι σε προσκαλώ. Με αυτό που είμαι σε θέλω. . .
Μελίνα Ασλανίδου – “Το Λάθος”.
25/02/2009
"Η ζωή δεν έχει να κάνει με το κερδίζω-χάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή έχει να κάνει με το εκφράζω ή δεν εκφράζω το ποιος είμαι."
Μου το είπε η φίλη μου η Αννα.
Ανθρωπος πολύτιμος, συγκοινωνούντα δοχεία.
Η δύναμις του ανθρώπου είναι η έκφραση. Αρκεί ο Λόγος να είναι καθαρός, κρυστάλλινος.
Πόσο δύσκολο είναι αυτό!
Ισχύει και γιά το επόμενο ποστ με τα cd.
Αντε καλά Κούλουμα και ο χαλβάς με μέτρο.:PPPP
Μέρααααα!
ΚαληΗμέρα Φίλη Ελληνίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα το είπε η Άννα, τελείωσε!
Θερμές Ευχές για Μια Απίθανη Άνοιξη!