Υ.Γ. Δυστυχώς είναι πρακτικά αδύνατο να εμφανίζεις στο Blogger ένα κείμενο με τη μορφή που επιθυμείς. Αναγκαστικά, λοιπόν, χρησιμοποίησα το τέχνασμα [εν προκειμένω αντιπαθώ τη χρήση της λέξης "κόλπο"] της παράθεσης του κειμένου με "φωτογραφική αποτύπωση" προκειμένου στοιχειωδώς να ανταποκρίνεται στο επιθυμητό. . .
Ένα από τα πρώτα βιβλία που αγόρασα, το μακρινό 1967, ήταν το “Ο Μέγας Ναπολέων κι Εγώ” του Παναγιώτη Παπαδούκα. Θα πρέπει να με τράβηξε πρώτα το εξώφυλλο και μετά το περιεχόμενο. Πριν από λίγο καιρό, και τακτοποιώντας τα βιβλία μου, ξαναέπεσε στα χέρια μου. Το ξεφύλλισα. Αναθυμήθηκα. Εξακολουθεί να μου αρέσει.
Το βιβλίο περιέχει μια συλλογή “Χιουμοριστικών Διηγημάτων” τα οποία είναι πραγματικά τέτοια. Έξυπνα, χαριτωμένα, διασκεδαστικά και με μία γλώσσα που έχει το άρωμα άλλων εποχών. Διαβάζεται άνετα και προσφέρει άφθονα χαμόγελα και, γιατί όχι, αβίαστο γέλιο.
Και ναι, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Διαπίστωσα, μάλιστα, ότι αρκετές από τις αγαπημένες “ατάκες” μου [τι λέξη!] είναι από τις σελίδες του. Π.χ.:
“Εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αρχές που τις κρατάω μέχρι να τις αλλάξω!”
Αναζήτησα πληροφορίες για τον συγγραφέα στο διαδίκτυο. Ελάχιστα πράγματα βρήκα. Εμφανίζεται κυρίως ως στιχουργός κάποιων τραγουδιών. Δεν μπόρεσα να βρω βιογραφικό του. Κατέφυγα στον Πάπυρο – Λαρούς – Μπριτάνικα όπου στο συγκεκριμένο λήμμα αναγράφεται:
Παπαδούκας, Παναγιώτης. Δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, λογοτέχνης (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907). Εργάστηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη και Εστία, όπου ειδικεύθηκε στο χρονογράφημα συνεχίζοντας την παράδοση των Παύλου Νιρβάνα και Σπύρου Μελά. Έγραψε θεατρικά έργα, κυρίως επιθεωρήσεις και χιουμοριστικά διηγήματα. Ήταν μέλος τής Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Έχει εκδώσει τα διηγήματα: Ιστορίες χωρίς δάκρυα, Ο άνθρωπος που μου μοιάζει, Χαμόγελο μετ' αποδοχών κ.ά. [Π]
Από το βιβλίο αυτό, λοιπόν, και από το διήγημα “Ένας άνθρωπος με αρχάς” παραθέτω τις τρεις τελευταίες παραγράφους:
Έφυγα κατενθουσιασμένος.
- Πρώτης τάξεως πολιτευόμενος, είπα, στον φίλο μου. Άνθρωπος με αρχάς!.. .
Την Τετάρτη είχα το σημείωμα στην τσέπη. Η δουλειά τελειωμένη. Όταν κατέβαινα τις σκάλες του γραφείου του, αισθανόμουνα σαν ένα ικανοποιημένο σύνολο. Φυσικά από τότε έγινα αφοσιωμένος οπαδός του ιδεολόγου εκείνου βουλευτή. Και επειδή ήταν του αντιθέτου κόμματος, μεταπήδησα σ’ αυτό. Η παρέα μου ξαφνιάστηκε όταν με άκουσε να το υποστηρίζω με τόση θέρμη και να φωνάζω ότι μόνο αυτό το κόμμα θα σώσει τον τόπο. Ο Αντώνης, που μέχρι τότε είμαστε ομοϊδεάτες, μου παρατήρησε:
- Μα εσύ, Ευριπίδη, δεν έλεγες ότι ο άνθρωπος πρέπει να μένει πιστός στας πολιτικάς του αρχάς;
- Ναι, απάντησα. Μέχρις ότου τις αλλάξει!
