1530. Κοινωνική Αναπηρία

Την Πέμπτη, 9 Μαΐου 2024 και στην εγγραφή «1523. Αγαπητέ Μαλάκα Γείτονα», του παρόντος, είχα την ευκαιρία να εκθέσω τα όσα συμβαίνουν με τον κάδο απορριμμάτων που φιλοξενώ στο πεζοδρόμιό μου. Γνωρίζω βεβαίως ότι οι γείτονες μου αγνοούν την ύπαρξη του μπλογκ μου και έτσι έχασαν την ευκαιρία να διαβάσουν τα όσα περισπούδαστα, για τη συμπεριφορά τους, έγραψα και, ίσως, να διορθώσουν κάποια πράγματα. Καλή καρδιά!

 

Δεν, συνεπώς, καμία βελτίωση περίμενα. Αντιθέτως, θα έλεγα. Και όντως! Τις τελευταίες μέρες άρχισε να κάνει παρέα στον κάδο μια μεγάλη μπλε σακούλα σκουπιδιών. Κάποιος τρανός ανθρωπομούρης απαξιούσε να την τοποθετήσει μέσα στον κάδο. Την αμόλαγε και έφευγε! Μη μπορώντας να δικαιολογήσω μια τέτοια συμπεριφορά με τη λογική, από την οποία, ατυχώς όπως αποδεικνύεται διαθέτω πολλή, σκέφτηκα πως ίσως την άφηνε κάποιος υπέργηρος γείτονας που αδυνατούσε να σηκώσει το καπάκι του κάδου.

 

Είχα κάνει, βεβαίως, λάθος. Λίγες μέρες πριν και από την μία μπαλκονόπορτα του σαλονιού είδα ένα γκρι αυτοκίνητο να σταματά δίπλα στον κάδο και ο οδηγός του να αφήνει την μπλε σακούλα. Δεν τον πρόλαβα αλλά το, όποιο, μυστήριο λύθηκε.

 

Έχω τη συνήθεια, αυτή την εποχή, το πρωί να πίνω τον καφέ μου στη βεράντα της Τ47 διαβάζοντας. Δύο πρωινά εμφανίστηκε ένα μαύρο SUV με μία μπλε σακούλα κρεμασμένη στον καθρέφτη του οδηγού. Ο οδηγός με είδε σταμάτησε το αυτοκίνητο κατέβηκε από το αυτοκίνητο και έριξε τη σακούλα στον κάδο. Συνοδηγός του μία γυναίκα. Σημείωσα τον αριθμό του αυτοκινήτου.

 

Σήμερα, που βγήκα στη βεράντα με τον καφέ και το βιβλίο μου, είδα μια σακούλα με ρούχα κρεμασμένη στον κάδο. Ο καλός γείτονας, που την κρέμασε, έμπλεος φιλανθρωπίας, ασφαλώς είχε την πεποίθηση ότι οι φτωχούληδες της γειτονιάς θα περάσουν, θα την δουν, θα διαλέξουν τι τους κάνει θα το πάρουν και θα τον ευγνωμονούν. Ένας θα πρέπει να το επιχείρησε ήδη γιατί μια λερή ζακέτα ήταν πεσμένη στο οδόστρωμα.

 

Έπινα τον καφέ μου και διάβαζα τον δεύτερο τόμο του εξαιρετικού μυθιστορήματος «Το Πορτρέτο Μιας Κυρίας», του Χένρι Τζέιμς – σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη. Θα πρέπει να είχα απορροφηθεί. Κάποια στιγμή, όταν σήκωσα το βλέμμα από τις σελίδες του βιβλίου, είδα τη γνωστή μπλε σακούλα, χαλαρά δεμένη, δίπλα στον κάδο.

 

Είμαι σε μία ηλικία που δεν μου επιτρέπεται να μην έχω, κατά κάποιο τρόπο, φιλοσοφήσει για τα του βίου. Άστραψε μέσα μου η σκέψη:

 

Μα εδώ έχουμε να κάνουμε με περίπτωση κοινωνικής αναπηρίας!

