![[racehorse_mp.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl-qUdMLpYRkpjXZ4rKcSk6tj545go__6_YlpsoOCLEIpOeaJgw_M-_AKLMUp9Qkz4w3K8HJfIWoyGyS0WeoWBhTBsJHBQ4SP8TDMsDTg2xOnZ-oaswH4CrmHQ-vEr55rTNn7g/s320/racehorse_mp.jpg)
Πάει, χάθηκε πια. Δεν υπάρχει. Εξαφανίστηκε. Όπως και άλλα πολλά. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, συνήθειες, αρετές. Πεπαλαιωμένα. Ξεχασμένα. Χαμένα. Άφαντα.
Τα θέλουμε, πλέον, όλα. Και γρήγορα. Ο μηδενισμός του χρόνου αναμονής είναι το ζητούμενο. Η κατάργηση του ενδιάμεσου άκρως επιθυμητή. Σε όλα και πάντοτε. Δεν περισσεύει, βλέπετε, για χάσιμο καιρός. Έχουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά και τα μεγάλα. Τα προσωπικά και συμπαντικά μας.
Το λειτουργικό, π.χ., πρέπει να “ανέβει” αστραπιαία. Η εκτέλεση των προγραμμάτων δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε ένα του δευτερολέπτου δέκατο. Τα ΜΜΜ πρέπει να εμφανιστούν ακριβώς στην ώρα τους. Οι διαδικασίες, όλες οι διαδικασίες, πρέπει να ολοκληρώνονται απρόσκοπτα και εντός του επιθυμητού, απειροελάχιστου, χρόνου. Γρήγορα. Πιο γρήγορα. Και ακόμη πιο γρήγορα.
Η μονάδα χρόνου “δευτερόλεπτο” έχει αποκτήσει βαρύνουσα σημασία. Μη μου χαλάς τα δευτερόλεπτα και πάρε μου τα όλα! Έτσι. Φιλοσοφία Fast Food, Jingle, Video Clip. Να τελειώνουμε το ένα για να αρχίσουμε το άλλο. Δίχως ανάσα. Δίχως διακοπή. Δίχως σκέψη.
Το επόμενο. Πάντα το επόμενο. Βιαστικά. Ξώφαλτσα. Και τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες. Και περνάνε. Και χάνονται. Κι εμείς, λαχανιασμένοι, μεγιστοποιούμε το ασήμαντο. Παθιαζόμαστε με το πρόσκαιρο. Παραμερίζουμε το αναγκαίο χάριν του, αμφίβολου, επείγοντος.
Όλα, πια, επείγοντα έχουν γίνει στη ζωή μας. Καθόλου δεν επιθυμούμε και δεν χρειαζόμαστε κάτι, παλιομοδίτικα, ενδιάμεσα στάδια. Είμαστε βιαστικοί. Λαχανιασμένοι. Τρέχουμε να προλάβουμε. Η καρδιά μας λαχταράει για το επόμενο. Και πάμε. . .
Και μένει παραμερισμένη, παραπεταμένη, παραγνωρισμένη και αχρησιμοποίητη μια αρετή που πολλά θα μπορούσε να ισιώσει. Να δώσει μια ανάσα, να εξομαλύνει του ρυθμούς, να εκλογικεύσει πραττόμενο και αναμενόμενο. Μια αρετή που για κάποιους μπορεί να ασκείται σε επίπεδο τεχνικής και για άλλους τέχνης.
Το όνομά της; Υπομονή.
Κι ας το σκεφτούμε. . .
Το τραγούδι που ακούγεται είναι χαρισμένο σε μια κυρία και ένα κύριο. Είναι ένα τραγούδι για ένα κούρσας άτι με χρυσαφένια χαίτη. Ένα άτι που δεν ποτέ νερό έπινε μα, μόνο, κρασί! Πιστεύω ότι τους “ταιριάζει” και ότι θα τους αρέσει. Πέτρος Παύλος και Μαίρη, λοιπόν, και “Stewball”. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Τα θέλουμε, πλέον, όλα. Και γρήγορα. Ο μηδενισμός του χρόνου αναμονής είναι το ζητούμενο. Η κατάργηση του ενδιάμεσου άκρως επιθυμητή. Σε όλα και πάντοτε. Δεν περισσεύει, βλέπετε, για χάσιμο καιρός. Έχουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά και τα μεγάλα. Τα προσωπικά και συμπαντικά μας.
