0375. Τα Μικρά Πράγματα

Τα μικρά πράγματα έχουν την αξία τους. Γενικώς. Τα μικρά, χαρισμένα, αντικείμενα τη δική τους. Ειδικώς. Τα δωράκια μιας σχέσης. Φιλικής ή άλλης. Ότι βοηθάει και ισχυροποιεί στη φάση τροχοδρόμησης. Λίγο πριν την απογείωση και στη φάση ανόδου. Ότι μικρό χαρίστηκε και κόσμησε μια σταθερή πορεία. Κι αυτά τα μικρά, τα πικρά του τέλους που καμιά φορά υπάρχουν. Ότι από καρδιάς χαρίστηκε για να δείξει ενδιαφέρον, συμπάθεια ή αγάπη.

Μικρά δωράκια – αντικείμενα χαρισμένα σε χρόνο ανύποπτο. Εκτός εορτών και επετείων. Από το περίσσευμα μιας τρυφερότητας που πλημμύρισε την ύπαρξη. Από την διάθεση να αποδείξεις εμπράκτως την εκτίμησή και την πίστη σου σε μια νέα σχέση. Σε μια σχέση πολλά, κατ’ αρχήν, υποσχόμενη. Ή σε μια σχέση δοκιμασμένη ήδη. Για την χαρά της προσφοράς. Για το ξάφνισμα και τη χαρά του απέναντι.

Αντικείμενα αγορασμένα από παρόρμηση. Από έντονη εσωτερική διάθεση να ο άλλος κατέχει κάτι δικό σου. Να το χρησιμοποιήσει ή να το στολίσει. Αντικείμενα αγορασμένα παράλληλα με άλλα ή μετά από αναζήτηση του συγκεκριμένου. Γιατί έτσι το αισθάνθηκες, το θέλησες, το έπραξες. Μικρά αντικείμενα καθημερινής χρήσης και ευτελούς, συνήθως, εμπορικής αξίας.

Αντικείμενα που μπορεί να πεταχτούν, να ξεχαστούν, να αποκτήσουν τεράστια συναισθηματική αξία. Αντικείμενα που τοποθετούνται σε θέσεις περίοπτες και άλλα που ξεχνιούνται σε συρτάρια και κουτιά. Γυάλινες καραμέλες, πλαστικά μηχανικά μολύβια, διακοσμητικά μανταλάκια, διακοσμητικά μελανοδοχεία, βαζάκια, γόμες, κουτάκια με συνδετήρες, δίσκοι, βιβλία κι ότι άλλο βάζει το μυαλό.

Αντικείμενα που δεν θυμάσαι πια πότε και πως σου χαριστήκαν. Θυμάσαι μονάχα το πρόσωπο που στα χάρισε. Αναλογίζεσαι ότι τα επέλεξε, τα κράτησε στα χέρια του. Στο νου προβάλει ακέραια η σχέση και η πορεία της. Και χαίρεσαι ή λυπάσαι, χαμογελάς ή αναστενάζεις. Ενθυμήματα σχέσεων που έληξαν και πάνε. Που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Που αλλιώς τις θελήσαμε κι αλλιώς εξελίχτηκαν. Και άλλα. Από σχέσεις που άνθησαν. Που συνεχίζονται ή έληξαν. Από σχέσεις που τη ζωή σου σημάδεψαν.

Αντικείμενα που βρίσκονται πάνω στο γραφείο σου. Στο πάνω δεξιά συρτάρι. Σε μια βιτρίνα. Αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Σφραγισμένα από το πρόσωπο που στα χάρισε. Από την εποχή και από τη σχέση. Τα μικρά πράγματα της ζωής που έζησες. . .

Από το άλμπουμ “Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ”, του 1985, των Σταμάτη Κραουνάκη – Λίνας Νικολακοπούλου ακούμε την Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο ομώνυμο τραγούδι.

28/09/2007

0374. Ο Αλοΐσιους Φλοπ Κοκκινίζει

Μη με ρωτάτε πως έφτασαν στα χέρια μου τα “χαρτιά” του Αλοΐσιου. Έφτασαν. Το πόσο και ποιο ενδιαφέρον έχουν τα κείμενά του μένει να αποδειχθεί. Παραθέτω ένα απόσπασμα κειμένου του που επιλέχθηκε με την διαδικασία: Κλείνω τα μάτια και τραβώ ένα χαρτί από το σωρό. Ιδού:

“. . . Είναι εδώ και λίγες ώρες που γύρισα από τη δουλειά. Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω το φαινόμενο. Γιατί για φαινόμενο πρόκειται. Πώς έφτασα στο σημείο αυτό; Γιατί με συγκινεί τόσο το συγκεκριμένο πρόσωπο; Που βρίσκεται το λάθος;

Την αποφεύγω όσο μπορώ. Περιορίζομαι στα τυπικά και απαραίτητα. Μια τυπική σχέση. Καλημέρα, αντίο. Τα προηγούμενα έχουν σβήσει. Έχουν ξεχαστεί. Ή, τουλάχιστον, έτσι πίστευα και αυτό θα επιθυμούσα. Δεν προηγήθηκε και κάτι σημαντικό, μη νομίζεις. Θα έπρεπε να τα είχα καταφέρει. Δεν έγινε.

