0402. Αλοΐσιους, Το Ζωτικό Ψέμα

Αυτά κι αν ήταν ορνιθοσκαλίσματα. Βασανίστηκα, πρώτα για να καταφέρω να διαβάσω τι έλεγε το κείμενο και μετά για να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά ακολουθώντας τις παραπομπές του συγγραφέα. Τώρα που διαβάζω το κείμενο που ακολουθεί έχω την αίσθηση ότι κάτι κατάφερα και ότι, τελικώς, άξιζε τον κόπο. Ιδού, λοιπόν, “τακτοποιημένο”, από τεχνική άποψη και μόνο, το κείμενο του κ. Αλοΐσιου Φλοπ:

Θα κάνει, λέω, μια έκρηξη το μυαλό μου και θα ξεχυθούν από τα χέρια μου οι λέξεις και θα γίνουν λόγια αυτά που με βασανίζουν να περάσουν στο χαρτί να τα δούνε μάτια και να βουρκώσουνε και να τα ακούσουνε ψυχές να στενοχωρηθούνε. Μια έκρηξη θα γίνει, μια μεγάλη έκρηξη, και μια δίνη θα με συνεπάρει. Θα με ανεβάσει ψηλά για να δω από εκεί τον κόσμο και την ανοησία του. Σπαταλημένες νύχτες, μυτερές στιγμές, μάτια κλαμένα πίσω από κλειστά παράθυρα. Μια έκρηξη μουγκή, θαρρείς για να μην ακούσει άλλος κανένας μόνο να δούνε τα γραφτά μου, αυτά τα κακοσκαλισμένα, και να πούνε κοιτά τι έκρηξη στα ξαφνικά μπορεί να πάθει ο άνθρωπος. Και που να γνωρίζουν ότι καθόλου ξαφνικά δεν είναι και ότι χρόνια τώρα μαζεύω σπυράκι – σπυράκι ότι θα ανατιναχτεί. Θα μηδενιστούν όλα και από την αρχή θα αρχίσω. Και συ να μη ξέρεις τίποτα μονάχα να κάθεσαι να τρως και να κοιμάσαι σαν όλους τους άλλους. Σαν όλους τους άλλους να αγνοείς. Λες και δεν είσαι εσύ που με βασανίζεις, δεν είσαι εσύ που υπάρχεις. Δεν είσαι εσύ που αγαπήθηκες. Τα έστειλα τα μηνύματα κι εσύ τίποτα δεν κατάλαβες ή καμώνεσαι την ανίδεη για να γλυτώσεις. Εξακολουθείς να πηγαινοέρχεσαι σπίτι – γραφείο, γραφείο - σπίτι. Και πώς να συγχωρήσω τον εαυτό μου που είχα την απαίτηση να ψυχανεμιστείς και να καταλάβεις. Κάτι λίγα χαλικάκια έσπειρα στο δρόμο σου. Τα κόκκινα μηνύματά μου, όπως έλεγα. Με τρόπο, σύνεση και μέτρο. Αυτό ήταν όλο. Ούτε ένα χαλικάκι δεν τόλμησα να πετάξω στο παράθυρό σου. Μονάχα τα άπλωνα στο δρόμο σου και πρόσμενα να ακολουθήσεις. Να ανταμώσουμε. Αυτό ποθούσα και έλιωνα για τη στιγμή που θα φαινόσουνα κι θ’ άνοιγα τα χέρια να σε αγκαλιάσω. Ποτέ σου δεν τα είδες τα χαλικάκιά μας. Ποτέ δεν κατάλαβες. Μονάχα να τα πατάς ήξερες, να προσπερνάς, να πηγαίνεις αλλού. Μεγάλο το σφάλμα μου το αθροισμένο που δεν σε άρπαξα να σε καθίσω απέναντι να σου πω τα μύρια όσα. Τι φοβήθηκα και δεν το έκανα; Μου έχει μείνει η απορία. Μονάχα να σπέρνω γνώριζα. Να σπέρνω και να ελπίζω. Άλλο τίποτα. Ποτέ δε θέρισα. Δενότανε η γλώσσα μου μπροστά σου και ξεστράτιζαν τα μάτια μου. Άλλα ήθελα να πω. Άλλα να κάνω. Και μου έμειναν οι αρχινισμένες προσπάθειες και το άσχημο τέλος. Γεμάτο το σεντούκι των αναμνήσεων και τα χέρια αδειανά. Άδεια και η αγκαλιά μου και συ να πηγαίνεις και να έρχεσαι. Απασχολημένη, απορροφημένη από την γκρίζα καθημερινότητα, με υποχρεώσεις που ποτέ δεν τελειώνουν. Έτσι ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, ο ένας μακριά απ’ τον άλλο. Δεν είναι επιλογή μου η ζωή σου και μπορεί να μην είναι και επιλογή σου η δική μου. Έτσι στρώσαμε σε χρόνο ανύποπτο και κανένας δε μπορεί να μας δώσει πίσω τις χαμένες προοπτικές και τα αν μας. Περνάνε οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες. “Χανόμαστε”, θέλω να σου πω. Δεν το λέω. Μονάχα τα εύκολα. Καλημέρα, γεια σου, αντίο. Και όσο περνά ο καιρός, έτσι ανωφέλευτα, σκέψεις διάφορες γεννιούνται στο μυαλό μου. Σκέψεις βασανιστικές. Μήπως τελικά όλο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο ένα στόλισμα του νου; Ένας τρόπος να εμπνέομαι και να γράφω και όχι ένας τρόπος να ζω; Δοκιμάζομαι, κι ας λέω ότι για τίποτα πια δε χρειάζεται ν’ αποφασίσω. Βασανίζομαι κι έχει αρχίσει η αμφιβολία να μου τρώει τα σωθικά. Όμως, ακόμα αντιστέκομαι στη φριχτή υποψία και αρνούμαι να παραδεχτώ ότι στάθηκες της ζωής μου το ζωτικό ψέμα. Και υποφέρω. 