Το λειτουργικό, π.χ., πρέπει να “ανέβει” αστραπιαία. Η εκτέλεση των προγραμμάτων δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε ένα του δευτερολέπτου δέκατο. Τα ΜΜΜ πρέπει να εμφανιστούν ακριβώς στην ώρα τους. Οι διαδικασίες, όλες οι διαδικασίες, πρέπει να ολοκληρώνονται απρόσκοπτα και εντός του επιθυμητού, απειροελάχιστου, χρόνου. Γρήγορα. Πιο γρήγορα. Και ακόμη πιο γρήγορα.
Η μονάδα χρόνου “δευτερόλεπτο” έχει αποκτήσει βαρύνουσα σημασία. Μη μου χαλάς τα δευτερόλεπτα και πάρε μου τα όλα! Έτσι. Φιλοσοφία Fast Food, Jingle, Video Clip. Να τελειώνουμε το ένα για να αρχίσουμε το άλλο. Δίχως ανάσα. Δίχως διακοπή. Δίχως σκέψη.
Το επόμενο. Πάντα το επόμενο. Βιαστικά. Ξώφαλτσα. Και τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες. Και περνάνε. Και χάνονται. Κι εμείς, λαχανιασμένοι, μεγιστοποιούμε το ασήμαντο. Παθιαζόμαστε με το πρόσκαιρο. Παραμερίζουμε το αναγκαίο χάριν του, αμφίβολου, επείγοντος.
Όλα, πια, επείγοντα έχουν γίνει στη ζωή μας. Καθόλου δεν επιθυμούμε και δεν χρειαζόμαστε κάτι, παλιομοδίτικα, ενδιάμεσα στάδια. Είμαστε βιαστικοί. Λαχανιασμένοι. Τρέχουμε να προλάβουμε. Η καρδιά μας λαχταράει για το επόμενο. Και πάμε. . .
Και μένει παραμερισμένη, παραπεταμένη, παραγνωρισμένη και αχρησιμοποίητη μια αρετή που πολλά θα μπορούσε να ισιώσει. Να δώσει μια ανάσα, να εξομαλύνει του ρυθμούς, να εκλογικεύσει πραττόμενο και αναμενόμενο. Μια αρετή που για κάποιους μπορεί να ασκείται σε επίπεδο τεχνικής και για άλλους τέχνης.
Το όνομά της; Υπομονή.
Κι ας το σκεφτούμε. . .
Το τραγούδι που ακούγεται είναι χαρισμένο σε μια κυρία και ένα κύριο. Είναι ένα τραγούδι για ένα κούρσας άτι με χρυσαφένια χαίτη. Ένα άτι που δεν ποτέ νερό έπινε μα, μόνο, κρασί! Πιστεύω ότι τους “ταιριάζει” και ότι θα τους αρέσει. Πέτρος Παύλος και Μαίρη, λοιπόν, και “Stewball”. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
30/03/2007
βιαστικα το διαβασα!
ΑπάντησηΔιαγραφήβιαστικα απανταω οτι εχετε απολυτο δικιο!
και ολα αυτα...
γιατι βιαζομαι...
:)
(χαμογελασα διαβαζοντας το σχολιο της Βασιλικης ...)
ΑπάντησηΔιαγραφή"..Κι εμείς, λαχανιασμένοι, μεγιστοποιούμε το ασήμαντο.", λοιπον..!
δικιο, πολυ δικιο
δεν ειναι λιγες οι φορες που το παρατηρω και το σαρκαζω, δυστυχως
κι ουτε λιγες οι φορες που με στεναχωρει
ειδικα οταν εχει να κανει με μικρα παιδια...
χτες απογευμα, στις σκαλες τις κυλιομενες του μετρο
γι αλλη μια φορα παρατηρουσα το κοσμο να τρεχει επανω τους για να κερδισει κλασματα του δευτερολεπτου -να τα κανει τι;- που θα τα εχανε πιο κατω για λογους που δε θα μπορουσε να ελεγξει
στη πρωτη ανοιξιατικη βροχη, παρα το γεγονος πως με καταβρεχαν τα αυτοκινητα της λεωφωρου, χαιρομουν γιατι η μπορα ειχε επιβαλει στο πληθος ενα φυσιολογικο ρυθμο κινησης
καλο απογευμα, Αειποτε!
καλησπέρες και πρώιμες ευχές καλέ μου Αείποτε λόγω πασχαλινού ταξιδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό καρδίας να περάσεις όμορφα και να ξεχάσεις (ξεχάσουμε) για λίγο τον χρόνο που ρέει.
