0673. Επειδή Έτσι!

 

 

Τελευταία του Νοέμβρη νύχτα. Εδώ, στην Α29. Θέλω να γράψω. Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό. Για δίσκους, βιβλία, πρόσωπα. Τα δυο πρώτα εύκολα. Το τρίτο όχι. Μονάχα να βρω χρόνο και διάθεση. Να “σκανάρω” εξώφυλλα και οπισθόφυλλα. Έκανα μια προσπάθεια εχθές. Το αποτέλεσμα μέτριο. Ο σαρωτής – σαρωτής βρίσκεται στην Τ47. Εδώ έχω ένα πολύμηχάνημα, ως τα λένε.

Ακούω τον καινούργιο δίσκο της Αρετής Κετιμέ. Τίτλος: “Με τη φωνή της Αρετής”. Έντεκα τραγούδια, τα δύο παραδοσιακά. Τον είδα, τον αγόρασα. Στο εξώφυλλο μια Αρετή – κουκλίτσα. Μοιάζει καλός. Ευγενική μουσική, θα έλεγα, που δεν παίζει με τα νεύρα σου. Αγόρασα, επίσης, τον καινούργιο δίσκο του Κώστα Μακεδόνα: “Ο Κώστας Μακεδόνας τραγουδά Νίκο Γούναρη – Γλυκά μου Μάτια”. Ούτε σ’ αυτόν μπόρεσα ν’ αντισταθώ. Το ομολογώ· τελευταίως, κυρίως, έχω μια αδυναμία στους παλιούς. Μετά την Αρετή Κώστας, λοιπόν.

Να γράψω για την καινούργια καταπληκτική προσφορά της εφημερίδας “Το Βήμα”. Πρόκειται για τη σειρά: βιβλιοθήκη του κόσμου – ΡΩΣΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ. Ξεκίνησε με το “Ταράς Μπούλμπα” του Νικολάι Γκόγκολ, συνεχίστηκε με το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι και, την προηγούμενη Παρασκευή, κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του “Άννα Καριένινα” του Λέοντος Τολστόη. Τα δύο πρώτα σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, το τρίτο σε μετάφραση Κοραλίας Μακρή. [Προσέξατε; “Καριένινα” και όχι “Καρένινα” όπως, οι πιο παλιοί τουλάχιστον, γνωρίζαμε].

Πρόκειται για εξαιρετικά καλαίσθητες εκδόσεις. Κυκλοφορεί ένας τόμος κάθε Παρασκευή και σίγουρα μπορεί κανείς, στους πάγκους των εφημεριδοπωλών του κέντρου, να βρει και τους τρεις τόμους που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Τα βιβλία είναι βιβλιοδετημένα, τα τυπογραφικά τους σωστά και η τιμή τους κάτι παραπάνω από ελκυστική. Μόλις 5,5 ευρώ ο τόμος. Σκεφτείτε ότι οι δύο τελευταίοι τόμοι έχουν πάνω από 600 σελίδες ο καθένας. Μια πραγματική πολιτιστική προσφορά και εύγε τους! Το μυστικό της καταπληκτικής σχέσης κόστους – ποιότητας βρίσκεται στο που, και υποθέτω και το πώς, γίνεται η Εκτύπωση και Βιβλιοδεσία. Μα στην CPI- EBNER & SPIEGEL, ULM. Εύγε και σε αυτούς.
 

