Όλα αυτά τα πράγματα που χρειάζονται μια ελεύθερη βούληση και μια ζωογόνο διάθεση. Δεν έχω στα χέρια μου τίποτα, της κάθε στιγμής η διάθεση με προδίδει. Μου είναι φοβερά δύσκολο να πράττω και πρέπει. Αυτά!
29/09/2008
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
0528. Απλά Τα Πράγματα
Η δουλειά στο γραφείο έχει αυξηθεί επικίνδυνα. Ο Quino έβαλε στο στόμα της Μαφάλντα το αξεπέραστο:
Το Επείγον Δεν Αφήνει Χρόνο Για Το Αναγκαίο
Μας συμβαίνει.
Η κ. Ευτυχία από την Τετάρτη και πάλι στο Νοσοκομείο. Déjà vu.
Έχω έναν εξωτερικό USB σκληρό δίσκο 750 GB. Αυτός έχει έναν φάκελο με τίτλο “Μουσική” και μέγεθος 88,8 GB. Αυτός, πάλι, έχει έναν [υπο]φάκελο με τίτλο “Σκόρπια” και μέγεθος 1,58 GB. Ακούω τραγούδια από τον υποφάκελο “Σκόρπια” του φάκελου “Μουσική” του εξωτερικού σκληρού “USB_aeipote_02” [αυτό δε σας το είπα]. Θα επιλέξω ένα, θα το ανεβάσω, θα το ακούσετε. Βρίσκομαι στην Α29, η ώρα είναι 18:46. Στις 20:00 ξεκινώ για το Νοσοκομείο.
Σας χαιρετώ!
26/09/2008
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008
0527. Σήμερα Προχθές
Είναι κάποιες καταστάσεις που ευθέως παραπέμπουν σε συγκεκριμένα τραγούδια. Καταστάσεις όπου το “επιθυμώ”, για κάποιες δύσκολες στιγμές, καταλαμβάνει την ύπαρξη σου. Καταστάσεις όπου, δυστυχώς και για λόγους πολλούς, είσαι αναγκασμένος να καταπνίξεις την επιθυμία, να το βουλώσεις, να μην απλώσεις. Στιγμές διαρκεί η δοκιμασία αλλά κοστίζει πολύ. Τόσο όσο θα κόστιζε και το να πράξεις, ίσως. Μόνο που το πρώτο είναι θεωρητικό και προσωπικό· το δεύτερο, αν γίνει, διαπροσωπικό και τετελεσμένο. Ποιοι συμπαντικοί νόμοι, ποιες χημείες και ποιες φυσικές οδηγούν τη βούλησή μας και μας φέρνουν σε τέτοιες καταστάσεις; Μυσιτήριο μέγα! Είναι, ίσως, το DNA, αυτά που τρώγαμε μικροί, το πρώτο μας φιλί, το σώμα που γερνάει. Όλα αυτά κι από όλα αυτά τίποτα. Γυμνοί, άοπλοι απέναντι στην πρόκληση αναρωτιόμαστε: “Ώστε, τώρα, τι πράττουμε; Απλώνουμε ή το βουλώνουμε;”. “Το βουλώνουμε!” επιτάσσει ο μίζερος εαυτός μας. Ακινητούμε, περί άλλα τυρβάζουμε, αδιάφορα, τάχα, σφυρίζουμε. Να ξορκίσουμε το κακό, να περάσει η δύσκολη στιγμή, να επιβληθούμε στον εαυτό μας που γλίχεται. Αυτός είναι ο τρόπος για να μη διαταραχθεί η τάξη, να μη σπάσει η κανονικότητα, να μην εκτεθούμε, να μην πληρώσουμε τον λογαριασμό. Κοντά τα χέρια, κάτω οι επιθυμίες! Τυπικοί, προβλέψιμοι, κοινότυποι. Για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι στο πλαίσιο μιας γκρίζας, άτονης και άνευρης, καθημερινότητας. Μέτριοι μεταξύ μετρίων. Δεν σας ενοχλούμε μη μας ενοχλείτε. Ο χρυσός κανόνας της επιβίωσης. Μένει μόνο ο πυρήνας του εαυτού να υποφέρει. Ποιος λογαριάζει; Ποιος ενδιαφέρεται; Και για ποιο λόγο; Ξένοι μεταξύ ξένων. Χαμένες, άγνωστες νησίδες στον ωκεανό της ζωής. Τότε είναι που αιφνίδια εμφανίζεται στην σκηνή το συγκεκριμένο τραγούδι. Για να απαλύνει τον πόνο, να εκφράσει τα ανείπωτα, να μας επιτρέψει μια κλεφτή, έστω, ματιά στο όνειρο. Κυρίες και κύριοι: Γιώργος Χατζηνάσιος, Μίμης Θειόπουλος, Μαρινέλλα και: Σήμερα.