Από το άλμπουμ “Οικογενειακή Υπόθεση” του Αντώνη Βαρδή ακούμε τον Γιάννη Βαρδή στο τραγούδι “’Ισως”.

30/11/2007

0401. Τσαϊκόφσκι, 6η Συμφωνία “Παθητική”

Δίσκους αγοράζω εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, από το 1970. Ξεκίνησα από αυτούς των 33 και 45 στροφών (ανά λεπτό), τους λεγόμενους βινιλίου, και συνεχίζω με τους δίσκους ακτίνας (βαρβαριστί Compact Disk). Κάποιοι από τους δίσκους, που εδώ και τόσα χρόνια έχω συγκεντρώσει, έχουν ιδιαίτερη αξία για εμένα.

Ή, ακριβέστερα, κάποιες μουσικές των δίσκων αυτών έχουν ιδιαίτερη αξία. Για παράδειγμα η 6^η Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι, η επιλεγόμενη Παθητική (δηλαδή του Πάθους), με την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της, τότε, Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών [ΕΣΣΔ] και Διευθυντή Ορχήστρας τον Yevgeni (ή και Evgeni) Svetlanov.

Ήταν το πρώτο έργο κλασσικής μουσικής που απέκτησα και άκουσα με προσοχή. Γοητεύτηκα. Βρήκα ότι είχε πράγματα να μου πει. Με έκανε να αισθάνομαι, να ονειρεύομαι. Το αγάπησα. Αγάπησα τη μουσική του Τσαϊκόφσκι και τον Svetlanov. Απέκτησα και τις Συμφωνίες 3, 4 και 5 με τους ίδιους συντελεστές. Την 4^η και 5^η σε δίσκους βινιλίου, και αργότερα και σε CD, την 3^η, πρόσφατα, σε CD.

Οι δίσκοι βινιλίου ήταν με την ετικέτα της κρατικής MELODIYA και ήταν σχετικά φθηνοί. Θυμούμαι μάλιστα ότι υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε αποκλειστικά δίσκους της MELODIYA στην οδό Χαλκοκονδύλη, μεταξύ πλατείας Κάνιγγος και Πατησίων. Την 6^η πάντως την βρήκα με την ετικέτα της αμερικάνικης VOXBOX [CDX 5117] σε διπλό CD μαζί με την 5^η και ένα απόσπασμα από την UNDINE.

Δεν έχει νόημα θαρρώ να αναφέρω στοιχεία για τους συντελεστές ή τα έργα. Η χρήση των συνδέσμων και λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο εξυπηρετούν μια χαρά. Θέλω μόνο να επαναλάβω το ότι προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη εκτέλεση της 6^ης εξαιρετική και την συνιστώ θερμώς, έστω και σαν εισαγωγικό έργο στον θαυμαστό κόσμο της κλασσικής μουσικής.

Ακούγεται ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της 6^ης από το πρώτο μέρος, Adagio. Allegro non troppo. Γνωρίζω ότι δεν είναι και το πιο σωστό αυτό που έκανα, αλλά το πρώτο μέρος έχει διάρκεια 18 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα και συνεπώς, ακόμα και για mp3, θα ήταν δύσκολο να ακουστεί ολόκληρο. Το απόσπασμα διαρκεί 4 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα και είναι, πάντα κατά την άποψη μου, θεσπέσιο. . .

28/11/2007

0400. Ένα Μήνυμα και Μια Σκέψη

Πριν από λίγες μέρες έλαβα ένα μήνυμα, απάντηση σ’ ένα δικό μου. Το περιεχόμενό του δεν ήταν ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο απ’ ότι περίμενα. Ωστόσο με ξάφνιασε μια σκέψη που έκανα: “Και ποια είναι η ποιότητα του περιεχομένου του;”. Με βαριά καρδιά αναγκάστηκα να ομολογήσω ότι η ποιότητα του ήταν χαμηλή. Και στενοχωρέθηκα.

