Είναι βόμβες. Βόμβες απουσίας.
Δημιουργούνται αιφνιδίως. Σκάνε ακαριαία. Δημιουργία και έκρηξη πυροδοτούνται
από μία ανάμνηση. Μια κίνηση. Ένα τραγούδι. Μία ταινία. Μια μοναξιά. Μια ατονία.
Μια υποχώρηση. Μια ανάγκη. Μια ελπίδα. Μια εξακοντισμένη θέληση. Μια
στενοχώρια.
Βόμβες είναι. Απουσίας. Σκάνε και
τραυματίζουν το μυαλό. Την ψυχή. Τη σκέψη. Τη μνήμη. Το σώμα. Θρυμματίζουν. Αποσυνδέουν.
Αποσυντονίζουν. Εξουθενώνουν. Πονούν.
Καθόμασταν. Εσύ στα δεξιά μου. Μιλούσες σε
κάποιους. Σε φίλησα τρις. Στο μάγουλο. Λίγο πιο κάτω. Στα χείλη δίπλα. Μετά,
στων χειλιών την άκρη. Ανταποκρίθηκες. Άνοιξες το στόμα. Φιληθήκαμε. Κανονικά.
Πάσχα. Παραμονές. Ήρθες να με χαιρετήσεις. Εσύ και μια
άλλη. Ήσουν νεότερη. Λεπτότερη. Ομορφότερη. Άσπρο μπλουζάκι. Λευκό, καυτό,
σορτσάκι. Σε φίλησα. Στο μάγουλο. Και μετά, πώς μου ήρθε;, αριστερά, στη βάση
του λαιμού. Απέραντη απορία, πραγματική κατάπληξη, ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό
σου. «Τώρα, θα με χαστουκίσει!», συλλογίστηκα. Δεν το έκανες. «Τη γλίτωσα!»,
σκέφτηκα. Ανάσανα. Ξύπνησα.
Ας πούμε, τώρα, λίγα λόγια για το καθένα από αυτά:
Η «Ιστορία (κωμικοτραγική). . .» είναι ένα βιβλίο από
αυτά που εγώ ονομάζω «ξεστραβωτικά». Το διαβάζεις και μαθαίνεις πράγματα τα
οποία δεν είναι ακριβώς της καθημερινότητας. Και θα μείνω στην πληροφορία και
την καταγραφή γεγονότων και όχι στο πώς τα
ερμηνεύει και τα συνδέει ο συγγραφές ο οποίος, στην περίπτωση του συγκεκριμένου
βιβλίου, είναι ξεκάθαρα μεροληπτικός και κολλημένος στις απόψεις του.
«Η Υπέροχη Γλώσσα» αναφέρεται στην, αρχαία, Ελληνική
γλώσσα και το πώς αυτή γίνεται αντιληπτή από την ιταλίδα φιλόλογο και συγγραφέα
του βιβλίου με το Ελληνικό και «αρσενικό» όνομα Andrea (Marcolongo). Βιβλίο ειδικού
ενδιαφέροντος, θα έλεγα, με πληροφορίες και ανάλυση, μεταξύ άλλων, για τον δυικό
αριθμό και την έγκλιση της ευκτικής που πλέον έχουν καταργηθεί.
Ο «Κώδικας για Ιππότες», πέραν του τίτλου, μου φάνηκε
ελκυστικός και λόγω του συγγραφέα του. Του γνωστού ηθοποιού Ίθαν Χοκ. Πρόκειται για
ένα μικρού σχήματος βιβλίο 218 σελίδων με μεγάλη γραμματοσειρά το οποίο, κατά
τη γνώμη μου, είναι γεμάτο στερεότυπα με ένα άρωμα «ανατολίτικης στάσης ζωής»
το οποίο, συνήθως, με εκνευρίζει.
Για το «Μαλλί με Μαλλί» του Αρκά μονάχα θαυμασμό και
εκτίμηση έχω να καταθέσω. Ο Αρκάς, στο είδος του, δεν έχει να ζηλέψει, πιστεύω,
τίποτα και κανέναν. Παγκοσμίως! Το υψηλής ποιότητας χιούμορ του και η
εφευρετικότητα του, στο να γεννά και να υποστηρίζει χαρακτήρες, είναι ανεξάντλητο.
Έχω όλα τα, μεγάλου μεγέθους, άλμπουμ του (και όχι μόνο) και την κάθε φορά που
τα ξεφυλλίζω γελάω με την καρδιά μου και υποκλίνομαι στο ταλέντο του.