Βρεθήκαμε σήμερα στον ίδιο χώρο. Ένιωσα πάλι αυτή την περίεργη, ανεξέλεγκτη, και εν πολλοίς αδικαιολόγητη, συγκίνηση να με κυριεύει. Να με τραβά από τη μύτη. Εκνευρίστηκα. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. “Αλοΐσιους, σύνελθε! Σταμάτα αυτές τις γελοιότητες!” του σφύριξα στ’ αυτί. Τίποτα.

Αισθανόμουνα την έξαψη στα μάγουλα μου. Θεοί! Θαρρώ πως είχα κοκκινίσει. Στην ηλικία μου και είχα κοκκινίσει! Ούτε μειράκιο να ήμουνα. Με έσωσε η παροιμιώδης ψυχραιμία μου και ο γύρω κόσμος που, ευτυχώς, υπήρχε.

Την κοίταζα. Το φυσικό της μέγεθος. Τα μαλλιά της. Ο τρόπος της. Τα ενδύματά της. Η χροιά της φωνής της. Ο τρόπος που αρθρώνει, στέκεται, κοιτά. Όλα! Κι εγώ στη μέση αυτών όλων. Σαν χαζός. Παγιδευμένος. Πρώτ’ απ’ όλα από τον εαυτό μου. Αν μπορούσα να διαλέξω θα αποφάσιζα αλλιώς.

Προφάσεις. Το παραδέχομαι. Τα ίδια θα έκανα. Ίσως και χειρότερα. Με έλκει, φαίνεται, το αδιέξοδο. Το άνευ προοπτικής. Το μία στο εκατομμύριο. Είναι η φύση των πραγμάτων. Του σύμπαντος η διάταξη. Οι χημικές ενώσεις και οι φυσικοί νόμοι. Της αράχνης – ζωής οι ιστοί κι οι μύγες εμείς.

Και πάω. Τακτοποιημένος μέσα στη ζωή μου πορεύομαι. Κι έχω τέτοια μικρά μυστικά να με βασανίζουν. Και που να τα πεις; Και πώς; Τα γράφω εδώ. Σε’ σένα. Σήμερα, ημέρα Παρασκευή, με το τζάκι να καίει και να βρίσκομαι μόνος στο σπίτι. Και μου μένει η απορία. Κοκκίνισα σήμερα ή όχι;

Αυτά είναι τα μυστήρια τα μεγάλα. Του νου τα βάσανα. Και δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη, μη νομίζεις. Ούτε γλυκιά, θα έλεγα. Τα έχει τα ελαττωμαματάκια της. Όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, μοιάζει ότι, τελικώς, δε διαλέγουμε. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι έχουμε εμπλακεί σε μια κατάσταση α και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε. Το παλεύω. Αν και όταν μάθω, και πάθω, θα σου πω. . . ”.

The Police – Every Breath You Take. Με τις ευλογίες του Αλοΐσιου πιστεύω. . . 

26/9/2007

0373. Google Γη

Θείο δώρο θεωρώ το πρόγραμμα Google Earth. Μαγικό και ανεπανάληπτο. Ένα δωρεάν εισιτήριο για μία αφ’ υψηλού θέαση του πλανήτη γη. Ένα μοναδικό τρόπο για να ταξιδέψεις δίχως να βγεις από το χώρο σου. Να κινηθείς προς τόπους και χώρες, ηπείρους και ωκεανούς, γειτονιές και συνοικίες. Όλα σε δευτερόλεπτα. Όλα από ψηλά. Με ταχύτητα και άνεση.

Όλα όσα αφορούν την κίνηση πάνω στο φλοιό της γης. Να βρεις την παλιά σου γειτονιά. Να περιπλανηθείς στους χώρους που μεγάλωσες, σπούδασες, έζησες. Να αναθυμηθείς. Να δεις από ψηλά τα σπίτια και τους δρόμους. Να επαναλάβεις διαδρομές αγαπημένες. Να μετρήσεις τις πραγματικές αποστάσεις. Να ξαφνιστείς από τα αριθμητικά αποτελέσματα.

Να αναζητήσεις τους τόπους των διακοπών σου. Όπου πήγες και όπου θα ήθελες να πας. Και όλα αυτά με ονόματα δρόμων, τοπωνύμια και, κατά περίπτωση, ένα σωρό φωτογραφίες. Να επισκεφτείς χώρες στις οποίες ποτέ δεν πρόκειται να πατήσεις το πόδι σου. Να περιπλανηθείς σε πόλεις και χωριά. Να γοητευτείς από την ρυμοτομία και την ομορφιά τους. Από τα έργα των ανθρώπων και της φύσης.

