1144. Τριάδες

Θα ξεκινήσω με την εγγραφή του «Ολίγιστου», της Πέμπτης, 21 Δεκεμβρίου 2017, με τίτλο «Βιβλία Σιμά», στην οποία ο «Ολίγιστος» δηλώνει:

Δεν θυμάμαι

Ούτε σημείωσα

Πότε γεννήθηκε

Η ανάγκη

Τρία-τρία

Τα βιβλία

Να διαβάζω

Το ένα

Ν’ ανοίγω

Το άλλο

Να κλείνω

Το τρίτο

Σιμά

Για τη

Σειρά του

Μια εγγραφή που με αντιπροσωπεύει τόσο, που είναι σαν να την έγραψα εγώ!

Ναι! Στα διαβάσματά μου λειτουργώ πλέον με τριάδες βιβλίων, το λιγότερο. Έτσι τον τελευταίο καιρό διάβασα τα βιβλία:

- «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974» του Βασίλη Ραφαηλίδη [Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου]

- «Η Υπέροχη Γλώσσα» της Andrea Marcolongo [Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Άννα Παπασταύρου]

- «Κώδικας για Ιππότες» του Ίθαν Χοκ [Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Θέμελης Γλυνάτσης]

- «Μαλλί με Μαλλί» του Αρκά [Εκδόσεις Γράμματα]

- «Showtime» του Γιώργου Κωνσταντίνου [Εκδόσεις IANOS]

- «Πλατφόρμα» του Μισέλ Ουελμπέκ [βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, μετάφραση Κώστας Κατσουλάρης]

Ας πούμε, τώρα, λίγα λόγια για το καθένα από αυτά:

Η «Ιστορία (κωμικοτραγική). . .» είναι ένα βιβλίο από αυτά που εγώ ονομάζω «ξεστραβωτικά». Το διαβάζεις και μαθαίνεις πράγματα τα οποία δεν είναι ακριβώς της καθημερινότητας. Και θα μείνω στην πληροφορία και την καταγραφή γεγονότων  και όχι στο πώς τα ερμηνεύει και τα συνδέει ο συγγραφές ο οποίος, στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι ξεκάθαρα μεροληπτικός και κολλημένος στις απόψεις του.

«Η Υπέροχη Γλώσσα» αναφέρεται στην, αρχαία, Ελληνική γλώσσα και το πώς αυτή γίνεται αντιληπτή από την ιταλίδα φιλόλογο και συγγραφέα του βιβλίου με το Ελληνικό και «αρσενικό» όνομα Andrea (Marcolongo). Βιβλίο ειδικού ενδιαφέροντος, θα έλεγα, με πληροφορίες και ανάλυση, μεταξύ άλλων, για τον δυικό αριθμό και την έγκλιση της ευκτικής που πλέον έχουν καταργηθεί.

Ο «Κώδικας για Ιππότες», πέραν του τίτλου, μου φάνηκε ελκυστικός και λόγω του συγγραφέα του. Του γνωστού ηθοποιού Ίθαν Χοκ. Πρόκειται για ένα μικρού σχήματος βιβλίο 218 σελίδων με μεγάλη γραμματοσειρά το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι γεμάτο στερεότυπα με ένα άρωμα «ανατολίτικης στάσης ζωής» το οποίο, συνήθως, με εκνευρίζει.   

Για το «Μαλλί με Μαλλί» του Αρκά μονάχα θαυμασμό και εκτίμηση έχω να καταθέσω. Ο Αρκάς, στο είδος του, δεν έχει να ζηλέψει, πιστεύω, τίποτα και κανέναν. Παγκοσμίως! Το υψηλής ποιότητας χιούμορ του και η εφευρετικότητα του, στο να γεννά και να υποστηρίζει χαρακτήρες, είναι ανεξάντλητο. Έχω όλα τα, μεγάλου μεγέθους, άλμπουμ του (και όχι μόνο) και την κάθε φορά που τα ξεφυλλίζω γελάω με την καρδιά μου και υποκλίνομαι στο ταλέντο του.

Το «Showtime» του Γιώργου Κωνσταντίνου δεν ήταν αυτό που θα περίμενα συνδυάζοντας τίτλο και συγγραφέα. Γραμμένο με το ιδιαίτερο, προσωπικό, θαρρώ, ύφος του συγγραφέα κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο και γεμάτο με πιπεράτες λεπτομέρειες από την μακρόχρονη θητεία του στο χώρο είναι. Αναφέρεται κυρίως στην, εκτός θεάματος, ζωή του συγγραφέα και την αγωνία του για το που οδεύουν οι ζωές μας με τα γαϊδούρια που τα τελευταία χρόνια διαχειρίζονται τα κοινά. Ο συγγραφέας έχει υπερβεί, εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια, το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας του και, εν τούτοις, η ματιά του στον κόσμο παραμένει εφηβική. Η παροιμία «πότε να γεράσω να καυχιέμαι» ενώ θα άνετα μπορούσε δεν έχει καμιά εφαρμογή στην περίπτωσή του. Ένα καλό, κατά τη γνώμη μου, βιβλίο.