Διάβασα, λίγες μέρες πριν, το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη: “Η Εκδίκηση της Σιλάνας”. Χμ! Στο εξώφυλλο γράφει, φαρδιά – πλατιά, “ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ” αλλά· δεν ήταν! Ούτε διήγημα ήταν. Αφήγημα, σίγουρα ήταν. Στο βιβλίο περιγράφονται “. . . τα τριάμιση από τα οκτώ συνολικά χρόνια που διήρκεσε η επεισοδιακή εφηβεία. . .” του συγγραφέα και αυτό είναι όλο. Η αφήγηση είναι γραμμική δίχως ιδιαίτερη πλοκή, με κάποιες στιγμές εξαιρετικού χιούμορ ωστόσο, και πέραν τούτου ου. Η εμπλοκή της κυρίας Σιλάνα Σαλιάγκου, η ύπαρξη της οποίας, στο οπισθόφυλλο, εμφανίζεται ως εύρημα, στα δρώμενα είναι εντελώς στοιχειώδης. Αθροιστικά: μια μικρή απογοήτευση. . .

Αφτά. Καλό Δεκέμβριο!

Ακούγεται το “Mourir Ou Vivre” από τον αγαπημένο Paul Mauriat.

30/11/2009

0672. Ο Αλοΐσιους Καλεί Την Έμπνευση

Ακόμα μια εγγραφή που χρωστώ στον Αλοΐσιους. Σε έναν Αλοΐσιους ανέμπνευστο, κατά δήλωσή του. Το ζήτημα είναι ότι, αυτές τις μέρες, ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Ανέμπνευστος εντελώς. Ξαφνιάστηκα, λοιπόν, όταν στα χαρτιά του Αλοΐσιου βρήκα τα όσα θα διαβάσετε πιο κάτω. Αισθάνθηκα ότι, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ τα συγκεκριμένα. Ίσως δεν ήταν και τόσο τυχαίο το ότι βρέθηκαν στην κατοχή μου τα χαρτιά του. Υπάρχει μια μεταξύ μας πνευματική συγγένεια που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της ταύτισης. Έχω παρατηρήσει, μάλιστα, ότι όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο, μοιάζουμε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βρω το χρόνο και να ασχοληθώ σοβαρότατα με την περίπτωσή του. . .

