0297. Μια Ξεχασμένη Αρετή

Πάει, χάθηκε πια. Δεν υπάρχει. Εξαφανίστηκε. Όπως και άλλα πολλά. Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, συνήθειες, αρετές. Πεπαλαιωμένα. Ξεχασμένα. Χαμένα. Άφαντα.

Τα θέλουμε, πλέον, όλα. Και γρήγορα. Ο μηδενισμός του χρόνου αναμονής είναι το ζητούμενο. Η κατάργηση του ενδιάμεσου άκρως επιθυμητή. Σε όλα και πάντοτε. Δεν περισσεύει, βλέπετε, για χάσιμο καιρός. Έχουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά και τα μεγάλα. Τα προσωπικά και συμπαντικά μας.

Το λειτουργικό, π.χ., πρέπει να “ανέβει” αστραπιαία. Η εκτέλεση των προγραμμάτων δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε ένα του δευτερολέπτου δέκατο. Τα ΜΜΜ πρέπει να εμφανιστούν ακριβώς στην ώρα τους. Οι διαδικασίες, όλες οι διαδικασίες, πρέπει να ολοκληρώνονται απρόσκοπτα και εντός του επιθυμητού, απειροελάχιστου, χρόνου. Γρήγορα. Πιο γρήγορα. Και ακόμη πιο γρήγορα.

Η μονάδα χρόνου “δευτερόλεπτο” έχει αποκτήσει βαρύνουσα σημασία. Μη μου χαλάς τα δευτερόλεπτα και πάρε μου τα όλα! Έτσι. Φιλοσοφία Fast Food, Jingle, Video Clip. Να τελειώνουμε το ένα για να αρχίσουμε το άλλο. Δίχως ανάσα. Δίχως διακοπή. Δίχως σκέψη.

Το επόμενο. Πάντα το επόμενο. Βιαστικά. Ξώφαλτσα. Και τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες. Και περνάνε. Και χάνονται. Κι εμείς, λαχανιασμένοι, μεγιστοποιούμε το ασήμαντο. Παθιαζόμαστε με το πρόσκαιρο. Παραμερίζουμε το αναγκαίο χάριν του, αμφίβολου, επείγοντος.

Όλα, πια, επείγοντα έχουν γίνει στη ζωή μας. Καθόλου δεν επιθυμούμε και δεν χρειαζόμαστε κάτι, παλιομοδίτικα, ενδιάμεσα στάδια. Είμαστε βιαστικοί. Λαχανιασμένοι. Τρέχουμε να προλάβουμε. Η καρδιά μας λαχταράει για το επόμενο. Και πάμε. . .

Και μένει παραμερισμένη, παραπεταμένη, παραγνωρισμένη και αχρησιμοποίητη μια αρετή που πολλά θα μπορούσε να ισιώσει. Να δώσει μια ανάσα, να εξομαλύνει του ρυθμούς, να εκλογικεύσει πραττόμενο και αναμενόμενο. Μια αρετή που για κάποιους μπορεί να ασκείται σε επίπεδο τεχνικής και για άλλους τέχνης.

Το όνομά της; Υπομονή.

Κι ας το σκεφτούμε. . .

Το τραγούδι που ακούγεται είναι χαρισμένο σε μια κυρία και ένα κύριο. Είναι ένα τραγούδι για ένα κούρσας άτι με χρυσαφένια χαίτη. Ένα άτι που δεν ποτέ νερό έπινε μα, μόνο, κρασί! Πιστεύω ότι τους “ταιριάζει” και ότι θα τους αρέσει. Πέτρος Παύλος και Μαίρη, λοιπόν, και “Stewball”. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

30/03/2007

0296. “Κάλλος γαρ οξύτερον τιτρώσκει βέλους. . . ”

Ήταν, ίσως, η παιδική του ηλικία. Το με τι τροφές είχε μεγαλώσει. Πόσο είχε θηλάσει, ίσως. Τα παιδικάτα του εν συνόλω. Και όλα τα επόμενα. Σχέσεις. Σπουδές. Επάγγελμά. Τα οικογενειακά του, ακόμα. Ίσως και των χεριών του τα νύχια που ήθελαν κόψιμο. Τα συγκεκριμένα που φορούσε ενδύματα. Ένα ενύπνιο. Γλυκόπικρο στο στόμα. Όλα. Προηγούμενα. Παρόντα. Ύστερα.

