0931. Τριάντα Δύο Έτη Μετά!

Αντιγράφω από το, χειρόγραφο, ημερολόγιο μου:

34. 17/04/82 ® [0557] <> Τετράδιο 06, Σελίδα 102

. . .

Σήμερα το πρωί κατέβηκα στην Αθήνα. Συνάντησα τυχαία την Κ. κάπου στο Σύνταγμα, Με είδε πρώτη, σταμάτησε, μου μίλησε. Γύρω στα πέντε λεπτά κουβέντας. Τυπικότητες. Δεν είπαμε τίποτα για μία συνάντηση. Χωριστήκαμε. Δεν ήταν ότι ακριβώς θα ήθελα.

05. 16/05/93 ® [0890] <> Τετράδιο 09, Σελίδα 136

     . . .

        Άλλο τώρα. Μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει κάποια με το βλέμμα σαρώνοντας και φευγαλέα ειδόντας [την]; Μπορεί! Ο Ν. την Κ. στην οδό Ακαδημίας βαδίζουσα [να χρησιμοποιούμε και καμιά μετοχή που και που]. Την Τετάρτη, 12 Μαΐου, και ενώ βρισκόμουν στο λεωφορείο [208 – Κάτω Ηλιούπολη] από την εργασία μου επιστρέφοντας. Του βαδίσματός της το πώς αιχμαλώτισε τη ματιά μου. Την είδα. Την αναγνώρισα. Τόσα χρόνια μετά. Με τα σημάδια της εγκυμοσύνης εμφανή. Με τα μαλλιά κομμένα καρέ. Με μαύρο γυαλί, παντελόνι και τσάντες. Μια υπάλληλος διπλωματική [αμ’ όχι παίζουμε]. Όμως συγκινήθηκα. Ώρα καλή στα βήματά της που την πάνε [όπου, όπως, όσο θέλει].

18. 31/07/97 ® [0976] <> Τετράδιο 10, Σελίδα 195

. . .

Την ίδια μέρα (Δευτέρα, 28/7) και περνώντας έξω από το σπίτι της Κ. (στην Β. Η. πάντα) την είδα! Σκυμμένη κοίταζε κάτι στο μπροστινό του αυτοκινήτου της μέρος, Είχα προσπεράσει όταν της χάρισα ένα του κλάξον μου “μπιπ”. Δεν το κατάλαβε, δεν γύρισε. Έμεινε το πράγμα εκεί. Σχετικά λεπτή, κοντοκουρεμένη, ξανθό μαλλί. Αυτά μπόρεσα να διακρίνω.

Για μία ακόμα φορά, λοιπόν, χαίρομαι που είχα την έμπνευση και την υπομονή να μεταφέρω το περιεχόμενο των χειρόγραφων ημερολογίων μου στον Η/Υ μου. Πλέον, το να ψάξω πρόσωπα, γεγονότα και περιστατικά της ζωής μου είναι το μόνο εύκολο. Σήμερα χρειάστηκε να το κάνω. Έψαξα, διάβασα, θυμήθηκα, αισθάνθηκα.

Θα αναφέρω ακόμα ένα απόσπασμα, το ακόλουθο:

36. 28/08/77 ® [0209] <> Τετράδιο 03, Σελίδα 043

. . .  

Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα.

ένα απόσπασμα γραμμένο για το ίδιο πρόσωπο, την Κ.

Όμως, ας αφήσουμε το παρελθόν κι ας περάσουμε στο σήμερα. Σήμερα που με τη Δ., την αδελφή μου, ξεκινήσαμε, στις 10:45 και από την Τ47, να κάνουμε ένα σωρό δουλειές. Καθυστερήσαμε, με διάφορα μικροαπρόοπτα, αλλά τα καταφέραμε και στο τέλος μας έμεινε η τελευταία και . . . τυχερή. Η ώρα ήταν 14:30 περίπου και ότι απέμενε ήταν να πάρουμε από τον κρεοπώλη μας το κρέας που του είχαμε παραγγείλει.

Πήγαμε, μπήκαμε στο μαγαζί. Με το που μπήκα και στάθηκα ακούω μια φωνή να λέει το όνομα μου: Ν!. Γύρισα. Στα αριστερά μου μία κυρία. Λεπτή, ψηλή, ελκυστική. Επεξεργασία νανοδευτερολέπτων μέχρι να αρθρώσω κι εγώ το όνομά της: Κ.!. Την πλησιάζω, τη φιλώ. Είναι πραγματικά η Κ.!

Το τελευταίο πρόσωπο που θα περίμενα να συναντήσω! Και όμως! Είπαμε: Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της. . .

Χάρηκα χαρά μεγάλη, απρόοπτη και πλήρη! Τα είπαμε, για ένα δεκάλεπτο περίπου, μέχρι πρώτη να αποχωρήσει. 
Μιλήσαμε ύστερα από τριάντα δύο έτη! Την είδα μετά από δεκαεπτά έτη, αν μετρήσουμε το ότι την αντίκρισα φευγαλέα το 1997.

Ελπίζω, πλέον, να μην χαθούμε αν και το αφήσαμε στο . . . διαδίκτυο και τον “κωδικό” μου “αείποτε” για να αποκαταστήσουμε επαφή.

Αυτή η συνάντηση μου έφτιαξε τη μέρα!

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά, και στα δικά σας, Καλή Ανάσταση!

Ένα κλικ μακριά: Joe  Dassin, “Salut”. Αφιερωμένο εξαιρετικά, βεβαίως!

19/04/2014