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω. Πράγματα συγκεκριμένα που με καίνε. Που οδηγούνε τη ζωή μου. Επιθυμώ να τα σώσω· να τα διαιωνίσω. Θέλω να γράψω για το πρόσωπό της· για τα όσα η παρουσία της γεννά. Για το τι αντιπροσωπεύει η ύπαρξή της για τη δική μου. Με εμπνέει. Πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Σφοδρώς επιθυμώ, λοιπόν, να πω, να γράψω, να αφήσω σημάδια βαθιά. Προσπαθώ. Λευκά χαρτιά. Ήσυχα απογεύματα. Καλοξυσμένα μολύβια. Οι πρώτες λέξεις διστακτικά στο χαρτί. Προσμένω να τροχοδρομήσουν, να απογειωθούν, να με πάρουν μαζί τους. Τίποτα. Οι πρώτες λέξεις και κατόπιν τίποτα. Έχω την πηγή της έμπνευσης αλλά δεν έχω την έμπνευση. Προσμένω. Το άγγιγμα της. Την προσκαλώ, την παρακαλώ, την προκαλώ. Αρνείται να έλθει. Μαζεύω τα χαρτιά μου. Κλείνω τα μολύβια στο συρτάρι. “Αύριο!”, λέω. Το αύριο γίνεται χθες. Πάει. Δε θέλω πια να την προσμένω. Θα γράψω. Θα πω. Όπως μπορώ. Όσα μπορώ. Να σώσω μια ζέουσα πραγματικότητα. Να αφήσω το στίγμα μιας σχέσης που δεν ευδόκησε να ανθήσει. Να περιγράψω το περίεργο συναίσθημα του να βρίσκεσαι μέσα στο πεδίο γοητείας του άλλου. Να αισθάνεσαι, από την ύπαρξή του και μόνο, ένα ρευστό να σε κατακλύζει· να σε ζεσταίνει· να σε συνεπαίρνει. Και πώς να αντιδράσεις σε όλα αυτά; Πώς να μείνεις ψυχρός και ψύχραιμος όταν βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι τίποτα αντίστοιχο δε συμβαίνει αντιστρόφως; Πώς να προσποιηθείς ότι εισπράττεις τα ανάλογα όταν τη βλέπεις να μη συγκινείται, να μην αντιδρά; Πόνος. Αυτή είναι η λέξη. Πόνος και από δίπλα, απαντοχή. Τη βλέπεις. Της μιλάς. Παρατηρείς το πρόσωπό της. Γυρεύεις τα σημάδια. Γιατί από την ύπαρξή της και μόνο αντλείς χαρά, ευτυχία και ζωή; Ερώτημα μέγα. Είσαι φιλόφρων απέναντι της. Πόσο την κολακεύουν τα σκούρα ενδύματα. Πόσο της πάει το χτένισμά της. Τέτοια. Μικρούλες φιλοφρονήσεις. Είσαι προσεκτικός. Κρατάς τις αποστάσεις. Φοβάσαι τη λάθος κίνηση. Αυτή που θα την κάνει να κλειστεί στον εαυτό της. Αυτή που θα γκρεμίσει τα όσα έχτισες. Δε θέλεις να απολέσεις την, όποια, μεταξύ σας οικειότητα. Σε ενδιαφέρει το παραμικρό της χαμόγελο, η παραμικρή της ρυτίδα. Γνωρίζεις τι σας χωρίζει. Τι διακυβεύεται σε μια αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης. Πολύ περισσότερο σε μια επιτυχημένη. Ούτε και παίρνεις όρκο για τον εαυτό σου και τη διάρκεια των όσων αισθάνεσαι. Μεγάλωσες. Πλήρωσες. Έμαθες. Υπάρχει ένα status quo για εκείνη. Ένα status quo για σένα. Δυο χαραγμένες πορείες ζωής που τραβούν το δρόμο τους. Μονάχα που στους Θεούς, κάποιες φορές, αρέσει να ανακατεύουν τα πράγματα. Έτσι βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί με ερωτήματα αναπάντητα και τάσεις φυγόκεντρες. Να επιθυμούμε αμέτρως, να ελπίζουμε αμέτρως και να απογοητευόμαστε ομοίως. Είναι η καθημερινότητά σου ζυμωμένη με την ύπαρξή της. Μια καθημερινότητα κατά τα άλλα γκρίζα και μουντή. Ένα φως στην ομίχλη είναι η ύπαρξή της. Ένα σημείο αναφοράς. Ένας, εν αγνοία του, του βίου σου παραστάτης. Και πάμε. Από μέρα σε μέρα. Από στιγμή σε στιγμή. Με απρόσμενες χαρές και απύθμενες λύπες. Γιατί έτσι είναι αυτές οι βουβές και μονόπλευρες σχέσεις. Γιατί έτσι είναι η ζωή [σου]. . .

Ακούγεται το τραγούδι: “Quand Passent Les Gitans” με τον Adamo. 

 

 

24/11/2009

0671. Γενέθλια και Excel

Yπάρχουν κάποιες παραστάσεις στο Excel με συναρτήσεις μυστήριες που μπορεί να μοιάζουν έτσι:

=IF(B4<>"";IF(LEN(MONTH(D4))=1;"0"&MONTH(D4);MONTH(D4))&"/" & IF(LEN(DAY(D4))=1;"0"&DAY(D4);DAY(D4));"")

Ή έτσι:

=IF(B4<>"";Elapsed(D4;TODAY();1);"")

με συναρτήσεις όπως η “elapsed” που ορίζονται με μακροεντολές που μπορούν να περιέχουν γραμμές όπως:

EndDay = EndDay + (DateSerial(EndYear, EndMonth + 1, EndDay) - DateSerial(EndYear, EndMonth, EndDay))

Και όλα αυτά να τα μαζεύουν και να τα χρησιμοποιούν κάποιοι, ομοίως μυστήριοι, και να φτιάχνουν ένα αρχείο Excel, με το όνομα: Περί_Γενεθλίων, και να καταχωρίζουν ονόματα συγγενών φίλων και γνωστών και τις ημερομηνίες γέννησής τους. Να έχουν έτσι, με μια ματιά, την ακριβή ηλικία, των όσων τις ημερομηνίες γέννησης καταχώρισαν, κατά έτη, μήνες και μέρες.

