Εξακολουθώ να διαβάζω τα κείμενα του Αλοΐσιου Φλοπ. Κάποια είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Κάποια άλλα εξαιρετικά ανιαρά. Λες και υπάρχουν δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Προχθές έπεσα, κατά τύχη, πάνω σ’ ένα κείμενο του που θαρρώ αποτελεί τη συνέχεια τού “Ο Αλοΐσιους Φλοπ Κοκκινίζει” που ήδη δημοσιοποίησα. Το κακό με τα χαρτιά του Αλοΐσιου είναι ότι δεν υπάρχουν σημειωμένες ημερομηνίες εγγραφής. Λες και το έχει κάνει επίτηδες. Φύλλα, εκατοντάδες μεμονωμένα φύλλα. Συνυπολογίστε ότι τα βρήκα και σ’ ένα κιβώτια ανακατεμένα και μπερδεμένα και με άλλα χαρτιά και θα καταλάβετε. Προσπαθώ να τα ταξινομήσω και το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο. Προσπαθώ. Αλλά μακρηγορώ ίσως και εκείνο που ενδιαφέρει είναι η συνέχεια για την οποία ήδη μίλησα. Δίχως να γνωρίζω το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο εγγραφών παραθέτω το κείμενο:“. . . Συναντηθήκαμε και πάλι. Ήμουν ήσυχος και δούλευα. Κανέναν δεν πείραζα και “βύζαινα χάος”, όπως λέει και ο κυρ Γιάννης. Καθόμουνα σε ένα ξένο γραφείο και έψαχνα σε μια στοίβα έγγραφα να βρω ένα συγκεκριμένο. Είχα λησμονήσει και τα κοκκινίσματα και όλα. Το γραφείο βρισκότανε στη γειτονιά της. Συναντηθήκαμε. Χαιρετηθήκαμε. Εγώ σκυμμένος στα χαρτιά κι αυτή να πηγαινοέρχεται.
Με αποσυντόνιζε και πάλι. Και δεν είχα την παραμικρή διάθεση. Να τελειώνω και να φύγω. Αυτό ήθελα. Κι εκείνη να πηγαινοέρχεται. Να μιλά και να ακούω τη φωνή της. Γιατί η έντασή της μου φαινότανε ένα τόνο πάνω από το κανονικό; Την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου. Ελκυστική και καλοβαλμένη. Το μυαλό μου είχε κλειδώσει. Έψαχνα αυτό που έψαχνα. Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Καμιά προέκταση, επέκταση, ανάταση, διάσταση, κατάσταση. Τίποτα. Και ανάσαινα να μη σκάσω.
Βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου. Κάτι έψαχνε, κι αυτή, στο γραφείο επάνω. Το πρόσωπο της στα 60 – 70 εκατοστά. Τα χαρακτηριστικά της μου φάνηκαν τραβηγμένα. Μιλήσαμε. Δυο τρεις προτάσεις ο καθένας. Αοριστίες από την πλευρά μου, και δίχως να με ρωτήσει, για το τι ψάχνω. Το σχολίασε με ένα “ως συνήθως”. Το νόημα ακέραιο: “Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις” αν και πλαγίως διατυπωμένο. Έφυγε. Πήγε στο γραφείο της. Έκλεισε, πίσω της, την πόρτα. Κι εγώ έμεινα να διαβάζω έγγραφα στα γιαπωνέζικα.
Και το έχει ξαναπεί ότι δε με καταλαβαίνει. Και τι πρέπει να κάνω; Και γιατί; Μην η ζωή δεν τραβά το δρόμο της; Δεν κάνει τα δικά της; Και τι πάει να πει “κατανοητός”; Πιστεύω ότι η συμπεριφορά μου είναι σαφής και συνεπής. Ότι το ενδιαφέρον μου, μένοντας πάντοτε μέσα στα όρια, το έχω δείξει λόγω και έργω. Θα το πω, λοιπόν. Όποιος κοιτάζει βλέπει. Όποιος βλέπει αντιλαμβάνεται. Όποιος αντιλαμβάνεται και επιθυμεί τολμά. Κι όποιος τολμά πράττει. Ίσως για κάποιους να είναι πιο εύκολο το να μην αντιλαμβάνονται από το να πράττουν.