Ομολογώ ότι με τις τόσες δυνατότητες έχω μπει σ’ ένα πειρασμό. Στον πειρασμό να “υιοθετήσω” μια γειτονιά. Να μπω σε μια πόλη, στην τύχη, και να σταματήσω σε μια γειτονιά της. Να την κάνω την δική μου γειτονιά. Να μελετήσω σημεία και αποστάσεις. Να “κατοικήσω” σ’ ένα κτίριο της. Να αναζητήσω όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες. Και ίσως και να το κάνω.

Η ευκολία του να σημειώσεις, με τη γνωστή κίτρινη “πινέζα”, τα σημεία που σε ενδιαφέρουν. Να δεις το υψόμετρό τους. Να επιλέξεις την “κλίση” με την οποία τα βλέπεις. Η δυνατότητα να στείλεις μ’ ένα απλό e-mail τις συντεταγμένες ενός γεωγραφικού σημείου και ο παραλήπτης, με την προϋπόθεση ότι έχει το πρόγραμμα, να μεταφερθεί κατ’ ευθείαν εκεί.

Υπάρχει μια χρονική υστέρηση στις “εικόνες” του προγράμματος. Για τη χώρα μας είμαστε, θαρρώ, δύο τρία χρόνια πίσω. Για παράδειγμα, κατ’ αρχήν, από την γέφυρα Ρίου – Αντίρριου φαινόταν μόνο τα θεμέλια της πρώτης κολώνας. Οι ανισόπεδοι κόμβοι στην περιοχή του Σταδίου Καραϊσκάκη φαινόντουσαν ημιτελείς και αδιαμόρφωτοι. Μετά τις δυο τελευταίες αναβαθμίσεις πάντως, γέφυρα και κόμβοι εμφανίζονται πλήρεις.

Μια μαγεία είναι το Google Earth. Ένα μαγικό σκουπόξυλο. Για να κινηθείς με ταχύτητα από χώρα σε χώρα. Να μετρήσεις αποστάσεις. Να περιπλανηθείς, να αναζητήσεις, να θυμηθείς, να ανακαλύψεις, να προσδιορίσεις, να ξεκαθαρίσεις, να διασκεδάσεις, να χαρείς, να μάθεις, να δεις. . . 

Ακούγεται το τραγούδι “Midnight in Moscow” με το σύνολο Kenny Ball And His Jazzmen. 

24/09/2007

0372. Σκέφτομαι Και Την Αναπνοή μου Κρατώ

Σκέφτομαι. Και κρατώ την αναπνοή μου. Δεν μου αρέσουν αυτά που σκέφτομαι. Δεν τα θέλω. Αλλά τα σκέφτομαι. Κι εγώ, λοιπόν, κρατώ την αναπνοή μου. Έτσι αντιστέκομαι. Φύγετε κακές σκέψεις, λέω. Μακριά! Και την αναπνοή μου κρατώ. Και κοκκινίζω. Κι αντιστέκομαι.

Άλλα θέλω να σκέφτομαι. Άλλα και αλλιώς. Αλλά δε γίνεται. Και πικραίνομαι. Κρίμα, λέω, που τα σκέφτομαι. Αλλά υπάρχει το έναυσμα. Και παρασύρομαι. Και αρχίζω και τα σκέφτομαι. Κι όσο τα σκέφτομαι, τα σκέφτομαι! Και είναι λογικό. Και λέω, για δες που πάλι τα σκέφτομαι!

Και τι να κάνω; Αφού τα σκέφτομαι. Κι αν την αναπνοή μου κρατώ, για τόσο μόνο τα ξεχνώ. Και μετά, απ’ την αρχή, τα σκέφτομαι. Και λέω: Ε, ας τα σκέφτομαι! Αλλά έλα που δεν πρέπει να τα σκέφτομαι. Και τι να κάνω; Αφού τα σκέφτομαι!

Κι ότι ήταν να περάσει δεν πέρασε. Κι ήρθε και ΄δεσε. Στη γειτονιά, ήρθε και έκατσε. Και δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι. Αυτά που σκέφτομαι. Και λέω: Δε γίνεται, παράγινε το κακό. Κι αρχίζω αμέσως και σκέφτομαι. Αυτά που δεν πρέπει. Αυτά που με πικραίνουν. Αυτά που με γλυκαίνουν. Τα σκέφτομαι!

Κρατώ την αναπνοή μου. Κοκκινίζω. Και εξακολουθώ να σκέφτομαι. Τα όσα σκέφτομαι. Όπως τα σκέφτομαι. Μέχρι το πράγμα να ζορίσει πολύ. Να υποκύψω. Να ανασάνω. Και ψάχνω να βρω κάτι άλλο. Για να μην σκέφτομαι. Αυτά που σκέφτομαι. Όπως τα σκέφτομαι. Γιατί το έναυσμα είναι εκεί. Και με κάνει να σκέφτομαι. Αυτά που δεν πρέπει να σκέφτομαι.

Και [τα] σκέφτομαι. . .
 