Συγκεκριμένη η ώρα. Ο τόπος. Ο σχηματισμός ανθρώπων και πραγμάτων. Την είδε. Το προφίλ της γράφτηκε στον όγκο των μαλλιών της. Ακαριαία πανέμορφη. Ρίγησε. Αιχμαλώτισε την εικόνα και τη στιγμή. “Θεέ μου! Τι όμορφη που είναι!”, ομολόγησε στον εαυτό του. Και απέστρεψε το βλέμμα.

Υ.Γ. Έρευνα για το “Blogging” εν Ελλάδι εδώ. Συμπληρώστε και . . . σώστε!

Ακούμε τον Bobby Sykes να τραγουδά “I Love You so Much it Hurts”. Και πάλι με αρχική προέλευση το βινίλιο και μια τριπλή κασετίνα του Reader’s Digest, της δεκαετίας του 60, με αμερικάνικα folk και Country τραγούδια.

28/03/2007

0295. Σόκορο

Tη λέξη την είχα ακούσει από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Πριν από λίγες ημέρες τη συνάντησα σ’ ένα σταυρόλεξο. Από τον ορισμό δεν έβγαζα συμπέρασμα. Ταίριαζαν όμως τα γράμματα. Μου ήρθε στο μυαλό και η λέξη και ο πατέρας μου. “Σόκορο”, έγραψα. Και ήταν.

Εχθές διάβαζα το εξαιρετικό “Οι Μαγικές Βέργες του Αδελφού μου” [Ξυλογλυπτική του Χρήστου Καρακόλη και Ένα Κείμενο του Χρήστου Μπουλιώτη], της αγαπημένης Ζυράνας Ζατέλη, που μου χάρισε η αδελφή μου. Και πάλι η λέξη. Επεξηγημένη.

Άνοιξα τα τρία λεξικά που είχα στη διάθεσή μου. Πουθενά! Την έψαξα στο διαδίκτυο. Βρήκα:

Κατασκευή από ξύλο βέγγε και δρυς με λούστρο σόκορο.

Το μπροστινό τμήμα του πάγκου (σόκορο) μπορεί να είναι από p.v.c.

Με πρόσοψη (σόκορο) 20-30 mm διαμορφωμένη με τουλάχιστον διπλό λύγισμα για την . . .

Επιγραφές με γράμματα 3Δ, πρόσοψη και περίμετρος γράμματος (σόκορο) από λαμαρίνα γαλβανιζέ ή ανοξείδωτη λαμαρίνα ή μπρούτζο και χωρίς φωτισμό εσωτερικό

Περιμετρικά στο σόκορο της τάβλας τοποθετείται πλαστικό προφίλ από PVC στο χρώμα της ... Περιμετρικά στο σόκορο καλύπτονται με πλαστικό προφίλ από ταινία . . .

Όρθιο Ξύλο: Εκτύπωση που δημιουργείται κόβοντας ένα σχέδιο στη κάθετη πλευρά των νερών ενός κομματιού ξύλου (σόκορο), έπειτα μελανώνοντας το και πιέζοντας. . .

Η τελευταία αναφορά, αυτή του όρθιου ξύλου, είναι και η πλησιέστερη στην επεξήγηση της Ζυράνας Ζατέλη. Ας καταλήξουμε, λοιπόν:

Σόκορο: Επιφάνεια κάθετη προς τα “νερά” του ξύλου.

Πάσα άλλη ερμηνεία, ή πληροφορία για τη λεξούλα, δεκτή.

Α! Και να επαναλάβω πόσο όμορφο είναι το πόνημα της Ζυράνας Ζατέλη το οποίο αναφέρεται στις επιδόσεις του αδελφού της στην ξυλογλυπτική και συγκεκριμένα των βεργών. Είδος καλλιτεχνίας την ύπαρξη της οποίας ομολογώ αγνοούσα. Δεν είναι οι φωτογραφίες των βεργών όμως. Είναι τα πανέμορφα Ελληνικά και τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις της συγγραφέως που αποκαλύπτονται.

Καλή, σε όλο τον πλανήτη, Εβδομάδα.