24/09/2008
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
0526. Ο Αλοΐσιους Αλληλογραφεί
Δεν είναι η πρώτη επιστολή του Αλοΐσιους που βρίσκω στα χαρτιά του αλλά είναι η πρώτη που δημοσιοποιώ. Μεγαλογράμματη και λιτή, “τηλεγραφική” θα έλεγα. Περίεργη και η χρήση της τελείας που την κλείνει σε εισαγωγικά. Απευθύνεται σ’ ένα κορίτσι και ο Αλοΐσιους, αν δεν είναι ήδη, μοιάζει έτοιμος να το ερωτευτεί. Εποχή Πάσχα, εποχή που ευνοεί τον Έρωτα. Και πάλι δεν κατόρθωσα να δώσω μια ταυτότητα στο κορίτσι (που χρόνος και διάθεση) και συνεπώς πολύ δύσκολα θα μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Ευτυχώς, όμως, αυτό μοιάζει να μην έχει καμιά σημασία. . .
Ακολουθεί η επιστολή:
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ (.) ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ ΣΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ(.)
ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΑΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ(.) ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΙΧΜΕΣ(.) ΜΙΑ ΠΡΑΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΝΕΥΕΙ(.) ΜΙΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ(.) ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑΡΡΩ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ(.) ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΜΑΝΤΕΥΩ ΜΙΑ ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΣΦΥΖΕΙ(.)
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΣΟ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ(.) ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ(.) ΠΟΣΟ ΣΙΓΟΥΡΗ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ(.) ΠΟΣΟ ΓΕΡΑ ΠΑΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΤΟ ΧΩΡΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ(.)
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΩΣ ΣΕΝΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ(.) ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΤΕΧΝΗΤΑ ΠΑΡΑΤΕΙΝΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ(.) ΚΡΥΒΟΜΟΥΝΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΚΡΥΒΟΜΟΥΝΑ (.) ΗΣΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝ ΑΠΛΩΝΑ ΘΑ Σ’ ΑΓΓΙΖΑ(.) ΗΔΟΝΙΖΟΜΟΥΝΑ ΝΑ Τ’ ΑΝΑΒΑΛΛΩ(.) ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΚΤΑ ΑΣΦΥΚΤΙΟΥΣΑ(.) ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΗΚΑΜΕ(.) Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΜΕΘΥΣΕ(.) ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ Ή ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ(.) ΕΥΤΥΧΟΥΣΑ(.)
ΜΠΗΚΑ ΘΑΡΡΩ ΣΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ(.) ΖΗΤΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ(.) ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ(.) ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ(.) ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΕΡΩΤΕΣ(.) ΤΗ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ(.) ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ(.)
ΚΑΙ ΣΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕΓΑΛΩΜΕΝΟ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟ Ν’ ΑΝΘΙΣΕΙΣ…
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
0525. Αδριανός
Animula vagula, blandula,
Hospes comesque corporis,
Quoe nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles, dabis iocos. . .
