1205. Του Ρουφίνου Ένα Στενάχωρο

Αὕτη πρόσθεν ἔην ἐρατόχροος, εἰαρόμασθος,
εὔσφυρος, εὐμήκης, εὔοφρυς, εὐπλόκαμος.
ἠλλάχθη δὲ χρόνῳ καὶ γήραϊ καὶ πολιαῖσι,
καὶ νῦν τῶν προτέρων οὐδ΄ ὄναρ οὐδὲν ἔχει·
ἀλλοτρίας δὲ τρίχας καὶ ῥυσῶδες πρόσωπον,
οἷον γηράσας οὐδὲ πίθηκος ἔχει.

Αυτή παλιά είχε θελκτικό πρόσωπο, όμορφα στήθη, σφυρά, ανάστημα, φρύδια, κόμη.

Άλλαξε με το χρόνο και το γήρας και των μαλλιών το άσπρισμα, και τώρα απ’ τα πιο πάνω, μήτε μια σκιά δεν έχει·

ξένα μαλλιά και πρόσωπο ρυτιδιασμένο, το οποίο ούτε πίθηκος στα γηρατειά του δεν έχει.

Από το περίφημο της «Παλατινής Ανθολογίας» πέμπτο βιβλίο, βεβαίως!

Ένα κλικ μακριά Manu Dibango και “Wouri” (1967):

20/1/2019