Ιδού το ερωτηματικό το μέγα. Τι είδους μουσική, ποιο τραγούδι, ταιριάζει στο σόκορο; Δύσκολες καταστάσεις. Ας μην το βασανίζω όμως. Ακόμα μια μεταγραφή, από το αγαπημένο βινίλιο, καθαρόαιμη Soul και: I’ll Be Around με το συγκρότημα των Spinners.

26/03/2007

0294. [Στα] Εγγλέζικα

Η αδυναμία μου στα ρητά και γενικώς στα “λίγα και καλά” λόγια είναι γνωστή και ομολογημένη. Από την άποψη αυτή το διαδίκτυο αποτελεί μια πολύ καλή περιοχή για να αναζητήσει κανείς όχι μόνο ρητά αλλά και αποφθέγματα, παροιμίες, εξυπνάδες, μπουρδίτσες, κακιούλες και όλα τα σχετικά. Από τις αναζητήσεις μου αυτού του τύπου, λοιπόν, παραθέτω, εντελώς πρόχειρα σταχυολογημένες, δέκα, στα Αγγλικά, φράσεις για πάσα χρήση. Ιδού:

If you can't describe what you are doing as a process, you don't know what you're doing.

[W. Edwards Deming]

It is not enough to do your best; you must know what to do, and THEN do your best.

[W. Edwards Deming]

All my life I've wanted to be someone; I guess I should have been more specific.

[Jane Wagner / Lily Tomlin]

We think in generalities, but we live in details.

[Alfred North Whitehead (1861-1947)]

If a million people say a foolish thing, it is still a foolish thing.

[Anatole France [Jacques Anatole Thibault] (1844-1924)]

When all think alike, no one is thinking very much.

[Walter Lippmann (1889-1974)]

It is dangerous to be right in matters on which the established authorities are wrong.

[Voltaire [François Marie Arouet] (1694-1778)]

Too bad all the people who know how to run this country are busy running taxicabs or cutting hair.

[George Burns (1896-1996)]

To be absolutely certain about something, one must know everything or nothing about it.

[Olin Miller]

Those are my principles. If you don't like them I have others.

[Groucho Marx (1890-1977)]

Never express yourself more clearly than you are able to think.

[Niels Bohr (1885-1962)]

Making the simple complicated is commonplace; making the complicated simple, awesomely simple, that's creativity.

[Charles Mingus]

Of those who say nothing, few are silent.

[Thomas Neill]

I haven't failed, I've found 10,000 ways that don't work.

[Thomas Edison (1847-1931)]

Half the work that is done in this world is to make things appear what they are not.

[Elias Root Beadle]

The illiterate of the 21st century will not be those who cannot read and write, but those who cannot learn, unlearn, and relearn.

[Alvin Toffler]

A cynic is a man who knows the price of everything, and the value of nothing.

[Oscar Wilde]

It's kind of fun to do the impossible.

[Walt Disney]

Τελικώς προκύψανε περισσότερα από όσα αρχικά υπολόγιζα. Ας έχει. Αξίζει πιστεύω τον κόπο. . .

Καλό ΣαββατοΚαιΚύριακο. 

Από το άλμπουμ “Unforgettable” της Natalie Cole ακούγεται το τραγούδι “Paper Moon”. 

23/03/2007

0293. Άπλετος

Τελευταία ακούω, ή διαβάζω, όλο και πιο συχνά εκφράσεις όπως: “άπλετος χώρος” ή “άπλετος χρόνος”. Κάτι με ενοχλεί. Κάτι δεν μου πάει καλά. Αρχίζω να ψάχνω. Ανοίγω λεξικά. Διαβάζω:

Μείζον Ελληνικό Λεξικό [Γ΄ Έκδοση 1990]:

άπλετος, -η, -ο επίθ [< αρχ. άπλετος] (Κ –ος, -ον)(για το φως) άφθονος, υπερβολικά πολύς: άπλετος φωτισμός / επίρρ. άπλετα (Κ. απλέτως)

Επίτομον Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης – Π. Χ. Δορμπαράκη [Έκτη Έκδοση 1992]:

άπλετος, ον, παράλλ. τύπος του άπληστος (πίμπλημι) ή άπλατος, εξαιρέτως μέγας, αμέτρητος, άπειρος