P. Aelius HADRIANUS, Imp.
Ένα φύλλο χαρτί ήταν. Το θυμήθηκα. Το αναζήτησα. Ήταν ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου “Αδριανού Απομνημονεύματα” της Marguerite Yourcenar. Βιβλίο που μου χαρίστηκε στις 7/12/1976 από τον φίλο, τότε, ΚΦ. Βιβλίο των εκδόσεων Χατζινικολή σε μετάφραση Ιωάννας Χατζηνικολή και επιμέλεια Γιώργου Σταματίου. Πραγματικά εξαιρετικό ανάγνωσμα.
Οι στίχοι, του Αυτοκράτορα Αδριανού, που εμφανίζονται στην αρχή της εγγραφής βρίσκονται και στην αρχή του βιβλίου. Οι στίχοι είναι σε μια γλώσσα που δε διδάχθηκα ποτέ. Στα Λατινικά. Κι αν εγώ δε γνώριζα Λατινικά η Κ., φοιτήτρια της Νομικής τότε, γνώριζε. Την παρακάλεσα, λοιπόν, να μου μεταφράσει αυτούς τους στίχους. Ανταποκρίθηκε ευθύς. Το αποτέλεσμα ήταν ένα φύλλο χαρτί. Ακριβώς αυτό ήταν που ‘‘θυμήθηκα”, αναζήτησα και βρήκα. Ένα φύλλο, κοσμημένο με το όμορφο, στρωτό, γράψιμο της Κ., στο οποίο μεταφράζει όχι μόνο τους συγκεκριμένους στίχους αλλά και τους στα Λατινικά τίτλους Κεφαλαίων του βιβλίου. Παραθέτω την μετάφραση των στίχων και στη συνέχεια μια ‘‘εικόνα” του φύλλου.
Άστατη, κολακευμένη ψυχή
ξένη κι ωστόσο αχώριστη στο σώμα
που τώρα αφήνεις στη γη
ωχρότατη, ριγώντας γυμνή
δεν θα παιχνιδίζεις, όπως συνήθιζες
Ακούγεται ένα αγαπημένο τραγούδι, από την Ροκ Όπερα ‘‘Evita” των Andrew Lloyd Webber και Tim Rice, το οποίο έχω μεταφέρει από δίσκο βινιλίου. Πρόκειται για το ‘‘On This Night Of A Thousand Stars” για το οποίο, ατυχώς, δε γνωρίζω το όνομα του ερμηνευτή. . .
Καλό ΣαββατοΚύριακο.
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
0524. Άστο Το Χεράκι Σου
Ήταν μια εποχή, στις αρχές της δεκαετίας του 80, που ανακάλυψα την κασέτα. Την κασέτα σαν μέσο έκφρασης με την έννοια της δημιουργίας ‘‘προφορικών επιστολών” ή ‘‘φωνητικών αποσπασμάτων ημερολογίου”. Τη λάτρεψα τη διαδικασία της δημιουργίας τέτοιων κασετών. ‘‘Βοηθός” μου ένα επιτραπέζιο μονοφωνικό ραδιοκασετόφωνο Philips. Το αγόρασα, στις 31/12/1980 με κόστος 8.500 Δρχ. ή περίπου 25 ευρώ, για να με συντροφεύει στην στρατιωτική μου θητεία. Άκουγα, λοιπόν, μουσική έκανα και τις ηχογραφήσεις μου. Σαν διαλείμματα, ανάμεσα στις εγγραφές, χρησιμοποιούσα τραγούδια που ηχογραφούσα από ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν κατάφερνα να βρω, και να ηχογραφήσω, τραγούδια που ταίριαζαν στο κλίμα και το περιεχόμενο της εγγραφής. Ομολογώ ότι ευτύχησα να χαρώ αρκετά τέτοια επιτυχημένα ταιριάσματα. Τόσο, που συγκεκριμένα τραγούδια ταυτίστηκαν με συγκεκριμένα αποσπάσματα λόγου. Δημιούργησα, έτσι, περισσότερες από σαράντα κασέτες διάρκειας, η κάθε