 

Δεν το χωρούσε ο νους μου πως ένας υγιής άνθρωπος θα είχε το θράσος να έχει τέτοια συμπεριφορά. Προφανώς ο δράστης, δεν γνωρίζει, δεν κατανοεί, δεν αισθάνεται. Για την όποια κουτσουρεμένη «παιδεία» του και τη σκέψη του η συμπεριφορά του εντάσσεται στο πλαίσιο του φυσιολογικού. Δεν έκανε δα και κάτι μεμπτό! Άφησε τη σακούλα του δίπλα στον κάδο. Ε και; Δεν την πέταξε και στη μέση του δρόμου.

 

Παλαιότερα, με τέτοιες συμπεριφορές, οργιζόμουν, Έφτανα στα όρια του εγκεφαλικού. Μετά λυπόμουν. Λυπόμουν αφάνταστα. Τώρα προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Να κατανοώ την ένδεια του άλλου. Την αναπηρία του. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον θεραπεύσει. Το γεγονός παραμένει. Έχουμε ξεκάθαρα, και σαν είδος, ξεφύγει.

 

Εμφανίστηκε και ένας γείτονας με τη σακούλα του απορριμμάτων. Την τοποθέτησε στον κάδο. Κοίταξε κάτω. Είδε την μπλε σακούλα. Γύρισε την πλάτη και έφυγε. Σκασίλα του! Ο κάδος δεν ήταν στο πεζοδρόμιό του, δεν θα έφταναν οσμές στα ευαίσθητα ρουθούνια του αν οι γάτες ξέσκιζαν την μπλε σακούλα.

 

Σηκώθηκα. Βγήκα έξω. Τοποθέτησα την μπλε σακούλα και τη σακούλα με τα ρούχα στον κάδο. Προσπαθώ βλέπετε, όσο μπορώ, να μην είμαι κι εγώ κοινωνικά ανάπηρος. Δεν θ’ αφήσω μια μπλε σακούλα και πέντε – δέκα ανθρωπομούρηδες γείτονες να τινάξουν την ηρεμία μου στον αέρα.

Να είσαστε Καλά και Δροσερά! 

Ένα κλικ μακριά το κλασικό “Eye Of The Tiger” [1982], σύνθεση των Frankie Sullivan, Jim Peterik, με τους Survivor:

20/06/2024

1529. Potala Palace

Δανία, Πολωνία, Κίνα ή Lego, Cobi, διάφοροι. Αναφέρομαι, βεβαίως, στο κραταιό, των τελευταίων ετών, χόμπι μου. Τα τουβλοσυναρμολογούμενα. Στο σχετικό αρχείο MS Excel που διατηρώ υπάρχουν διακόσιες πέντε (205) σειρές/εγγραφές για τα Lego, είκοσι τρεις (23) για τα Cobi και τριάντα τρεις (33) για τα υπόλοιπα και, κατά βάση, Κινέζικα (υπάρχει π.χ. και ένα από την Ιαπωνία -το Nagoya Castle) τουβλοσυναρμολογούμενα. Ιδιαίτερη ευχαρίστηση, τελευταία, μου δίνει η συναρμολόγηση κτηρίων/κτισμάτων.

Σ’ ένα κτήριο, λοιπόν, αναφέρεται και η σημερινή ανάρτηση. Συγκεκριμένα στο Potala Palace. Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια (για να μην σας παραπέμπω, μιας και θαρρώ πως οι περισσότεροι έχετε μια φυσική, θα έλεγα, απέχθεια προς τους συνδέσμους -βαρβαριστί links):

Το ανάκτορο Ποτάλα (θιβετιανά: ཕོ་བྲང་པོ་ཏ་ལ་) ήταν η κύρια κατοικία του Δαλάι Λάμα, μέχρι την φυγή του στην Ινδία μετά τη θιβετιανή εξέγερση το 1959. Βρίσκεται στη Λάσα, Θιβέτ. Σήμερα στεγάζει μουσείο και το 1994 ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Το παλάτι πήρε το όνομά του από το όρος Ποταλάκα, μυθική κατοικία του μποντισάτβα Αβαλοκιτεσβάρα.