Οι άνθρωποι συναντιόνται, γνωρίζονται, συναναστρέφονται, μοιράζονται, συζούν. Αποκαθιστούν, με λίγα λόγια, σχέσεις. Σχέσεις διάφορες, από απλής γνωριμίας μέχρι ερωτικές. Και δεν είναι τίποτα άλλο οι σχέσεις αυτές παρά επαφές. Επαφές που ξεκινούν από την ανταλλαγή μηνυμάτων, παλαιότερα επιστολών και τώρα SMS ή MMS και e-mail, συνεχίζουν με τηλεφωνικές συνομιλίες και κορυφώνονται με την συνύπαρξη στον ίδιο χώρο.

Οι επαφές έχουν χαρακτηριστικά. Θα έλεγα ότι, σε αδρές γραμμές, τα κύρια είναι αυτά της ποιότητας και της ποσότητας. Μεγέθη με διακριτές, κατά επαφή, αλλά και μέσες τιμές. Η μέτρηση της ποιότητας είναι δύσκολη και υποκειμενική. Αυτή της ποσότητας ευκολότερη και μάλλον αντικειμενική.

Στην ποσότητα θα μετρούσα συχνότητα και διάρκεια επαφών. Στην ποιότητα θα προσμετρούσα την συχνότητα, αυτή τη φορά με την έννοια του ρυθμού, τη διαθεσιμότητα και τον συντονισμό. Και με την διαθεσιμότητα εννοώ τη δυνατότητα της κατά βούληση επαφής ενώ με τον συντονισμό την ικανότητα του απέναντι να ανταποκρίνεται.

“Τεχνικά” ζητήματα θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Μια σχέση ανθεί, καρκινοβατεί ή σβήνει. Οι σχέσεις αξιολογούνται αθροιστικά και με την καρδιά. Δύσκολο να μπει κανείς στη λογική του πόσο και πώς. Δύσκολο και ίσως άδικο για τη σχέση. Όμως ακόμα και έτσι τα μεγέθη αυτά υπάρχουν και καμιά φορά η ύπαρξη τους μας προβληματίζει. Όπως εμένα τις μέρες αυτές και τώρα. Εδώ, στο υπόγειο της Τ47, με τους Sam And Dave να τραγουδούν “Hold On I’ m Comin’”. . .

Από το άλμπουμ STAX 50TH ANNIVERSARY CELEBRATION ακούγεται, βεβαίως, το “Hold On I’ Comin’” με τους Sam & Dave.

26/11/2007

0399. Τι Δεν ή Chicky Chicky Boom Boom

Ξεκίνησα να γράψω για τις σχέσεις. Με πρόδωσε η διάθεσή μου και η έλλειψη χρόνου. Αλλιώς τα είχα σκεφτεί και τα είχα φιλοσοφήσει αλλιώς μου έβγαιναν στο πληκτρολόγιο. Το άφησα στην άκρη. Ίσως τη Δευτέρα.

Σκέφτηκα να γράψω για την κλασσική μουσική. Για το πρώτο έργο που αγόρασα, σε δίσκο βινιλίου, άκουσα και αγάπησα. Ένα έργο που τώρα που πληκτρολογώ ακούω και πάντοτε μου αρέσει και με συγκινεί. Σκανάρισα, λοιπόν, το εξώφυλλό του, σε δόσεις δύο, και άρχισα να, και πάλι, πληκτρολογώ. Κι αυτό δεν μου έβγαινε όπως θα το ήθελα. Το παράτησα. Ίσως την Τετάρτη.

Σκέφτηκα μια εγγραφή με θέμα “Εβδομάδα”. Στα χαρτιά του Αλοΐσιου όμως έχω βρει κάτι σχετικό. Ένα κείμενο στο οποίο μιλάει για ζητήματα ρυθμού και κανονικότητας στη ζωή. Ένα ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, κείμενο. Το ζήτημα είναι ότι δυσκολεύομαι να βγάλω τα γράμματά του και θέλει, απ’ ότι είδα, και ένα σχετικό ξεσκαρτάρισμα. Ο ρυθμός, λοιπόν, εκτόπισε την εβδομάδα. Ίσως την Παρασκευή.

Και τώρα; Τι γράφουμε τώρα; Μα αρκετά δεν γράψαμε ήδη; Αρκούν θαρρώ. Μη ξεχνάτε “Των φρονίμων ολίγα”!