Και ακόμα να ταξινομούν κατά μήνα και ημέρα τις γραμμές με τις σχετικές εγγραφές και καταλλήλως, με τη δυνατότητα “Μορφοποίηση υπό όρους”, να τις χρωματίζουν. Με κόκκινο αν έχουν περάσει 5, ή λιγότερες, ημέρες από τη συγκεκριμένη ημερομηνία, με μπλε αν η τρέχουσα ημερομηνία συμπίπτει με αυτή των γενεθλίων και με πράσινο αν τα γενέθλια αναμένονται μέσα στις επόμενες 5 ημέρες. Υπάρχει έτσι η δυνατότητα με μια ματιά να δει κανείς ποιοι και πότε έχουν γενέθλια και να πράξει καταλλήλως.

Από ότι ήδη θα καταλάβατε ο μυστήριος είμαι εγώ. Προς το παρόν έχω καταχωρίσει 118 ημερομηνίες γέννησης (κάποιες κατά προσέγγιση όσον αφορά το έτος) και συνεχίζω. Θεωρώ την ημερομηνία γέννησης σημαντική· δίχως να ανακατεύω αστρολογίες και τα τοιαύτα, βεβαίως. Δεν είναι ότι επικοινωνώ με όλους όσους έχουν τα γενέθλιά τους. Οι σχέσεις αλλάζουν, μεταβάλλονται, φθείρονται και φθείρουν. Μου αρκεί που γνωρίζω πότε και ποιος.

Έχω ένα αρχείο Excel στους υπολογιστές μου. Ένα Περί_Γενεθλίων.xls. Ένα αρχείο που ακατάπαυστα μετρά. Χρόνια, μήνες, μέρες. Ερήμην μου και των εμπλεκομένων ομοίως. Κάθε μέρα προσμετράται, προστίθεται, υπάρχει. Μια φορά το χρόνο η κάθε γραμμή θα γίνει μπλε. Για πέντε ημέρες ετησίως θα είναι πράσινη, για άλλες τόσες κόκκινη. Γνωρίζω με ακρίβεια (για τους περισσότερους) τον χρόνο παραμονής τους πάνω στον πλανήτη. Με γοητεύει η σκέψη ότι έχω ένα τέτοιο αρχείο, έναν τέτοιο ακούραστο εργάτη. Ένα αρχείο που συμβουλεύομαι και χρησιμοποιώ. Χρόνια. Μήνες. Μέρες. Περνάνε και χάνονται. Η ζωή μας όλη. . .

Από το Νίκο Ξυδάκη και τη Μελίνα Κανά ακούγεται το τραγούδι “Η Φρεγάδα”.

15/11/2009

0670. 1996

Εχθές το απογευματάκι ολοκλήρωσα την αντιγραφή, σε ηλεκτρονική μορφή - MS Word, των εγγραφών του έτους 1996 του χειρόγραφου ημερολογίου μου. Δεκαέξι εγγραφές σε σαράντα οκτώ σελίδες τετραδίου μεγάλου σχήματος. Η πρώτη στις 22/1/1996, ημέρα Δευτέρα, η τελευταία στις 29/12/1996, ημέρα Κυριακή. Εγγραφές που, σε ηλεκτρονική μορφή, χώρεσαν σε δέκα επτά σελίδες Α4 του σχετικού Πίνακα Περιεχομένων περιλαμβανομένου.

