Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

0458. Χωρισμός Ετών 31


Ας το γράψω, λοιπόν, μια και πρέπει. Χθες το πρωί στον Λυκαβηττό με την Κ. και ο χωρισμός. Ένα Βατερλό όχι εντελώς απρόσμενο μονάχα τοποθετημένο χρονικά μακρύτερα. Γύρισε από το Παρίσι στις 17 τ’ Απρίλη. Από τότε συναντηθήκαμε μονάχα δύο φορές. Την δεύτερη για να χωρίσουμε.


Το θνησιμαίο στη σχέση μας ήταν φανερό εδώ και καιρό, φανερό δεν ήταν ότι θα χωρίζαμε τόσο γρήγορα. Εκείνη το ζήτησε να χωρίσουμε, εγώ προσπάθησα να τ’ αποφύγω, δεν το κατόρθωσα. Είπε ότι σ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ένας ενθουσιασμός και κείνη δεν τον έχει. Είπε ότι μια απλή συμπάθεια δεν αρκεί και καλύτερα τα πράγματα να τελειώσουν κάπου εδώ. Ότι κάπως έτσι θα γίνουν τα πράγματα το υπέθετε πριν ακόμα ταξιδέψει στο εξωτερικό. Νόμιζε, είπε, ότι όταν τα πράγματα ξανάρχισαν (στις 11 του Φλεβάρη) θα κρατούσαν. Λάθεψε. 

Και πάλι το περισσότερο μίλησε με τη σιωπή. Απ’ την αρχή της ομιλίας μας, πάνω στο ύψωμα, είδα το κάτω χείλος της να τρέμει. Το προμήνυμα του κλάματος. Για τη Δευτέρα (18 τ’ Απρίλη) που δεν μου τηλεφώνησε, είπε ότι δεν αισθανόταν την ανάγκη και τίποτα δεν είχε να μου πει, όπως κι άλλες φορές εξ’ άλλου. Τώρα ένα σωρό γεγονότα ερμηνεύτηκαν και ξεκαθάρισαν. Τα πενιχρά της “δώρα” από το Παρίσι, που τόσο με πρόσβαλλαν. (Έφτασα ν’ αναρωτιέμαι αν είμαι μικροπρεπής). Οι καθυστερημένες αφίξεις της στα ραντεβού μας, οι χρονικοί περιορισμοί που συνέχεια πρόβαλλε, η, κοντολογίς, αδιαφορία της. Ένα σωρό πράγματα.

Πάνω στον Λυκαβηττό, στην αρχή ακόμα, όταν η μπόρα δεν είχε ξεσπάσει:

“Δώσ’ μου ένα χέρι”.

“Δεν θέλω εδώ”.

Ο ανόητος εγώ. Μύθος, λοιπόν, κι αυτός; Όλα γκρεμίστηκαν προσεκτικά. Και το σφίξιμο των χεριών μας στο “1900” [0193]; Κι αυτό, λοιπόν, προσποιητό; Της είπα ότι επιδίδεται σ’ όλα καθ’ υπερβολή και ότι φοβάμαι ότι για την ζωή της είμαι ένα απλό συμπλήρωμα. Δεν το απόκρουσε. Πάνω στο ύψωμα, είδα το κάτω χείλος της να τρέμει, το προμήνυμα του κλάματος.

Παρένθεση για τον Κ.Β.. Ο Κ. στον οποίο κάνει μαθήματα Γαλλικής η μητέρα της, είναι συνάδελφος μία τάξη πίσω. Στο Παρίσι πήγαν μαζί (μητέρα, Κ. και κείνη). Η μητέρα της τον συμπαθεί, κατάλαβε ότι ο Κ. “ενδιαφέρεται” για την κόρη της και το “επιδοκιμάζει”. Θεοί, δεν περίμενα τέτοιες κουβέντες! Είπε ακόμα, η μητέρα της, ότι θα ήθελε να γνωρίσει και μένα. Εδώ θα πρέπει, φίλοι αναγνώστες, να πω ότι η μητέρα της συμπαθεί και μένα και με αποκαλεί “το παιδί που λέει σας παρακαλώ...”. Τόσο ευγενικός είμαι! Η Κ. ισχυρίστηκε ότι, από την μεριά της, τίποτα δεν συμβαίνει με τον Κ.

Προσπάθησα ν’ αποφύγω τον χωρισμό, δεν το κατόρθωσα. Φαινόταν αποφασισμένη. Μου είπε, ότι εγώ ξέρω για τον εαυτό μου και είμαι σίγουρος, εκείνη δεν μπορεί. Της εξήγησα ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να είμαι ο έρωτας για κείνη και όμοια εκείνη για μένα. Της είπα να δώσουμε λίγο καιρό στη σχέση μας, να προσπαθήσουμε. Αρνήθηκε. Άλλα δε γνώριζα να της πω. Της ευχήθηκα “καλή τύχη” και της εξήγησα ότι τίποτα αφύσικο δε συμβαίνει. Ήταν αποφασισμένη. Νομίζει, είπε, ότι σ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ένας ενθουσιασμός και κείνη δεν τον αισθάνεται. Δίκιο έχει να ζητά ότι νομίζει καλύτερο.