Tέτoιος άνθρωπος είμαι. Άνθρωπος με αρχάς. Τις έχω, τις πιστεύω, τις ακολουθώ και δεν τις παραβαίνω ποτέ. Μπορεί να τις συμπληρώνω κάπου – κάπου. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τας «αρχάς» να είναι «αρχαί». Και τώρα σκέπτομαι να τις καταγράψω σαν ένα είδος καταστατικό όπως είπα στην αρχή και να τις υποβάλω στο πρωτοδικείο για επίσημη έγκριση. «Αρχαί Ευριπίδη Κουτσουμπρή». Και κάτω από κάθε αρχή δυο-τρεις σειρές κενό, για τα συμπληρώματα!
[Σελ. 98]
Καθημερινός, σημερινός άνθρωπος ο κ. Κουτσουμπρής μας θα έλεγα. Με “αρχάς” και ευλυγισία μέσης και ιδεών. . .
- Όμορφη που είναι! Ψηλή. Καλό σωματάκι. Λες να καθίσει δίπλα μου; Δεν το πιστεύω, κάθισε! - Τι κοιτάει τώρα αυτός; - Τι μεγάλα, εκφραστικά μάτια! - Έχει και φαλάκρα! - Μα γιατί είναι τόσο έντονα βαμμένη; Δεν το χρειάζεται. - Τι κοιτάει πάλι ο βλάκας! - Όμορφο πρόσωπο. Αν έλειπαν κι αυτές οι σκληρές γραμμές στο στόμα. . . - Γούστο έχει ο παππούς. . . - Είναι οι κοπέλες που ομορφαίνουν οι εμείς που γερνάμε; - Πλάκα θα έχει να μου πιάσει συζήτηση! - Γιατί όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο εκτιμάμε την ομορφιά των σωμάτων; - Μπα! Το ΄κοψε! - Πως θα πάει άραγε η ζωή της; Πόσο θα αγαπήσει και θα αγαπηθεί; - Κοιτάει έξω τάχα μου. . . - Θα έχει τις ευκαιρίες της; Θα ευτυχήσει; Θεέ μου πως θα πάει η ζωή της; - Τα χέρια του δείχνουν άνθρωπο που δουλεύει σε γραφείο. Είναι κι αυτή η τσάντα. . . - Μια τελευταία ματιά. Για τα όμορφα, σκούρα μάτια της. - Να ‘τος πάλι ο μπάρμπας! - Αν υπήρχε μια συσκευή που να διαβάζει τη σκέψη πόσοι θα βρισκόντουσαν εκτεθειμένοι; - Εντάξει, διακριτικός είναι. Μου έχουν τύχει και χειρότεροι. . . - Αν γνώριζε τη δύναμη που της χαρίζουν τα νιάτα και η ομορφιά της. Αν την χρησιμοποιούσε σωστά. . . - Τι να σκέπτεται άραγε; - Κατεβαίνω. Καλό σου ταξίδι όμορφη. - Που να πάρει! Ήταν ανάγκη να κάτσει ο χοντρός τώρα δίπλα μου; Μια χαρά ήταν ο τύπος. . .
Από το άλμπουμ Γιάννης Σπανός “Σάββατο κι Απόβραδο” (17 μελωδίες για Πιάνο) το ατμοσφαιρικό “Οι Κυριακές στην Κατερίνη” με τον συνθέτη στο πιάνο.
Εύκολο είναι. Να αδράξεις την τηλεφωνική συσκευή. Να σχηματίσεις τον αριθμό. Και “Ο Ν. είμαι. . .”, “Γεια σου. Τι κάνεις. . .”, “Μπλα, μπλα, μπλα”.
Και μετά; Το μετά είναι το δύσκολο. Καμιά αμφιβολία ότι το τηλεφώνημα θα γίνει δεκτό, αν όχι με ενθουσιασμό, τουλάχιστον με ειλικρινή ευχαρίστηση. Θα ακουστούν όλες οι τυπικότητες στην σειρά. Υγεία. Εργασία. Οικογένεια. Θα σκαλίσουμε λιγάκι το παρελθόν. Θα θίξουμε τα μελλούμενα. Θα κλείσουμε ευχαριστημένοι.
Θα ακολουθήσει ένα μηνών τίποτα. Ρυθμοί που αποκλείουν. Οι τεράστιες του λεκανοπεδίου αποστάσεις. Βουβές συσκευές. Γιορτές και γενέθλια ποντισμένα στον καιρό. Ευκαιρία για τυπικότητες. Η σύμπτωση. Το τυχαίο. Το εφικτό. Το έχω ζήσει.