Ακούγεται το δυσεύρετο “Chicky Chicky Boom Boom” με το συγκρότημα Willie and the Red Rubber Band. Το τραγούδι το έχω σε45άρι βινιλίου και στάθηκε αδύνατο να το βρω και να το “κατεβάσω” από το διαδίκτυο. Τελικά το “ανακάλυψα” στην εξαιρετική συλλογή “I Love Shake” του Compact Disc Club. Ζητούμενο παραμένει το να βρω και το τραγούδι της δεύτερης πλευράς, το μελωδικό “Mary Jane”. Προσπάθησα, βεβαίως, να το “μεταφέρω” στον Η/Υ αλλά, δυστυχώς, το δισκάκι είναι φθαρμένο και το αποτέλεσμα απογοητευτικό.

Καλό Σας ΠΣΚ.

23/11/2007

0398. ΣΤ΄ Δημοτικού, Δ΄ Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης

Αυτή είναι η δεύτερη εγγραφή του παρόντος ημερολογίου που γεννιέται με αφορμή αντίστοιχη εγγραφή της αγαπητής Aqua. H πρώτη ήταν η “Ellis Island, 11 Ιουνίου 1910” εμπνευσμένη από την εγγραφή της “Ellis Island ..Το νησί των δακρύων’’. Η παρούσα είναι εμπνευσμένη από την εγγραφή “Ηλιούπολη”, στο ημερολόγιό της Aqua’s Μνήμες, και τη σχετική “συζήτηση” μας, μέσω των σχολίων, που ακολούθησε. Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι σε τρυφερές ηλικίες μας περάσαμε από τα ίδια σχολικά θρανία. Αυτά του Δ΄ Δημοτικού Σχολείου Ηλιούπολης.

Με την αφορμή αυτή μια ολόκληρη εποχή ζωντάνεψε μπροστά μου. Αυτή των μαθητικών μου χρόνων στην Ηλιούπολη. Θυμήθηκα πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα από τον καιρό εκείνο με νοσταλγία και αγάπη. Θυμήθηκα δασκάλους και συμμαθητές, διαδρομές και κτίρια, εκδρομές και εκδηλώσεις. Θυμήθηκα παιδικά όνειρα και παιδικές ελπίδες. Όλα όσα μπόρεσε να ανασύρει το μυαλό και η καρδιά.

Ανάτρεξα στις φωτογραφίες. Έχω, τις κλασικές της εποχής, της Α΄ Δημοτικού [1961-62], στο Β΄ Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης, και της Ε΄ [1965-66] και ΣΤ΄ Δημοτικού [1966-67] από το Δ΄ Δημοτικό Σχολείο πάντα της Ηλιούπολης. Οι δυο τελευταίες είναι αυτές που εμφανίζονται πιο πάνω. Η αρχική θέση του Δ΄ Δημοτικού βρισκόταν σχετικά ψηλά επί της οδού Εθνάρχου Μακαρίου. Το 1967, αν θυμάμαι καλά, μεταφέρθηκε πιο κάτω, προς την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, και στην απέναντι πλευρά.

Στην ΣΤ΄ τάξη δάσκαλος μας ήταν ο κ. Ιωάννης Κουτσοπανάγος και ήταν εξαιρετικός. Ίσως σε αυτόν να οφείλω ότι ποτέ δεν έβαλα τσιγάρο στο στόμα μου. Είχαμε μάλιστα και πενταμελή Μαθητική Κοινότητα της οποίας εκλέχθηκα γραμματέας και τις δύο φορές που έγιναν σχετικές εκλογές. Έχω ακόμα το σχετικό τετράδιο με τα πρακτικά των 9 συνεδριάσεων που πραγματοποιήθηκαν. Ενδεικτικά παραθέτω το πρακτικό της πρώτης συνάντησης με τη σύνταξη και τα γράμματα του δασκάλου μας.

Παραθέτω ακόμα μια σελίδα από το τετράδιο το οποίο κρατούσαμε τότε και γράφαμε όλα τα μαθήματα που κάναμε. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλα έθιμα. Όμορφες εποχές. 

Το ζητούμενο, και μαγικό, είναι να αναγνωρίσει κάποιος ευγενικός αναγνώστης, γυναίκα ή άντρας, το πρόσωπό του σε μια από τις φωτογραφίες και να μας το πει. Κατ’ ιδίαν απαντήσεις, εκτός σχολίων εγγραφής, δεκτές στο γνωστό e-mail: aeipote@gmail.com. Και επειδή από μικρός φαινόμουνα ότι θα μεγαλώσω στο πίσω μέρος της φωτογραφίας της ΣΤ΄ Τάξης έχω προσεκτικά σημειώσει τα ονόματα όλων των εμφανιζομένων.

Προσμένω ένα μικρό θαύμα. Μια του νήματος άκρη έστω και έτη σαράντα μετά. . .