Της εξήγησα ότι δεν ζητώ, βέβαια, να μείνουμε φίλοι:

“Ή εραστές ή τίποτα!”

Για την σχέση μας, είπε, ότι την αισθανόταν κάτι το ήρεμο που φορές το αισθανόταν να χάνεται. Στο κάτω χείλος της να τρέμει το προμήνυμα του κλάματος. Όλα συντρίμματα. Αισθανόμουνα παράξενα, δεν ήξερα πια τι να αντιτάξω στην παρμένη της απόφαση, απόφαση που πρέπει να πάρθηκε εκείνες τις στιγμές. Γιατί μήτε εγώ, μήτε εκείνη, είχαμε σκοπό να τελειώσουν τα πράγματα χθες. Όμως τελείωσαν.

“Πως αντιμετώπιζες την σχέση μας στο Παρίσι;”

“Με επιφυλακτικότητα”

Κι ακόμα:

“Θέλεις να σου επιστρέψω τα γράμματά σου;”

“Δεν υπάρχει λόγος.”

Κινήσαμε να φύγουμε. Σ’ ένα διαμέρισμα του τελεφερίκ. Έκανα να καθίσω απέναντί της, μετάνιωσα, κάθισα δίπλα της. Είχε βουρκώσει, κρατιόταν να μην κλάψει, τα μαύρα, όμορφα μάτια της, φαίνονταν κόκκινα. Την αγκάλιασα και την έσφιξα πάνω μου απογνωσμένα, τη φίλησα: 

“Βρε συ, κοριτσάκι, μήπως κάνουμε καμιά βλακεία;”

Σιωπή, και ένα σκουλαρίκι της στο πάτωμα.

“Τηλεφώνησέ μου το βράδυ. Τηλεφώνησέ μου το βράδυ.”

Σιωπή, και πάλι σιωπή.

Βγήκαμε στον δρόμο. Της είπα: 

“Παίρνεις την ευθύνη γι’ αυτόν τον χωρισμό. Σου εύχομαι να μην μετανιώσεις, όχι σήμερα ή αύριο μα πολύ χρόνο μετά”.

Δε μίλησε, ήταν βουρκωμένη, πολύ στεναχωρημένη. Πρώτη φορά την έβλεπα έτσι, δεν το θελα. 

“Smile!”

της έλεγα.

“Έλα μη στεναχωριέσαι. Δεν έγινε καμιά συντέλεια. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι!”

και την σκουντούσα με τον αγκώνα. Προσπαθούσα να την κάνω να φτιάξει τη διάθεσή της. Με ρώτησε:

“Για μένα ενδιαφέρεσαι ή για σένα;”

“Για σένα.” 

Κάπου στο Κολωνάκι, μου είπε:

“Ξέρεις τι;”

“Όχι.”

“Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος!”

Αισθάνθηκα να μου κολλούν το παράσημο και να με αποστρατεύουν. Την άφησα κάπου στη Σόλωνος. Ένα σφίξιμο του δεξιού μου χεριού στο αριστερό δικό της.

Εγώ: 

“Γεια σου, καλή τύχη. Και μη στεναχωριέσαι.”

Εκείνη:

“Γεια σου Νίκο, σ’ ευχαριστώ.”

Τέλειωσε.

Φυσικά στις μέρες που έρχονται πολλές φορές θα επιθυμήσει να μου τηλεφωνήσει, μα όπως και της το είπα, δεν θα το κάνει. Εγώ δεν γνωρίζω, αισθάνομαι σαν να με απέλυσαν και έτσι είναι. Και θέλεις να μιλούμε την αλήθεια; Αν δεν με θέλει με τίποτα δεν θα μπορέσω να την κρατήσω, και αν πάλι θέλει, τίποτα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει. Γιατί είναι δοσμένο, ότι εγώ, την θέλω. Έχω ήδη το γνώριμο, από τον προηγούμενο χωρισμό, νευρικό σφίξιμο στο στομάχι. Γνωρίζω καλά ότι θα περάσω δύσκολες ώρες και μέρες. Δεν περίμενα να γίνουν έτσι τα πράγματα, σου το ξαναγράφω. Ας είναι.

Ζήτω η ζωή και κείνη που έρχεται να σφιχταγκαλιαστούμε!...

Ακούγεται ένα πανέμορφο και αγαπημένο τραγούδι της εποχής. Ένα τραγούδι που, τότε, τολμούσα να τραγουδώ δημοσίως, και μάλιστα με . . . σχετική επιτυχία! Κυρίες και κύριοι το ποίημα “Χαράματα Η Ώρα Τρεις” του Μάρκου Βαμβακάρη σε διασκευή Μάνου Χατζιδάκι με την Βούλα Σαββίδη από το άλμπουμ “Τα Πέριξ”.