Ακούμε τον Roger Whittaker στο “I Don’t Believe in If Anymore”. Ακόμα μία από βινίλιο μεταγραφή.

 21/09/2007

0371. Όταν και Δεν

Συμβαίνει, καμιά φορά, να περπατάς στο δρόμο. Να στέκεσαι μπροστά σ’ ένα παράθυρο. Να βρίσκεσαι σ΄ ένα μεγάλο παντοπωλείο. Σ’ ένα πολυκατάστημα. Σε χώρο δημόσιο. Όλα αυτά, συμβαίνει, τακτικά, να συμβαίνουν. Και σε περιπτώσεις τέτοιες συμβαίνει, επίσης, να δεις πρόσωπα γνωστά.

Πρόσωπα με τα οποία είχες, ή έχεις, σχέσεις. Απλής γνωριμίας, φιλικές, συναδελφικές ή και από τις άλλες. Και πρέπει, αστραπιαία, κάποιες φορές, ν’ αποφασίσεις. Θα χαιρετήσεις; Θα μιλήσεις; Θα σταθείς; Ή, αν δεν σε έχουν ομοίως δει ή έτσι νομίζεις, αποφύγεις ή αδιαφορήσεις ή φύγεις.

Και την κάθε τέτοια φορά προκύπτουν σκέψεις. Αισθήματα και συναισθήματα. Μικροί, αστραπιαίοι, απολογισμοί. Τα πως και τα τι της σχέσης. Πώς ξεκίνησε. Που έφτασε. Τι διαδρομή ακολούθησε. Τι άφησε. Που βρίσκεται. Κλεφτά κοιτάς και συμπεραίνεις. Θα μιλήσω, θα λακίσω, θα αδιαφορήσω.

Υπάρχουν φορές που τέτοιες οπτικές, θα έλεγα, συναντήσεις μπορούν να σου φτιάξουν ή να σου χαλάσουν τη μέρα. Να τη γεμίσουν αναμνήσεις και χρώματα. Να επαναφέρουν αισθήματα και συναισθήματα. Να σε κάνουν να θυμηθείς και να αναπολήσεις. Ν’ αναζητήσεις “χαρτιά”, σημειώσεις, φωτογραφίες και ήχους.

Τέτοια συμβαίνουν όταν “βλέπεις” και δεν σε βλέπουν. Και είναι φορές που, και να θέλεις, δεν μπορείς να μιλήσεις. Σ’ εμποδίζει, ας πούμε, ένα παράθυρο κι ένα από το έδαφος ύψος. Γεγονός που σου επιτρέπει, αφού πρώτα ξαφνιστείς, να παρατηρήσεις. Να χαμογελάσεις. Να αναγευτείς. Να αισθανθείς.

Η ζωή έχει την πορεία της. Κάνει τα δικά της. Κι εμείς παλεύουμε τα δικά μας. Προσπαθούμε. Ανασαίνουμε. Πάμε. Και μας συμβαίνουν πράγματα. Και οι μέρες περνάνε. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα που χάνεται. Καμιά φορά αφήνουμε την καθημερινότητα να μας σκεπάσει. Μοιάζουμε υποταγμένοι. Δεν είμαστε.

Είναι μονάχα ότι προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα κομμάτια του παζλ της ζωής μας. Να φτιάξουμε την εικόνα που ονειρευτήκαμε. Να ζήσουμε καλά. Και είναι και το άλλο. Το “Η υπομονή βλάφτει μόνο τα επιπόλαια έργα” που έγραψε ο Σεφέρης στο ημερολόγιό του και το ασπαστήκαμε. Έτσι. 

Ακούμε την Timi Yuro να τραγουδά: “Call Me”. 

19/09/2007

0370. Ω! Τι Αποτέλεσμα!

Οι εκλογές τελείωσαν. Το ευρωμπάσκετ τελείωσε και ήρθαμε τέταρτοι. Τι θέση θα καταλάβουμε με τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους αγνοώ. Φοβούμαι όμως ότι δεν θα είναι και τόσο καλή. Αλλαγή άνευ αλλαγής, θα έλεγα. Τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις, θαρρώ, θα δούμε και πάλι. Όπως κι εχθές, ημέρα των εκλογών, στα τηλεοπτικά κανάλια. Οι ίδιοι και οι ίδιοι με τις ίδιες απόψεις, τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια, ξύλινα, λόγια. Πλήξη και ανία.

Την έλαβε, λοιπόν, ο κ. Κώστας μας την “ξεκάθαρη” εντολή, όπως λέει και ίσως και να το πιστεύει, από τον λαό και θα αυτώσει, πλέον και πάλι, τα αυτά. Θα κάνει rotation [sic και μπασκετικό] στους υπουργούς, θα τοποθετήσει διοικητές, προέδρους και παρατρεχάμενους, θα κρατήσει, ως συνήθως, ισορροπίες και όλα καλά και όλα ωραία.

