0519. Ο Αλοΐσιους Διαπορεί

Καιρό είχα να καταφύγω στα γραπτά του Αλοΐσιους για δώσω λύση στο “Τι Να Μαγειρέψω Αύριο;”. Το έκανα εχθές. Απουσία έμπνευσης και έλλειψη χρόνου. Ο συνδυασμός που σκοτώνει! Όμως έχω τα χαρτιά του Αλοΐσιους. Αρκεί, στην τύχη, να τραβήξω κάποια φύλλα και να λύσω το πρόβλημά μου. Μένει μόνο να “βγάλω” τα γράμματά του, πράγμα όχι πάντοτε το ευκολότερο, και να πληκτρολογήσω το κείμενο, αντιγράφοντάς το. Το έκανα εχθές, για το δεύτερο φύλλο που τράβηξα, μιας και το πρώτο το βρήκα, θα έλεγα, σκοτεινό, και ιδού το αποτέλεσμα.

Μοιάζει περίεργο και είναι. Υπάρχουν τρεις – τέσσερις άνθρωποι που τους σκέφτομαι καθημερινά. Θα έλεγα πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Δεν είναι ότι το επιθυμώ ή ότι, με κάποιο τρόπο, το επιδιώκω. Απλώς έχουν ‘‘εγκατασταθεί” στο μυαλό μου και δε λένε να φύγουν. Για σχέσεις πρόκειται. Παλιές, σβησμένες σχέσεις. Για ανθρώπους που κάποια στιγμή διαδραμάτισαν ένα ρόλο στη ζωή μου και, τώρα πια, χαθήκανε και πάνε. Δε γνωρίζω που βρίσκονται και τι κάνουν. Δεν ενδιαφέρομαι, καν, να μάθω. Είχαμε τις ευκαιρίες μας σ’ αυτή τη ζωή. Τις εκμεταλλευτήκαμε. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, άλλες καθόλου. Θα συμφωνήσω με τον ποιητή: ‘‘Ότι πέρασε, πέρασε σωστά”. Κι αυτά που έμειναν; Γιατί κάποιες υπάρξεις βαραίνουν τόσο πάνω σε άλλες; Έχει πλέον καταντήσει μια κουραστική υπόθεση. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ συντροφιά με τη σκέψη ανθρώπων που δεν επέλεξα και, στο κάτω – κάτω, δεν επιθυμώ. Διαπορώ. Γιατί; Ποια τα οφειλόμενα και που η έξοδος; Γιατί αδυνατώ να απαλλαγώ από την παρουσία τους; Γιατί είναι έτσι συντονισμένο το μυαλό μου; Και τελευταία έκανα τη σκέψη: ‘‘Καλά εγώ. Τους σκέφτομαι. Κι αυτοί; Με σκέφτονται καθόλου ή απλώς, γι’ αυτούς δεν υπάρχω;”. Μπήκα σε πειρασμό. Πώς να απαντήσει κανείς σε τέτοια ερωτήματα; Μπορείς να πιάσεις τον άλλο και να του πεις: ‘‘Με συγχωρείς, αλλά με σκέφτεσαι κομμάτι;”. Θυμήθηκα τώρα την Β. που μου είχε πει ότι, για ένα μεγάλο χρονικό, διάστημα με σκεπτόταν και με έβλεπε στα όνειρά της τακτικότατα. Και μάλιστα τα όνειρα στα οποία πρωταγωνιστούσα δεν ήταν και τα πλέον ευχάριστα. Συμβαίνουν κι αυτά. Απρόκλητοι, μοιάζει, να υπάρχουν παντού. Και όχι· η Β. δεν ανήκει στους τρεις – τέσσερις ανθρώπους για τους οποίους μιλώ. Μένει ακέραια η απορία για τα τοιαύτα. Από την άλλη, κι αν καμιά φορά τολμήσει κανείς την υπέρβαση, η απογοήτευση καιροφυλακτεί. Οι άνθρωποι έχουν γίνει σκληροί, δύσκολα αποχωρίζονται την καθημερινότητα και το βόλεμά τους. Τόλμησα κι εγώ να πέμψω ένα φιλικό – αναγνωριστικό μήνυμα, μετά από έτη ολόκληρα σιωπής, κι αν το μήνυμα παραδόθηκε απάντηση δεν πήρα ποτέ. Μεγάλωσα πια. ‘‘Το ποτέ ξανά!” δύσκολα το ξεστομίζω. Αυτά είναι για τους αμούστακους. Έχει η ζωή γυρίσματα έχει ο χρόνος γωνιές να κρύψει πράγματα και θαύματα. Προσμένω. Αυτό είναι όλο κι ας, μέσα στη σκέψη μου, τρεις ή τέσσερις αλωνίζουν. Ας βολευτούν όπως μπορούν. Δεν είναι πια του εαυτού τους. Είναι δικοί μου!

Από το 1965 ακούγεται το τραγούδι ‘‘Τρένα Και Πλοία Και Αεροπλάνα” με τους Billy J Kramer & The Dakotas.

05/09/2008