Το «Showtime» του Γιώργου Κωνσταντίνου δεν ήταν αυτό που θα περίμενα συνδυάζοντας τίτλο
και συγγραφέα. Γραμμένο με το ιδιαίτερο, προσωπικό, θαρρώ, ύφος του συγγραφέα
κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο και γεμάτο με πιπεράτες λεπτομέρειες από την
μακρόχρονη θητεία του στο χώρο είναι. Αναφέρεται κυρίως στην, εκτός θεάματος,
ζωή του συγγραφέα και την αγωνία του για το που οδεύουν οι ζωές μας με τα
γαϊδούρια που τα τελευταία χρόνια διαχειρίζονται τα κοινά. Ο συγγραφέας έχει
υπερβεί, εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια, το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας του και,
εν τούτοις, η ματιά του στον κόσμο παραμένει εφηβική. Η παροιμία «πότε να
γεράσω να καυχιέμαι» ενώ θα άνετα μπορούσε δεν έχει καμιά εφαρμογή στην
περίπτωσή του. Ένα καλό, κατά τη γνώμη μου, βιβλίο.
Ας περάσουμε τώρα στον Μισέλ Ουελμπέκ και την
«Πλατφόρμα» του, το τέταρτο μυθιστόρημα του που διάβασα. Αποτέλεσμα τελικό: ο Ουελμπέκ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μου αρέσει ο
τρόπος που γράφει, το πώς εξελίσσονται οι ιστορίες του, οι αναφορές του σε
πρόσωπα και πράγματα της Γαλλίας. Μου αρέσει που ο τρόπος του να μετουσιώνει
απλές, στη βάση τους, ιστορίες σε υψηλή λογοτεχνία. Δεν μου αρέσει ο, υπαρκτός,
ρατσισμός του και οι ωμές περιγραφές του σεξουαλικού περιεχομένου. Η
«Πλατφόρμα», μια ιστορία έρωτα – πέρα από όλα τα άλλα, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και βρήκα τα
τελευταία κεφάλαιά της συγκλονιστικά! Τη λογοτεχνία του Μισέλ Ουελμπέκ, όπως
και πολλών άλλων εξ άλλου, ή την λατρεύεις ή την μισείς.
Και αφού τελειώσαμε με αυτά που διαβάσαμε ας περάσουμε σε
αυτά που διαβάζουμε ή και θα διαβάσουμε:
Την Τετάρτη, 17/1, ξεκίνησα το δεύτερο, από τα τέσσερα
που μέχρι τώρα έχω αγοράσει, βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη. Το «(Μυθ)ιστορία των βάρβαρων προγόνων των σημερινών
Ευρωπαίων» [Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου]. Μοιάζει ενδιαφέρον και
είναι γραμμένο με μία ελαφρά απόχρωση τσιφορικού χιούμορ. Όσο για τα κολλήματα
του συγγραφέα, παραμένουν αλλά τα προσπερνάμε.
Εχθές ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου «SPQR Ιστορία της
Αρχαίας Ρώμης» της Mary Beard [Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μετάφραση Κώστα Κουρεμένου]. Πρόκειται για μία
πολυτελή σκληρόδετη έκδοση που, ακριβώς πραγματεύεται την ιστορία της αρχαίας
Ρώμης ξεκινώντας από την εμβληματική, κατά τη συγγραφέα, συνωμοσία του Λεύκιου Σέργιου Κατιλίνα, το 63 π.χ., και την αποτροπή της από τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα. Έχω διαβάσει τριάντα έξι σελίδες και μοιάζει ενδιαφέρον. Για την ιστορία
να πούμε ότι το, αρχαίο, αρκτικόλεξο «SPQR» προκύπτει από το “Senatus PopulusQue
Romanus” ή «Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης», αν προτιμάτε.
Μου έκανε εντύπωση η πιο κάτω θέση / πρόταση, στην πρώτη
παράγραφο της εισαγωγής, σχετικά με τη Ρώμη:
Δύο χιλιάδες
χρόνια μετά, εξακολουθεί να αποτελεί το θεμέλιο για την κουλτούρα και την
πολιτική ζωή της Δύσης, το τι γράφουμε και το πώς βλέπουμε τον κόσμο, καθώς και
τη θέση μας σ’ αυτόν.
Απέχω πολύ από το να είμαι «Ελληνάρας» (κακάσχημη μα
αντιπροσωπευτική η λέξη) μα με πείραξε και με προβλημάτισε η συγκεκριμένη
πρόταση. Μέχρι τώρα τέτοιες θέσεις τις συναντούσα και τις είχα συνδέσει με τον
Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική κουλτούρα. Αισθάνθηκα ότι κάποιος
σφετερίζεται την περιουσία μου! Τελικά γνωρίζουμε και πιστεύουμε αυτά που μας
μαθαίνουν από την τρυφερή μας ηλικία. Αν δεν διαβάσουμε κι αν δεν ψάξουμε σε
αυτά θα μείνουμε και αυτά θα πιστεύουμε αμφισβητώντας παν ό,τι αντιτίθεται.