φιλιά :)
Υπομονή....έρχεται το Πάσχα ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήafta pou perigrafeis "aeipote" mou thimisan mia epoxi pou douleva se mia mikri viotexnia Keramikis stin Drapetsona.....doulevondas to andikeimeno pou eixa mesa sta xeria mou...skeftomoun panda to epomeno...mexri na ftaso sto telefteo gia ekeino to stadio ergasias...kai meta skeftomoun tin epomeni douleia pou eprepe na kano...etsi pragmatika den prosexa pote to andikeimeno pou eixa sta xeria mou kai pou douleva alla i prosoxi mou itan strameni sto epomeno...(diladi pote den eixa proseksei ta keramika pou efteiaxna otan ta efteiaxna)...afto to peristatiko me eixe sockarei tote...kai ligo argotera efeiga apo ekei...
ΑπάντησηΔιαγραφήMallon to provlima den leithike me ekeini tin apofasi na stamatiso na doulevo se xorous opou den mou epitrepotan na prosexo tin "stigmi"
alla nomizo oti mono an monoi mas kanoume kati stin kathimerinotita mas gia na to stamatisoume mono tote tha ginei koini anagi kai isos na simvei kati...
an kai den sou stelno comments..se diavazo sixna..(oxi oti katalavaino panda ta grapta sou...)alla einai panda endiaferonda..na eisai kala...kai kales giortes..
Evgenike Aeipote...den ksero an ego exo mono to provlima alla mou einai poli diskolo na diavazo ta gemata zoumi grapta sou kai na akouo ta omorfa tragoudia pou dialegeis kathe fora...etsi gia na min xaso tipote akouo prota to mousiko tmima kai meta diavazo ta keimena sou...(afto den einai paratirisi...)
ΑπάντησηΔιαγραφήtin kalimera mou
Καλησπερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστω για το τραγουδι - αλλαξα επιτηδες το μηχανημα για να μπορεσω να το ακουσω σημερα (με το συνηθισμενο μηχανημα δεν εχω ηχο).
Με την ξεχασμενη αρετη της υπομονης δεν τα παω και τοσο καλα. :-(
Η καθε μερα μου (δεν εχω "αργιες") θα μπορουσε να εχει 48 ωρες και παλι γεματη θα ηταν.
Καλες διακοπες, καλη διαδρομη
Η υπομονή δυσεύρετη και σπανιότερη τώρα πια κι από διαμάντι, δυστυχώς Αείποτε. Μας παρασύρουν οι τρελοί ρυθμοί της πραγματικότητας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σας βράδυ
Δεν ξέρω αν είναι καλό να εμφανιστεί ξανά στο προσκήνιο. Ίσως θαμμένη και ξεχασμένη να είναι καλύτερα. Η εμφάνισή της μας οδηγεί σε μονοπάτια μακριά από τις αλλαγές. Δεν ξέρω, ίσως έχετε δίκιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήηδη σκονταφτουμε παρα πολλες φορες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς An-Lu νομίζω ότι το Πάσχα στους περισσότερους από μας δε θα προσφέρει τίποτα γιατί το τρέξιμο πλέον είναι πιο πολύ τρόπος ζωής παρά αποτέλεσμα υποχρεώσεων...Ρεαλιστικό κείμενο,υπέοχο τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να βρήκα μιά ανθοδέσμη να με περιμένει για την καλή ανάρρωση μου. Με συγκίνησες καλέ μου αείποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες με ιδεαλίστρια και ονειροπόλα αλλά εγώ πιστεύω πως οι αξίες δεν έχουν χαθεί από την ανθρωπότητα. Είναι πολλές φορές που οι άνθρωποι δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτούν. Και την απαραίτητη ηρεμία ίσως. Πόσο δε την απαραίτητη ψυχραιμία. Είναι φορές που γινόμαστε άγρια άλογα που καλπάζουν στους ουρανούς, κάποιες φορές φλεγόμενους.
Κι'εσύ πάντα ένας γητευτής των αλόγων της ψυχής μας ενίοτε, γιαυτό σε επισκέπτομαι πάντα και δεν χάνω ποτέ ποστ σου.
Εχω βρει έναν ιδανικό τρόπο για να το πράττω πάντως. Δημιουργώ φυσσαλίδες μέσα στον χρόνο και μπορώ και τις επισκέπτομαι, έστω κι'αν η έξω πραγματικότητα μπορεί να είναι διαφορετική. Νομίζω πως ίσως ένας ποιητής και Ανθρωπος σαν και σένα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.