Η κατασκευή του ανακτόρου άρχισε από τον 5ο Δαλάι Λάμα, το 1645, όταν ένας από τους πνευματικούς καθοδηγητές του, υπέδειξε ότι ο χώρος ήταν ιδανικός για έδρα της κυβέρνησης, ανάμεσα στα μοναστήρια Ντρέπουνγκ και Σέρα και την παλιά πόλη της Λάσα. Μπορεί να βρίσκεται στη θέση να υπήρχε ένα παλαιότερο οχυρό, γνωστό ως Λευκό ή Κόκκινο Παλάτι, κατασκευασμένο από τον Σονγκτσάν Γκάμπο το 637. Ο Δαλάι Λάμα και η κυβέρνησή του μετακινήθηκαν στο Λευκό Παλάτι το 1649. Η κατασκευή του ανακτόρου διήρκησε μέχρι το 1694, καθώς το Κόκκινο Παλάτι προστέθηκε την περίοδο 1690-94. Χρησιμοποιήθηκε ως το χειμερινό ανάκτορο του Δαλάι Λάμα.

Το κτίριο έχει μήκος 400 μέτρα στον άξονα ανατολής-δύσης και 350 μέτρα στο άξονα βορρά-νότου, με τους κεκλιμένους πέτρινους πύργους να έχουν κατά μέσο όρο πάχος 3 μέτρα και 5 μέτρα πάχος στη βάση, ενώ χαλκός έχει χυθεί στα θεμέλιά του, ώστε να βελτιωθούν τα αντισεισμικά χαρακτηριστικά του. Το δεκατριών ορόφων κτίριο έχει πάνω από 1.000 δωμάτια, 10.000 ιερά και πάνω από 200.000 αγάλματα. Έχει ύψος 117 μέτρα και είναι κτισμένοστην κορυφή του Μάρπο Ρι, στον Κόκκινο Λόφο.

Εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο, κτήριο το Potala Palace κι ας περάσουμε από το πραγματικό και πέτρινο στο πλαστικό και υπό κλίμακα. Ποια κλίμακα; Άγνωστον! Ήμουν στο ψηφιακό κατάστημα της Ali Express και τα είδα. Τα Potala Palace! Κυκλοφορούν, βλέπετε, κάμποσες εκδοχές του. Διάλεξα την πιο εντυπωσιακή που βρήκα, αυτή με το μεγαλύτερο μέγεθος και, συνεκδοχικά, τα περισσότερα τουβλάκια. Προϊόν της εταιρείας Knew Built, με κωδικό 8832, κόστος 72,13 + 4,93 (για μεταφορικά) = 77,06 € και τέσσερεις χιλιάδες εκατόν δεκατέσσερα (4114) τουβλάκια με το μικρότερο δυνατό μέγεθος (Diamond Bricks).

Ήταν Τρίτη, 9 Ιανουαρίου 2024, όταν το παρήγγειλα στην Ali Express. Υπήρξαν προβληματάκια διάφορα μέχρι το πακέτο να φτάσει επιτέλους στην Τ47. Ενώ υπήρχε η πληροφόρηση πως το πακέτο βρισκόταν στο τελωνείο, της Ελλαδάρας μας, από το Σάββατο, 20 Ιανουαρίου 2024 τίποτα άλλο δεν συνέβαινε. Επικοινώνησα με τον προμηθευτή αρκετές φορές. Μου συνέστησε υπομονή -κάτι θα ήξερε υποθέτω για τις ικανότητες των Ελλήνων. Την έκανα. Την Παρασκευή, 1 Μαρίου 2024 παρέλαβα, επιτέλους, το πακέτο με το Potala Palace. Ταξίδεψε από την Κίνα στην Ελλάδα σε δώδεκα (12) μέρες και χρειάστηκαν άλλες σαράντα μέρες για να παραδοθεί στην Τ47! Σύνολο πενήντα δύο μέρες. (Γνωστό) Συμπέρασμα:

 

Μην υποτιμάτε την ανικανότητα των Ελλήνων!

