Ακόμα ένα σημείωμα του Αλοΐσιους στο οποίο μιλά για την τέχνη και τη σύνδεσή της με τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Σύντομο κείμενο γραμμένο, θα έλεγα, υπό συναισθηματική πίεση. Σαν να στον Αλοΐσιους δόθηκε ένα ερέθισμα κι εκείνος να βρέθηκε σε αδυναμία να ανταποκριθεί, να εκφράσει και να εκφραστεί. Να δείξει το τι και πως αισθάνεται. Δεν είναι ο μόνος θαρρώ. . . Κάπου διάβασα: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση’’. Μοιάζει να μην είναι η μόνη περίπτωση. Το ίδιο μερικές φορές συμβαίνει μα τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Μόνο που σε αυτά υπάρχει διέξοδος. Και η διέξοδος αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την τέχνη. Τέχνη στην όποια μορφή της. Η αδικία, και το ευτύχημα ταυτοχρόνως, είναι δεν είναι όλοι ικανοί να εκφράσουν και να εκφραστούν μέσα από και με την τέχνη. Έχω πάντοτε την αίσθηση ότι η τέχνη πολλές φορές είναι παραστρατημένος έρωτας.
Έρχονται στιγμές που πραγματικά επιθυμεί κανείς να είχε τη δυνατότητα να γράψει ένα ποίημα ή ένα τραγούδι, να ζωγραφίσει έναν πίνακα. Είναι οι στιγμές που αισθανόμαστε τη συγκίνηση κυριολεκτικά να μας πνίγει. Συγκίνηση για ότι βλέπουν τα μάτια μας, ότι ακούν τα αυτιά μας, ότι αγγίζουμε και ότι αισθανόμαστε. Μπορεί να είναι ένα τοπίο, ένα άνθος, μια όμορφη γυναίκα. Κυρίως το τελευταίο.
Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν, για πολλούς και διάφορους λόγους, η άμεση έκφραση της όποιας συγκίνησης είναι απαγορευμένη. Να νιώθεις να φλέγεσαι και να μην μπορείς καν ν’ ανοίξεις το στόμα σου. Να πεις με λόγια απλά, έστω, το τι αισθάνεσαι και πόσο εκτιμάς αυτό που βλέπεις και ζεις. Να περιγράψεις τι αισθήματα σου προκαλεί και ποια συνέχεια και σχέση θα επιθυμούσες. Είναι πολύ λεπτή η θέση σου τότε. Τι πράττεις; Πώς βγαίνεις από τα δύσκολα; Η τέχνη θα ήταν μια λύση.
Ευτυχώς που αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργήσουμε τέχνη υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να κατευνάσουμε τα πάθη μας σαν “καταναλωτές” τέχνης. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το άκουσμα ενός ταιριαστού τραγουδιού σαν βάλσαμο στις πληγές μας; Πόσες φορές δεν ταυτιστήκαμε με τον ήρωα μιας ταινίας και ζήσαμε μαζί του πάθη και λύτρωση; Και πόσες φορές δε μιλήσαμε με στίχους άλλων;
Αν και όταν λοιπόν δεν μπορείτε να εκφράσετε όσα πυρπολούν την ψυχή και το μυαλό σας, όσα σας καίνε τη γλώσσα και τις αισθήσεις στραφείτε στην τέχνη. Όπως και όσο μπορείτε. Και ο Θεός βοηθός!. . .
Ακούγεται o Γιώργος Νταλάρας στο τραγούδι “Το Πεπρωμένο”.
19/11/2008
Εχει δίκιο ο Αλοίσιους. Oταν δεν μπορείς να εκφραστείς με λέξεις υπάρχουν άλλοι τρόποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως η έκφραση των συναισθημάτων δεν είναι πάντα τέχνη.
Τελευταίως πάντως το έχω ρίξει στις βόλτες και την φωτογραφία. Και ίσως τελικά δεν χρειάζονται οι λέξεις. Ούτως ή άλλως κι' αυτές τις αντιλαμβάνεται ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Η φωτό καταπληκτική (τουλάχιστον έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι).
Όλα έχουν συμβεί, όπως ακριβώς τα περιγράφεις. Οι πααστρατημένοι έρωτες και το ανικανοποίητο δεν μπορεί με τίποτα να εκφραστεί. Πνίγεται, καίγεται, φουντώνει. Η αγάπη όμως; Εκείνη είναι που τα φτιασίδια της τέχνης δεν της αρκούν. Εκείνη ζητάει το δύκολο, να δηλώσεις τον εαυτό σου, την αλήθεια σου, χωρίε μα κρύβεσαι πίσω από στίχους και μουσικές άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήellinida:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφώς και η έκφραση των συναισθημάτων δεν είναι πάντα τέχνη. Αν ήταν θα είχαμε πρόβλημα! Και η φωτογραφία βοηθά δίχως όμως, θαρρώ, να έχει την αμεσότητα της μουσικής ή της ποίησης τουλάχιστον για το θέμα της συζήτησης. Όσο για τις λέξεις έχω, εδώ και χρόνια, την άποψη ότι, τελικά πάντα, χρειάζονται. . .
Agadir:
Πραγματικά άλλο έρωτας και άλλο αγάπη. Και τα δυο όμως, θαρρώ, μπορεί να τα υπηρετήσει η τέχνη στο μέτρο που η παιδεία και αισθητική των εμπλεκόμενων το επιτρέπει. Αν βέβαια χρησιμοποιηθεί σαν φκιασίδι τότε η συζήτηση είναι άλλη. . .
Καλό Βράδυ, Καλή Εβδομάδα