Το τραγούδι που ακούγεται έχει να κάνει με την εποχή για την οποία συζητάμε. Είναι ένα τραγούδι που, από ότι θυμάμαι, ομαδόν “τραγουδούσαμε’’ σε μια με πούλμαν μονοήμερη εκδρομή της ΣΤ΄ Τάξης. Κάτι σαν ύμνος της τάξης. Προφανώς δεν ήμασταν και πολύ “μοντέρνοι’’ τότε. Παιδιά λαϊκών οικογενειών ήμασταν, λαϊκά τα ακούσματά μας, λαϊκό και το τραγούδι.

“Πετραδάκι – Πετραδάκι’’, λοιπόν, μια σύνθεση του Απόστολου Καλδάρα σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με τους Μιχάλη Μενιδιάτη, Άννυ Λιαροπούλου.

21/11/2007

0397. Ήλιος Ζωγράφος

Απόγευμα. Ο ήλιος δύει. Η κρεμαστή γέφυρα χρυσίζει. Σε ένα Citroen Xsara δύο συνάδελφοι. Επαγγελματικό ταξείδι. Διαμονή σε παρακείμενο ξενοδοχείο. Πηγαίνουν για φαγητό. Ο Α και ο Β.

Ο Α διέρχεται μια του βίου του φάση λεπτή. Ατενίζει τη γέφυρα και πίσω της τον ήλιο ζωγράφο. Μυαλό και κορμί μυρμηγκιάζουν από την επιθυμία που αναβλύζει. Θα έδινε πολλά να βρισκόταν όχι με τον Β αλλά με τη Β. Να έβλεπαν τη γέφυρα και τον ήλιο. Να έτρωγαν μαζί. Να ήταν μαζί.

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια. Ο Α ούτε ξέχασε, ούτε πρόκειται. Τη Β., τον ήλιο και τη γέφυρα.

Ακούγεται το τραγούδι “Το φιλί της Ζωής” [TV Version]. Μια σύνθεση του Γιώργου Χατζηνάσιου τραγουδισμένη από τον Χρήστο Χατζηνάσιο.

19/11/2007

0396 Σ. [Κεφάλαιο Τέταρτο]

Η ζωή κάνει τα δικά της. Σήμερα θέλουμε αυτό που δεν θα θέλουμε αύριο και αύριο αυτό που δεν θέλαμε χθες. Όλα μοιάζουν δύσκολα κάποιες φορές. Και είναι. Η επικοινωνία δύσκολη. Το να είσαι αυθόρμητος, επίσης. Οι σχέσεις αρνούνται να πεθάνουν. Όλο και κάποια νημάτια μένουν να συνδέουν. Κάποιες σπίθες πάντοτε θα παραμονεύουν ένα του ανέμου φύσημα. Είμαστε δεμένοι με συσκευές και δυνατότητες. Με SMS και e-mail. Με σιωπή και ελπίδα. Με φωνές και αγγίγματα. Τρέχουμε, καλύπτουμε, ελπίζουμε, πονάμε, πεινάμε, διψάμε, εργαζόμαστε, αναπνέουμε να μη σκάσουμε και παραμερίζουμε να μην τα τροχοφόρα μας πατήσουν. Και πάμε. Ονειρευόμαστε άλλες διαδρομές. Άλλους ανθρώπους. Άλλες καταστάσεις. Μετράμε τα διαθέσιμα. Δε φτάνουν για τίποτα. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας πικραμένοι. Ωραία που θα ήταν να είχαμε και να κάναμε. Και δεν. Η καθημερινότητα μας σκοτώνει. Η αντίστασή μας φθίνει. Συμβιβαζόμαστε με τις συνήθειες μας, τις διαδρομές και τα ρούχα μας. “Αυτοί είμαστε” ομολογούμε στον εαυτό μας και παύουμε, προς στιγμήν, να ελπίζουμε. Και μέσα μας μάς τρώει. Τώρα, λέμε, θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει η ζωή με το καλοκαιρινό της φόρεμα. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι ο αγαπημένος. Όλα θα γίνουν κατά την επιθυμία μας. Η ζωή θα ξεπληρώσει, επιτέλους, το χρέος της και όλες οι μέρες πίκρας, όλες οι νύχτες πανικού θα γίνουν χαρά και ευτυχία. Βασιλιάδες θα είμαστε, ο απέναντι θα μας κοιτάει στα μάτια και θα είμαστε, η ευτυχία κι εμείς, ένα. Θα γίνει. Θα γίνει. Θα γίνει. Γιατί είμαστε δίκαιοι, γιατί δεν βλάψαμε κανέναν, γιατί υποφέραμε πολύ στη ζωή μας. Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε κι εμείς φυτοζωούμε. Συντηρούμαστε μ’ ένα μισό χαμόγελο, ένα άγγιγμα που δεν ολοκληρώθηκε, μια τυχαία συνάντηση. Και όσο πάει λιώνουμε σαν τη γομολάστιχα που σβήνει τα λάθη. Ολάκερη η ζωή μας μια λάθος πορεία και να μη γνωρίζουμε πόσες μοίρες να την αλλάξουμε για να μονίμως ευτυχίσουμε. Μια ζωή με την αγωνία των χειρισμών μας και την πίκρα της μη ανταπόκρισης. Άνθρωποι που πάνε και έρχονται. Που μας προσπερνάνε άνθρωποι. Στιγμές που μοιάζει να μην κρατάμε στα χέρια μας τίποτα. Συγχρωτιζόμαστε, ελπίζουμε, υπομένουμε, γερνάμε. Και πάμε. Εμείς.