Τέτοια σκέφτομαι και είμαι, ακριβώς, όπως είμαι. Έτοιμος να με ανακαλύψουν. Έτοιμος να παραδεχτώ. Και το άλλο. Είχε πραγματικά δουλειά στο γραφείο ή την τράβηξε η παρουσία μου; Και της φωνής της η ένταση; Μοιάζει ότι ποτέ δε θα μάθω. Και ποια σημασία θα είχε εξ’ άλλου; Έτσι κι αλλιώς είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που μας αφορούν και που ποτέ δεν θα μάθουμε. Ας πάει λοιπόν, κι αυτό, μαζί τους. . . ”
-------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ. Το έψαξα αυτό το “βύζαινα χάος”. Και βρήκα. Στην εισαγωγή, “ΜΙΑ ΤΑΧΕΙΑ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ΜΟΥ ΔΥΟ ΛΟΓΩΝ”, του Γιάννη Σκαρίμπα στη Συλλογή Ποιημάτων του “ΑΠΑΝΤΕΣ ΣΤΙΧΟΙ 1936 - 1970”, ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ 12/1970, διάβασα:
Ήμαν ήσυχος και κανείν γω δε πείραζα
Ήμαν προύμητος και γω βύζαινα χάος. . .
Από τον τρίτο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου: “Μπάλλος”, του 1970, ακούγεται το εξαιρετικό “Έρχεται Βροχή, Έρχεται Μπόρα”.
Καλό Οκτώβριο σε Όλες και Όλους!
01/10/2007
ανοστο βυζαγμα το χαος..να ηταν κατι αλλο τουλαχιστον..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ανακαλυψα και γραφεις ομορφα..δε φευγω να ξες!!
καλον οκτωβρη να εχουμε!!
Μάλλον προτιμούν να πράττουν οι άλλοι πρώτοι, εκ του ασφαλούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα, Αείποτε! Πολύ ωραίο το τραγουδάκι ! :)
Ωραίο το κείμενο, κάνει όρεξη για περισσότερο... (ελληνική πρόταση ήταν αυτή?) οκ εννοώ, το κείμενο ανοίγει την όρεξη και κάνει να ελπίζω να βρεθούν κάποτε και τα άλλα χαρτιά με την συνέχεια της ιστορίας...Καλησπέρα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήChe fece .... il gran rifiuto
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι - το σωστό - εις όλην την ζωή του.
τάδε έφη Καβάφης, πως να διανοηθώ να διαφωνήσω;
Καλό σου μήνα!
Ο/Η φεγγαραγκαλιες
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη το λες αν δεν το έχεις δοκιμάσει. . .
Είμαστε πάντοτε ανοιχτά. Όποιος θέλει έρχεται και όποιος θέλει, ομοίως, δεν.
Να έχουμε! Εμείς κι κόσμος όλος.
Ο/Η Ρενάτα
Το πράτειν, η μην με ταυ δύο;, σε τέτοιες περιπτώσεις θέλει την αλληλεπίδραση του, τον συντονισμό του. Αν ο ένας πράττει, τα μικρά έστω, κι ο άλλος κοιτάει δε λέει!
Ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω :)
Ο/Η ViSta
Το ψάχνω το ζήτημα αλλά ο Αλοΐσιους δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει . . .
Κι εγώ: :-)
Ο/Η ellinida
Ιδού λοιπόν το ερω[τιμα]τικό: Πόσα μικρά όχι ή ναι φκιάνουν, ή έστω προετοιμάζουν, ένα μεγάλο;
Επίσης.
ΚΑΛΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΕΚΕΙ ΚΙ ΕΔΩ
Σας παρακαλώ, Αείποτέ μου, πείστε τον, πείστε τον αυτόν τον σκιώδη Αλοΐσιους Φλοπ, να σας παραδώσει και άλλα κείμενά του. Στην ανάγκη υπνώστε τον και υπεξαιρέσατέ τα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ούτε που τον γνωρίζω τον άνθρωπο! Τα "χαρτιά" του έχω βρει και . . . ψάχνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο οι χαριτωμένες προστακτικές σας δεν θα μείνουν αναπάντητες. Θα προσπαθήσω, ακόμα περισσότερο, να ανεβάσω κείμενα αυτού του μονόχνοτου, και μάλλον φοβητσιάρη, Αλοΐσιου Φλοπ[ερόπουλου].
ΚαληΗμέρα και Καλό Π&Σ&Κ