Ο πλανήτης γη στην πορεία του ακάθεκτος. Περιστροφή και 24άωρο. Γύρα και έτος. Αμείλικτη, γύρω-γύρω, πορεία.
Τόσα πρόσωπα που μου έχουν λείψει. Φωνές. Χειρονομίες. Μικρές αποδράσεις. Φαγητό. Περιστατικά. Βιβλία. Δίσκοι. Σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφου.
Σχέσεις που έληξαν. Έσβησαν. Ανατινάχτηκαν.Οι σχέσεις είναι σαν τη ζωή. Γεννιούνται, μεγαλώνουν, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα ατυχήματος, πεθαίνουν.Η σιωπή είναι σαν τον πάγο. Όσο μεγαλύτερη η διάρκειά της τόσο πιο δύσκολα σπάει, ή λιώνει. . .
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “Ψέματα” από το εξαιρετικό ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ των Φατμέ [του 1983].
Καμιά φορά γίνονται και θαύματα. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το ότι βρίσκει το διπλό CDτων Beatles “LetItBe . . . Naked” στην τιμή των 4,90 €; Με το που το είδα, σε ένα και μοναδικό αντίτυπο, φυσικά και το αγόρασα.
Προσφορές, λοιπόν, στα τμήματα δίσκων των καταστημάτων HondosCenterμε αρκετά μεγάλη ποικιλία κυρίως, όπως είναι φυσικό, παλαιών κυκλοφοριών. Μεγαλύτερη η ποικιλία στο κατάστημα της Γλυφάδας, σημαντικά μικρότερη σε αυτό της Ομόνοιας αν μιλήσω για τα δυο καταστήματα που επισκέφθηκα.
Με τις προσφορές αυτές συμβαίνουν και χαριτωμένα πράγματα κάποιες φορές. Για παράδειγμα αγόρασα, πάντοτε στην τιμή των 4,90 €, το διπλό CDτης Φραντζέσκας Ιακωβίδου “Ό,τι τραγούδησα”. Και το μεν πρώτο CDήταν μια χαρά το δε δεύτερο εκτός από τις ετικέτες, Φραντέσκα Ιακωβίδου κ.λ.π., ουδεμία σχέση είχε με το θέμα. Για Μάνο Λοΐζο επρόκειτο και μάλιστα για το “Για μια μέρα ζωής”. Θα το πάω πίσω φυσικά και ελπίζω να βρω ένα σωστό αντίτυπο γιατί μου άρεσε η κ. Ιακωβίδου.
Ανάμεσα στα άλμπουμ που αγόρασα και η “Απόπειρα” του κ. Νίκου Καλλίτση, σε στίχους Αντώνη Κολυβά / Γιάννη Κοντού, και ερμηνεία Αφροδίτης Μάνου. Ένα έργο που το είχα αποκτήσει σε δίσκο βινιλίου τον Φεβρουάριο του 1984 και επιθυμούσα, λόγω φθοράς του, να το αντικαταστήσω. Το έπραξα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο, από κάθε άποψη, έργο συνδεδεμένο με μια αρκετά δύσκολη περίοδο για την προσωπική, και κυρίως επαγγελματική, μου ζωή.
Από την “Απόπειρα”, λοιπόν, και το τραγούδι που ακούγεται στο υπόβαθρο. Πρόκειται για το “Χαμήλωσε”, σε στίχους Αντώνη Κολυβά. Ένα τραγούδι που προσωπικά μου φέρνει στο νου δυο αγαπητές, και θα έλεγα “σκοτεινές” και μάλλον όχι ιδιαίτερα αισιόδοξες, κατόχους ηλεκτρονικού ημερολογίου. Μια παλιά γνώριμη και μια που ανακάλυψα προσφάτως. Ελπίζω και να το ακούσουν και να καταλάβουν. . .
Πόσο μπορεί να διαρκέσει μια σχέση που αντιβαίνει στην κανονικότητα του βίου των εμπλεκομένων; Πόσο μπορεί να επηρεάσει, να τροποποιήσει, να υπερβεί η πρώτη την δεύτερη; Και για πόσο;
Αν η σχέση είναι ερωτική έχει όπλα ισχυρά να πολεμήσει. Τη ζέουσα των αισθημάτων χημεία, την ακατανίκητη φυσική της έλξης των σωμάτων. Εκ των πραγμάτων βόμβα στα θεμέλια της, του βίου, κανονικότητος. Αιτούμενο και αποτέλεσμα.