16/11/2007

0395. Οικογένεια Πέρδικα

Όλα ξεκίνησαν από την εγγραφή “Παραλλαγή” και την “Άτακτη” του Μάρκου Βαμβακάρη. Το τραγούδι το είχα σε αντίγραφο CD και επειδή, ως γνωστόν, με τα αντίγραφα αντιμετωπίζω προβλήματα σκέφτηκα να αγοράσω το αυθεντικό CD. Δισκοπωλείο “Metropolis”, χαμηλά στην Πανεπιστημίου, λοιπόν, και αγορά του άλμπουμ με τίτλο:

“Γιώργος Νταλάρας – Αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη”.

Επισκέπτομαι συχνά τα δισκοπωλεία του κέντρου και πάντοτε ρίχνω μια ματιά για άλμπουμ που ψάχνω. Πιστεύω μάλιστα ότι αν κάποιος ψάχνει συστηματικά και είναι υπομονετικός δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρει αυτό που ζητά. Την “έριξα”, λοιπόν, την έτσι ματιά μου και βγήκα από το κατάστημα.

Δίπλα σχεδόν στο “Metropolis” βρίσκεται δισκοπωλείο, άντε και “ρουχάδικο” πλέον, έτερο με την επωνυμία “Patsis Music World” και εκ Θεσσαλονίκης. Κάτι με παρακίνησε: “Δεν να μια μπαίνω ρίξω ματιά”, σκέφτηκα. Και μπήκα.

Θαρρώ, τώρα, ότι με περίμενε. Ένα μόνο του κι αμέσως η ματιά μου έπεσε πάνω του. Η ματιά του συλλέκτη. Το έψαχνα χρόνια για ένα συγκεκριμένο τραγούδι κυρίως. Το τραγούδι το είχα, βεβαίως, κατεβάσει από Napster, καλή του ώρα, αλλά με έτρωγε. Καλά είναι τα mp3 αλλά το ασυμπίεστο έχει άλλη χάρη.

Πολύ το χάρηκα που συναντηθήκαμε. Το άρπαξα και με σταθερό βήμα κατευθύνθηκα στο ταμείο. Πλήρωσα το ποσό των πέντε ευρώ, το καλό του να κυνηγάς τα παλιά, και βγήκα πανευτυχής με την καινούργια σακουλίτσα μου. Διότι τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι η χαρά; Κάτι τέτοια που τα αθροίζεις και ομολογείς: Ωραία ο βίος υπόθεση!

Το ακούω τώρα που γράφω και σας βεβαιώ. Είναι ωραιότατο! Κυρίες και κύριοι: DAVID CASSIDY AND THE PARTRIDGE FAMILY THE DEFINITIVE COLLECTION!

Τραγούδια από την τηλεοπτική σειρά “The Partridge Family” της δεκαετίας του 70. Θυμάμαι ότι είχα δει κάποια επεισόδια που είχαν προβληθεί από την κρατική, τότε, τηλεόραση. Χαριτωμένη οικογενειακή σειρά καταστάσεων με αρκετή μουσική μιας και η οικογένεια αποτελούσε ένα μουσικό συγκρότημα με τραγουδιστή τον μεγάλο γιο, David Cassidy.

Το τραγούδι που μου είχε “κολλήσει” από τότε δεν ήταν άλλο από το “I Think I Love You” αλλά για την εγγραφή αυτή επιλέγω να ακουστεί το λιγότερο γνωστό, ίσως, “I Woke Up In Love This Morning”. 

Καλή Σας Ημέρα.

14/11/2007

0394. Μηνύματα

Απόγευμα Κυριακής. Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47. Στο βασίλειο μου. Το επιτραπέζιο ημερολόγιο ανοιγμένο στη σελίδα της 11 Νοεμβρίου 2007. Ασχολούμαι με τα “χαρτιά” μου. Στα χέρια ένας ογκώδης φάκελος. Περιέχει, κυρίως, εκτυπώσεις μηνυμάτων e-mail.