Το πακέτο περιείχε τα κομμάτια, σε έντεκα (11) σακουλάκια και ένα φυλλάδιο με τις οδηγίες συναρμολόγησης. Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά, για τα τουβλοσυναρμολογούμενα, μεγέθη:

Λεπτά ανά κομμάτι: 77,06 € / 4114 = 1,87 λεπτά / κομμάτι 

και

Κομμάτια ανά βήμα συναρμολόγησης: = 4114 / 57 = 72,18 κομμάτια.

Το πρώτο μέγεθος είναι ενδεικτικό της οικονομικής ελκυστικότητας του πακέτου (εξαιρετικό το 1,87 λεπτά / κομμάτι -τα Lego, π.χ., βρίσκονται στην περιοχή των 10 + λεπτών ανά κομμάτι).

Το δεύτερο μέγεθος είναι ενδεικτικό της πολυπλοκότητας της κατασκευής. Τα 72,18 κομμάτια ανά βήμα είναι σίγουρα ένα μεγάλο νούμερο αν και,  για κτίσματα γενικώς, τέτοια μεγέθη δεν είναι ασυνήθιστα.

Τη συναρμολόγηση του Potala Palace την ξεκίνησα την Κυριακή, 10 Μαρτίου 2024 και την ολοκλήρωσα, σε δέκα ημέρες, την Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024. Μετά από τόσες μέρες δεν θυμάμαι πλέον λεπτομέρειες για τα της συναρμολόγησης. Εκείνο που θυμάμαι είναι το ότι υπήρξαν κάποια σημεία που με δυσκόλεψαν αρκετά. Θυμάμαι επίσης πόσο κακή στήριξη υπήρχε σε κάποια εσωτερικά σημεία του κτίσματος. Είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα, στατικά και όχι μόνο, θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο με κάποια επιπλέον προσοχή στη σχεδίαση με χρήση, βεβαίως, περισσοτέρων κομματιών. Ακόμα και στις οδηγίες συναρμολόγησης, συνδυασμός κατόψεων και πλαγίων όψεων, υπήρχαν ασαφή σημεία. Για να διευκολυνθώ σκανάρισα αρκετές σελίδες των οδηγιών.

Με τη συνήθη Κινέζικη πρακτική τα 4114 κομμάτια ήταν χύμα. Δεν υπήρχε, δηλαδή, σύνδεση ανάμεσα στο περιεχόμενο των σακουλακιών και τα βήματα συναρμολόγησης. Σταδιακά, λοιπόν, άνοιξα και τα έντεκα (11) σακουλάκια του πακέτου και τοποθέτησα το περιεχόμενό τους σε χάρτινα ψηλά κύπελα και κεσεδάκια γιαουρτιού (Νουνού!) κατά μέγεθος, χρώμα ή και είδος. Η επιφάνεια του γραφείου γέμισε.

Ένα χαρακτηριστικό των Diamond Bricks είναι ότι κάποια μεγάλα, σχετικά, κομμάτια είναι συρταρωτά. Υπάρχει δηλαδή ανοχή κάποιων χιλιοστών ή κάποιων δεκάτων του χιλιοστού στην τοποθέτησή τους. Αν ο συναρμολογητής δεν δείξει τη δέουσα προσοχή είναι πιθανό το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι το καλύτερο δυνατό. Θα πρέπει, με λίγα, λόγια να ελέγχεις προσεκτικά τη θέση του κάθε συρταρωτού κομματιού που τοποθετείς. Αν και το γνώριζα, ομολογώ πως το αμέλησα. Υπάρχουν έτσι κάποια σημεία στο κτίσμα, τα οποία αποκαλύπτονται κυρίως με τις κοντινές φωτογραφίες, τα οποία θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα συναρμολογημένα. Μακροσκοπικά όλα είναι μια χαρά, αλλά εγώ γνωρίζω!

