0377. Το Επείγον και το Αναγκαίο

Βρισκόμουν, προ ημερών, στο γραφείο ενός συναδέλφου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Απάντησε. Μιλούσε με μια γνωστή ή φίλη του. “Σε επιθυμήσαμε” τον άκουσα να της λέει. Με άγγιξε η αμεσότητα του λόγου.

Πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Να λέμε στον απέναντι ότι τον επιθυμήσαμε, θέλουμε να τον δούμε, να συζητήσουμε μαζί του, να βάλουμε ένα τραπέζι ανάμεσά μας, να πιούμε κρασί. Όλα, πια, έχουν γίνει δύσκολα. Κυρίως μέσα στο κεφάλι μας.

Δεν προλαβαίνουμε, λέμε, και το πιστεύουμε. Ναι, Έχουμε τα καράβια και τις επιχειρήσεις μας. Τα επείγοντα που δεν αφήνουν χρόνο, και χώρο θα συμπλήρωνα, για τα αναγκαία όπως πολύ σωστά παρατήρησε η γνωστή Mafalda των στριπς [και πως το τελευταίο αυτό στα Ελληνικά λέγεται;].

Πιάνουμε το τόσο και το κάνουμε διπλό και τρίδιπλο. Όλο σπουδαίες ασχολίες και υποθέσεις είμαστε. Βιαστικοί, απόμακροι, απομονωμένοι. Κάνουμε, βλέπεις, “καριέρα” και, παραλλήλως, τρύπες στο νερό.

Όλα τα συναναστροφής τα έχουμε κατατάξει στα δύσκολα έως ακατόρθωτα. Πρέπει να βρεθεί ο “κατάλληλος” χρόνος και είναι, βεβαίως, εξαιρετικά δύσκολο. Διότι έχουμε υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, φροντιστήρια, γονείς, παντοπωλεία, και άλλα πολλά και απίθανα.

Για να “αποπλεύσουμε” και να συναντήσουμε ένα φίλο, ή μια φίλη, απαιτούνται, φυσικώ τω λόγω, προετοιμασίες απόπλου φρεγάτας. Είναι και οι αποστάσεις στο λεκανοπέδιο “τεράστιες”, λόγω φαναριών και κίνησης όπως μας βολεύει και λέμε, και αισθανόμαστε “καλυμμένοι”.

Το αφήνουμε, λοιπόν. Και είναι, συνήθως, οι σχέσεις μας καχεκτικές και μίζερες σαν απότιστα φυτά στο μπαλκόνι. Οι περισσότερες σχέσεις μας έχουν καταντήσει απλώς και μόνο “τηλεφωνικές”, και φθίνουσες, και ευχαριστημένοι να είμαστε.

Και φυσικά ούτε λόγος για “θέλω να σε δω” και τα τοιαύτα. Κι αν ο άλλος σου πει “Έλα” ή “Έρχομαι” τι κάνεις; Λεπτότατη η θέση σου γιατί, όπως είπαμε, έχεις “υποχρεώσεις”.

Και έτσι πάνε οι ζωές μας. Μέσα στο τσιμέντο, το άγχος, τη δουλειά και τα επείγοντα που, μονίμως, δεν αφήνουν χρόνο για τα αναγκαία. Και είναι, θαρρώ, καιρός να το ξανασκεφτούμε. Να συναντήσουμε φίλους, να μιλήσουμε, να πιούμε κρασί, να χαρούμε. Γιατί ο βίος βραχύς. . .

Από το εξαιρετικό άλμπουμ, διπλό CD, “The Essential ROY ORBISON” που αγόρασα εχθές, και με δυσκολία διαλεγμένο, ακούγεται το: “Candy Man”. 

03/10/2007