Μου πήρε χρόνο πολύ να ολοκληρώσω την “αντιγραφή” του έτους 1996. Ούτε και που θυμάμαι πότε το ξεκίνησα. Στην ουσία την προσπάθεια αυτή την είχα εγκαταλείψει. Όσπου, τις τελευταλιες μέρες, κάτι με έπιασε· ξέκλεψα χρόνο και ασχολήθηκα και πάλι. Ομολογώ ότι είναι μια εργασία που με ευχαριστεί. Μου θυμίζει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, τον τότε εαυτό μου. Μου δίνει τη δυνατότητα να διορθώσω και κάποια λαθάκια και κάποιες τυχούσες αβλεψίες. Ελπίζω το 1997 και να ακολουθήσει συντόμως και να μην αποδειχθεί τόσο χρονοβόρο.

Ιδού μερικά αποσπάσματα από το 1996 (κυρίως “εισαγωγικές παράγραφοι” εγγραφών):

1. Τα ενύπνια. Πάντα τα ενύπνια. Και οι ευθύνες; Ο Θεός και η ψυχή τους. Υπομονή λοιπόν. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαΐ μας. . .

2. Αργά, δύσκολα, ιδιότροπα. Με παλιογράμματα πάντα. Που με βασανίζουν, που θα τα ήθελα πολύ καλύτερα. Προσπαθώ να είμαι. Να ανασαίνω. Να σκέφτομαι και να υπάρχω. Να διαμορφώσω το χώρο μου. Να τιθασεύσω το χρόνο μου. Να κάνω κάτι. Να δικαιολογήσω αυτό που είμαι και τις (πολυποίκιλες) σκέψεις μου. . .

3. Από που να αρχίσει κανείς; Και που να τελειώσει; Με πόση λεπτομέρεια; Με πόσο πάθος; Προσπαθούμε, όλο προσπαθούμε και δε γνωρίζουμε αν θα δικαιωθούμε ή όχι. Και ίσως και να μην υπάρχει λόγος. . .

4. Που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει; Κι όλα τα’ άλλα που χάθηκαν ή χάνονται παρά τη θέλησή μου. Προσπαθώ ακόμα, όπως τότε που ήμουν σπουδαστής, να τιθασεύσω το χρόνο. Κι όπως και τότε αποτυγχάνω. Καθαρά και ξάστερα. Δίχως δικαιολογίες. Δίχως τίποτα. Ζω. Ανασαίνω. Υπάρχω. Αγαπώ τα παιδιά μου, το φως του ήλιου, το κελί μου. . .

5. Δύσκολα λοιπόν. Όλο και πιο δύσκολα. Και οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνούν και χάνονται. Χάνονται κι εγώ αναγκάζομαι, τώρα πια, να τρέχω πίσω από την περίληψή τους (με γράμματα κακάσχημα όπως πάντα τελευταία). Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, λοιπόν, τις μίζερες περιλήψεις μου; Τι να συμπεριλάβω, τι να αποκλείσω και γιατί; Και γιατί να χωρέσουν όλα; Γιατί να σωθούν; Ποιος (θα) ενδιαφέρεται; Τι σημασία (θα) έχει; Μποτίλια στο πέλαγο, λοιπόν, ακόμα μία φορά. Θα προσπαθήσω να τα γράψω με χρονολογική σειρά. . .

6. Πως να γράψεις για μερικά πράγματα που καλά – καλά ούτε και να τα συνειδητοποιήσεις δεν μπορείς; Και πως να περιγράψεις τον θάνατο και ότι αφήνει πίσω του. Ότι καταστρέφει και ότι σου κόβει τα πόδια. Και τι να πεις για τον ξαφνικό και άδικο θάνατο; Αρκεί η λύπη, η πίκρα, η θλίψη, η στενοχώρια, η απόγνωση; . . .