Αναζητώντας την αλήθεια ανακάλυψα πως
σε καιρούς νηνεμίας αυτή αποκαλύπτεται
τα νέφη υποχωρούν κι’αθόρυβα εμφανίζεται
κύκλος που κινείται μές στο τετράγωνο .
Στο πλαίσιο ενός πίνακα που απεικονίζει τον κόσμο
εσύ απλά επιλέγεις
εντός ή εκτός του περιθωρίου
και πρέπει ν’αποφασίσεις
αν είναι ο κόσμος στο περιθώριο ή εσύ
γιατί όταν φαινομενικά τα κύματα ακίνητα μένουν
ένα ολόκληρο ταξίδι συντελείται στον κύκλο
μόνο που αυτό στους άλλους αόρατο είναι
και μόνο εσύ ακούς τον ήχο των υδάτων στην πλώρη σου .
Κι’αν αδύναμος νοιώθεις δίχως συντρόφους
να έχεις πάντα στο νου σου πως
η Οδύσσεια ήταν πάντα ταξίδι ενός .
Στην καλύτερη περίπτωση να βρεις ένα σύντροφο
ή μιά ομάδα φίλων που θα σε συνοδέψει
που ίσως την αλήθεια σου ψηλαφίσουν
μη αναμένοντας να την κατανοήσουν απόλυτα .
Δεν χρειάζεται ν’αναζητάς την αλήθεια
διότι αυτή πάντα μέσα σου υπήρχε
και κατακτώντας την είσαι πανίσχυρος .
Με σύννεφα τύλιξα την αλήθεια του κόσμου .
Το τραγούδι δεν έχω καταφέρει να το ακούσω μέχρι τώρα, κι'ας έχω brand new μοτόρι πλέον. Θα φταίει η σύνδεση μάλλον. Θα ξαναδοκιμάσω αύριο.
Σου αφήνω ένα ποιηματάκι και την αγάπη μου.
Βασιλική:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιος δεν βιάζεται στους πονηρούς καιρούς μας; Το ερώτημα είναι γιατί τόσο πολύ και τι θα κερδίσουμε. . .
Orelia:
Μια άλλη, κακόηχη ίσως, λέξη είναι “ρέγουλο”. Η ευχαρίστηση του να ρυθμίζεις τα πότε και πως σου. Να περπατάς και να παρατηρείς. Απόλαυση μέγιστη. Θα συμφωνήσω.
Xνούδι:
Σε ευχαριστώ πολύ κι αντεύχομαι από καρδιάς κι εγώ [πως αλλιώς;]. Να περάσεις καλά, να προσέχεις τον εαυτό σου, να χαίρεσαι!
Σε φιλώ :)
An-Lu:
Έρχεται, αλλά όχι όπως παλιά . . . ;-)
propetis:
Είναι κάποιες φορές που το “επόμενο” μας τραβάει από τη μύτη. Γίνεται αυτοσκοπός και καταστρέφει το νυν. Δεν είχα σκεφτεί την περίπτωση διαχωρισμού μουσικής – κειμένου. Χαίρομαι που το πράγμα λειτουργεί και έτσι.
Dralion:
Υπομονή δεν σημαίνει νωθρότητα ή τεμπελιά. Έχει να κάνει με την αποδοχή του ότι για να πας από το α στο γ, π.χ., θα περάσεις από το β. . .
Ρενάτα:
Θα έλεγα ότι, όπου υπάρχει, είναι και έως παρεξηγήσιμη. . .
ο δείμος του πολίτη:
Δε νομίζω ότι το ένα [υπομονή] εμποδίζει το άλλο [αλλαγή]. Να πω και πάλι ότι υπομονή δεν σημαίνει νωθρότητα. . .
ONOMATODOSIA:
Σκοντάφτουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε. . .
demonia:
Έχω την αίσθηση ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερο “ζούμε” το Πάσχα . . .
ellinida:
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά και συγκινητικά σου λόγια. Ο βίος έχει πραγματικά γίνει μια δύσκολη πολύ υπόθεση. Το να υπάρχουν καρδιές που πάλλουν εν συντονισμώ αποτελεί ευτύχημα μέγα. Ευχαριστώ για τους στίχους. Ευχαριστώ πολύ για την καλή σου πρόθεση και τον τρόπο που μετράς την ύπαρξη μου. Περαστικούλια και φιλιά, τώρα το διάβασα. . .
Καλημέρα, Καλή [Μεγάλη] Εβδομάδα, Καλό Μήνα