Αν είναι φιλική το πράγμα δυσκολεύει. Όσο περισσότερο παγιωμένη η κανονικότητα τόσο πιο επισφαλής η σχέση. Μια σχέση που αναγκάζεται να ανασάνει στο περιθώριο. Να αρκεστεί, πολλές φορές, στην εύνοια του τυχαίου. Να ζήσει, με άλλα λόγια, από το μίζερο περίσσευμα. Ένα περίσσευμα που βαίνει μειούμενο.
Δύσκολα παραδεχόμαστε ότι ο ρυθμός της ζωής μας κάποιες φορές, σταδιακά και ύπουλα, στραγγαλίζει τις σχέσεις μας. Αλλά συμβαίνει.
Στο υπόβαθρο ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια “ρυθμού”, μιας και δεν γνωρίζω τη γλώσσα. Από το 1969, λοιπόν, και τους κ. F.Migliacci - C.Mattone, το τραγούδι “Ma Che Freddo Fa” με τη Nada.
Σκέψη τη σκέψη. Βίωμα το βίωμα. Γεγονός το γεγονός. Συζήτηση τη συζήτηση. Σελίδα τη σελίδα. Τραγούδι το τραγούδι. Εικόνα την εικόνα.Διαμορφώνουμε τον εαυτό μας. Τον χαρακτήρα. Την ιδιοσυγκρασία μας.Στεκόμαστε στη μέση. Προσμένουμε. Να μας ανακαλύψουν. Να αναζητήσουν. Να αντιληφθούν. Να γοητευτούν.Προσμένουμε τον απέναντι. Ο απέναντι πράττει ομοίως.Ακινητούντες προσμένουμε. Γηράσκοντες ελπίζουμε.
Βαυκαλιζόμαστε. Προσμένουμε. Ελπίζουμε. Γηράσκουμε.Στου εαυτού μας το κέντρο. Μια ζωή. Σκιαμαχίες.
“Θυμάμαι Μονάχα τη Θάλασσα”, από το άλμπουμ “Αναγέννησις - Αλόννησος” του 1968 σε μουσική Κώστα Χατζή και στίχους του Ερρίκου Θαλασσινού, σε ερμηνεία Κώστα Χατζή.
Τον κ. Kris Kristofferson τον γνώριζα, σαν μουσικό και σαν ηθοποιό, από παλιά. Εκείνο που δεν γνώριζα είναι ότι είχε γράψει δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το πρώτο είναι το “Help me make it through the night”. Ένα τραγούδι από το οποίο μου είχε μείνει στο μυαλό μόνο ο ρυθμός και η αρχή: Take the ribbon from your hair . . ., από τον αμερικάνικο σταθμό της βάσης του Ελληνικού, ως συνήθως.
Όταν στην ζωή μας μπήκε το διαδίκτυο ανακάλυψα και τα υπόλοιπα. Όταν ήρθε και το Napster, το καλό, το παράκανα. “Κατέβασα” 24 διαφορετικές εκτελέσεις του τραγουδιού. Από Kris Kristofferson και Elvis Presley μέχρι Connie Smith και Joe Walsh και σε εκτελέσεις από Country και ορχηστρική μέχρι ρέγγε. Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μεγάλες διαφορές στην ερμηνεία και την ενορχήστρωση και ακόμα μικροδιαφορές στους στίχους. Σε κάθε περίπτωση ένα ενδιαφέρον, γοητευτικό τραγούδι. Μια εκτέλεσή του με τον Glen Campbell μπορείτε να βρείτε εδώ.
Το δεύτερο τραγούδι είναι το “For the Good Times”. Το πρωτοάκουσα μέσα από το, τριπλό και σπάνιο, άλμπουμ “Trilogy”, του 1979, του Frank Sinatra. Μια καταπληκτική ερμηνεία σε ντουέτο με την Eileen Farrell. Εκτέλεση που δεν έχω συναντήσει σε άλλο άλμπουμ του. Φυσικά και αυτό “κυκλοφορεί” σε δεκάδες εκτελέσεις.
Πριν από μερικές ημέρες είχα την τύχη να μου δωρίσουν το “Trilogy” σε διπλό CD από το οποίο και η εκτέλεση του “For the Good Times” που ακούγεται στην παρούσα εγγραφή [και που μπορείτε να το βρείτε εδώ].