7. Πόσο δύσκολο είναι να γράφει κανείς; Να είναι συνεπής με τις επιθυμίες του εαυτού του; Δύσκολο. Και όσο ο καιρός περνά δυσκολότερο. Μέχρι να γίνει εύκολο και άχρηστο υποθέτω. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαί μας λοιπόν; Κάπως έτσι και το κάπως (αντί για “ακριβώς”) για να μην αδικήσουμε τα παιδιά μας. . .

8. Τόσο καιρό μετά και με πόση δυσκολία! Σχεδόν χωρίς τη θέλησή μου. Όμως πώς αλλιώς; Όπως πάντα! Και τι να γράψουμε για έναν βίο που απουσιάζουν πολλά. Και δεν παραπονιέμαι αυτή τη στιγμή. Απλώς καταγράφω. Και το “No news. Good news!” των Αγγλοσαξώνων το γνωρίζω και το κατανοώ. . .

9. Εχθές βλέπαμε με την Ε. την ταινία “ΙΝΔΟΚΙΝΑ” στο video. Η Βα. τριγυρνούσε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή την ακούσαμε να τραγουδά:

Ήταν ευτυχία μου

Σε γνώρισα

Γαμώτο μου

Γαμώτο μου. . .

Μείναμε άφωνοι και αχνογελαστοί να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. . . (περίπου 4 ετών η Βα. τότε. . .).

10. Ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγο. Γιατί; Για ποιο λόγο; Ο Κύριος γνωρίζει. Ίσως, πάλι, για την ευχαρίστηση της αναδρομής. Γι’ αυτή τη δυνατότητα της συρρίκνωσης του χρόνου. Όπως προχθές που έζησα και πάλι ημέρες του 1978 και του 1979. Και μου άρεσε και πόνεσα γλυκά και έζησα. . .

11. . . .Όλα μέτρια για τα γούστα μου. Και φυσικά τηλεφωνήματα για χρόνια πολλά. Αστέρι, ανάμεσα στους τηλεφωνήσαντες, ο κ. Κ.! Ο οποίος, άνετα – άνετα, δήλωσε ότι:

- Μαζεύτηκαν πολλά και πρέπει να τα πούμε

- Βεβαίως!

απήντηξα και ήμαν ψύχραιμος και το ακουστικό κρατών (για να μη μου πέσει!). Βουρούκωσα! Κάτι αναμνήσεις μου το στομάχι ανακάτεψαν και η πέτσα μου σηκώθηκε 18mm. Στη γιορτή του, που πέρασε, δεν του τηλεφώνησα. Ούτε και που πρόκειται. “Άνευ ουσίας, άνευ σημασίας”, που λέει και ο κ. Πουλικάκος. . .

Αφιτά!

Με τα πολλά και αφού προσπάθησα να ανεβάσω τουλάχιστον πέντε διαφορετικά τραγούδια (από εχθές το βράδυ παιδεύομαι) τα κατάφερα! (Κι ας μείνει το esnips με το γινάτι του. . .).

Μπορείτε, λοιπόν, να ακούσετε την Μελίνα Κανά στη σύνθεση του αγαπημένου Νίκου Ξυδάκη “Με Μέλι”.

Να είσαστε Καλά.

09/11/2009

0669. Όλα

Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισαν (ή και το αντίθετο). Για να βγει άνοιξε την πόρτα. “Θα βγω για λίγο” είπε στην ιδιαιτέρα του “και όσο λείπω θα απουσιάζω”. “Μάλιστα”, αποκρίθηκε εκείνη χαμογελώντας. Μετά από τρεις μήνες είχε αρχίσει να μαθαίνει. Εκείνος βγήκε.