Το τελικό συναρμολόγημα έχει διαστάσεις 48χ24χ24 κυβικά εκατοστόμετρα. Το βάρος του, σύμφωνα με τη ζυγαριά κουζίνας της Τ47, ανέρχεται στα χίλια διακόσια ογδόντα ένα (1281) γραμμάρια. Κάνοντας κάποιες ανακατατάξεις, στα ήδη συναρμολογημένα, τοποθέτησα το, εκ πλαστικού, Potala Palace στο σερβάν, κληρονομιά από τους γονείς μου, της τραπεζαρίας της Τ47. Βρίσκεται δίπλα στον Yoda, ο οποίος, από τη Δευτέρα, 3 Αυγούστου 2020,  άγρυπνος φυλά την Τ47. Σημείωση: Η εικόνα που ακολουθεί αλλάζει κάθε πέντε (5) δευτερόλεπτα και εμφανίζονται εννέα, συνολικά, εικόνες:

Αφτά για το Potala Palace.

 

Να είσαστε Καλά Εντελώς! 😊

 

Ένα κλικ μακριά τι; Μα το κλασικό “Light My Fire” [1966] των Doors με τους Doors:

14/06/2024

1528. Σκολιών όρθρων κνίσματα δακρυχαρή

 

Αν θελήσουμε να αποδώσουμε στα Ελληνικά, που σήμερα μιλάμε, τη φράση του τίτλου θα έχουμε, κάτι σαν, «περιπεπλεγμένων πρωινών δακρυχαρή κομματάκια». Τι, λοιπόν, ήθελε να πει ο ποιητής; Δύσκολο, τόσους αιώνες μετά, να αποφανθούμε.

 

Η αδυναμία μου στην Παλατινή Ανθολογία (Π.Α) είναι γνωστή. Εξ ίσου γνωστό είναι και το ότι, δυστυχώς, δεν φοίτησα σε κάποια φιλολογική σχολή, αλλά στο ΕΜΠ. Μειονέκτημα μέγα, εν προκειμένω, αλλά προσπαθώ να καλύψω αποστάσεις.

 

Για τη σημερινή ανάρτηση, όπως θα ήδη καταλάβατε, επέλεξα ένα ακόμα επίγραμμα από την Π.Α. Αυτό με αύξοντα αριθμό εκατόν εξήντα έξι (166), του Μελέαγρου, από το πέμπτο βιβλίο της Π.Α. Για πολλοστή φορά διαπίστωσα με ευχαρίστηση πως κάποιες λέξεις, με διαδρομή αιώνων, εξακολουθούν να λειτουργούν και ουδεμία χρεία «μετάφρασης» υφίσταται γι’ αυτές. Παραδείγματα, από το εν λόγω επίγραμμα:

 

Φιλάγρυπνος: αυτός που αγαπά να αγρυπνά

Σκολιός: αυτός που έχει λυγιστεί, περιπεπλεγμένος, συνεστραμμένος

Δακρυχαρής: ο χέων δάκρυα χαράς

Ψυχαπάτης: αυτός που εξαπατά την ψυχή

Θάλπω: ζεσταίνω, μαλακώνω, απαλύνομαι, καταλαγιάζω

 

Ας δούμε, όμως, το αρχαίο κείμενο:

5.166 ΜΕΛΕΑΓΡΟΥ

 