μία, 60 ή 90 λεπτών. Όταν πια ήρθαν οι Η/Υ στη ζωή μας βάλθηκα να αντιγράψω τις κασέτες σε CD. Ήταν Μάιος του 2000 όταν ξεκίνησα. Συνέχισα μέχρι και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Δεν είχα, τότε, τα κατάλληλα μέσα και η εργασία αυτή ήταν δύσκολη, χρονοβόρα και απαιτητική. Τελικά σταμάτησα στη δέκατη ένατη κασέτα. Πιστεύω, κάποια στιγμή, να επανέλθω και να μεταφέρω και τις υπόλοιπες. Από την 7η, χρονολογικά, κασέτα, ή το 7ο CD αν επιθυμείτε, το τραγούδι που ακούγεται σε αυτή την εγγραφή. Πρόκειται για το πανέμορφο, πάντοτε κατά την άποψη μου, ‘‘Άστο Το Χεράκι Σου” των Κώστα Καπνίση – Αλέκου Σακελλάριου. Το τραγούδι ακουγόταν στην ταινία ‘‘Το Δόλωμα” και το έχω και σε ένα CD με τραγούδια από τον Ελληνικό κινηματογράφο. Δεν έχω τίποτα με την μακαρίτισσα Αλίκη Βουγιουκλάκη, που πρωταγωνιστούσε στην ταινία, αλλά η συμμετοχή της στο συγκεκριμένο τραγούδι το αποδυναμώνει. Προτίμησα, λοιπόν, να ανεβάσω την εκτέλεση ‘‘της κασέτας”, την οποία βρίσκω καταπληκτική, με ερμηνευτές τους Μουζά - Λιγνό. Πρόκειται για μία ηχογράφηση που έγινε στο Νέο Καρλόβασι της Σάμου, όπου τότε υπηρετούσα, μεταξύ 8 και 19 Απριλίου 1981 προφανώς από κάποια εκπομπή τοπικού σταθμού. Και γιατί τα θυμήθηκα και τα γράφω όλα αυτά; Μα γιατί το τρίτο χειρόγραφο ποίημα που ‘‘σκανάρισα”, και αναφέρομαι στις εγγραφές 0522 και 0523, ήταν ακριβώς αυτό.
Διαβάστε, ακούστε, απολαύστε, ταξιδέψτε!
17/09/2008
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
0523. Το Χριστινάκι
Στην προηγούμενη εγγραφή ανέφερα ότι, εκτός από την “Χεντικά”, είχα “σαρώσει” και δυο ποιήματα ακόμη. Το ένα από αυτά αποτελεί και το θέμα της σημερινής εγγραφής. Πρόκειται για το τραγούδι του Νέου Κύματος “Το Χριστινάκι”. Ένα από τα κλασσικά τραγούδια, στο είδος του, σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Βασίλη Ρώτα. Η πιο αναγνωρίσιμη εκτέλεσή του είναι αυτή με τη φωνή της Καίτης Χωματά.
“Το Χριστινάκι”, λοιπόν, βρήκα αντιγραμμένο σε μια σελίδα Α4 από τις 17 Απριλίου 1972. Το ποίημα υποθέτω ότι θα πρέπει να είναι ολόκληρο. Στο τραγούδι, βέβαια, έχουν παραληφθεί αρκετά από τα τρίστιχα του. Το ξανάκουσα “Το Χριστινάκι” με την ευκαιρία της “ανακάλυψης” του χειρογράφου μου και το βρήκα εξαιρετικό. Εξαιρετικό για όλα αυτά που κουβαλάει· το στίχο, τη μουσική, τη δροσερή ερμηνεία.
Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει. Μοιάζει να μην υπάρχει πια χώρος για Χριστινάκια, βαρκούλες και μαθητάδες. Ίσως είναι ένα μικρό κρίμα η απώλεια αυτή. Αλλά είπαμε:
“Καθένας με τον τρόπο του γλυκαίνει την καρδιά του”. . .
