Να έχεις το χρόνο και να μην έχεις τη διάθεση. Στη μέση μιας έκτασης άδειας κι όλοι οι δρόμοι, δικοί σου. Και να μη. Να σφίγγεται το στομάχι σου. “Και να τι κάνουμε τώρα;” αναρωτιέσαι. Να θέλεις χίλια και να μην ούτε ένα μπορείς. “Η ζέστη είναι”, να μονολογείς “και η ζωή μου που αλλιώς την ονειρεύτηκα”. Οι στιγμές που δεν ήλθανε. Οι καταστάσεις που δεν αξιώθηκα. Όλα όσα μαζευτήκανε και κακοφορμίσανε. Η καθημερινότητα ένας αδικαιολόγητος Γολγοθάς. Το παραμικρό, κάποτε, δύσκολο και αφόρητο. Και να έχεις το χρόνο. Και να μην έχεις τη διάθεση. “Τώρα, θα κάτι γίνει και θα όλα αλλάξουν”, να σου καρφώνεται η ιδέα. Και όπως καρφώθηκε, να ξεψυχά. Να μην τίποτα γίνεται. Να βασιλεύει η απραξία. Να ψάχνεις πρόσκαιρες διεξόδους. Να αναλογίζεσαι. Να ένδον στρέφεις. Να μάχεσαι νεφέλες. Γύρω σου εκατομμύρια άνθρωποι και να, εντούτοις, βιώνεις μοναξιά. “Μπααά, είναι τα που έτρωγα μικρός και η σύσταση μου χημική, λίαν η ιδιότροπη” να συλλογιέσαι σοβαρός – σοβαρός και να όλα εν αναμονή τελούν.
Να έχεις το χρόνο και να μην έχεις τη διάθεση. Να σέρνονται των ρολογιών οι δείκτες και να τα quartz εκπέμπουν. Να αλλάζουν οι μέρες με τις νύχτες. Και συ εκεί. Με το χρόνο μια άδεια έκταση ολόγυρά σου και να μην ένα πρώτο βήμα κάνεις μπορείς. Ούτε προς τα εδώ. Ούτε προς τα εκεί. Όχι και όχι. Μη και μη. Ακίνητος. Διστακτικός. Αναποφάσιστος. Και ο χρόνος τη δουλειά του. Να περνάει. Να χαιρετάει. Να χάνεται.
Και να τον έχεις. Και να μην έχεις. Και να υπάρχουν όλοι της φυσικής οι νόμοι και της χημείας. Νόμοι, κανόνες, περιορισμοί, συμβάσεις, συνήθειες. Και η φύση ανθρώπινη. Να μην, τσουπ, δύνασαι στην Νέα, παραδείγματος χάριν, Υόρκη πεταχτείς να δεις γαλανοξύστη έναν. Και να τι πράττουν αγνοείς δέκα – πέντε αγαπημένοι. Και, λοιπόν, είναι ζωή αυτή; Είναι δικαιοσύνη;
Όμως:
“Σοφώτατον χρόνος∙ ανευρίσκει γαρ πάντα”.
Είπεν ο Θαλής, και τα σκυλιά δεμένα.
Και μέχρι να τα βρει και να είμαι και εκεί;
Υπομονή!
16/05/2007
Δεν ξέρω κατά πόσο θα το βρείτε καθησυχαστικό, αλλά δεν είστε ο μόνος που νιώθει έτσι αυτόν τον καιρό. Υπομένουμε, Αείποτε. Ως πότε όμως?
ΑπάντησηΔιαγραφήο χρονος...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε βασανιζει...
με ταλαιπωρει...
εγω παντα εγω και αυτος εκει...
το βελος του, παντα μπροστα...
και 'γω;
υπομονη;
ποσο;
ποση;
θυμωνω...
"καθε πραγμα στον καιρο του..."
λαικη σοφια...
τι να την κανω ομως την σοφια;
τι;
ουφ!
αφτο!
Μου άρεσε πολύ αυτό το post.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά...
afta pou perigrafete kale mas aeipote borei na einai diskola kai ponetika alla mesa apo afta o kathe enas apo emas gnorizei kai apofasizei...mathenei na ipomenei kapote kai kapote oxi...mathenei na zei mathenei tin texni tis zois...opou o enas kanonas anerei ton allon epeidi iparxei anageotita kai epidi o kairos orimase kai dinamose emas oste na kanoume ena vima brosta...
ΑπάντησηΔιαγραφήAs kalosorizoume loipon tetoies stigmes....
Και αν έχεις διάθεση και λείπει ο χρόνος; Πως το ατοτιμάτε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα! Το τραγούδι εξαιρετικό!
Από τα ωραιότερα ποστ και μιλάω σπάνια τόσο σοβαρά
ΑπάντησηΔιαγραφήrenata:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γνωρίζω. Είναι μια μικρή παρηγοριά που δίνει ελπίδα για την “ανακάλυψη” κάποιας εμπνευσμένης, γενικής, λύσης ίσως. Υπομονή μέχρι τέλους αλλά και “Πάντα ανοιχτά, Πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου. . . ”
Βασιλική:
Ο χρόνος και αδυσώπητος είναι και αστεία δε σηκώνει. Θέλει σεβασμό και . . . υπομονή. Και όπως είπε και ο Σεφέρης: “Η υπομονή βλάπτει μόνο τα επιπόλαια έργα. . .”. Ας ελπίζουμε ότι γι’ αυτήν την υπομονή μιλάμε και αυτού του είδους την υπομονή ασκούμε. . .
ο δείμος του πολίτη:
Ευχαριστώ πολύ!
Markos:
Καλημέρα φίλτατε. . .
propetis:
Πολύ φοβούμαι ότι για πολύ λίγους η ζωή είναι τέχνη. Για τους περισσότερους έχει καταντήσει τεχνική. . .
Katerina ante portas:
Μένει να βρεθεί ο χρόνος για να αποδειχθεί η ποιότητα και η αξία της διάθεσης. Το να νομίζεις είναι ένα. Το να μπορείς άλλο. Και το να πράττεις τρίτο. . .
sardonian:
Ευχαριστώ πολύ.
Καλημέρα, Καλό Σαββατοκύριακο