0527. Σήμερα Προχθές

Είναι κάποιες καταστάσεις που ευθέως παραπέμπουν σε συγκεκριμένα τραγούδια. Καταστάσεις όπου το “επιθυμώ”, για κάποιες δύσκολες στιγμές, καταλαμβάνει την ύπαρξη σου. Καταστάσεις όπου, δυστυχώς και για λόγους πολλούς, είσαι αναγκασμένος να καταπνίξεις την επιθυμία, να το βουλώσεις, να μην απλώσεις. Στιγμές διαρκεί η δοκιμασία αλλά κοστίζει πολύ. Τόσο όσο θα κόστιζε και το να πράξεις, ίσως. Μόνο που το πρώτο είναι θεωρητικό και προσωπικό· το δεύτερο, αν γίνει, διαπροσωπικό και τετελεσμένο. Ποιοι συμπαντικοί νόμοι, ποιες χημείες και ποιες φυσικές οδηγούν τη βούλησή μας και μας φέρνουν σε τέτοιες καταστάσεις; Μυσιτήριο μέγα! Είναι, ίσως, το DNA, αυτά που τρώγαμε μικροί, το πρώτο μας φιλί, το σώμα που γερνάει. Όλα αυτά κι από όλα αυτά τίποτα. Γυμνοί, άοπλοι απέναντι στην πρόκληση αναρωτιόμαστε: “Ώστε, τώρα, τι πράττουμε; Απλώνουμε ή το βουλώνουμε;”. “Το βουλώνουμε!” επιτάσσει ο μίζερος εαυτός μας. Ακινητούμε, περί άλλα τυρβάζουμε, αδιάφορα, τάχα, σφυρίζουμε. Να ξορκίσουμε το κακό, να περάσει η δύσκολη στιγμή, να επιβληθούμε στον εαυτό μας που γλίχεται. Αυτός είναι ο τρόπος για να μη διαταραχθεί η τάξη, να μη σπάσει η κανονικότητα, να μην εκτεθούμε, να μην πληρώσουμε τον λογαριασμό. Κοντά τα χέρια, κάτω οι επιθυμίες! Τυπικοί, προβλέψιμοι, κοινότυποι. Για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι στο πλαίσιο μιας γκρίζας, άτονης και άνευρης, καθημερινότητας. Μέτριοι μεταξύ μετρίων. Δεν σας ενοχλούμε μη μας ενοχλείτε. Ο χρυσός κανόνας της επιβίωσης. Μένει μόνο ο πυρήνας του εαυτού να υποφέρει. Ποιος λογαριάζει; Ποιος ενδιαφέρεται; Και για ποιο λόγο; Ξένοι μεταξύ ξένων. Χαμένες, άγνωστες νησίδες στον ωκεανό της ζωής. Τότε είναι που αιφνίδια εμφανίζεται στην σκηνή το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να απαλύνει τον πόνο, να εκφράσει τα ανείπωτα, να μας επιτρέψει μια κλεφτή, έστω, ματιά στο όνειρο. Κυρίες και κύριοι: Γιώργος Χατζηνάσιος, Μίμης Θειόπουλος, Μαρινέλλα και: Σήμερα.

24/09/2008