Ὦ Νύξ, ὦ φιλάγρυπνος ἐμοὶ πόθος Ἡλιοδώρας,

καὶ σκολιῶν ὄρθρων κνίσματα δακρυχαρῆ,

ἆρα μένει στοργῆς ἐμὰ λείψανα, καί τι φίλημα

μνημόσυνον ψυχρᾷ θάλπετʼ ἐν εἰκασίᾳ;

ἆρά γ ʼ ἔχει σύγκοιτα τὰ δάκρυα κἀμὸν ὄνειρον

ψυχαπάτην στέρνοις ἀμφιβαλοῦσα φιλεῖ;

ἢ νέος ἄλλος ἔρως, νέα παίγνια; μήποτε, λύχνε,

ταῦτʼ ἐσίδῃς, εἴης δʼ ἧς παρέδωκα φύλαξ.

 

Το έχω πει και το έχω, ήδη, γράψει. Δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω. Η μετάφραση κειμένων από τα αρχαία στα σύγχρονα Ελληνικά, και κατά τη γνώμη μου πάντα, έχει απλώς υποβοηθητικό ρόλο. Το ζητούμενο είναι η απόλαυση της πυκνότητας και της ακρίβειας του αρχικού κειμένου. Με αυτόν τον προσανατολισμό ακολουθεί μια πρώτη προσέγγιση, από την ταπεινότητά μου και στα σύγχρονα Ελληνικά, του αρχικού κειμένου:

 

Ω Νύχτα, ω φιλάγρυπνε για την Ηλιοδώρα πόθε μου και περιπεπλεγμένων πρωινών δακρυχαρή κομματάκια, άραγε παραμένουν υπολείμματά μου στοργής, και τι φιλί υπόμνηση ψυχρή θάλπεται στην εικασία; άραγε έχει στην κλίνη της τα δάκρυα και αγαπά τ’ όνειρού μου την ψυχαπάτη στα στήθη της ν’ αγκαλιάζει; ή νέος άλλος έρωτας , νέα παίγνια; ποτέ λύχνε αυτά μη δεις, ας είσαι φύλακας αυτής που σου παρέδωσα.

 

Μου άρεσε η αντίθεση του «ψυχρᾷ θάλπετʼ». Με δυσκόλεψε  το «κἀμὸν ὄνειρον ψυχαπάτην στέρνοις ἀμφιβαλοῦσα φιλεῖ;». Άφησα «αμετάφραστη» την εικασία μια και, ειλικρινά, δεν μπορώ ν’ αποφασίσω ποιο νόημα είχε η λέξη τόσους αιώνες πίσω.

 

Για το συγκεκριμένο επίγραμμα συμβουλεύτηκα και τέσσερεις, τρεις στα Ελληνικά και μία στα Αγγλικά, μεταφράσεις κατ’ επάγγελμα μεταφραστών. Έχω καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα που μοιάζει αληθές. Οι επαγγελματίες αυτοί δεν μεταφράζουν, εφευρίσκουν! Και δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό. Για παράδειγμα το, όντως ακατανόητο, στην μετάφρασή μου «και περιπεπλεγμένων πρωινών δακρυχαρή κομματάκια» αποδίδεται σαν:

 

-        κι εσείς δακρύβρεχτα ορθρινά ξυπνήματά μου

ή

-        και σεις δακρύβρεχτα ξυπνήματα του πρωινού

ή

-        και δακρύβρεχτοι θρήνοι των πικρών πρωινών

ή

-          O tormenting visions of the dawn full of tears and joy

Με άλλα λόγια: Μεγαλείο!

Με την ελπίδα να μη σας κούρασα εύχομαι καλές αναγνώσεις, γιατί όχι και στ’ αρχαία Ελληνικά, και . . . Δροσιές!

 

Φιλώ σας!

Ένα κλικ μακριά ο Δημήτρης Μητροπάνος στη σύνθεση των Σπύρου Παπαβασιλείου, Τάσου Οικονόμου, «Καλοκαίρια και Χειμώνες»:

09/06/2024