15/09/2008
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
0522. Χεντικά
Υπάρχουν μνήμες που έρχονται από παλιά. Τόσο παλιά όσο το 1973. Τότε ήταν, που είχα αντιγράψει το ποίημα “Χεντικά” του Κωστή Βελμύρα ούτε θυμάμαι πια από που. Θυμόμουνα όμως το τετράδιο όπου, νεαρός τότε, είχα αντιγράψει ένα σωρό ποιήματα και, ανάμεσα τους, και το συγκεκριμένο. Πώς και γιατί, ως συνήθως, μυστήριο. Ίσως η ζέστη· ενός κοριτσιού η ομορφιά. Ίσως γιατί μια σαύρα τέντωσε το λαιμό και σήκωσε το κεφάλι. Νόμιζα ότι το τετράδιο το είχα στην Α29. Το έψαξα. Δεν το βρήκα. Το βρήκα στην Τ47. Βιαστικά “σκανάρισα” τη “Χεντικά” και δυο ποιήματα ακόμα. Πενήντα εννιά σελίδες με ποιήματα ή τραγουδιών στίχους. Όλα αντιγραμμένα από τον Δεκέμβρη του 1973 μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανάμεσα στα φύλλα του τετραδίου και κάποιες διπλωμένες σελίδες Α4 με αντιγραμμένα ποιήματα πάντα. Ηρωικές οι εποχές που είχαμε το χρόνο, και κυρίως τη διάθεση, να αντιγράφουμε ποιήματα. Όπως και να έχει, η συγκεκριμένη διαδικασία με συγκινούσε και με συγκινεί. Ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Κωστή Βελμύρα θα βρείτε εδώ.
Ακολουθεί το χειρόγραφο [μου] σε σελίδες δύο:
Ακούγεται ο κ. Leonard Cohen στο “Ain’t No Cure For Love” από το άλμπουμ του “I’m Your Man”.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
0521. Δύσκολα
Βραδάκι Τρίτης. Ζέστη. Βρίσκομαι στην Α29. Έχω στη διάθεσή μου μιάμιση ώρα για να γράψω την παρούσα εγγραφή. Και ακόμα να επιλέξω μια φωτογραφία και ένα τραγούδι το οποίο θα «ανεβάσω» στο Fileden για τα περαιτέρω. Ακούω το άλμπουμ «THIS IS. . . 1973». Η Suzi Quatro ξελαρυγγιάζεται, «Can The Can». Μνήμες από τα παλιά.
Αυτοσχεδιάζω. Δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιώδες. Κι αν είχα, στις πεντακόσιες τόσες εγγραφές του παρόντος, θα πρέπει πια να το έγραψα. Αλλά εγώ εδώ! Επιμένω να δηλώνω την παρουσία μου. Το πλήθος των αναγνωστών μειώνεται σταθερά. Όλο και λιγότεροι οδηγούνται από τις μηχανές αναζήτησης στη γειτονιά αυτή. Έχουν μείνει λίγοι· παλιοί και σταθεροί. Πόσοι είναι; Πέντε; Άντε δέκα! Μοιάζει να διαβάζουν την κάθε εγγραφή μου. Τους ευχαριστώ, ακόμα μια φορά, από την καρδιά μου. Θέλω να γνωρίζουν ότι προσπαθώ. Προσπαθώ για το κείμενο, την εικόνα, τον ήχο. Θέλω να ταιριάζουν, να δένουν. Είναι εδώ και μήνες που χρησιμοποιώ μόνο δικές μου φωτογραφίες ή εικόνες. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω και για τη μουσική. Αδυνατώ.
