0554. Τι Γίνεται

"Τι γίνεται”, είπε περισσότερο, παρά ρώτησε, καθώς περνούσε βιαστική μπροστά από την ανοιχτή πόρτα. “Τίποτα δε γίνεται”, μόλις που πρόλαβε να πει, αμφιβάλλοντας για το αν τον είχε καν ακούσει. Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν είχε την παραμικρή σημασία. “Τι γίνεται;” επανέλαβε τη φράση στον εαυτό του στολίζοντάς την και με ένα ερωτηματικό. “Τίποτα δε γίνεται” ήρθε ευθύς η απάντηση. “Στον ίδιο παρονομαστή λοιπόν!”, συλλογίστηκε και χαμογέλασε. Ήταν εδώ και χρόνια που αυτές οι δυο φράσεις, με ερωτηματικά ή όχι, είχαν γίνει αχώριστο ζευγάρι για την συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν τον ένοιαζε πια. Έτσι έλεγε στον εαυτό του και προσπαθούσε να τον πείσει. Ήταν με τα φεγγάρια του. Άλλοτε αβάσιμη αισιοδοξία και άλλοτε αβάσιμη θλίψη. Παγιδευμένος, έτσι αισθανότανε. Από τις επιλογές του, το άσχημο ξεκίνημα, τις αδυναμίες του. Το είχε πια πάρει απόφαση “Ίσως στην άλλη ζωή”, ειρωνευότανε τον εαυτό του. Γιατί τον πείραξε τόσο αυτό το “Τι γίνεται”; Μια τυποποιημένη φράση ήταν που προσκαλούσε μια τυποποιημένη αντίδραση. Βαυκαλιζότανε, το καταλάβαινε. Που δεν κοντοστάθηκε να μιλήσουνε τον πείραξε, που δεν διάβασε τη ματιά της. Αυτό επιθυμούσε, αυτό του στέρησε. “Τι γίνεται. Τίποτα δε γίνεται” επανέλαβε στον εαυτό του και άφησε τη σκέψη του να πάρει άλλα μονοπάτια. 

26/11/2008