Για όσους βίωσαν, ή προσέγγισαν, ανάλογες καταστάσεις, λοιπόν:
Don't look so sad, I know it's over. But life goes on, and this old world will keep on turning. Let's just be glad we had some time to spend together. There's no need to watch the bridges that we're burning.
Lay your head upon my pillow. Hold your warm and tender body close to mine. Hear the whisper of the raindrops, Blowin' soft against the window, And make believe you love me one more time, For the good times. . . .
Ολοκλήρωσα πριν λίγες ημέρες την ανάγνωση του μυθιστορήματος “Περί Φωτίσεως” του κ. Ζοζέ Σαραμάγκου. Την ανάγνωση αυτή την ευχαριστήθηκα πολύ. Πρόκειται για ένα αξιόλογο μυθιστόρημα και το παράδοξο είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος του εμφανίζεται να μην έχει στην ουσία πρωταγωνιστές. Και όμως το γεγονός αυτό ουδόλως ενοχλεί. Το βιβλίο αυτό συνδέεται με το “Περί Τυφλότητος” του ιδίου συγγραφέα. Και τα δύο είναι βιβλία που σε κάνουν την κάθε στιγμή να αναρωτιέσαι “Πού το πάει άραγε ο συγγραφέας;”. Βλέπεις τις σελίδες να φεύγουν, να πλησιάζει το τέλος του βιβλίου και όμως το πώς θα τελειώσει ούτε καν να αχνοφαίνεται.
Πρόκειται για δυο ευρηματικά βιβλία τόσο στην αρχική τους σύλληψη όσο και στην ανάπτυξη τους. Ειδικά το “Περί Φωτίσεως”
είναι γεμάτο λεπτή ειρωνεία που σε πολλές περιπτώσεις ανεβαίνει μέχρι το επίπεδο του σαρκασμού. Με διεισδυτική ματιά ανατέμνει την λειτουργία της πολιτικής και την συμπεριφορά των πολιτικών και καταδεικνύει τα αδιέξοδα, τα στείρα στερεότυπα και την παντελή έλλειψη φαντασίας στα οποία έχουν οδηγηθεί οι δυτικές δημοκρατίες. Απέναντι σε όλα αυτά τοποθετεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο και το πώς με την “φώτιση” μπορεί να ανακαλύψει και πάλι ξεχασμένες αρετές και πρακτικές και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Η σύνταξη του βιβλίου είναι αρκετά περίεργη όσον αφορά τη χρήση των σημείων στίξης. Πιθανολογώ ότι πρόκειται για συμμόρφωση με τη θέληση του συγγραφέα και όχι για πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου. Παραθέτω στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό διάλογο ανάμεσα στον “επόπτη”, πρωταγωνιστή, τελικά, των τελευταίων κεφαλαίων και “τη γυναίκα του γιατρού”, πρωταγωνίστρια του “Περί Τυφλότητος”:
. . . Γιατί το κάνετε αυτό για μας, γιατί μας βοηθάτε, Απλώς και μόνο εξαιτίας μιας μικρής φράσης που συνάντησα σ’ ένα βιβλίο, πριν πολλά χρόνια, και που την είχα ξεχάσει, αλλά ξανάρθε στη μνήμη μου τις τελευταίες μέρες, Ποιας φράσης, Γεννιόμαστε και τη στιγμή εκείνη είναι σαν να κλείνουμε συμφωνία για όλη μας τη ζωή, αλλά μπορεί να φτάσει η μέρα που θα αναρωτηθούμε Ποιος το υπέγραψε αυτό για μένα, Πραγματικά είναι όμορφες λέξεις, σε βάζουν να σκεφτείς, πώς λέγεται το βιβλίο, Ντρέπομαι που το ομολογώ αλλά μου είναι αδύνατο να θυμηθώ, Ελάτε τώρα, πώς γίνεται να μην θυμάστε τίποτα, ούτε καν τον τίτλο, Ούτε το όνομα του συγγραφέα, Οι λέξεις αυτές, που πιθανώς, έτσι όπως παρουσιάζονται, κανείς δεν τις είχε πει ποτέ πριν, οι λέξεις αυτές είχαν την τύχη να μη χαθούν μεταξύ τους, βρέθηκε κάποιος να τις συγκεντρώσει μαζί, ποιος ξέρει, ίσως ο κόσμος ν’ άξιζε λίγο παραπάνω αν ξέραμε πώς να ενώσουμε κάμποσες λέξεις που τριγυρνούν αμολημένες, Αμφιβάλλω αν καμιά φορά θα καταφέρουν οι ταλαίπωρες να συναντηθούν . . .