Όντας απέραντα λογικός επέστρεψε όταν γύρισε. Κοίταξε το ρολόι του. “Καθυστέρησα γιατί άργησα” σκέφτηκε φωναχτά. “Είχα κανένα τηλεφώνημα;”, ρώτησε την ιδιαιτέρα του. “Ναι. Σας τηλεφώνησε μια κυρία Δ.”, “Α! Και τι ήθελε;”, “Εσάς”, “Με βρήκε;” “Με πειράζετε; Αφού λείπατε.” “Δεν το έκανα επίτηδες. Λοιπόν, τι της είπατε;”, “Ότι απουσιάζετε και να σας τηλεφωνήσει αργότερα”, “Καλώς, ευχαριστώ. Πάω στο γραφείο τώρα να κάνω ένα τηλέφωνο”.

Μπήκε. Κάθισε στο γραφείο. Ακούμπησε τα πόδια του στην περιστρεφόμενη καρέκλα και με το δεξί χέρι άνοιξε το πάνω συρτάρι στα αριστερά του. Ήταν η αγαπημένη του άσκηση. Έβγαλε μια συσκευή τηλεφώνου και ένα κουτάκι με εργαλεία. Ήταν μια συσκευή που είχε παρουσιάσει προβλήματα και την είχαν προσφάτως επισκευάσει. Έβγαλε τα κατσαβίδια του και βάλθηκε να αποκαταστήσει τη βλάβη. Μπορεί να μην είχε άπλετο χρόνο αλλά τον έτρωγε η περιέργεια για το τι είχε προκαλέσει το πρόβλημα στη συσκευή.

Βίδωνε, ή ξεβίδωνε, μια βίδα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό. “Σας ακούω” είπε. “Ο κύριος Τάδε;” ακούστηκε μια όμορφη γυναικεία φωνή. “Ατυχώς είμαι ο δείνα” αποκρίθηκε “Ο αριθμός πάντως πραγματικά ανήκε παλαιότερα στον συνάδελφο κ. Τάδε”. “Αχ! Τότε θα είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε το τηλέφωνο του;”. “Πολύ θα το ήθελα αλλά δεν το έχω”. “Μα είπατε πως ήταν συνάδελφος σας. Δεν το έχετε;”. “Πως θα ήταν δυνατό; Το τηλέφωνο το έχει ο κ. Τάδε και υποθέτω το χρησιμοποιεί. Τέλος πάντων θα σας δώσω τον αριθμό. . .”. “Α! Τώρα κατάλαβα!”. Της είπε τον αριθμό και έκλεισε.

Τελικά δεν είχε καταφέρει να αποκαταστήσει τη βλάβη της τηλεφωνικής συσκευής. Το διαπίστωσε όταν τη σύνδεσε στο δίκτυο και τη χρησιμοποίησε. “Ανεξαρτήτου αποτελέσματος, προσπάθησα” συλλογίστηκε (και έβγαλε τη γλώσσα στον εαυτό του). Από πρόθεση του ήρθε να σκοτώσει και μία πρόθεση. “Συνοδευόμενος με. Αμέ!”, άρθρωσε και μάζεψε τα εργαλεία.

Κατέβηκε από το γραφείο, κάθισε στην περιστρεφόμενη πολυθρόνα. Ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα και μπήκε η ιδιαιτέρα του. “Λησμόνησα να σας πω” του είπε “ότι τηλεφώνησε και ο κ. Πεσπές και μου είπε να σας μεταβιβάσω ότι όσον αφορά στο ζήτημα της μετάθεσης της κας Κ. δεν υπάρχει πρόβλημα”. “Τώρα, συμπληρώσαμε!” συλλογίστηκε. Ευχαρίστησε την ιδιαιτέρα του. Μάζεψε τα πράγματά του και βγήκε. . .

Υ.Γ. Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω κάτι τέτοιο. Κυρίως η αρχή, “Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισαν”, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Ίσως δεν είναι το καλύτερο κείμενο που θα μπορούσα να γράψω για όσα θίγονται αλλά, τουλάχιστον, το έγραψα. . .

Καλό Νοέμβριο!

Ακούγεται το τραγούδι “Quando L' Amore Diventa Poesia” με το συγκρότημα των Aphrodite’s Child.

01/11/2009