Άϊντε και εις άλλα με υγεία! Θα έχουμε πάλι “θα” και υποσχέσεις και όλα τα σχετικά της υψηλής πολιτικής. Υποθέτω ότι λόγω των συνθηκών θα μας ζητηθεί να κάνουμε, και πάλι, μια μικρή υπομονή, δέκα – είκοσι χρόνια το πολύ, μέχρι να ορθοποδήσουμε και να γίνουμε, επιτέλους, Ευρωπαίοι με τα όλα μας και σε όλα μας.

Καλή καρδιά. Την έδωσε ο λαός, την εντολή, τελείωσε! Έχουμε καπετάνιο, έχουμε καράβι, έχουμε και θάλασσα. Απ’ όλα έχουμε και μπράβο μας! Έχουμε και εμπειρία σ’ αυτά, τα υψηλής πολιτικής του Ελλαδικού κράτους, και συνεπώς: Χαράς Ευαγγέλια!

Θα μερεμετίσουμε πάλι, κομματάκι, την παιδεία. Θα ισιώσουμε για πολλοστή φορά το, ήδη δίκαιο φυσικά, φορολογικό σύστημα. Θα πατάξουμε την φοροδιαφυγή και την εξαδέλφη της την εισφοροδιαφυγή. Θα παραγγείλουμε τα αεροπλάνα, τα καράβια και τα τανκ μας. Όλα θα τα [ξανα]φτιάξουμε. Όλα θα τα κάνουμε. Ωραία και κομματικοποιημένα! Εεεε μπαρντόν! Νοικοκυρεμένα ήθελα να γράψω.

Και μαζί, πάντοτε και όπως το είπε και το έγραψε στις αφίσες του, με τον Κώστα θα προχωράμε μπροστά. Αμέ! Εμείς κι αυτός. Θα σκίσουμε! Δεν το συζητώ. . . 

Ακούμε τα παιδιά της Κακής Παρέας να τραγουδάνε “Δεν Μπορώ Να Έχω Αρκετή” [Από την Αγάπη Σου]. Μήπως θα μπορούσα να έχω κομματάκι παραπάνω;

17/09/2007

0369. Και Άλλα Τόσα

Το λεωφορείο ταξίδευε. Διπλό, “φυσαρμόνικα”. Ο κόσμος αρκετός. Ο κύριος στο μπροστινό κάθισμα ήταν ανήσυχος. Καλοβαλμένος, με ηλικία γύρω στα πενήντα. Συνόδευε μια κυρία. Όμως, ήταν ανήσυχος. Κάποια στιγμή σηκώθηκε από το κάθισμά του, στο πίσω του λεωφορείου τμήμα, και πήγε προς τον οδηγό.

Δεν άκουσα τι του ζήτησε και τι συζήτησαν. Ο κύριος μας, όμως, γύρισε φανερά εκνευρισμένος. “Καταλάβατε τι γίνεται κύριε;” είπε απευθύνοντάς μου το λόγο. “Ο κλιματισμός λειτουργεί και όλα τα παράθυρα του λεωφορείου είναι ανοικτά! Φοβερή σπατάλη!”. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του.

Ο κύριος το ξανασκέφτηκε φαίνεται. Εγκατέλειψε το κάθισμα του και άρχισε να κλείνει τα ανοιχτά παράθυρα. Οι επιβάτες τον κοιτούσαν ενοχλημένοι και με μισό μάτι. Τι ήθελε τώρα αυτός ο γραφικός και τους χαλούσε την ησυχία; Απρόθυμα και με το ζόρι έκλεισαν κάποια παράθυρα. Και το λεωφορείο ταξίδευε.

Εκεί καταντήσαμε. Να μας ενοχλεί το λογικό και προφανές, το κοινωνικά συμφέρον. Να αδιαφορούμε. Να δυσανασχετούμε όταν κάποιος μας υποδείξει το σωστό. “Κοινωνικά παχύδερμα” βιώνουμε την “ησυχία” και θαυμάζουμε τον “σωστό” εαυτό μας. Και είμαστε πάντοτε έτοιμοι να σηκώσουμε το φρύδι και να λοιδορήσουμε τους “γραφικούς” που κάθονται και σκάνε γιατί ένας ασυνείδητος οδηγός και κάποιοι βαριεστημένοι επιβάτες επιχειρούν να ψύξουν τον πλανήτη με το κλιματιστικό ενός λεωφορείου.

Τη χάρηκα και την καμάρωσα την συμπεριφορά του άγνωστου κυρίου. Έπραξε το πρέπον. Ίσως την επόμενη φορά οδηγός και επιβάτες το σκεφτούμε καλύτερα. . .

Σήμερα το απογευματάκι. Η σκιά της άρθρωσης του διπλού λεωφορείου να τρέχει στην άσφαλτο και να μοιάζει σαν να βλέπεις τα ουραία πτερύγια ενός καρχαριών πυκνού σχηματισμού που ταχέως κολυμπούν.

