Χνάρια είναι όλα αυτά. Πατήματα. Προς τα πίσω να τα ακολουθήσεις να βρεις τον άνθρωπο. Αυτά και τα άλλα. Μικρά και μεγάλα. Σημάδια μέσα στον καιρό. Στο χρόνο εγκοπές. Να γαντζωθείς, ν’ αντισταθείς. Εμμέσως και σαφώς να πεις, να εκμυστηρευτείς, να ομολογήσεις. Φωνή βοώντος. . . Μια ζωή. “Άνευ ουσίας, άνευ σημασίας”. “Νάρκης του άλγους δοκιμές”. “Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων”. Δικά σου και των άλλων. Να τα διαβάζεις πρωί, να τα διαβάζεις βράδυ. Να γλίχεσαι. Να θέλεις να πεις: “Ακολούθησέ τα. Ακολούθησέ με!”. Να μη βγαίνουν οι λέξεις. Να στέκεις άφωνος, σύννους, μελαγχολικός. Να μεγαλώνεις, όλο να μεγαλώνεις. Να χάνονται οι μέρες. Να ξοδεύονται οι νύχτες. Να μιλάς σε πρόσωπο τρίτο. Να κρύβεσαι. Να επινοείς. Να δανείζεσαι, να δανείζεις. Λόγια και σκέψεις. Να επινοείς, να προσπαθείς. Να είσαι. Τι μένει από την τόση προσπάθεια; Ένα αρχείο σε MS Word, σε Acrobat Reader. Να ξαφνίζεσαι από τον όγκο τους. Να τα διαβάζεις, να αγαπάς. “Εγώ τα έγραψα αυτά τα μαγικά;” Ν’ αναρωτιέσαι. Έτσι να είναι, να μη θέλεις να παραδόσεις τις πιθανότητες σου. Να σέβεσαι την τάξη των πραγμάτων, σιωπηλά υποφέρεις. Χνάρια. Πατήματα που σβήνει ο χρόνος. Αυτές οι γραμμές.
Από το άλμπουμ “Ποια Πάθη Από Τον Έρωντα” του Λουδοβίκου Των Ανωγείων ακούγεται το τραγούδι “Το Όνειρο Της Ερωφίλης”.
12/01/2009
...Κι’εσύ που πας ταξιδιώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήανήμπορος να βρείς σκοπό
περπατάς μέσα στο τίποτα, γυρεύοντας το τίποτα
μην έχοντας προορισμό, απλά περπατάς
γιατί έτσι πρέπει, γιατί δεν έχεις τίποτ’ άλλο να κάνεις
γιατί έτσι κάνουν όλοι.
Η άμμος πίσω μας σκεπάζει τον δρόμο που χαράξαμε
τίποτα δεν θα θυμίζει πιά, ότι εμείς περάσαμε από δώ
οδηγημένοι από τ’αστέρια...
Εγραψα γιά την Σαχάρα κάποτε. Ολα δίχως νόημα τελικά και γύρω μας η απέραντη έρημος και οι αναρίθμητοι κόκκοι. Ουπς ένας κόκκος είμαστε κι'εμείς, κι' ας θέλουμε να έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε κάτι άλλο.
Να είσαι καλά φίλε μου. Εγώ δεν είμαι. Εν εξάλλω είμαι, τρέμω ακόμα από την αστυνομική τρομοκρατία που υπέστην.
Κόκκος της μαγείας της ερήμου ναι αλλά όχι και σκουπίδι που να πάρει επειδή έτσι την είδαν δυό αχαρακτήριστοι αστυνομικοί.
ΟΥΡΛΙΑΖΩΩΩΩ
Μ'ακούει κανείς;
Σε καταλαβαίνω, μερικά πράγματα είναι τόσο παράλογα και τόσο πρόστυχα σερβιρισμένα που πραγματικά αισθάνεσαι να πνίγεσαι και να θέλεις να αυτοδικήσεις. Αλλά, όπως συχνά λέω: Που να βρεθεί Πρόεδρος (δικαστηρίου) να σε αθωώσει. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπομονή και προσοχή στον εαυτό σου!
Καλημέρα