0319. Για Ένα Αν

Ο ΚΜ ήταν στα 65 του. Πολυδιαβασμένος. Πολυταξιδεμένος. Άφραγκος. Ο πατέρας της Λ. ήταν πάμπλουτος. Η Λ. έτρωγε τα λεφτά του. Ο ΚΜ και η Λ. βρέθηκαν σε διπλανά, σε μια καφετερία, τραπέζια. Η Λ. είχε πρήξει τη φίλη της. Και “αν το ένα” και “αν το άλλο”. Μια μανία. Ο ΚΜ άκουγε. Και είπε να παίξει.

Στο επόμενο της Λ. “αν”, “Εύκολο!”, πετάχτηκε και είπε θαρρετά. Και της έφτιαξε στην στιγμή μια εξέλιξης του “αν” ιστορία. Η Λ. ενθουσιάστηκε. Του έθεσε δεύτερο “αν” και εισέπραξε εξέλιξη ανώτερη της πρώτης. “Α!, μα εσείς είσαστε απίθανος!” αναφώνησε και του έβαλε στο χέρι ένα των 200 ευρώ χαρτονόμισμα λέγοντας “Για μια μπύρα στην υγειά μου!”. Ο ΚΜ τα έχασε. Και ύστερα, το φιλοσόφησε.

Δανείστηκε. Νοίκιασε ένα γραφείο στο Κολωνάκι. Σε μια πολυκατοικία από τις παλιές με την ξύλινη καμπίνα του ασανσέρ και τα κάγκελα στο φρεάτιο. Τύπωσε κάρτες πολυτελείας. “ΚΜ - Σύμβουλος Διαπροσωπικών Σχέσεων, Ειδικές Προβλέψεις . . .”. Αναζήτησε τη Λ. Τη βρήκε. Εκείνη χάρηκε. “Δεσποινίς, δεν σας έδωσα την κάρτα μου. Ορίστε!” της είπε και υποκλίθηκε ελαφρά.

Και έτσι άρχισε. Από την Λ. και κατόπιν στόμα με στόμα. Αποδείχτηκε ότι είχε ταλέντο μέγα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να ακούσει και να πει. Να συνδυάσει και να ευχαριστήσει τον “πελάτη”. Η “ειδικότητά” του και η αγάπη του όμως ήταν από την αρχή τα “αν”. Εκεί τα έδινε όλα. Τα έλεγε και, σιγά – σιγά, τα πίστευε. Μέχρι που η κυρία Σ. του κόλλησε το “Ανιστής”. Και του καλάρεσε και μέχρι και τις κάρτες του άλλαξε.

Έτσι συνέχισε. Σαν Ανιστής, κυριών κυρίως. Και από τα πολλά που έλεγε και με τον τρόπο που τα έλεγε σημείωσε και κάποιες λίαν επιτυχείς προβλέψεις και πια άρχισαν να κοστίζουν οι υπηρεσίες του χρυσάφι. Πήραν τα μυαλά του αέρα. Ξεθάρρεψε. Έλεγε ότι του ερχόταν στο μυαλό και το πίστευε ακραδάντως. Ζούσε καλά. Ντυνότανε καλά. Έτρωγε καλά. Πλέον δεχότανε τη Λ. δίχως να πληρώνεται για τις, του Ανιστή, υπηρεσίες του.

Πως βρέθηκε στο γραφείο του το φτωχαδάκι η Π. το αγνοούσε. Ήταν στις καλές του όταν τη δέχτηκε. Την άκουσε. Τη “συμβούλεψε”. Της πήρε το 20% των όσων έπαιρνε, μιας και η Π. δεν είχε και άλλα, και την ξέχασε. Η Π. τον πίστεψε. “Επένδυσε” όλα τα λεφτά του Ν. και τα έχασε. Όταν ο Ν. βγήκε με πενθήμερη από τον Κορυδαλλό του χρειαστήκανε μόλις δυο χαστούκια για να μάθει την πάσα αλήθεια.

Του ΚΜ δεν του αρέσανε τα μούτρα και το ύφος του Ν. αλλά πως θα μπορούσε να στερήσει τις “υπηρεσίες” του από τους έχοντες ανάγκη; Ο Ν. κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και τράβηξε το όπλο με το σιγαστήρα. “Λοιπόν, γιατρέ, αν τραβήξω την σκανδάλη τι λες ότι θα γίνει;” ρώτησε με ήρεμο τόνο. “Θα αστοχήσεις!” είπε χαλαρά ο ΚΜ και περίμενε το πότε θα τελειώσει το αστείο για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. “Λες;” Αποκρίθηκε ο Ν. και τον πυροβόλησε τρεις φορές στο στήθος. Ο ΚΜ έπεσε πάνω στο γραφείο του μέσα στα αίματα. Ο Ν. σηκώθηκε, έψαξε, πήρε ότι λεφτά βρήκε και πήγε προς την πόρτα. “Κρίμα στη φήμη σου γιατρουδάκο”, μονολόγησε, “το πιο εύκολο δε βρήκες!”. Έκλεισε πίσω του την πόρτα και βγήκε στο δρόμο.

Ακούμε το “Εμβατήριο των Σιαμαίων Παιδιών” [March of the Siamese Children] από το συγκρότημα Kenny Ball and His Jazzmen.

21/05/2007