Το σημερινό φύλλο της δωρεάν διανεμόμενης εφημερίδας πλήρες “πολιτικών” διαφημίσεων. Ο καθένας τους “πλασάρει” ό,τι μπορεί και ό,τι έχει. Άλλοι σεμνοί, άλλοι αναιδείς, άλλοι γελοίοι. Ευτυχώς που μεθαύριο τελειώνει. Και ο Θεός βοηθός. . .

Άσχετο το τραγούδι που ακούγεται αλλά όμορφο θαρρώ. Γιατί όχι, λοιπόν; Leo Sayer και “More Than I Say” και ίσως, μ’ ακούς;, να είναι και έτσι!

14/09/2007

0368. Τα Ολίγα Αφτά

Προεκλογική περίοδος. Άχαρη περίοδος. Κάθε τηλεοπτικό παράθυρο και χαζοχαρούμενος. Άξεστοι, αμόρφωτοι, αγενείς και αναιδείς έχουν κατακλύσει τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Παντελώς ανίκανοι να συνομιλήσουν, να μιλήσουν, να συνεκτιμήσουν. Μηδενιστές για ότι δεν έχει το χρώμα της προτίμησης τους. Κουτοπόνηροι. Βγαίνουν, λένε τους ξύλινους μονόλογους τους και συνεχίζουν, με καρμπόν, σε άλλους διαύλους, σε άλλα παράθυρα.

Τα καλά παιδιά. Κληρονομικώ δικαίω, πρώην συνδικαλιστές που αμείφθηκαν από ένα σύστημα που τάχα αντιπάλευαν ή του κόμματος “αγωνιστές”. “Όλοι οι γύφτοι μια γενιά” και με τους γνήσιους δεν έχω τίποτα. Διαφημίσεις των κομμάτων σαν αυτές των πολυκαταστημάτων. Εδώ οι καλές προσφορές, εδώ το καλό μαγαζί το γωνιακό. Βάλε τώρα που γυρίζει. Λίγα βάζεις πολλά παίρνεις. Δώσε και σώσε. Βάλε κι εσύ έναν κόπανο στη Βουλή. Μπορείς!

Κάθε μέρα φάκελοι στο γραμματοκιβώτιο μου. Με υλικό που διαφημίζει τα μούτρα και το “έργο” των υποψηφίων εθνοπατέρων. Χρήματα πεταμένα. Κατ’ ευθείαν στην ανακύκλωση. Τουλάχιστον να μην πάει χαμένο το χαρτί.

Κι αν υπάρχει κάποιος της προκοπής πώς να τον αναζητήσεις μέσα σ’ αυτόν τον συρφετό των καρεκλοκένταυρων και των συμφεροντολόγων; 

Η μόδα μάχεται ενάντια στον καρκίνο του στήθους και πολύ καλά κάνει και μπράβο της. Αν “γνώριζε” και λίγα Ελληνικούλια παραπάνω θα ήταν ακόμα καλύτερα. Αυτό το “Ανεξαρτήτου Ηλικίας”, στην σχετική αφίσα, μου χάλασε τη μέρα.

Όαση, τις δύσκολες αυτές μέρες, το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά “Μαχόμενη Ανελπιστία” που διαβάζω. Ένα βιβλίο με επιφυλλίδες που ο συγγραφέας είχε δημοσιεύσει, κυρίως, στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”. Όμορφα, στρωτά Ελληνικά. Ξεκάθαρη σκέψη. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη. Αυτό το απλό και όμως τόσο δύσκολο στην εποχή της “πολιτικής”, των ποικίλων “ισορροπιών” και, βεβαίως, των τενεκέδων.

Μου αρέσει η πόλη που ξυπνάει. Το φως που συνυπάρχει με το σκοτάδι. Ο πρώτος καφές. Η διαδρομή με τα ΜΜΜ. Τα πρόσωπα που συναντώ, οι σκέψεις που κάνω. Μου αρέσει το πρωί. . .

Από το δεύτερο, και κλασσικό, άλμπουμ των Νίκου Ξυδάκη / Μανώλη Ρασούλη “Τα Δήθεν” ακούμε τον Νίκο Παπάζογλου στο τραγούδι: “Δευτέρα Ξημερώματα”.

12/09/2007

0367. Μια Αγκαλιά

Συναντιόντουσαν σε γραφεία και διαδρόμους. Γνωριζόντουσαν από χρόνια. Εκείνη νεότερη και ελκυστική. Εκείνος σύννους και απόμακρος. Οι σχέσεις τους ήταν τυπικές. Υπηρεσιακές. Μια καλημέρα και σπανίως ένα χαμόγελο. Δεν είχαν περισσότερα. Ούτε ήθελαν.

Βρέθηκαν στην ίδια επιτροπή. Έπρεπε να συνεργαστούν. Δυσκολευόντουσαν. Εκείνη ήταν πρόσχαρη και επιθετική. Εκείνος απόμακρος και κατασταλαγμένος. Την εκνεύριζε το ατάραχο ύφος του. Τον ενοχλούσε η συνολική παρουσία της. Ή έτσι νόμιζε.

