0396 Σ. [Κεφάλαιο Τέταρτο]

Η ζωή κάνει τα δικά της. Σήμερα θέλουμε αυτό που δεν θα θέλουμε αύριο και αύριο αυτό που δεν θέλαμε χθες. Όλα μοιάζουν δύσκολα κάποιες φορές. Και είναι. Η επικοινωνία δύσκολη. Το να είσαι αυθόρμητος, επίσης. Οι σχέσεις αρνούνται να πεθάνουν. Όλο και κάποια νημάτια μένουν να συνδέουν. Κάποιες σπίθες πάντοτε θα παραμονεύουν ένα του ανέμου φύσημα. Είμαστε δεμένοι με συσκευές και δυνατότητες. Με SMS και e-mail. Με σιωπή και ελπίδα. Με φωνές και αγγίγματα. Τρέχουμε, καλύπτουμε, ελπίζουμε, πονάμε, πεινάμε, διψάμε, εργαζόμαστε, αναπνέουμε να μη σκάσουμε και παραμερίζουμε να μην τα τροχοφόρα μας πατήσουν. Και πάμε. Ονειρευόμαστε άλλες διαδρομές. Άλλους ανθρώπους. Άλλες καταστάσεις. Μετράμε τα διαθέσιμα. Δε φτάνουν για τίποτα. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας πικραμένοι. Ωραία που θα ήταν να είχαμε και να κάναμε. Και δεν. Η καθημερινότητα μας σκοτώνει. Η αντίστασή μας φθίνει. Συμβιβαζόμαστε με τις συνήθειες μας, τις διαδρομές και τα ρούχα μας. “Αυτοί είμαστε” ομολογούμε στον εαυτό μας και παύουμε, προς στιγμήν, να ελπίζουμε. Και μέσα μας μάς τρώει. Τώρα, λέμε, θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει η ζωή με το καλοκαιρινό της φόρεμα. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι ο αγαπημένος. Όλα θα γίνουν κατά την επιθυμία μας. Η ζωή θα ξεπληρώσει, επιτέλους, το χρέος της και όλες οι μέρες πίκρας, όλες οι νύχτες πανικού θα γίνουν χαρά και ευτυχία. Βασιλιάδες θα είμαστε, ο απέναντι θα μας κοιτάει στα μάτια και θα είμαστε, η ευτυχία κι εμείς, ένα. Θα γίνει. Θα γίνει. Θα γίνει. Γιατί είμαστε δίκαιοι, γιατί δεν βλάψαμε κανέναν, γιατί υποφέραμε πολύ στη ζωή μας. Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε κι εμείς φυτοζωούμε. Συντηρούμαστε μ’ ένα μισό χαμόγελο, ένα άγγιγμα που δεν ολοκληρώθηκε, μια τυχαία συνάντηση. Και όσο πάει λιώνουμε σαν τη γομολάστιχα που σβήνει τα λάθη. Ολάκερη η ζωή μας μια λάθος πορεία και να μη γνωρίζουμε πόσες μοίρες να την αλλάξουμε για να μονίμως ευτυχίσουμε. Μια ζωή με την αγωνία των χειρισμών μας και την πίκρα της μη ανταπόκρισης. Άνθρωποι που πάνε και έρχονται. Που μας προσπερνάνε άνθρωποι. Στιγμές που μοιάζει να μην κρατάμε στα χέρια μας τίποτα. Συγχρωτιζόμαστε, ελπίζουμε, υπομένουμε, γερνάμε. Και πάμε. Εμείς.

16/11/2007