Πάπυρος, Λαρούς, Μπριτάννικα [Έκδοση 1996]

άπλετος, -η, -ον (ΑΜ άπλετος, -ον) (νεοελλ.) (για φως) λαμπρός, άφθονος· // (αρχ.) 1. απεριόριστος, απέραντος, τεράστιος· 2. σπουδαίος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αν ο τ. άπλετος < α – (στερ.) + πέλεθρον / πλέθρον , το β’ συνθετ. απαιτεί αρχική ρίζα με σημασ. “μετρώ”. Η λ. χρησιμοποιείται ευρέως στην ποίηση και την πεζογραφία για να χαρακτηρίσει το ύψος, τον αέρα, τον χρόνο και τον χρυσό με βασική σημ. “άπειρος, απέραντος”].

Δύσκολο το συμπέρασμα. Δεν είμαι φιλόλογος, καθαρά διαισθητικά όμως τα “άπλετος χώρος” και “άπλετος χρόνος” μου χαλάνε την αρμονία. Με προβληματίζει και αυτό το “τελευταία”, τουλάχιστον για τη δική μου αντίληψη, που χρησιμοποιούνται. Γνωρίζω. Πολλοί θα μιλήσουν για “εξέλιξη” της γλώσσας και άλλα συναφή. Ακριβώς αυτό φοβούμαι. “Εξέλιξη” του τύπου “αποκατάσταση της βλάβης”. . .

Λοιπόν; Άπλετος χώρος, άπλετος χρόνος. Στέκουν; Φοβούμαι πως όχι.

Από το άλμπουμ του Βαγγέλη Γερμανού “Χάδια και Χαστούκια” του 1986, και από το . . . αριστερό μάγουλο – χαστούκια, ακούμε τον Βαγγέλη Γερμανό να τραγουδά τη σύνθεσή του: “Σόλωνος και Σίνα”. Μεταφορά και πάλι από δίσκο βινιλίου μιας και το συγκεκριμένο έργο, όσο γνωρίζω, δεν έχει [επανα]κυκλοφορήσει σε δίσκο ακτίνας [βαρβαριστί CD].

21/03/2007

0292. Αείζωον Πυρ

Στους Προσωκρατικούς έχω μια αδυναμία. Μου αρέσουν αυτά που είπαν. Μου αρέσει το πώς τα είπαν. Το να μπορείς να δώσεις ένα πλήρες νόημα με τρεις λέξεις το θεωρώ σπουδαίο. Το να μπορείς να ξεχωρίσεις, να συνοψίσεις και να διατυπώσεις τα ουσιώδη, δίχως να περισσεύει ούτε μισό κόμμα, επίσης.

Αγαπημένο, σχετικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο το “Αείζωον Πυρ”, ISBN 960-7016-13-0, του εκδοτικού οίκου “Μιχαήλ Μπαχαράκης” της Θεσσαλονίκης. Το αντίτυπο μου το αγόρασα στις 13 Σεπτεμβρίου 1994. Το βιβλίο είναι μάλλον δυσεύρετο στην Αθήνα. Τα τελευταία δυο αντίτυπα του, που αγόρασα για να χαρίσω, μου τα έφερε ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη.

Στις 283 σελίδες του μικρού σχήματος βιβλίου περιέχονται 572 ρήσεις των Προσωκρατικών και η μετάφρασή τους. Όσο για τους ανθολογούμενους ξεκινάνε από τον Ακουσίλαο και φθάνουν μέχρι τον Χίλωνα. Ανάμεσα τους Δημόκριτος, Εμπεδοκλής, Ηράκλειτος, Θαλής, Πυθαγόρας. Ένας γαλαξίας ανθρώπινης σοφίας. Ένας ωκεανός γνώσης. Παράδεισος!

Σηκώθηκα, λοιπόν, σήμερα και στο μυαλό μου “καρφωμένο” το:

Νηστεύσαι κακότητος.

Του Εμπεδοκλή.

Το καταθέτω.

