Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2006

0226. Το Κλειδί [ΝΚ]


Βαδίζω. Ατενίζω. Ονειρεύομαι.

Ήσυχοι δρόμοι. Στενοί. Χαμηλά κτίσματα. Παλιά. Διακριτικά.

Ένα κλειδί στη τσέπη. Ισοδύναμο απόδρασης. Να είσαι κουρασμένος. Απαυδισμένος. Να αισθάνεσαι αδικαίωτος. Όλα σου τα όνειρα να έχουν λοξοδρομήσει. Και να έχεις το κλειδί.

Οδεύεις. Μια είσοδος που δεν την πιάνει το μάτι. Σχεδόν αόρατη. Ανοίγεις. Ένας άλλος κόσμος. Δροσιά το κατακαλόκαιρο. Ζεστασιά το καταχείμωνο.

Όλα όσα πόθησες. Για να ανασάνεις. Να ξαποστάσεις. Να ζήσεις. Μια άλλη διάσταση που αποκαλύπτεται. Χώρος σμιλεμένος στο εργαστήρι της φαντασίας. Και της σιωπής.

Η πόλη σε πνίγει. Βαδίζεις. Μια είσοδος χαμένη στο πουθενά. Η φαντασία οργιάζει. Ο χώρος, η απόδραση, το κλειδί. . .

Από αγαπημένο δίσκο 45 στροφών το τραγούδι
Que Je T’ Aime των Gilles Thibaut, Jean Renard με τον κ. Johnny Hallyday από το μακρινό 1969.

Η φωτογραφία από το Google Earth βεβαίως, βεβαίως.



23/10/2006

20 σχόλια:

  1. Να σ'αγαπώ. Ναι, το διάλεξα και το τρέχω σαν boot job κάθε πρωί. Σ'ευχαριστώ για το τραγούδι. Είναι από τα αγαπημένα μας εκείνη τη χρονιά. Και φέρνει ξανά στο μυαλό, το χρώμα της πονεμένης μα αγαπημένης εφηβίας μας.

    Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι τότε δεν υπήρχε Google Earth! Θα είχαμε αποφύγει την διάσημη ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Greetings from mexico :D

    www.baramericas.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. phivos: Πρώτη φορά το άκουσα σε διάλλειμα κινηματογραφικής προβολής και γοητεύτηκα. Το έψαξα. Αγόρασα το δισκάκι. Πρόσφατα αγόρασα ένα διπλό CD του Hallyday κυρίως για το συγκεκριμένο τραγούδι. Καταπληκτικά τα τύμπανα. Τελικά, όσο αφορά τη μουσική, θαρρώ ότι γύρω από την εφηβεία μας γυρίζουμε μονίμως. . .
    Δεν καταλαβαίνω πως θα βοηθούσε το Google στο συγκεκριμένο ζήτημα. . .

    Καλή Εβδομάδα!

    bar americas: Greetings from Hellas [country's officila name] too! How come?

    Have a nice week!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αλλη διασταση, η διασταση της σιωπης...
    αποδραση απο την σιωπη ισως ο ηχος του κλειδιου στην κλειδωνια...
    ισως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το χορεύαμε - τα μπλουζ που λέγαμε τότε - στα αυτοσχέδια και απρογραμμάτιστα παρτάκια της εποχής. Και ήταν απ'αυτά που άρεσαν σ'αγόρια και κορίτσια, γιατί ήταν καλά για αγκαλίτσες! Θλιβερό να βλέπεις πού κατάντησε σήμερα ο περίφημος τότε Τζοννύ!

    Google Earth: άλλο είναι να ακούει ο κόσμος φήμες, έστω και αφηγήσεις κι άλλο να βλέπει. Και το Παρίσι εκείνης της εποχής, ζούσε τα χάλια μας σαν ρομαντικές, εξωτικές ιστορίες. Που λίγο αργότερα έγιναν φολκλόρ για ευφάνταστες φεμινίστριες και σήμερα μαγαζί για κάτι κάπηλα γεροντάκια στη Μονπαρνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. σαν το κλειδι του πατρικου που χρονια εμεινε κλειστο...
    ή
    η μικρη εισοδος στο ειναι σου... εκεινο που αφησες να ξεχασεις στων επιταγων της καθημερινοτητας, την υποταγη...

    αυτα μου εφερες στο μυαλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο χώρος, η απόδραση, το κλειδί! Μάλλον έχεις τη λύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ωραία τα κλειδιά . Για να ξεκλειδώνουν όμως και όχι να κλειδώνουν .
    Πάντα υπέρ των φυγών .
    η δραπέτις ελληνίς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. βασιλική: Το πρώτο βήμα, στην όποια κλειδωνιά. . .

    phivos: Κρατάμε τα τραγούδια και αφήνουμε τον, κάθε, Τζοννύ στην πορεία του. Όσο για "εκείνα τα μπλούζ" μακάρι και οι νεώτεροι! Από αυτή την άποψη καλό θα μπορούσε να είναι το Google.

    orelia: Ίσως να κάνει και το πατρικό μα θα προτιμούσα κάτι απ' αρχής. . .

    kyrallina: Θεωρητικώς, βεβαίως! Στο πρακτικό μέρος χρειάζομαι γενναία εξάσκηση! [Και δεν, δυστυχώς, κλειδί έχω!].