Μηνυμάτων που καλύπτουν μια χρονική περίοδο μεγαλύτερη των δέκα ετών. Μηνυμάτων στα οποία εμφανίζονται όλες οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις που, κατά καιρούς, χρησιμοποιούσα. Και στα οποία, βεβαίως, παρελαύνουν τα ονόματα όλων των ατόμων με τα οποία με τον τρόπο αυτό επικοινώνησα. Το δύσκολο είναι ότι τα χαρτιά αυτά δεν είναι ταξινομημένα ούτε κατά ημερομηνία ούτε κατά άτομο.

Αταξινόμητα, λοιπόν, τα ξεφυλλίζω και αναθυμάμαι. Μου κάνει εντύπωση η έκταση και η ποιότητα της αλληλογραφίας μου με κάποια άτομα. Άτομα τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιβάλλον που κινούμαι. Άτομα με τα οποία η σχέση μοιάζει να έχει πλέον υποβαθμισθεί. Διαβάζω τα όσα μεταξύ μας πήγαν και ήρθαν και μελαγχολώ. Αλλιώς φαινότανε ότι θα προχωρούσαν κάποιες σχέσεις. Έτοιμες να ανθίσουν ήταν και δεν άνθισαν. Συνευθύνομαι. Λανθασμένοι χειρισμοί, ασυνέπειες, έλλειψη τόλμης, μεγάλα διαστήματα σιωπής.

Τα αγαπώ αυτά τα κείμενα. Μερικά δε τα θεωρώ εξαιρετικά. Δείχνουν τις πορείες κάποιων σχέσεων. Πως πύργωσαν, πως έσβησαν. Σε κάποια ανακαλύπτω νέες πτυχές. Υπάρχουν κείμενα που πέρασαν έτσι και τα οποία, με το φως της εκ των υστέρων εξέλιξης της σχέσης, μοιάζουν σημαντικά. Κείμενα που σε κάνουν να απορείς. Να λες:

Εγώ τα έγραψα αυτά; Σε μένα ήλθε αυτό;

Κι όμως. Έτσι είναι. Είχα, σε κάθε περίπτωση, τις ευκαιρίες μου. Και πέρασαν και πάνε. Άλλες απαντήσεις, άλλες εξελίξεις πόθησα. Και έγιναν άλλα κι αλλιώς. Ας είναι. “Ότι πέρασε, πέρασε σωστά”. Δε γνωρίζω πώς να διαμαρτυρηθώ ούτε και το θέλω.

Φυλακισμένες σελίδες Α4 σ’ ένα φάκελο ογκώδη. Κάποιες κιτρινισμένες. Πολυκαιρισμένες. Άλλες πιασμένες με συνδετήρες. Κάποιες συρραμένες με τα πρώτα ίχνη σκουριάς στα συρματάκια. Ασπρόμαυρες και κάποιες ελάχιστες έγχρωμες. Κάποια μηνύματα, κυρίως μέσω Incredimail, διακοσμημένα με εικόνες και εικονίδια. Ανασύρω. Διαβάζω. Αναγεύομαι. Ένα χάδι στο στομάχι. Ένα χαμόγελο στη ματιά. Στο βασίλειο μου. Ακούω τη μουσική που μου αρέσει, ξετυλίγω ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες. Γλυκό βραδάκι Κυριακής στην Τ47.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο και να ταξινομήσω αυτά τα χαρτιά. Κατά άτομο. Και θα το κάνω.

Από το άλμπουμ των Νίκου Ξυδάκη – Θοδωρή Γκόνη “Τένεδος” ακούγεται το τραγούδι “Κόκκινο του Έρωτα Κουμπί” με την Δώρα Μασκλαβάνου.

 12/11/2007

0393. Παραλλαγή

Στο τραγούδι του “Άτακτη” ο Μάρκος Βαμβακάρης γράφει και τραγουδά:

Ήθελα να σ’ αντάμωνα
να σου ’λεγα καμπόσα,
κι αν δε σου γύριζα το νου
αχ... να μου ’κοβαν τη γλώσσα

Αλλά πόσο μπορεί κανείς να προσμένει κάτι τέτοιο και να κινδυνεύει να χάσει και τη γλωσσίτσα του;

Παραλλαγή, λοιπόν, και:

Ήθελα να μ’ αντάμωνες
να μου ’λεγες καμπόσα,
κι αν δε μου γύριζες το νου
αχ... να σου ’κοβαν τη γλώσσα

Και ότι θέλει ας κάνει. Άμα πια!

Ακούγεται το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη “Πρέπει να Ξέρεις Μηχανή” τραγουδισμένο από τον ίδιο.

09/11/2007

0392. Νόει το Πραττόμενον [Βίας ο Πριηνεύς]

Το διαδίκτυο δίνει τα εργαλεία. Εγώ τα χρησιμοποίησα. Από το πρόγραμμα “Analytics” του Google, λοιπόν, τα όσα ενδιαφέροντα ή μη ακολουθούν και αφορούν το παρόν ηλεκτρονικό ημερολόγιο και την, ενιαύσιας διάρκειας, χρονική περίοδο 1 Νοεμβρίου 2006 – 31 Οκτωβρίου 2007.

