0386. Ο Αλοΐσιους Μονολογεί Περί Αριθμητικής.

Σ’ ένα κομμάτι χαρτί βρήκα τον μονόλογο του Αλοΐσιου που ακολουθεί. Θα έλεγα ότι το κείμενο γράφηκε με τον συγγραφέα σε παραλήρημα. Δεν είναι τα νοήματα, αυτά είναι σαφή ως συνήθως, αλλά η γραφή καθ’ εαυτή. Δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω τα ορνιθοσκαλίσματά του. Τελικώς, βέβαια, τα κατάφερα. Ιδού της αποκρυπτογράφησης το αποτέλεσμα:

Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν οι αριθμητικές μας. Οι προσθέσεις και οι πολλαπλασιασμοί, οι διαιρέσεις κι οι αφαιρέσεις μας. Άλλα αντ’ άλλων τα συν, τα επί και τα διά μας. Στρεβλωμένα, λανθασμένα, αλλόκοτα, πλασματικά. Να λείπει κάτι ή να περισσεύει κάτι. Πράξαμε. Μόνος, ανατρέχω. Κοιτάω τις πράξεις απ’ την αρχή. Κοκκινίζω τα λάθη σου, μαυρίζω τα δικά μου. Μόνος και μεγαλωμένος. Σύννους. Μετανοημένος. Τι κι αν δεν υπάρχει νόημα; Τι κι αν ότι έγινε, έγινε; Με βασανίζει η σκέψη σου. Η ύπαρξη σου με βαραίνει. Γνωρίζω. Δεν αλλάζουν τα αθροίσματα, τα γινόμενα και τα πηλίκα. Με καίει που ούτε στη διαίρεση τα καταφέραμε. Έμεινε ένα υπόλοιπο που, εμένα τουλάχιστον, με βασανίζει. Πέρασε χρόνος πολύς από τότε. Με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου ζήσαμε τον έρωτα μας. Χαρίζαμε στις προσθέσεις και τους πολλαπλασιασμούς και τσιγκουνευόμαστε σε αφαιρέσεις και διαιρέσεις. Ζήσαμε καλά τρυγώντας πλαστά αθροίσματα, ονειρικά γινόμενα. Και ήρθε η στιγμή να αφαιρέσουμε και να διαιρέσουμε. Κυλιστήκαμε στην άλλη άκρη. Μίζεροι και απαιτητικοί ζητήσαμε ακριβοδίκαια αποτελέσματα. Ο καθένας με τη λογική του. Τυφλωμένοι ζητήσαμε ότι πιστεύαμε ότι δικαιωματικά μας ανήκει. Αφαιρώντας και διαιρώντας βαλθήκαμε να αποσυναρμολογήσουμε μια σχέση που έδωσε καρπούς. Χαρές και λύπες. Με ζήλο μικρού παιδιού διεκδικήσαμε το όλο λες και θα μπορούσε μόνο του να αναστήσει ότι χάθηκε και πάει. Αποτύχαμε. Μου λείπει το σώμα σου, η φωνή σου, των ενδυμάτων σου το θρόισμα. Ότι υποδηλώνει την εγγύς παρουσία σου. Ότι σπάει τον μόχθο της μέρας, ότι χρυσώνει τη στιγμή και αχρηστεύει τα ρολόγια. “Τι κρίμα που δεν ταίριαξαν οι αριθμητικές μας”, ανάβλυσε στο μυαλό μου. Και εγκλωβίστηκα.

Και τι να διαλέξει κανείς για ηχητική υπόκρουση ενός τέτοιου κειμένου; Επιλέγω το τραγούδι “Να Μαι Από Καμιά Μεριά”, των Στέλιου Βαμβακάρη – Λευτέρη Παπαδόπουλου, από το άλμπουμ “Οι Μάηδες οι Ήλιοι μου” με τον Γιώργο Νταλάρα.

24/10/2007