Είναι η διαμορφωμένη κατάσταση που με κάνει να σκέφτομαι διάφορα και ζόρικα. Ψάχνω, και με τα μέσα που διαθέτω ποτέ δε σταμάτησα, το νόημα. Το νόημα παντού. Σε πράξεις, λόγια και κινήσεις. Και δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι πολύ να το βρω. Αδυνατώ να ερμηνεύσω ή να δικαιολογήσω συμπεριφορές και στάσεις. Τελευταία αποκαλύφθηκαν αδυναμίες πολλές σε σχέσεις παλιές. Απογοητεύτηκα. Χάλασα. Η ζωή έχει τους στροβιλισμούς της. Εμείς τους δικούς μας. Θα ήθελα να υπάρχουν σταθερές. Θα ήθελα σε μερικά πράγματα να υπάρχει τάξη. Να υπάρχει διαδοχή. Δεν είμαι το ευκολότερο είδος ανθρώπου αλλά δεν είμαι και το δυσκολότερο. Η έλλειψη συνέπειας και συνέχειας με εξουθενώνει. Αλλά το έχω πει: «Ας μην τα ζητάμε όλα από όλους». Λοιπόν; Να τρώμε το φαί μας, να αγαπάμε το κελί μας και, κυρίως, να χαιρόμαστε τα χρονικά διαστήματα που είμαστε υγιείς!
Αφτό [Βασιλική].
10/09/2008
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
0520. Τηλεγραφικά
Δυο μπάνια το Σαββατοκύριακο. Το δεύτερο στο Μαύρο Λιθάρι. Πρώτη φορά φέτος. Όλο λέγαμε και όλο κάτι τύχαινε και δεν πηγαίναμε. Το ευχαριστηθήκαμε αν και, προσωπικά, βρήκα τη θάλασσα κομμάτι κρύα.
Μπορεί η κ. Ευτυχία να βγήκε από το Νοσοκομείο την Πέμπτη, 4/9, αλλά τα προβλήματα συνεχίζονται. Παρουσίασε πάλι πυρετό και η πίεσή της έχει απορυθμιστεί. Ακόμη μια φορά όλα είναι πιθανά.
Άλλα ήθελα να γράψω σήμερα κι αλλιώς. Ήθελα να γράψω για το πώς και γιατί της καταχώρισης των στοιχείων των δίσκων που αγοράζω. Διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα αλλά, εδώ και πολλά χρόνια, απαραίτητη. Αν σκεφτείτε ότι καταχωρίζω και τίτλο και ονόματα ερμηνευτών, αλλά όχι ονόματα δημιουργών, ανά τραγούδι και ότι αυτή την εβδομάδα προστέθηκαν 18 άλμπουμ στη δισκοθήκη μου καταλαβαίνετε. . .
Το ευχάριστο είναι ότι σήμερα, και μετά από «υπηρεσία» δύο ετών, παράδωσα την διαχείριση της πολυκατοικίας της Α29. Είναι κι αυτό ένα κάτι.
Μακάρι να έλθουν καλύτερες εποχές και να υπάρξει μεγαλύτερη άνεση στο τι και πώς γράφω.
Καλή Εβδομάδα.
Σοφία Βόσσου – “Το Φιλαράκι”. Όντως!
08/09/2008
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
0519. Ο Αλοΐσιους Διαπορεί
Καιρό είχα να καταφύγω στα γραπτά του Αλοΐσιους για δώσω λύση στο “Τι Να Μαγειρέψω Αύριο;”. Το έκανα εχθές. Απουσία έμπνευσης και έλλειψη χρόνου. Ο συνδυασμός που σκοτώνει! Όμως έχω τα χαρτιά του Αλοΐσιους. Αρκεί, στην τύχη, να τραβήξω κάποια φύλλα και να λύσω το πρόβλημά μου. Μένει μόνο να “βγάλω” τα γράμματά του, πράγμα όχι πάντοτε το ευκολότερο, και να πληκτρολογήσω το κείμενο, αντιγράφοντάς το. Το έκανα εχθές, για το δεύτερο φύλλο που τράβηξα, μιας και το πρώτο το βρήκα, θα έλεγα, σκοτεινό, και ιδού το αποτέλεσμα.