Σε μια συνεδρίαση ήρθαν σε έντονη αντίθεση. Εκείνος ήταν απόλυτος και σαφής. Εκείνη διαισθητική και ενημερωμένη. Λογοφέρανε. Ανταλλάξανε λόγια. Κόπηκαν και οι καλημέρες και τα χαμόγελα.

Στην επόμενη συνάντηση εκείνος ήταν εξαιρετικά ήπιος. Σχεδόν γλυκός. Εκείνη σφιγμένη και τυπική. Στην αποχώρηση τής χαμογέλασε. Περισσότερο με τα μάτια. Τον αγριοκοίταξε.

Την επισκέφτηκε στο γραφείο της. Ξαφνιάστηκε. Της ζήτησε συγγνώμη για την συμπεριφορά του. Του την αρνήθηκε. Έκανε μια μικρή υπόκλιση και έφυγε.

Στις συνεδριάσεις της επιτροπής εξακολουθούσε να είναι ήπιος και συναινετικός. Εκείνη τυπική και αγέλαστη.

Τον επισκέφτηκε στο γραφείο του. Ήταν ατάραχος. Έμοιαζε να το περίμενε. Του ζήτησε, με τη σειρά της, συγγνώμη. Της χαμογέλασε. “Με μια προϋπόθεση”, της είπε. “Να σας κάνω μια αγκαλιά”. Κοκκίνισε. Τα έχασε. “Ας είναι” μουρμούρισε. Την αγκάλιασε.

Το έργο της επιτροπής ολοκληρώθηκε. Εξακολούθησαν να συναντιόνται σε διαδρόμους και γραφεία. Οι σχέσεις τους παρέμειναν τυπικές. Μόνο που την κάθε φορά που αντάμωναν θυμόντουσαν εκείνη την αγκαλιά και χαμογελούσαν. Με τα μάτια.

Ακούγεται το παλιό και αγαπημένο “Lay Lady Lay” με τον Bob Dylan.

11/09/2007

0366. Leo Sayer

Tα πρώτα τραγούδια του Leo Sayer τα άκουσα όταν ένας πρωτοξάδελφος, ναυτικός τότε, μου έφερε έναν, βινιλίου, δίσκο του από την Ιαπωνία. Επρόκειτο για το άλμπουμ “The Very Best of Leo Sayer” που περιείχε δεκαπέντε τραγούδια στις δυο πλευρές του. Το εντυπωσιακό με αυτό τον δίσκο, πέρα από την ποιότητα της ηχογράφησης, ήταν το ότι δεν έπιανε καθόλου σκόνη! Προφανώς είχε κάποιου είδους “αντιστατική” προστασία. Πρωτοπόροι οι Γιαπωνέζοι!

Το ποιο γνωστό τραγούδι του δίσκου, και ίσως του καλλιτέχνη, ήταν το “When I Need You” με το οποίο ξεκινούσε και ο δίσκος. Το αγάπησα αυτό το τραγούδι. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ήταν από τα τραγούδια που ακούς μια φορά και η μελωδία κάνει κατάληψη στην καρδιά σου. Και να μη ξεχνάμε και το νεαρό, και συνεπώς τρυφερό, της τότε ηλικίας που συμβάλλει.

Αργότερα, όπως ήταν αναμενόμενο, αγόρασα μουσική του Leo Sayer και σε CD. Ημερομηνία; Δώδεκα Απριλίου 2001, ημέρα Πέμπτη. Τίτλος; “The Best of Leo Sayer”. To “When I Need You” έχει μετακομίσει στην έκτη θέση και τα τραγούδια του άλμπουμ είναι δεκαέξι.

Από το άλμπουμ αυτό λοιπόν και το τραγούδι που ακούγεται. Αντί, όμως, για το αναμενόμενο, μετά την “διαφήμιση” που του έκανα, "When I Need You" ακούμε το λιγότερο γνωστό, στην Ελλάδα τουλάχιστον, “How Much Love”.

Καλή ακρόαση, καλό ΠαρασκευοΣαββατοΚαιΚύριακο. . . 

07/09/2007

0365. Αλλού

Αναμενόμενη έλλειψη χρόνου. Ζωή που κυλά. Ο χρόνος στεγνώνει. Τα καινούργια παλιά πράγματα που πρέπει να [ξανα]μάθεις. Η μόνιμη δυσκολία να παίξεις το παιχνίδι των πολλών. Να προσποιηθείς ότι τα φύκια είναι μεταξωτές κορδέλες. Να κοροϊδέψεις. Να αποδεχτείς. Να συμβιβαστείς.

Ο ύπνος που έχει πάλι αποκτήσει μυθικές διαστάσεις. Η ζέστη που βασανίζει. Τα ενύπνια. Πάντοτε τα ενύπνια. Πολλά. Έντονα. Έγχρωμα. Εξαιρετικά μπερδεμένα. Και τα αποζητάς. Tα ζεις. Tα απολαμβάνεις. Δεν υπάρχει η διάθεση να καταγράψεις το παραμικρό. Ίσως η πολυπλοκότητά τους να είναι μόνο μια καλή δικαιολογία.

