0929. Ιωάννης Πολέμης

Στις 8 Αυγούστου 2011 είχα ανεβάσει την εγγραφή “0779. Ποιος, Στις Μέρες Μας, Διαβάζει Γκαίτε;”. Σήμερα θα μπορούσα να ρωτήσω: “Ποιος, Στις Μέρες Μας, Διαβάζει Ιωάννη Πολέμη;” κι ας μην είναι, ίσως, ευθέως συγκρίσιμοι ο Έλληνας και ο Γερμανός. Τον γνώριζα τον ποιητή από τα χρόνια μου του γυμνασίου. Δικά του, εξ’ άλλου, είναι τα γνωστά (πώς να αρθρώσω πια το “πασίγνωστα”;) “Η Σημαία”, “Τι Είναι Η Πατρίδα Μας”, και το “Το Κρυφό Σχολειό”.

Η αφορμή να ανανεώσω τη σχέση μου με τον ποιητή, και όχι μόνο, Ιωάννη Πολέμη μου δόθηκε όταν την Παρασκευή, 4 Απριλίου 2014, κατέβηκα στο υπόγειο βιβλιοπωλείο του “Ποθητού”, στην Πλατεία Κάνιγγος, για να αγοράσω ένα βιβλίο. Ως συνήθως, για ένα (βιβλίο) πήγαινα με τέσσερα (βιβλία) έφυγα. Πήγα για το “Πώς Λειτουργεί ο Κόσμος”, του Noam Chomsky, και έφυγα με τα:

1. Η Ομορφιά της Λίστας - Ουμπέρτο Έκο, 15 €

2. Πώς Λειτουργεί ο Κόσμος - Noam Chomsky, 14 €

3. Η Πολιτική Γονιμότητα της Οργής - Χρήστος Γιανναράς,  3 €

4. Ιωάννης Πολέμης - Ποιήματα, 3 €

Ομολογώ ότι αν η τιμή των υπόλοιπων τριών (βιβλίων) δεν ήταν τόσο ελκυστική πιθανότατα δεν θα τα αγόραζα (με εξαίρεση το βιβλίο του Έκο που το ήθελα). Έτσι, με τις προσφορές του καλού βιβλιοπωλείου (ευγενέστατη η Μαρία) απόκτησα τον τόμο των ποιημάτων του ποιητή που περιλαμβάνει δύο ποιητικές συλλογές του, τους “Χειμωνανθούς” (1888) και τα “Αλάβαστρα” (1900).

Το ζήτημα είναι: Πώς αντιμετωπίζει κανείς κείμενα ηλικίας 114 – 126 ετών; Τι έχει μένει το ίδιο από τότε, τι έχει αλλάξει; Πώς μιλούσαν, πώς σκεπτόντουσαν, πώς ερωτευόντουσαν τότε;  Τι από αυτά που ίσχυαν τότε ισχύουν και τώρα. Δύσκολα ερωτήματα, δύσκολες απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο ότι και τότε οι άνθρωποι αγαπούσαν, ερωτευόντουσαν, πονούσαν, ευτυχούσαν, προσδοκούσαν. Ας μείνουμε σε αυτό.

Από τη συλλογή “Χειμωνανθοί” αντέγραψα, ή, πληκτρολόγησα, αν θέλετε, το ποίημα “Διπλός Πόνος” και θα το παραθέσω. Κράτησα την αρχική ορθογραφία αλλά άλλαξα, ω καιροί ω ήθη, το πολυτονικό σε μονοτονικό. Αν μη τι άλλο σεβαστείτε την ηλικία του, είναι ήδη 126 ετών! Ιδού:

ΔΙΠΛΟΣ ΠΟΝΟΣ

Χρυσή αράχνη μυστικά τον έρωτά μου υφαίνει

κι είν’ η αγάπη μου κρυφή κι εντροπαλά κρυμένη.

Κι η πιο λεπτή αναπνοή όπου στον κόσμο εστάθη

αν την φυσήσει μια στιγμή εσχίστηκε κι εχάθη.

Μόνον εκείνη π’ αγαπώ στο πλάι μου διαβαίνει

και σαν να βλέπη κάτι τι μα δεν καταλαβαίνει,

γιατί ποτέ δεν έμαθε κι ούτε ποτέ θα μάθη

πως κρύβω την εικόνα της μεσ’ της καρδιάς τα βάθη.

Κι όταν σιμά μου έρχεται και χίλια λόγια αρχίζει,

την ώρα που η αγάπη μου μπροστά της ξεχειλίζει

και θέλει μ’ ένα δάκρυο στα μάτια να φανή,

Φεύγω προτού το δάκρυ μου στα βλέφαρά μου φθάσει,

γιατί εκείνη άμα το δει μπορεί και να γελάση,

κι έτσι διπλός ο πόνος μου, διπλός θε να γενή.

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά,

Καλή μεγάλη Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά οι ΠΥΞ ΛΑΞ τραγουδούν “Πούλα Με”:

13/04/2014