Μοιάζει περίεργο και είναι. Υπάρχουν τρεις – τέσσερις άνθρωποι που τους σκέφτομαι καθημερινά. Θα έλεγα πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Δεν είναι ότι το επιθυμώ ή ότι, με κάποιο τρόπο, το επιδιώκω. Απλώς έχουν ‘‘εγκατασταθεί” στο μυαλό μου και δε λένε να φύγουν. Για σχέσεις πρόκειται. Παλιές, σβησμένες σχέσεις. Για ανθρώπους που κάποια στιγμή διαδραμάτισαν ένα ρόλο στη ζωή μου και, τώρα πια, χαθήκανε και πάνε. Δε γνωρίζω που βρίσκονται και τι κάνουν. Δεν ενδιαφέρομαι, καν, να μάθω. Είχαμε τις ευκαιρίες μας σ’ αυτή τη ζωή. Τις εκμεταλλευτήκαμε. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, άλλες καθόλου. Θα συμφωνήσω με τον ποιητή: ‘‘Ότι πέρασε, πέρασε σωστά”. Κι αυτά που έμειναν; Γιατί κάποιες υπάρξεις βαραίνουν τόσο πάνω σε άλλες; Έχει πλέον καταντήσει μια κουραστική υπόθεση. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ συντροφιά με τη σκέψη ανθρώπων που δεν επέλεξα και, στο κάτω – κάτω, δεν επιθυμώ. Διαπορώ. Γιατί; Ποια τα οφειλόμενα και που η έξοδος; Γιατί αδυνατώ να απαλλαγώ από την παρουσία τους; Γιατί είναι έτσι συντονισμένο το μυαλό μου; Και τελευταία έκανα τη σκέψη: ‘‘Καλά εγώ. Τους σκέφτομαι. Κι αυτοί; Με σκέφτονται καθόλου ή απλώς, γι’ αυτούς δεν υπάρχω;”. Μπήκα σε πειρασμό. Πώς να απαντήσει κανείς σε τέτοια ερωτήματα; Μπορείς να πιάσεις τον άλλο και να του πεις: ‘‘Με συγχωρείς, αλλά με σκέφτεσαι κομμάτι;”. Θυμήθηκα τώρα την Β. που μου είχε πει ότι, για ένα μεγάλο χρονικό, διάστημα με σκεπτόταν και με έβλεπε στα όνειρά της τακτικότατα. Και μάλιστα τα όνειρα στα οποία πρωταγωνιστούσα δεν ήταν και τα πλέον ευχάριστα. Συμβαίνουν κι αυτά. Απρόκλητοι, μοιάζει, να υπάρχουν παντού. Και όχι· η Β. δεν ανήκει στους τρεις – τέσσερις ανθρώπους για τους οποίους μιλώ. Μένει ακέραια η απορία για τα τοιαύτα. Από την άλλη, κι αν καμιά φορά τολμήσει κανείς την υπέρβαση, η απογοήτευση καιροφυλακτεί. Οι άνθρωποι έχουν γίνει σκληροί, δύσκολα αποχωρίζονται την καθημερινότητα και το βόλεμά τους. Τόλμησα κι εγώ να πέμψω ένα φιλικό – αναγνωριστικό μήνυμα, μετά από έτη ολόκληρα σιωπής, κι αν το μήνυμα παραδόθηκε απάντηση δεν πήρα ποτέ. Μεγάλωσα πια. ‘‘Το ποτέ ξανά!” δύσκολα το ξεστομίζω. Αυτά είναι για τους αμούστακους. Έχει η ζωή γυρίσματα έχει ο χρόνος γωνιές να κρύψει πράγματα και θαύματα. Προσμένω. Αυτό είναι όλο κι ας, μέσα στη σκέψη μου, τρεις ή τέσσερις αλωνίζουν. Ας βολευτούν όπως μπορούν. Δεν είναι πια του εαυτού τους. Είναι δικοί μου!
Από το 1965 ακούγεται το τραγούδι ‘‘Τρένα Και Πλοία Και Αεροπλάνα” με τους Billy J Kramer & The Dakotas.
05/09/2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)