0394. Μηνύματα

Απόγευμα Κυριακής. Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47. Στο βασίλειο μου. Το επιτραπέζιο ημερολόγιο ανοιγμένο στη σελίδα της 11 Νοεμβρίου 2007. Ασχολούμαι με τα “χαρτιά” μου. Στα χέρια ένας ογκώδης φάκελος. Περιέχει, κυρίως, εκτυπώσεις μηνυμάτων e-mail.

Μηνυμάτων που καλύπτουν μια χρονική περίοδο μεγαλύτερη των δέκα ετών. Μηνυμάτων στα οποία εμφανίζονται όλες οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις που, κατά καιρούς, χρησιμοποιούσα. Και στα οποία, βεβαίως, παρελαύνουν τα ονόματα όλων των ατόμων με τα οποία με τον τρόπο αυτό επικοινώνησα. Το δύσκολο είναι ότι τα χαρτιά αυτά δεν είναι ταξινομημένα ούτε κατά ημερομηνία ούτε κατά άτομο.

Αταξινόμητα, λοιπόν, τα ξεφυλλίζω και αναθυμάμαι. Μου κάνει εντύπωση η έκταση και η ποιότητα της αλληλογραφίας μου με κάποια άτομα. Άτομα τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιβάλλον που κινούμαι. Άτομα με τα οποία η σχέση μοιάζει να έχει πλέον υποβαθμισθεί. Διαβάζω τα όσα μεταξύ μας πήγαν και ήρθαν και μελαγχολώ. Αλλιώς φαινότανε ότι θα προχωρούσαν κάποιες σχέσεις. Έτοιμες να ανθίσουν ήταν και δεν άνθισαν. Συνευθύνομαι. Λανθασμένοι χειρισμοί, ασυνέπειες, έλλειψη τόλμης, μεγάλα διαστήματα σιωπής.

Τα αγαπώ αυτά τα κείμενα. Μερικά δε τα θεωρώ εξαιρετικά. Δείχνουν τις πορείες κάποιων σχέσεων. Πως πύργωσαν, πως έσβησαν. Σε κάποια ανακαλύπτω νέες πτυχές. Υπάρχουν κείμενα που πέρασαν έτσι και τα οποία, με το φως της εκ των υστέρων εξέλιξης της σχέσης, μοιάζουν σημαντικά. Κείμενα που σε κάνουν να απορείς. Να λες:

Εγώ τα έγραψα αυτά; Σε μένα ήλθε αυτό;

Κι όμως. Έτσι είναι. Είχα, σε κάθε περίπτωση, τις ευκαιρίες μου. Και πέρασαν και πάνε. Άλλες απαντήσεις, άλλες εξελίξεις πόθησα. Και έγιναν άλλα κι αλλιώς. Ας είναι. “Ότι πέρασε, πέρασε σωστά”. Δε γνωρίζω πώς να διαμαρτυρηθώ ούτε και το θέλω.

Φυλακισμένες σελίδες Α4 σ’ ένα φάκελο ογκώδη. Κάποιες κιτρινισμένες. Πολυκαιρισμένες. Άλλες πιασμένες με συνδετήρες. Κάποιες συρραμένες με τα πρώτα ίχνη σκουριάς στα συρματάκια. Ασπρόμαυρες και κάποιες ελάχιστες έγχρωμες. Κάποια μηνύματα, κυρίως μέσω Incredimail, διακοσμημένα με εικόνες και εικονίδια. Ανασύρω. Διαβάζω. Αναγεύομαι. Ένα χάδι στο στομάχι. Ένα χαμόγελο στη ματιά. Στο βασίλειο μου. Ακούω τη μουσική που μου αρέσει, ξετυλίγω ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες. Γλυκό βραδάκι Κυριακής στην Τ47.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο και να ταξινομήσω αυτά τα χαρτιά. Κατά άτομο. Και θα το κάνω.

Από το άλμπουμ των Νίκου Ξυδάκη – Θοδωρή Γκόνη “Τένεδος” ακούγεται το τραγούδι “Κόκκινο του Έρωτα Κουμπί” με την Δώρα Μασκλαβάνου.

 12/11/2007