Συμπερασματικά: Να το δούμε το δίπολο Ελλάδα – Ρώμη και
την προσφορά, του κάθε πόλου, στην πολιτική ζωή της Δύσης. . .
Σήμερα, ή αύριο, λέω να ξεκινήσω και το διάβασμα του βιβλίου
«η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητάει συγγνώμη» του Fredrik Backman [Εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Γιώργος Μαθόπουλος] το οποίο μου δώρισε η κόρη
μου και για το οποίο μόνο καλά λόγια έχω διαβάσει.
Μου αρέσει να
φωτογραφίζω. Φωτογραφίζω. Αρχειοθετώ και τακτοποιώ τις φωτογραφίες που βγάζω.
Επιπλέον, έχω σκανάρει το σύνολο των φωτογραφιών που έχω στην κατοχή μου.
Φωτογραφιών, σε αρνητικό είτε σε θετικό, από την εποχή του παλιού καλού καιρού που
χρησιμοποιούσαμε το κλασικό φιλμ των 35 mm.
Για όλες τις
φωτογραφίες, σκαναρισμένες ή απευθείας ψηφιακές, διατηρώ αντίγραφα σε τέσσερις
διαφορετικούς σκληρούς δίσκους και πολυάριθμα DVD. Στο όνομα του αρχείου τις κάθε φωτογραφίας περιλαμβάνεται
ημερομηνία, και ώρα για τις νεώτερες ψηφιακές, τοποθεσία που τραβήχτηκε καθώς
και τα ονόματα των προσώπων, αν υπάρχουν, που εμφανίζονται στην φωτογραφία από
τα αριστερά προς τα δεξιά. Μάλιστα! Είμαι μανιακός; Ό,τι πείτε!
Από τις
ψηφιακές φωτογραφίες ελάχιστες, σαν ποσοστό επί του συνόλου, έχω τυπώσει. Κυρίως
για να φτιάξω άλμπουμ που χάρισα στην αδελφή και την ανιψιά μου (με φωτογραφίες
των θυγατέρων της τελευταίας). Οι φωτογραφίες που τυπώνω, αν και όταν, είναι στην
τυποποιημένη διάσταση των 15Χ10 cm2. Πρόσφατα, μπήκα στον πειρασμό να ανέβω επίπεδο. Να τυπώσω
στα 18Χ13 cm2.
Είναι γνωστό ότι σε αυτούς τους πειρασμούς, τους
ανώδυνους, ενδίδω! Διάλεξα μία θεματική ενότητα. Ασχολήθηκα. Επέλεξα, «επίλεξα»
είναι το σωστό στη δημοτική αλλά, αν το γράψω,
θα στραβομουτσουνιάσετε, 100 φωτογραφίες. Τις τύπωσα. Το αποτέλεσμα με
ικανοποίησε. Κάτι, ως φωτογράφος, θαρρώ, κάνω. Τι έκανε τη διαφορά; Το 18Χ13 cm2, που
λέγαμε. Αγόρασα και ένα άλμπουμ 50 φύλλων, για τη
συγκεκριμένη διάσταση, τις τοποθέτησα και τώρα . . .τις χαζεύω!
Η διάσταση 18Χ13
δίνει εμβαδόν κατά 56% μεγαλύτερο από αυτή των 15Χ10, τετραγωνικών εκατοστών
πάντα. Στην τιμή εκτύπωσης, όμως, το πράγμα διαφέρει. Στο κατάστημα που
εμφανίζω τις φωτογραφίες μου το 56% του εμβαδού μεταφράζεται σε 253,33% για την
τιμή εκτύπωσης ανά φωτογραφία. Από τα 15 λεπτά στα 38 λεπτά, του Ευρώ πάντα. Το
πράγμα αρχίζει, λοιπόν, και ξεφεύγει.
Το κόστος
κόστος και ο πειρασμός πειρασμός! Να τυπώσω, σκέφτηκα, εκατό φωτογραφίες μου, τοπίων, δρόμων, κτηρίων, σκαφών και θάλασσας, από το 2010 μέχρι και το 2017,
και βλέπουμε. Εύκολο να το πεις αλλά πώς το κάνεις; Για το συγκεκριμένο χρονικό
διάστημα βρέθηκα μπροστά σε ένα πλήθος φωτογραφιών μεγαλύτερο των 30.000! Φωτογραφίες
τραβηγμένες κυρίως με τις Canon A620, EOS 600D και Ιxus 285HS και τα κινητά Sony Ericsson C905 και Samsung S3 NEO (GTI9301I).