Τα ταξίδια από και προς. Τα σώματα των άλλων. Τα πρόσωπα σφραγίδες μοναξιάς. Βιαστικοί ταξιδεύουμε. Κοιτάζουμε και δε βλέπουμε. Φευγαλέες ματιές. Το περίγραμμα μιας θελκτικής γυναίκας που προβάλλει και αναστατώνει. Βυθισμένοι στις σκέψεις μας, ταξιδεύουμε. Το επόμενο σκοτώνει το τωρινό που θάβει το προηγούμενο.

Μια ζωή “απασχολημένοι”, με ένα σωρό πράγματα να μας κυνηγούν. “Δεν έχω χρόνο”, λέμε, κι αντί να σκύψουμε το κεφάλι καμαρώνουμε. Θα έπρεπε να έχουμε. Για τον εαυτό μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε. Γι’ αυτούς που μας αγαπούν. “Παιδός, ουκ ανδρός το αμέτρως επιθυμείν”, είπε ο Δημόκριτος. Είχε δίκιο.

Εξακολουθώ να μην έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο από τον χώρο εργασίας. Το αντιμετωπίζω σαν μια μικρή άσκηση αρετής. Κι αυτό θα περάσει. Μέχρι να περάσει, όμως, η κανονικότητα του “Δευτέρα – Τετάρτη - Παρασκευή” θα περνά μια δοκιμασία. Ας είναι. Μικρό το κακό. . .

Υ.Γ. Από ότι είδατε αγαπητή Βασιλική δεν ξεχάστηκα. Απλώς, τηρουμένων των αναλογιών, αδυνατούσα. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.

The Rolling Stones / Forty Licks / Paint It Black.

05/09/2007

0364. Επιστροφή Αλλού

Όταν έχει κανείς άδεια ο χρόνος κυλά σαν το νερό. Τρεις εβδομάδες που πέρασαν σαν αστραπή. Δεμένος στην Αττική προσπάθησα να ξεκουραστώ. Έμεινε η ευχαρίστηση της καθημερινής, πλην ημερών δύο, επαφής με τη θάλασσα. Τα όσα λίγα κατόρθωσα να φτιάξω. Το γραφείο και την βιβλιοθήκη στην Α29 και το υπόγειο, εδώ, στην Τ47.

Δίχως να έχω βάλλει στόχους για τα μεγάλα ικανοποιήθηκα με τα όσα τακτοποίησα. Χρειάζεται ακόμα δουλειά, και διάθεση, και για τους δύο χώρους. Το ευχάριστο είναι ότι η δουλειά αυτή είναι πλέον εντοπισμένη. Να ξεκαθαρίσω τα τυπωμένα e-mail και τα διάφορα “χαρτιά” στην Τ47 και να πράξω ομοίως για τα άπειρα CD / DVD που έχω συγκεντρώσει στην Α29. Ακόμη να κάνω μια ακόμη ανακατανομή στα βιβλία μεταξύ των δύο χώρων. Θα ήθελα να μεταφέρω και την δισκοθήκη μου στην Α29 αλλά, λόγω όγκου, είναι πρακτικά αδύνατο.

Βρήκα, τελικώς, το θάρρος να πετάξω, ή δευτερευόντως να αποσύρω, αρκετά πράγματα κι από τους δυο χώρους. Χρειάζεται, όμως, επιπλέον προσπάθεια για να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Χώροι λειτουργικοί και καθαροί δίχως περιττά και αταίριαστα το επιθυμητό. Ευκολότερο εδώ, που έχω το γενικό και μόνο πρόσταγμα, δυσκολότερο στην Α29 όπου έχουν λόγο και τα μέλη της οικογένειας.

Την Πέμπτη, 30/8, επίσκεψη στους χώρους εργασίας παλιάς και νέας δουλειάς. Στην πρώτη περίπτωση είχα την ευχαρίστηση να συναντήσω αγαπημένες συναδέλφους, στη δεύτερη να τακτοποιήσω στοιχειωδώς τη διάταξη των επίπλων στο νέο γραφείο και να μεριμνήσω για κάποιες λεπτομέρειες. Ξεκινώ αύριο πρωί και εύχομαι και ελπίζω με καλή διάθεση και συγκροτημένη και μεθοδική εργασία όλα να πάνε καλά.

Δεν έχω εγκαταστήσει ακόμα τον Η/Υ ο οποίος υπάρχει και περιμένει στο νέο γραφείο. Για τούτο θα “ανεβάσω” την παρούσα εγγραφή από την Α29 σήμερα το βράδυ.

Καλό Σεπτέμβρη φίλες και φίλοι αναγνώστες, να είσαστε καλά!

Ακούγεται το τραγούδι “Stand” με τους “Sly And The Family Stone”. Προσέξτε τους στίχους, απολαύστε τα φωνητικά.

02/09/2007