1530. Κοινωνική Αναπηρία

Την Πέμπτη, 9 Μαΐου 2024 και στην εγγραφή «1523. Αγαπητέ Μαλάκα Γείτονα», του παρόντος, είχα την ευκαιρία να εκθέσω τα όσα συμβαίνουν με τον κάδο απορριμμάτων που φιλοξενώ στο πεζοδρόμιό μου. Γνωρίζω βεβαίως ότι οι γείτονες μου αγνοούν την ύπαρξη του μπλογκ μου και έτσι έχασαν την ευκαιρία να διαβάσουν τα όσα περισπούδαστα, για τη συμπεριφορά τους, έγραψα και, ίσως, να διορθώσουν κάποια πράγματα. Καλή καρδιά!

 

Δεν, συνεπώς, καμία βελτίωση περίμενα. Αντιθέτως, θα έλεγα. Και όντως! Τις τελευταίες μέρες άρχισε να κάνει παρέα στον κάδο μια μεγάλη μπλε σακούλα σκουπιδιών. Κάποιος τρανός ανθρωπομούρης απαξιούσε να την τοποθετήσει μέσα στον κάδο. Την αμόλαγε και έφευγε! Μη μπορώντας να δικαιολογήσω μια τέτοια συμπεριφορά με τη λογική, από την οποία, ατυχώς όπως αποδεικνύεται διαθέτω πολλή, σκέφτηκα πως ίσως την άφηνε κάποιος υπέργηρος γείτονας που αδυνατούσε να σηκώσει το καπάκι του κάδου.

 

Είχα κάνει, βεβαίως, λάθος. Λίγες μέρες πριν και από την μία μπαλκονόπορτα του σαλονιού είδα ένα γκρι αυτοκίνητο να σταματά δίπλα στον κάδο και ο οδηγός του να αφήνει την μπλε σακούλα. Δεν τον πρόλαβα αλλά το, όποιο, μυστήριο λύθηκε.

 

Έχω τη συνήθεια, αυτή την εποχή, το πρωί να πίνω τον καφέ μου στη βεράντα της Τ47 διαβάζοντας. Δύο πρωινά εμφανίστηκε ένα μαύρο SUV με μία μπλε σακούλα κρεμασμένη στον καθρέφτη του οδηγού. Ο οδηγός με είδε σταμάτησε το αυτοκίνητο κατέβηκε από το αυτοκίνητο και έριξε τη σακούλα στον κάδο. Συνοδηγός του μία γυναίκα. Σημείωσα τον αριθμό του αυτοκινήτου.

 

Σήμερα, που βγήκα στη βεράντα με τον καφέ και το βιβλίο μου, είδα μια σακούλα με ρούχα κρεμασμένη στον κάδο. Ο καλός γείτονας, που την κρέμασε, έμπλεος φιλανθρωπίας, ασφαλώς είχε την πεποίθηση ότι οι φτωχούληδες της γειτονιάς θα περάσουν, θα την δουν, θα διαλέξουν τι τους κάνει θα το πάρουν και θα τον ευγνωμονούν. Ένας θα πρέπει να το επιχείρησε ήδη γιατί μια λερή ζακέτα ήταν πεσμένη στο οδόστρωμα.

 

Έπινα τον καφέ μου και διάβαζα τον δεύτερο τόμο του εξαιρετικού μυθιστορήματος «Το Πορτρέτο Μιας Κυρίας», του Χένρι Τζέιμς – σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη. Θα πρέπει να είχα απορροφηθεί. Κάποια στιγμή, όταν σήκωσα το βλέμμα από τις σελίδες του βιβλίου, είδα τη γνωστή μπλε σακούλα, χαλαρά δεμένη, δίπλα στον κάδο.

 

Είμαι σε μία ηλικία που δεν μου επιτρέπεται να μην έχω, κατά κάποιο τρόπο, φιλοσοφήσει για τα του βίου. Άστραψε μέσα μου η σκέψη:

 

Μα εδώ έχουμε να κάνουμε με περίπτωση κοινωνικής αναπηρίας!

 

Δεν το χωρούσε ο νους μου πως ένας υγιής άνθρωπος θα είχε το θράσος να έχει τέτοια συμπεριφορά. Προφανώς ο δράστης, δεν γνωρίζει, δεν κατανοεί, δεν αισθάνεται. Για την όποια κουτσουρεμένη «παιδεία» του και τη σκέψη του η συμπεριφορά του εντάσσεται στο πλαίσιο του φυσιολογικού. Δεν έκανε δα και κάτι μεμπτό! Άφησε τη σακούλα του δίπλα στον κάδο. Ε και; Δεν την πέταξε και στη μέση του δρόμου.

 

Παλαιότερα, με τέτοιες συμπεριφορές, οργιζόμουν, Έφτανα στα όρια του εγκεφαλικού. Μετά λυπόμουν. Λυπόμουν αφάνταστα. Τώρα προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Να κατανοώ την ένδεια του άλλου. Την αναπηρία του. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον θεραπεύσει. Το γεγονός παραμένει. Έχουμε ξεκάθαρα, και σαν είδος, ξεφύγει.

 

Εμφανίστηκε και ένας γείτονας με τη σακούλα του απορριμμάτων. Την τοποθέτησε στον κάδο. Κοίταξε κάτω. Είδε την μπλε σακούλα. Γύρισε την πλάτη και έφυγε. Σκασίλα του! Ο κάδος δεν ήταν στο πεζοδρόμιό του, δεν θα έφταναν οσμές στα ευαίσθητα ρουθούνια του αν οι γάτες ξέσκιζαν την μπλε σακούλα.

 

Σηκώθηκα. Βγήκα έξω. Τοποθέτησα την μπλε σακούλα και τη σακούλα με τα ρούχα στον κάδο. Προσπαθώ βλέπετε, όσο μπορώ, να μην είμαι κι εγώ κοινωνικά ανάπηρος. Δεν θ’ αφήσω μια μπλε σακούλα και πέντε – δέκα ανθρωπομούρηδες γείτονες να τινάξουν την ηρεμία μου στον αέρα.

Να είσαστε Καλά και Δροσερά! 

Ένα κλικ μακριά το κλασικό “Eye Of The Tiger” [1982], σύνθεση των Frankie Sullivan, Jim Peterik, με τους Survivor:

20/06/2024