0654. Αλοΐσιους Σε Τρίτο Πρόσωπο

Αλοΐσιους και σήμερα. Η εύκολη λύση όταν κυριαρχεί η ζέστη και η έμπνευση απουσιάζει. Το περίεργο, ίσως, σε αυτό το κείμενο του Αλοΐσιους είναι ότι είναι γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο. Είναι κάτι που δεν το συνηθίζει. Ίσως του ήταν πιο εύκολο να εκφραστεί έτσι· δίχως να του αποδοθούν σκέψεις ή καταστάσεις που δεν θα επιθυμούσε. Δεν έχω βρει, προς το παρόν τουλάχιστον, πληροφορίες για το πώς ήταν ο περίγυρος του και το περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Ίσως να υπήρχαν γύρω του μυσιτήριοι (όπως τους αποκαλώ) που έχωναν τη μύτη τους στα χαρτιά του. Ότι το χειρότερο για κάποιον που γράφει· που προσπαθεί να εκφράσει και να εκφραστεί. Από την άλλη, και θαρρώ είναι η πρώτη φορά που το αναφέρω, ίσως το κείμενο αυτό να αποτέλεσε σχεδίασμα για κάποιο διήγημά του. Γιατί, ναι, έχω βρει και διηγήματα στα χαρτιά μου. Θα έρθει και γι’ αυτά η σειρά. Υγεία και υπομονή. Όλα θα γίνουν. . .

Έφυγε. Έμεινε. “Στείλε μου μήνυμα, να μάθω πως περνάς. Θα περιμένω”, της είχε πει. Μια φορά και σοβαρότατος. Δεν απάντησε. Πρόσμενε. Του έλειπε. Πιθανότατα αγνοούσε. Χώριζε τα δευτερόλεπτα σε στιγμές. “Τώρα!” σκεφτόταν. Ουδέν. Δεν είχε από πού να πιαστεί. Δεν υπήρχε λόγος να ταξιδέψει κανένα μήνυμα. Το αντιλαμβανόταν. Ούτε ήθελα να κάνει εκείνος το βήμα. Δεν ήταν αυτός που είχε φύγει. Ήταν αυτός που είχε ζητήσει. Η πορεία της ζωής χαραγμένη. Και για τους δύο τους. “Φταίει μόνο που συναντηθήκαμε”, συλλογιζόταν. Δεν έτρεφε ελπίδες. Είχε συναίσθηση των θέσεων τους. Ήταν λογικός. Έβλεπε την ασυμμετρία. Τα προβλήματα. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν την επιθυμούσε, δεν τη ποθούσε, δεν ήταν ερωτευμένος μαζί της. Αυτά υποστήριζε στον εαυτό του. Την αγαπούσε. Αυτό το δεχότανε. Ενδιαφερότανε. Ήθελε να είναι καλά. Η ίδια και οι δικοί της. Αλλά περισσότερο, και από την αγάπη ακόμα, ήταν η συγκίνηση. Αυτή ήταν η ουσία και η λέξη. Τον συγκινούσε. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Η σκέψη της τον γλύκαινε. Η ύπαρξή της τον φώτιζε. Δε χόρταινε να βλέπει τη ματιά της. Του χαμογελούσε· της ανταπέδιδε. Με τις ματιές. Απλά και σκέτα. Ήθελα να ακούει τη φωνή της. Να τη συναντά. Να αντλεί. Με τα τυπικά ξεκίνησαν. Στα τυπικά, στην ουσία, είχαν μείνει. Δέκα χρόνια σχεδόν. Δεν τολμούσε. Δεν ήθελε να ανατρέψει. Δεν ήταν, εξ’ άλλου, καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσε. Του αρκούσε, λοιπόν, η συγκίνησή του. Μ’ αυτήν πάλευε. Αυτήν βάθαινε. Τον οδηγούσε σε σκέψεις πολλές. Άλλες. Πρωτόγνωρες. Δεν είχε νιώσει έτσι για άλλο πλάσμα. Δε γνώριζε τι είχε καταλάβει από τα αισθήματά του. Δεν ήταν άνθρωπος να τα κάνει σημαία. Τα ψηλαφούσε. Τα βίωνε. Τα σεβόταν. Διακριτικά υπονοούσε. Ήταν ευφυής. Δεν μπορεί παρά να είχε, τουλάχιστον, υποψιαστεί. Δεν ενθάρρυνε. Δεν αποθάρρυνε. Κι αν κάποιες, ελάχιστες, φορές έκανε ένα βηματάκι μπροστά εκείνη έμενε στη θέση της. Ακίνητη. Γέμιζε τότε αμφιβολίες. Μαραινόταν. Η καθημερινότητα ισοπέδωνε τα όποια μικρά του τολμήματα. Τους επέβαλε μια γκρίζα τυπικότητα. Πόσο να χρωματίσει κανείς μια “Καλημέρα!”; Πώς να δείξει το ενδιαφέρον του σ’ ένα διάδρομο; Έλειπε. Πέντε μέρες. Τις μετρούσε μία – μία. Τις υπολόγιζε. Ήταν σαν να του είχαν μολέψει τον αέρα που ανάσαινε. Θα επέστρεφε. Θα έφευγε εκείνος. Δε θα συναντιόντουσαν. Έπρεπε να κάνει υπομονή. Με άλλα να απασχολήσει το μυαλό του. Μέχρι να βρεθούν και πάλι στον ίδιο χώρο. Δεν έτρεφε αυταπάτες. Του αρκούσαν τα τυπικά. Η παρουσία της. Δεν περίμενε να αλλάξει κάτι. Χόρταινε πια με τη συγκίνηση του. Μονάχα που κάποια βράδια έκανε δεύτερες σκέψεις. Άφηνε την ελπίδα να του ψιθυρίζει στ’ αυτί. Του αρκούσε το φως της μέρας για να επανέλθει. Και πονούσε.

Σοφία Διαμαντή – Σαν Το Δασάκι. Από το άλμπουμ “Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς” των Νίκου Ξυδάκη – Μανώλη Ρασούλη.

  

17/07/2009