[Σελ. 318/319]
Εκφράσεις, πάντως, του τύπου “… να τις συγκεντρώσει μαζί” μόνο ως μεταφραστικά ατυχείς μπορώ, επιεικώς, να χαρακτηρίσω. Όσο για το “…οι λέξεις αυτές είχαν την τύχη να μη χαθούν μεταξύ τους” μου θυμίζει το δικό μου “Ένα Νόημα και μια Λέξη”.
Δυο εξαιρετικά αναγνώσματα, λοιπόν και τελικώς, που θερμώς συνιστώ. . .
Μουσικό υπόβαθρο από την ορχήστρα του Frank Chacksfieldμετο“Moonlight on the Ganges” [ΦεγγαρόφωτοστονΓάγγη!].
Δουλεύανε στην ίδια Εταιρεία, σε διαφορετικές υπηρεσίες. Γνωριστήκανε εκτός Εταιρείας. Εκείνη μικρή και ελεύθερη. Εκείνος μεγαλύτερος και νυμφευμένος. Σε κάποιες τυπικές του κινήσεις εκείνη ανταποκρίθηκε με ζέση και ορμή. Φάνηκε να ταιριάζουν.
Αρχίσανε να βλέπονται συχνά, να ανταλλάσσουν καθημερινώς μηνύματα. Εκείνη αρραβωνιάστηκε. Συνεχίζανε στον ίδιο ρυθμό. Στο οκτάωρο της δουλειάς ζούσαν σχεδόν μια διπλή ζωή. Συναντιόντουσαν. Πίνανε καφέ. Κάνανε μικροδουλειές, κυρίως εκείνης. Προγευματίζανε.
Εκείνη παντρεύτηκε κι εκείνος ήταν παρών. Έμεινε έγκυος. Οι συναντήσεις τους αραιώσανε.Γέννησε το παιδί της. Ξαναβρεθήκανε. Συνεχίσανε. Ζούσαν και πάλι τα οκτάωρά τους. Ακκιζόντουσαν. Ανταλλάσσανε καθημερινώς μηνύματα. Γνώριζε ο ένας τη ζωή του άλλου. Όσοι τους έβλεπαν τους περνούσαν για ζευγάρι. Δεν ήτανε. Η σχέση τους είχε όλα τα άλλα εκτός από σεξ. Περάσανε έτσι σχεδόν τέσσερα χρόνια.
Κάποια στιγμή εκείνος, ερμηνεύοντας κάποιες κινήσεις και συζητήσεις τους, ζήτησε διακριτικά κάτι περισσότερο. Εκείνη δεν ανταποκρίθηκε όσο και όπως εκείνος θα επιθυμούσε. Ψυχρανθήκανε. Ανταλλάξανε κάποια συναισθηματικά φορτισμένα μηνύματα. Εκείνος αισθάνθηκε ακάλυπτος. Σιωπηλά συναινώντας κόψανε ακαριαία όλα τα νήματα που ενώνανε τις ζωές τους.
Χαθήκανε. Ουσιαστικώς και πλήρως.
Χαθήκανε.
Το τραγούδι που ακούγεται, και που έδωσε και τον τίτλο στην εγγραφή, είναι το “Στο Παρά Πέντε”, από το άλμπουμ "Δεν πα' να βρέχει", με τον Στέλιο Διονυσίου σε στίχους και μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή.
Τώρα το κατά πόσο ο έρωτας είναι τυφλός, ή κουφός ή χωλός, είναι ένα ερώτημα που, προφανώς, θα πρέπει να απαντηθεί για συγκεκριμένη σχέση και, ακόμα για, συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Θεωρώ, πάντως, ότι δεν είναι απαραιτήτως κακό το να υπάρχουν και κάποιοι έρωτες δίχως ανταπόκριση στη ζωή μας. Μας βοηθούν, πιστεύω, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και μας προετοιμάζουν για μια πιο ουσιαστική αντιμετώπιση και συμμετοχή στην επόμενη σχέση. . .
Το τραγούδι που ακούγεται είναι το Sweet Nothin’s με την κ. Brenda Lee.