    Καλό Απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ellinida Ότι ξεκλειδώνει κλειδώνει. Τα κλειδιά, όπως και τα όπλα, δημιουργούν ευθύνες. Κι εγώ υπέρ των φυγών είμαι. Και πάντα φεύγω . . . προς τα πίσω!

    Καλό, φευγάτο, απόγευμα, λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ενα παλιο σπιτι λοιπον, χωμενο μεσ' τις πετρες... Πλακα-Ακροπολη
    ή
    μεσα απο το τοιχος του καστρου... Μονεμβασια...
    ή
    παλια πολη-Χανια... σοκακια

    στο ευχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν είναι το σπίτι καθεαυτό. Είναι η πόρτα. Αυτή που σε χωρίζει από το θαύμα. Η κίνηση του να ξεκλειδώσεις και να μπεις σ' ένα κόσμο στο μέτρο των επιθυμιών σου. Να κάνεις το ανέφικτο να υποκληθεί στη δύναμη της βούλησής σου. Αυτό ζητώ. Την κίνηση που ολοκληρώνει την απόδραση.
    Ευχαριστώ για την ευχή!

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. είναι μεγάλη δύναμη,
    να έχεις και να ορίζεις
    τα κλειδιά της ζωής σου...
    είτε για φυσικές,
    είτε για θεωρητικές θύρες...

    την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το κλειδί που ξεκλειδώνει τα όνειρα, λοιπόν.
    Κι εγώ στο εύχομαι, φίλε.
    Καλό δρόμο.
    :Ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Να κάνεις το ανέφικτο να υποκληθεί στη δύναμη της βούλησής σου. Αυτό ζητώ. Την κίνηση που ολοκληρώνει την απόδραση."
    εγραψες και σε αυτα τα λογια σου θα σταθω...

    τελικα αξιζει;
    αν ειναι κατι ανεφικτο γιατι να του "δωσουμε" την δυναμη της βουλησης μας; γιατι να το επιδιωξουμε; γιατι; δεν ξερω...
    τελικα αξιζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. γιώργος: Δύναμη και ευθύνη, τα κλειδιά. . .

    simon says: Το όνειρο που συσπειρώνεται σε κλειδί. Και μένει.

    βασιλική: Γιατί το ανέφικτο είναι ο βράχος και η βούληση το κύμα. Πόσα ανέφικτα δεν έγιναν εφικτά σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο; Το ανέφικτο σε κάνει να κινηθείς και να επιταχύνεις. Το αχ! για το ένα χιλιοστό προσέγγισης. Όπως λέει και ο κ. Βαλερί στο "Μία βραδυά με τον κ. Τεστ", αν θυμούμαι καλά, "Και τι με ενδιαφέρει αυτό που καλά γνωρίζω;".

    Καλό απίγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Tι κρίμα, δεν ακούω το τραγούδι..

    Ζαΐμη ήταν το φροντιστήριο του Θρουμουλόπουλου τότε..
    Όλη η γειτονιά παλιά νεοκλασσικά.
    Τώρα..
    Επομένως η φαντασία λειτουργεί και χωρίς..κλειδί! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όσο αφορά το τραγούδι έπραξα το αυτονόητο. Το φροντιστήριο που πήγαινα εγώ ήταν του "Σαβαΐδη" στην πλατεία Κάνιγγος [τώρα αντιπροσωπεία της Opel, θαρρώ] ένα παλιό κτίριο με ξύλινα πατώματα. . . Η περιοχή που πιο πολύ με εμπνέει πάντως είναι αυτή πάνω από την πλατεία Εξαρχείων, για τούτο και η φωτογραφία από το Google.

    Καλό σας βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλημερα,
    κανω μια 2η προσπαθεια να σχολιασω, μιας και το χθεσινο μου σχολιο χαθηκε στον δαιδαλο του διαδικτυου.

    Η Πλατεια (μια ειναι η Πλατεια, οπως ενα ειναι το Κομμα ;-) ) υπηρξε το αγαπημενο μου πεδιο Δρασης και Ζωης τα χρονια που εμενα εκει (1976-1981).

    Οσο για το κλειδι...πρεπει να ψαξω να βρω το χθεσινο μου σχολιο. Χθες τα ελεγα καλυτερα ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Είναι εξαιρετικά εκνευριστικό να χάνεται το σχόλιο σου. Όμως ποιος από το σινάφι δεν το έχει πάθει; Για την πλατεία θα συμφωνήσω.

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή