0321. Λα Ροσφουκώ

Δεκαετία του 70. Αρχές. Μια εποχή που υπάρχουν, και κυκλοφορούν, “Λευκώματα”. Από τσάντα σε τσάντα. Χέρι με χέρι. Ο “Κτήτωρ” συνήθως είναι η, κορίτσι. Τα περισσότερα έχουν συγκεκριμένα ερωτήματα. “Τι είναι έρωτας”, “Τι είναι φιλία” και τέτοια άλλα αβάσταχτα. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποια όπου μπορείς να γράψεις ότι επιθυμείς. Αρκεί να αφήσεις το ίχνος σου. Ένα τέτοιο λεύκωμα, λοιπόν, φτάνει και στα χέρια μου. Βασική παράμετρος για τη λειτουργία του πράγματος είναι το με τι ψευδώνυμο θα υπογράψεις. Το ψευδώνυμο αυτό θα σε ακολουθεί και θα σε χαρακτηρίζει. Δίλημμα, λοιπόν. Γράφουμε, αλλά με τι όνομα;

Στο σπίτι υπάρχει ένα κλασσικό βιβλίο των χρόνων εκείνων. Το περίφημο “Θησαυρός 10.000 Γνωμικών και Αποφθεγμάτων”. Εκεί βρίσκεται και η λύση του προβλήματος. Το ξεφυλλίζω και σταματώ σ’ ένα όνομα: Λα Ροσφουκώ.

Μου κάνει! Το βρίσκω αρκετά βαρύγδουπο και εξωτικό για να το βάλω κάτω από τα γραφόμενά μου. Το ποιος ήταν ο άνθρωπος ή το τι είπε πότε και πως ουδόλως με απασχόλησε. Θυμάμαι ότι χρησιμοποίησα το όνομά του σε περισσότερα από ένα λευκώματα. Σε δύο, ίσως και τρία.

Πριν από μερικούς μήνες αντάμωσα και πάλι με τον Λα Ροσφουκώ. Ήταν σε ένα βιβλιοπωλείο που ξεφύλλισα ένα βιβλίο με τα αποφθέγματά του. Προχθές, υπακούοντας στην έμπνευση της στιγμής, πήγα και το αγόρασα. Πρόκειται για το:

“Αξιώματα ή Αφορισμοί και Αξιώματα Ηθικής”

των Εκδόσεων Ερατώ [ISBN 960-229-135-4] σε μετάφραση του Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη. Το διαβάζω και μου αρέσει. Δεν είχα κάνει λάθος τότε. Ήταν ο σωστός άνθρωπος. 

Στον 37^ο τόμο της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάννικα, Έκδοση 1989, και στην σελίδα 351 διαβάζουμε:

Λα Ροσφουκώ, Φρανσουά ΣΤ΄, δούκας του, πρίγκιπας του Μαρσιγιάκ (ως το 1650)(La Rochefoucauld, Francois VI, duc de, prince de Marcillac). Γάλλος κλασσικός συγγραφέας, υπήρξε ένας από τους δραστηριότερους επαναστάτες της «Σφενδόνης», προτού καταστεί ο κυριότερος αντιπρόσωπος του λογοτεχνικού είδους των Αφορισμών, δηλαδή αποφθεγματικών επιγραμμάτων που εκφράζουν μια σκληρή ή παράδοξη αλήθεια με συντομία και ακρίβεια (Παρίσι 1613-1680). . .

Από το βιβλίο αυτό και τα, ενδεικτικά, δέκα αποφθέγματα που ακολουθούν:

19

Όλοι μας σθένος ικανό διαθέτουμε τα βάσανα των άλλων για ν’ αντέχουμε.

31

Αν δεν είχαμε ελαττώματα, δεν θα μας προξενούσε ηδονή τόσο πολύ να εντοπίζουμε ελαττώματα στους άλλους.

89

Όλοι για τη μνήμη τους παραπονιούνται· κανένας για την κρίση του.

103

Είναι τόσο εύκολο να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας δίχως να το καταλάβουμε όσο είναι δύσκολο να εξαπατήσουμε τους άλλους χωρίς να το αντιληφθούν.

135

Μερικές φορές είναι κανείς τόσο πιο διαφορετικός από τον εαυτό του όσο και από τους άλλους.

192

Όταν κάποιο βίτσιο μας εγκαταλείπει, κολακευόμαστε να πιστεύουμε πως εμείς το εγκαταλείψαμε.

218

Η υποκρισία είναι ο φόρος τιμής που αποτίει η κακία προς την αρετή.

228

Η Έπαρση αρνείται να οφείλει· η Φιλαυτία να πληρώνει.

372

Οι περισσότεροι νέοι νομίζουν πως είναι αεράτοι, ενώ δεν είναι παρά αναιδέστατοι και άξεστοι.

423

Λίγοι ξέρουν να γερνούν.

Ακούμε το “Apres La Pluie” του συμπατριώτη του Λα Ροσφουκώ Rene Aubry. 

25/05/2007