Από το άλμπουμ “Επιστροφή”, του Μάνου Χατζιδάκι, η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά “Η Πίκρα Σήμερα” σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

19/03/2007

0291. Πέτρος, Παύλος και Μαίρη

Είναι κάποια τραγούδια που μας αγγίζουν. Τραγούδια που δεν συγκαταλέγονται απαραιτήτως στα “καλύτερα” των ερμηνευτών ή των δημιουργών τους. Ένα τέτοιο τραγούδι για εμένα είναι και το “Polly Von”. 

Το άκουσα για πρώτη φορά, πριν τριάντα και περισσότερα χρόνια, από ένα δίσκο βινιλίου της αδελφής μου. Επρόκειτο για το άλμπουμ “In The Wind” των Peter, Paul and Mary με έτος κυκλοφορίας το 1963. Μου άρεσε πολύ το άλμπουμ αυτό. Πανέμορφα φωνητικά, όμορφες κιθάρες, στίχοι με νόημα και ουσία.

Το “Polly Von”, σύνθεση των μελών του συγκροτήματος, το ξεχώρισα. Ήταν το θέμα, ο ρυθμός και, βεβαίως, τα φωνητικά του. 

Από τότε το ψάχνω. Αγόρασα τα “Best” του συγκροτήματος και σε βινίλιο και σε CD. Το τραγούδι δεν ήταν στα “καλύτερα” τους. Θα μπορούσα να το “μεταφέρω” από τον δίσκο αλλά ο καημενούλης ήταν “ταλαιπωρημένος”. Με τα πολλά το βρήκα και το “κατέβασα” από το Limewire.

Το τραγούδι αναφέρεται σε ένα κυνηγό η ζωή του οποίου καταστράφηκε. Καταστράφηκε όταν το “ανελέητο χέρι του κακού” τον οδήγησε, όταν ο ήλιος έδυε, στο να τοξεύσει και να σκοτώσει κατά λάθος την αγαπημένη του. 

Βέβαια το πιο γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι το “Leaving on a Jet Plane”. Όμως, πιστέψτε με, δεν έχω ακούσει σκάρτο τραγούδι από τα χείλη τους. Όπου, λοιπόν, βρείτε Πέτρο, Παύλο και Μαίρη ακούστε τους. Αξίζει τον κόπο. 

16/03/2007

0290. Ταμπέλες, Πινακίδες, Επιγραφές, Αφίσες

Κυκλοφορείς. Στρέφεις το βλέμμα. Παντού γράμματα, σχήματα, σύμβολα, λογότυπα, φωτογραφίες, εικόνες. Σε ταμπέλες, πινακίδες, επιγραφές, αφίσες. Σε δρόμους, πλατείες, κολώνες, γωνίες, νησίδες, καταστήματα, παραρτήματα, ταράτσες, μπαλκόνια, ιατρεία, φούρνους και παντοπωλεία.

Μικρές. Μεγάλες. Έγχρωμες. Ασπρόμαυρες. Καλαίσθητες. Ακαλαίσθητες. Σκονισμένες. Αστραφτερές. Λερωμένες. Ξεβαμμένες. Κρεμασμένες. Κολλημένες. Τρυπωμένες. Σε σκουριασμένες σκαλωσιές σκαρφαλωμένες.

Στα Ελληνικά. Τα Αγγλικά. Τα Κινέζικα. Τα Αλαμπουρνέζικα.

Πληροφορούν. Προωθούν. Προκαλούν. Παρακαλούν. Ζητούν. Πωλούν.

Όπου να ΄ναι. Όπως να ΄ναι. Δίχως κανόνες. Δίχως μέτρο. Καταστρέφουν όψεις. Καταστρέφουν προσόψεις. Μολύνουν. Λερώνουν. Σκοτώνουν.

Ασχήμια. Ασχήμια. Ασχήμια.

Ένα τραγούδι από την ανάποδη. “That’s What I Like”, του 1989, με τους Jive Bunny & The Master Mixers “ψηφιοποιημένο” από το, διπλό, άλμπουμ βινιλίου “Tops 27 Αυθεντικές Super Επιτυχίες”.