Πλήθος επισκεπτών	9.408
Σύνολο επισκέψεων	19.362
Σύνολο σελίδων	29.964
Σελίδες/επίσκεψη	1,55
Όπου φύγει-φύγει [%]	78,16
Επισκέψεις ανά ημέρα	53,19
Μέσος χρόνος παραμονής [λ:δ]	1:47
Νέες επισκέψεις [%]	47,88

Για τις επισκέψεις υπάρχει η πιο κάτω κατανομή, κατά πλήθος και ποσοστό:

Προέλευση επίσκεψης	Πλήθος	Ποσοστο [%]
Άλλα ημερολόγια	9.419	48,65
Μηχανές αναζήτησης	7.103	36,69
Κατ’ ευθείαν	2.802	14,47
Άλλα	38	0,20

Ειδικότερα, κατά πηγή, και πάντοτε για τις επισκέψεις έχουμε:

Προέλευση επίσκεψης	Πλήθος	Μέση Διάρκεια	Νέες Επισκέψεις [%]	Όπου Φύγει – Φύγει [%]
Google	6.967	1:17	66,84	77,06
Κατ΄ ευθείαν	2.802	1:56	52,96	80,55
Βασιλική	1.020	1:60	49,90	77,84
Vista	915	1:52	1,20	70,82
Blogger.com	437	1:45	26,54	76,20
Χνούδι	390	1:56	30,26	79,74

Κ.λ.π.

Οι επισκέψεις προήλθαν από 49 συνολικά χώρες. Από Ελλάδα, Γερμανία, Κύπρο, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Αυστραλία κ.λ.π.

Η “πίστη” των επισκεπτών αποτυπώνεται στον Πίνακα που ακολουθεί:

Φορές	Πλήθος Επισκέψεων	Ποσοστό [%]
1	9.271	47,88%
2	1.244	6,42%
3	622	3,21%
4	421	2,17%
5	315	1,63%
6	250	1,29%
7	216	1,12%
8	195	1,01%
9-14	872	4,50%
15-25	1.019	5,26%
26-50	1.270	6,56%
51-100	1.209	6,24%
101-200	779	4,02%
200+	1.679	8,67%

Ενώ το βάθος “χρόνου” των επισκέψεων στον ακόλουθο:

Bάθος [Δευτερόλεπτα]	Πλήθος Επισκέψεων	Ποσοστό [%]
0-10	15.398	79,53%
11-30	379	1,96%
31-60	437	2,26%
61-180	973	5,03%
181-600	1.150	5,94%
601-1.800	817	4,22%
1.801+	208	1,07%

Οι πρώτες δέκα λέξεις, ή φράσεις, που χρησιμοποιήθηκαν στις αναζητήσεις εμφανίζονται στον Πίνακα που ακολουθεί:

Λέξη ή φράση	Πλήθος	Μέση Διάρκεια	Νέες Επισκέψεις [%]	Όπου Φύγει – Φύγει [%]
aeipote	461	2:26	9,33	77,72
αειποτε	256	1:56	4,69	70,70
το κάστρο της μνήμης	204	3:46	0	71,57
hondos center	133	0:20	97,74	94,74
χωρισμός	91	0:54	75,82	76,92
τσάκαλος οδυσσέας	89	3:24	6,74	8,99
hondos	88	1:23	80,68	89,77
αειποτε νκ 0293	74	2:00	0	33,78
αείποτε	67	3:16	2,99	70,15

κ.λ.π.

Υπάρχει ένα πλήθος επιπλέον πληροφοριών, σχεδόν για ότι σχετικό μπορεί κανείς μα φανταστεί, αλλά θεωρώ ότι τα βασικά αναφέρθηκαν ήδη.

Τι μένει από αυτή την ιστορία; Το ποσοστό του “όπου φύγει-φύγει” (ελεύθερη, και αντιπροσωπευτική θαρρώ, μετάφραση του bounce rate) [78,16%] και η μέση χρονική διάρκεια παραμονής στο ημερολόγιο [1 λεπτό και 47 δευτερόλεπτα]. Και βεβαίως η μεγάλη συμβολή των αγαπητών συναδέλφων στην επισκεψιμότητα του συγκεκριμένου ημερολογίου και το σημαντικό πλήθος ατόμων [4.937] που επισκέφθηκαν το ημερολόγιο αυτό περισσότερες από 26 φορές τους προηγούμενους 12 μήνες.

Λοιπόν, Νόει το Πραττόμενον και ο νοών νοείτω.

Ακούμε το συγκρότημα “The Ventures” στο κομμάτι “Walk, Don’t Run” από το άλμπουμ “Rock’n’Roll Instrumentals”.

07/11/2007