Ξεκίνησα σιγά
– σιγά να διαλέγω φωτογραφίες. Διαδικασία κουραστική και συγχρόνως ευχάριστη.
Με τα πολλά κατέληξα σε 540 φωτογραφίες. Έχοντας κατά νου τη διάσταση των 18Χ13
αναγκαστικά άφησα εξ αρχής εκτός φωτογραφίες που δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν
σε αυτή. Μετά ξεκίνησε η διαδικασία του να φέρω τις 540 αυτές φωτογραφίες στην
αναλογία των 18Χ13. Το FastStone (Image Viewer 4.7) να είναι καλά!
Είναι θαυμαστό
το πόσο αλλάζει η φυσιογνωμία, ας το πω έτσι, μιας φωτογραφίας όταν αλλάζουν οι
διαστάσεις της. Μερικές φορές προκύπτει μια άλλη φωτογραφία. Το κόψιμο, ή
«κροπάρισμα» βαρβαριστί, σε συγκεκριμένες διαστάσεις σου δίνει τη δυνατότητα να
αφήσεις εκτός κάδρου στοιχεία που χαλάνε τη συνολική εικόνα. Ο λόγος που πρέπει
να φωτογραφίζουμε στη μέγιστη δυνατή ανάλυση της μηχανής μας είναι ακριβώς για
να έχουμε το περιθώριο της, εκ των υστέρων, δυνατότητας να καδράρουμε στην
περιοχή που θέλουμε.
Ομολογώ ότι «η
φωτογραφική ματιά μου» έχει συντονιστεί στην ψηφιακή αναλογία του 16:9 και αυτή
είναι η αναλογία την οποία χρησιμοποιώ στις φωτογραφίες μου. Έκανα μάλιστα το
σφάλμα πολλές φωτογραφίες που έβγαλα με την Canon EOS 600D, η οποία δεν υποστηρίζει την πιο πάνω
αναλογία, να τις φέρω σε αυτή με αποτέλεσμα τώρα που ήθελα τη διάσταση 18Χ13 να
έχω προβληματάκια με του 16:9 το μακρόστενο!
Μια άλλη,
γενική, διαπίστωσή μου ήταν ότι οι ψηφιακές μου φωτογραφίες ήταν, στην
πλειονότητά τους, σκοτεινές με συνέπεια να χάνεται μεγάλη ποσότητα
λεπτομέρειας. Όσο μπορούσα, και πέραν αυτών που τελικά επέλεξα, τις φώτισα. Το
μόνο σίγουρο ότι από τις 30.000 φωτογραφίες θα μπορούσα να πετάξω το 70-80% και
να είμαι και ευχαριστημένος με ότι περισσέψει. Είναι κάτι το οποίο χρειάζεται
μία γενναιότητα την οποία, προς το παρόν, δεν διαθέτω. Ναι! Ένα Project
Δήμητρα θα πήγαινε πολύ ωραία στη συλλογή ψηφιακών φωτογραφιών
μου!
Ας γυρίσουμε,
όμως, στις 540 φωτογραφίες που διάλεξα. Διαλέγοντας, λοιπόν, από τις
διαλεγμένες αυτές απέρριψα 90 και έμεινα, λογικοί να είμαστε, με 450. Από
αυτές, πάλι, διάλεξα 200. Για 100 πήγαινα, θυμηθείτε, με 200 βρέθηκα. Ας πάει
και το παλιάμπελο! Θα τις τυπώσω! Θα πάρω και ένα άλμπουμ, με τέσσερις θέσεις
για φωτογραφίες ανά φύλλο, να τις τοποθετήσω και θα δω τι και πόσο σαν
ερασιτέχνης, εντελώς, φωτογράφος φτουράω. . .
Τυπώστε κι
εσείς φωτογραφίες σας! Μην επαφίεστε στα μαγνητικά μέσα, δίσκους, στικάκια και
τα τοιαύτα. Είναι άτιμα μέσα. Σήμερα τα έχετε, αύριο όχι! Το χαρτάκι είναι πιο
σίγουρο πράγμα. Είκοσι, τριάντα χρόνια, αν το προσέξετε και λίγο, θα κρατήσει.
Θα έχετε να λέτε και να δείχνετε!
Οι φωτογραφίες
που εμφανίζονται, στην παρούσα εγγραφή,
είναι από τις 250, των 450, που δεν θα τυπώσω.