14/03/2007

0289. Φρατζέσκα Μπελένι

Το δίσκο τον αγόρασα την 21 Ιουνίου 1983, ημέρα Τρίτη, από το δισκοπωλείο “Στροφή’’. Αν θυμάμαι καλά η “Στροφή’’ βρισκότανε στην περιοχή των Εξαρχείων και μάλιστα σε όροφο πολυκατοικίας. Με τράβηξε το εξώφυλλο. Μια ελκυστική κοπέλα με το δεξί χεράκι σηκωμένο. Πρόσεξα τον ιδρώτα που φαινότανε στη μασχάλη. Αβλεψία; Επίτηδες; Ποιος να γνωρίζει; Έδωσα 400 στρογγυλές δραχμούλες και αγόρασα το δίσκο. Μαζί με αυτόν αγόρασα και άλλους τρεις. “Αξέχαστες Επιτυχίες” με Πόλυ Πάνου και Πάνο Γαβαλά, προς 380 Δρχ. έκαστο, και το “Παίξε Χρήστο Επειγόντως”, των Νικολόπουλου – Ρασούλη, προς 400 Δρχ.

Ο δίσκος, για να επανέλθουμε, είχε τίτλο “πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα” και ερμηνεύτρια τη Φρατζέσκα Μπελένι. Περιείχε συνολικά 11 τραγούδια. Πέντε από αυτά τα είχε γράψει η Νινή Ζαχά [μουσική και στίχο] και τα υπόλοιπα ήταν διασκευές ξένων τραγουδιών με ελληνικό στίχο. Την Νινή Ζαχά τη γνώριζα από τραγούδια της που είχε τραγουδήσει η Αλέκα Κανελλίδου και την είχα σε εκτίμηση.

Δεν μπορώ να πω ότι ο δίσκος ήταν από τους αγαπημένους μου ή ότι ξετρελάθηκα όταν τον άκουσα. Ήταν όμως μια αξιοπρεπέστατη δουλειά στα πλαίσια της συγκεκριμένης εποχής. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά. Ήρθε η εποχή των CD και οι δίσκοι βινιλίου πέρασαν σε μοίρα δεύτερη. Άρχισα σιγά – σιγά να αντικαθιστώ αγαπημένους δίσκους βινιλίου με CD.

Συχνότατα επισκέπτομαι δισκοπωλεία και αναζητώ δίσκους. Πουθενά δε συνάντησα το συγκεκριμένο δίσκο. Το έψαξα στο διαδίκτυο. Τίποτα και πουθενά. Ούτε “πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα”, ούτε Φρατζέσκα Μπελένι, ούτε τίποτα. Μπορώ να πω ότι μέχρι και στενοχωρήθηκα. Τι απέγινε αυτή η κοπέλα; Που βρίσκεται; Τι κάνει; Συνέχισε να τραγουδά; Έβγαλε άλλο δίσκο;

Ανέσυρα το δίσκο. Τον άκουσα με προσοχή. Μου άρεσε. Έβγαζε, πλέον, μια νοσταλγία. Είχε αποκτήσει την πατίνα της εποχής του. Βάλθηκα να τον “ψηφιοποιήσω”. Το έκανα. Ίσως όχι με την μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, ας όψεται ο “γεροντάκος” ενισχυτής μου, αλλά ικανοποιητικά θα έλεγα. Ήδη έφτιαξα και το σχετικό CD και μου μένει να φτιάξω και τα εξώφυλλα.

“Ανεβάζω” την εγγραφή αυτή για να υπάρχει πλέον ανταπόκριση στην, διαδικτυακή, αναζήτηση “Φρατζέσκα Μπελένι”. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Και μακάρι να είναι καλά η κοπέλα. Γερή και ευτυχισμένη. . .

Από το άλμπουμ, λοιπόν, “πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα” ακούμε το ομώνυμο τραγούδι. Μια σύνθεση της Νινή Ζαχά με ερμηνεύτρια τη Φρατζέσκα Μπελένι.

12/03/2007

0288. Συγγενείς

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους συναντάμε συχνά και τακτικά. Άνθρωποι με τους οποίους ακολουθούμε κοινές διαδρομές χρησιμοποιώντας τα ίδια ΜΜΜ. Κάτοικοι ή εργαζόμενοι της περιοχής όπου βρίσκεται ο χώρος εργασίας μας ή η κατοικία μας.
 