Ας περάσουμε τώρα στον Μισέλ Ουελμπέκ και την «Πλατφόρμα» του, το τέταρτο μυθιστόρημα του που διάβασα. Αποτέλεσμα τελικό: ο Ουελμπέκ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει, το πώς εξελίσσονται οι ιστορίες του, οι αναφορές του σε πρόσωπα και πράγματα της Γαλλίας. Μου αρέσει που ο τρόπος του να μετουσιώνει απλές, στη βάση τους, ιστορίες σε υψηλή λογοτεχνία. Δεν μου αρέσει ο, υπαρκτός, ρατσισμός του και οι ωμές περιγραφές του σεξουαλικού περιεχομένου. Η «Πλατφόρμα», μια ιστορία έρωτα – πέρα από όλα τα άλλα,  μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και βρήκα τα τελευταία κεφάλαιά της συγκλονιστικά! Τη λογοτεχνία του Μισέλ Ουελμπέκ, όπως και πολλών άλλων εξ άλλου, ή την λατρεύεις ή την μισείς.

Και αφού τελειώσαμε με αυτά που διαβάσαμε ας περάσουμε σε αυτά που διαβάζουμε ή και θα διαβάσουμε:

Την Τετάρτη, 17/1, ξεκίνησα το δεύτερο, από τα τέσσερα που μέχρι τώρα έχω αγοράσει, βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη. Το «(Μυθ)ιστορία των βάρβαρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων» [Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου]. Μοιάζει ενδιαφέρον και είναι γραμμένο με μία ελαφρά απόχρωση τσιφορικού χιούμορ. Όσο για τα κολλήματα του συγγραφέα, παραμένουν αλλά τα προσπερνάμε.

Εχθές ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου «SPQR Ιστορία της Αρχαίας Ρώμης» της Mary Beard [Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μετάφραση Κώστα Κουρεμένου]. Πρόκειται για μία πολυτελή σκληρόδετη έκδοση που, ακριβώς πραγματεύεται την ιστορία της αρχαίας Ρώμης ξεκινώντας από την εμβληματική, κατά τη συγγραφέα, συνωμοσία του Λεύκιου Σέργιου Κατιλίνα, το 63 π.χ., και την αποτροπή της από τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα. Έχω διαβάσει τριάντα έξι σελίδες και μοιάζει ενδιαφέρον. Για την ιστορία να πούμε ότι το, αρχαίο, αρκτικόλεξο «SPQR» προκύπτει από το “Senatus PopulusQue Romanus” ή «Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης», αν προτιμάτε.

Μου έκανε εντύπωση η πιο κάτω θέση / πρόταση, στην πρώτη παράγραφο της εισαγωγής, σχετικά με τη Ρώμη:

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, εξακολουθεί να αποτελεί το θεμέλιο για την κουλτούρα και την πολιτική ζωή της Δύσης, το τι γράφουμε και το πώς βλέπουμε τον κόσμο, καθώς και τη θέση μας σ’ αυτόν.

Απέχω πολύ από το να είμαι «Ελληνάρας» (κακάσχημη μα αντιπροσωπευτική η λέξη) μα με πείραξε και με προβλημάτισε η συγκεκριμένη πρόταση. Μέχρι τώρα τέτοιες θέσεις τις συναντούσα και τις είχα συνδέσει με τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική κουλτούρα. Αισθάνθηκα ότι κάποιος σφετερίζεται την περιουσία μου! Τελικά γνωρίζουμε και πιστεύουμε αυτά που μας μαθαίνουν από την τρυφερή μας ηλικία. Αν δεν διαβάσουμε κι αν δεν ψάξουμε σε αυτά θα μείνουμε και αυτά θα πιστεύουμε αμφισβητώντας παν ό,τι αντιτίθεται.

Συμπερασματικά: Να το δούμε το δίπολο Ελλάδα – Ρώμη και την προσφορά, του κάθε πόλου, στην πολιτική ζωή της Δύσης. . .   

Σήμερα, ή αύριο, λέω να ξεκινήσω και το διάβασμα του βιβλίου «η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητάει συγγνώμη» του Fredrik Backman [Εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Γιώργος Μαθόπουλος] το οποίο μου δώρισε η κόρη μου και για το οποίο μόνο καλά λόγια έχω διαβάσει.

Έχω ξεκινήσει επίσης το βιβλίο «Επίλεκτα Διηγήματα» του Γκυ Ντε Μωπασάν [Εκδόσεις Ίκαρος, μετάφραση Φοίβος Ι. Πιομπίνος] το περιεχόμενο του οποίου, ομολογώ, δεν με τράβηξε όσο περίμενα. Και ακόμα το βιβλίο «Ποιήματα Α' 1943 - 1959» του Τίτου Πατρίκιου [Εκδόσεις Κίχλη] το οποίο, ακριβώς επειδή περιέχει ποιήματα, διαβάζω αποσπασματικά.

Αφιτά!

Ένα κλικ μακριά “Evil Ways” με τους Santana:

21/01/2018