0288. Συγγενείς

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους συναντάμε συχνά και τακτικά. Άνθρωποι με τους οποίους ακολουθούμε κοινές διαδρομές χρησιμοποιώντας τα ίδια ΜΜΜ. Κάτοικοι ή εργαζόμενοι της περιοχής όπου βρίσκεται ο χώρος εργασίας μας ή η κατοικία μας.
 
Με τους περισσότερους σπανίως ανταλλάσσει κανείς ένα χαιρετισμό. Ίσως και να μην απαιτείται. Το μόνο σίγουρο ότι αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο. Χαμόγελα και χαιρετισμοί ανταλλάσσονται με τη σκέψη και το βλέμμα. Σχηματίζεται έτσι μια ομάδα ατόμων με τα οποία συνταξιδεύουμε τα πρωινά. Μια άλλη ομάδα σχηματίζεται για το ταξίδι της επιστροφής. 

Πρόσωπα οικεία. Σώματα οικεία. Άντρες και γυναίκες. Νέοι και όχι νέοι. Τους περιμένεις να εμφανιστούν. Μερικές φορές τους δίνεις και ονόματα. “Η ξανθούλα”, “Ο γιος του Ταρζάν”, “Η βιαστική”. Τέτοια. Αν κάποιος λείψει η απουσία σημειώνεται. Περιμένεις την επόμενη ημέρα να εμφανιστεί για να αποκατασταθεί η τάξη. Αν απουσιάσεις εσύ πάλι σου λείπουν. Τους συλλογίζεσαι στη διαδρομή ή τους τόπους που τους απαντάς.

Είναι μια συντροφιά η παρουσία τους. Η εμφάνισή τους. Η αποκαταστημένη οπτική οικειότητα ζεσταίνει, απλουστεύει και ομορφαίνει διαδρομές και διαδικασίες. Διακριτικά παρακολουθείς τις κινήσεις τους. Μέσα στη σκέψη σου τους απευθύνεσαι. Τους καλημερίζεις. Τους μιλάς.

Πρόσωπα και σώματα οικεία. Αναγνωρίσιμες, ταυτοποιημένες παρουσίες. Ένα διακριτό σύνολο. Ένα σύνολο που δυναμικά αλλάζει. Μέλη που προστίθενται. Μέλη που χάνονται. Και μέλη που επανεμφανίζονται.

Ο ανθρώπινος περίγυρος της καθημερινότητάς μας. Οι γνώριμοί μας. Οι εγγύς μας. Γιατί όχι; Οι συγγενείς μας. Οι εξ’ όψεως συγγενείς μας! 

Από το άλμπουμ “Γιάννης Πουλόπουλος 4”» ακούμε το τραγούδι “Κάθε Μάρτη, Κάθε Απρίλη, Κάθε Μάη”, των Γιάννη Γλέζου – Διονύση Τζεφρώνη, με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο. 

09/03/2007