Με τους περισσότερους σπανίως ανταλλάσσει κανείς ένα χαιρετισμό. Ίσως και να μην απαιτείται. Το μόνο σίγουρο ότι αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο. Χαμόγελα και χαιρετισμοί ανταλλάσσονται με τη σκέψη και το βλέμμα. Σχηματίζεται έτσι μια ομάδα ατόμων με τα οποία συνταξιδεύουμε τα πρωινά. Μια άλλη ομάδα σχηματίζεται για το ταξίδι της επιστροφής. 

Πρόσωπα οικεία. Σώματα οικεία. Άντρες και γυναίκες. Νέοι και όχι νέοι. Τους περιμένεις να εμφανιστούν. Μερικές φορές τους δίνεις και ονόματα. “Η ξανθούλα”, “Ο γιος του Ταρζάν”, “Η βιαστική”. Τέτοια. Αν κάποιος λείψει η απουσία σημειώνεται. Περιμένεις την επόμενη ημέρα να εμφανιστεί για να αποκατασταθεί η τάξη. Αν απουσιάσεις εσύ πάλι σου λείπουν. Τους συλλογίζεσαι στη διαδρομή ή τους τόπους που τους απαντάς.

Είναι μια συντροφιά η παρουσία τους. Η εμφάνισή τους. Η αποκαταστημένη οπτική οικειότητα ζεσταίνει, απλουστεύει και ομορφαίνει διαδρομές και διαδικασίες. Διακριτικά παρακολουθείς τις κινήσεις τους. Μέσα στη σκέψη σου τους απευθύνεσαι. Τους καλημερίζεις. Τους μιλάς.

Πρόσωπα και σώματα οικεία. Αναγνωρίσιμες, ταυτοποιημένες παρουσίες. Ένα διακριτό σύνολο. Ένα σύνολο που δυναμικά αλλάζει. Μέλη που προστίθενται. Μέλη που χάνονται. Και μέλη που επανεμφανίζονται.

Ο ανθρώπινος περίγυρος της καθημερινότητάς μας. Οι γνώριμοί μας. Οι εγγύς μας. Γιατί όχι; Οι συγγενείς μας. Οι εξ’ όψεως συγγενείς μας! 

Από το άλμπουμ “Γιάννης Πουλόπουλος 4”» ακούμε το τραγούδι “Κάθε Μάρτη, Κάθε Απρίλη, Κάθε Μάη”, των Γιάννη Γλέζου – Διονύση Τζεφρώνη, με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο. 

09/03/2007

0287. Ποιους, Πώς και Γιατί και Πόσο

Για ποιους τελικά γράφουμε; Γιατί γράφουμε; Τι πάμε να κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Γιατί ξεκινήσαμε αυτή την ιστορία και που θα καταλήξει; Γιατί Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή θα πρέπει να έχουμε κάτι για να “ανεβάσουμε”; Γιατί βασανιζόμαστε;

Ποια ματάκια προσμένουμε να διαβάσουνε και να συγκινηθούνε; Σε ποιους προσπαθούμε να δείξουμε ικανότητες και ευαισθησία; Πώς αιχμαλωτίζεται ο χρόνος και η στιγμή; Ποιους προσπαθούμε να προσεγγίσουμε; Να γοητεύσουμε ποιους; Και πώς; Ποιες και πού είναι οι αδελφές ψυχές; Τι σχόλια περιμένουμε να διαβάσουμε για να ανταμειφθούμε; Τι προσφέρουμε και τι παίρνουμε από τους όμοιους μας;

Δυο χρόνια τώρα που περάσανε, κι αυτά, νερό. Από το σπίτι και το γραφείο για όλο τον πλανήτη. Αυτή η συγκλονιστική δυνατότητα του να απευθύνεσαι στους Ελληνόφωνους του κόσμου. Η δυνατότητα να εισχωρήσεις σε κάμαρες και σπίτια. Σε εταιρίες και γραφεία. Να γράψεις και να κοινοποιήσεις. Να χαρίσεις ευχάριστες, ίσως, στιγμές. Να αποσπάσεις χαμόγελα. Να θυμίσεις παρόμοια. Να γίνεις καταλύτης για σκέψεις και ενέργειες. Να βελτιώσεις τον τρόπο που γράφεις. Να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να ασκηθείς. Να παρατηρήσεις. Να βρεις. Να γράψεις. Για τους λίγους ή τους πολλούς. Για πόσο ακόμα;

Οι ήχοι που συνοδεύουνε τα κείμενα. Αγαπημένα ακούσματα που μοιράζεσαι. Που δείχνουν την κατεύθυνση της ψυχής. Τη νοοτροπία. Ακούσματα που συνήθως δεν σχολιάζονται. Με ενοχλεί κάποτε. Θα ήθελα ένα καλό λόγο για τη μουσική επένδυση. Κάποτε η επιλογή της είναι πιο δύσκολη και από τη συγγραφή του κειμένου.

Η απαραίτητη, σχεδόν πάντοτε, εικόνα. Άλλος μικρός καημός αυτός. Και ο “blogger” που κάνει τα δικά του και με εκνευρίζει. Με αναγκάζει να σώζω κείμενα σαν εικόνες για να τα “ανεβάσω”. Κυρίως ποιήματα και διαλόγους. Δεν μου επιτρέπει να τοποθετήσω εικόνες εκεί που ακριβώς επιθυμώ.

Όλα δύσκολα κάποτε. Μένει η χαρά του να πατάς το “publish” και το κείμενο, ο ήχος και η εικόνα να φεύγουν από τον υπολογιστή σου για να ταξιδέψουν. Η χαρά του ότι κάπου φθάνουν, κάπου ξαποσταίνουν, κάποιους, ίσως, συγκινούν. 

αείποτε

Από τον δίσκο “Λευτέρης Παπαδόπουλος - Σπάει το Ρόδι”, και πάλι, ακούμε την Αρετή Κετιμέ και τον Δημήτρη Μπάση να τραγουδούν “Ένα φιλί για κείνον”. Μουσική από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη στίχοι από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, φυσικά.

07/03/2007

0286. Κέντρο Βάρους

Τη συλλογιζότανε συχνά. Κυρίως τα απογεύματα. “Τι να πράττει τώρα;” αναρωτιότανε. Και βαλάντωνε. Τον απασχολούσε το που βρισκότανε, το τι βλέπανε τα μάτια της. Θα ήθελε να γνωρίζει. Ήταν αδύνατο. Χανότανε στη σκέψη της. Στα πως και τα τι της. Την αναζητούσε σε τόπους και καιρούς. “Το στίγμα της. Ποιο είναι το στίγμα της;” αναρωτιότανε. “Και πως προσδιορίζεται του σώματος η θέση;”. Οδηγήθηκε στου κορμιού της το κέντρο βάρους. “Ας είναι αυτό, το στίγμα της”, είπε.

Σκεφτότανε πια τον γεωμετρικό του κέντρου βάρους της τόπο. Τις διαδρομές του. Μια συνεχής, κυματιστή γραμμή. Άχρωμη. Αδιάστατη. Το χρώμα ήρθε από το πουθενά. Ξαφνικά. Το πράσινο της θάλασσας από ένα βουρκωμένο ουρανό κάτω. Το ίχνος απέκτησε όγκο και υφή. Μια κορδέλα έγινε. Μια πράσινη μεταξωτή κορδέλα που πάλετε και κυματίζει. Σε δρόμους, δωμάτια και τόπους. Μια κορδέλα που ξετυλίγεται.

“Στον ίδιο τόπο ζούμε. Στους ίδιους χώρους κινούμαστε. Δεν συναντιόμαστε μα οι διαδρομές μας τέμνονται. Δεν μπορεί παρά να τέμνονται” σκεφτότανε. Περπατούσε και αναζητούσε ένα τής πράσινης κορδέλας της σημάδι. Τον κυματισμό της. Υπήρχαν φορές που είχε την αίσθηση ότι με το σώμα του την αγγίζει, την παρασέρνει. Αγαλλίαζε η ψυχή του. Χαμογελούσε στους περαστικούς. Και πήγαινε. Με μια θαλασσοπράσινη κορδέλα τυλιγμένη στο μυαλό του. . . 

Από τον δίσκο “Λευτέρης Παπαδόπουλος - Σπάει το Ρόδι” ακούμε την Σαββέρια Μαργιολά και τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδούν “Στο σώμα σου να κατοικώ”. Μουσική από τον Μιχάλη Κουμπιό, στίχοι από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, φυσικά.

05/03/2007