 16/04/2008

10 σχόλια:

  1. Με πήγες πίσω στα 15. Ο Ν ένα υπέροχο αγόρι που καθημερινά έκανε την διαδρομή Αθήνα-Φάληρο με το ποδήλατο για να έρθει στο παγκάκι απέναντι από το σπίτι μου να μου κρατήσει το χέρι.
    Το κλάμα που έκανα επειδή έπρεπε να του πω να χωρίσουμε. Μιά βδομάδα έκλαιγα και μου ήταν αδύνατον να του το ανακοινώσω.
    Το στενό μαρκάρισμα του Α, φίλος του αδελφού μου, που ερχόταν κάθε μέρα σπίτι και δεν με άφηνε σε ησυχία και με πίεζε να χωρίσω. Παίζαμε ατέλειωτες ώρες σκάκι και είχα ερωτευτεί τα μάτια του.
    Το δραματικό απόγευμα που χώρισα τον Ν, κλάααααααμα. Εγώ, εκείνος και το ποδήλατο ανάμεσα μας και το τελευταίο φιλί.
    "Θα τα πούμε ε;"
    Είχα τόσες ενοχές που δεν τα ξαναείπαμε.
    Ο Α τα έφτιαξε με φίλη μου κι' έμεινα μπουκάλα και προδομένη. Τελικά σύναψα δεσμό με τον κολλητό του Α, ο Α έπαθε υστερία (τρομερός νάρκισσος) και με κυνήγησε ανελέητα. Εμεινα όμως με τον κολλητό επειδή δεν του είχα πιά εμπιστοσύνη.
    Μα τι φρίκη ήταν το να είσαι έφηβος! Καλά που μεγαλώσαμε.
    Μεγαλώσαμε άραγε; :PPPP
    Πάντως το γεγονός είναι ότι ο χωρισμός, έστω κι'αν είναι από δική σου απόφαση, έχει κόστος.
    Προτιμώ να με χωρίζουν από το να εγκαταλείπω εγώ.
    Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας ήτο, μακριά από τους νάρκισσους. Το μόνο που θέλουν είναι τρόπαια κρεμασμένα στους τοίχους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ποιος νοιάζεται μετά από τόσα χρόνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, Aeipote.

    Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημερα,

    συμφωνω με την Μανταλενα.
    Ετσι ειναι.
    Ευχαριστω κι εγω.

    Υ.Γ. Προσθετες ευχαριστιες για την αναφορα στο κειμενο μου πριν 5 μερες. Ελειπα σε ταξιδι, μολις τωρα το ειδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ένας χωρισμός που δεν τον θες ή επιδιώκεις πάντα αφήνει το σημάδι του.

    Καλησπέρα, Αείποτε!

    Αγαπημένο τραγούδι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...
    Spot on.

    Και ακριβώς την σωστή στιγμή για μένα.

    Δεν ξέρω γιατί, αλλά βάλσαμο ήταν το κείμενό σου.

    Νά' σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μοιρολατρικά στερέωμα αποφάσεων και εκούσιων διωγμών. Αν κάτι κλείνει με χαμόγελο λένε πως άναψε μια φλόγα. Κάπου στο αστρικό κατεστημένο. Λένε πως δεν θα σβήσει πια ποτέ.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δεν ξερω τι και πως πρεπει να το γραψω... ως εκ τουτου ας σιωπησω... πιστευω οτι θα ηταν το πλεον καταλληλο για την εγγραφη σας τουτη...

    με εκτιμηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. I epilogi tou tragoudiou kai ta omorfa kokkina louloudia mia triferi martiria.
    Na eiste kala.
    propetis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ellinida:

    Χμ! Καλά που μεγαλώσαμε αλλά και μικροί μια χαρά παιδιά ήμασταν! Όσο για τους νάρκισσους θα συμφωνήσω. Μακριά!

    Ούτις:

    Πρώτος- πρώτος νοιάζομαι εγώ! Αν τώρα βρεθούν και κάποιοι να τους αγγίξουν, με τον α ή τον β τρόπο, τα γραφόμενα μου, ακόμα καλύτερα!

    Mantalena Parianos:

    Θα συμφωνήσω! Ευχαριστώ πολύ. :)

    Dralion:

    Ευχαριστώ πολύ [ως συνήθως!]. Η αναφορά στο κείμενό σου απαραίτητη εφ΄όσον αυτό “γέννησε” το δικό μου. . .

    renata:

    Κάθε χωρισμός και σημάδι, θα έλεγα. Το τραγούδι από τα πλέον αγαπημένα μου. . . :)

    Φαίη:

    Χαίρομαι που λειτούργησε έτσι [“Ούτις” διαβάζεις;!]

    Περιηγητής:

    Ότι [τέτοιο] υπήρξε, υπάρχει!

    Βασιλική:

    Όταν ο κατακτημένος ενικός γίνεται πληθυντικός και εκτίμηση με συνοδεία σιωπής ο “ποιητής” μπορεί και να έχει ένα μικρό πρόβλημα. . .

    propetis:

    Ώστε προδόθηκα από τα παραφερνάλια;


    Καλημέρα και Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή