0581. Ο Ρούλης Στην Πρασινάδα

Είναι κάποια μικρά πράγματα ζυμωμένα με την καθημερινότητά μας∙ κομμάτια της αυτοτελή και αναπόσπαστα. Ευτελούς αξίας, πολλές φορές, αόρατα, κάποιες άλλες, αλλά∙ πάντοτε υπαρκτά, αείποτε παρόντα.

Ανάμεσα στα δικά μου τοιαύτα και ο Ρούλης, όπως ‘εγγράφως’ τον έχω βαφτίσει. Πρόκειται για έναν πλαστικό αρκούδο ύψους λίγων εκατοστών ο οποίος, όπως και πολλοί όμοιοι του, βρισκόταν κλεισμένος, ως δωράκι στα ‘παιδιά’!, σε ένα κουτί δημητριακών. Με το που τον είδα τον συμπάθησα τον μπαγάσα!

Τον πήρα κοντά μου στο γραφείο να με βοηθάει. Έτσι που έχει τα χεράκια του κρεμιέται μια χαρά πάνω στη θήκη του κύβου των μικρών χαρτιών που έχω πάνω στο γραφείο μου. Τον βλέπω, λοιπόν και συνήθως, Δευτέρα με Παρασκευή, αναρτημένο να με, από απόσταση 60 – 70 εκατοστών, με κοιτά. Του λέω ‘Καλημέρα Ρούλη!’ και του κλείνω το μάτι. Αυτός, τάχα μου, αδιαφορεί και δεν τίποτα λέει. Χαλάλι του! Φίλος είναι, δικαίωμα του. Φωτογραφίες του Ρούλη έχουν δημοσιευτεί αρκετές φορές στο ημερολόγιο αυτό. Π.χ, εδώ και εδώ.

Στο γραφείο μου υπάρχει και μια γλάστρα με ένα φυτό. Τοποθετημένη πάνω σε ένα μικρό φωριαμό είναι δίπλα στο παράθυρο και το φως, τουλάχιστον τις μέρες με ηλιοφάνεια. Ακόμα μία μικρή μου αγάπη που τελευταία μου αρρώστησε λιγάκι. Άρχισα ευθύς τα γλυκόλογα και τα φιλιά. Φαίνεται του κόστισε πολύ η απουσία μου τις πρώτες του Γενάρη μέρες. Ευτυχώς, με αυτά και τα άλλα μοιάζει να έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο. Και χαίρομαι.

Σήμερα, με την πίεση της δουλειάς, είδα τον Ρούλη κομμάτι σκεφτικό και συνοφρυωμένο. Είδα και το φυτό μου πράσινο και ομορφούλη και σκέφτηκα:

Βρε δε βγάζω το Ρούλη στο πράσινο να αναπνεύσει καθαρό αέρα;

Το σκέφτηκα και το έκανα! Τον πήρα από τα ενωμένα του χεράκια και τον τοποθέτησα του φυτού επί. Τον άφησα να πάρει βαθιές αναπνοές και να χαρεί. Μάλιστα, με τη βοήθεια της κάμερας του κινητού, απαθανάτισα τη στιγμή. Ένα από τα στιγμιότυπα αυτά καταθέτω στην σημερινή εγγραφή.

Αφιτά!

Κλασσικό και αγαπημένο: Νίκος Πορτοκάλογλου – Ανδριάνα Μπάμπαλη και ‘Θαλασσα Μου Σκοτεινή’. 

28/01/2009