Δεύτερη φορά σήμερα, για εφέτος, που κατηφόρισα από την Τ47 στην Α29. Είναι κάτι που μου αρέσει, με ευχαριστεί. Βαδίζω, με σχετικά γοργό ρυθμό, κοιτάζω και σκέφτομαι. Αυτό είναι όλο. Ίσως οι καλύτερες εποχές για βάδισμα να είναι τα δίμηνα Μαρτίου, Απριλίου και Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου αλλά και σήμερα καλά ήταν. Κατηφόρισα, ξεκινώντας στις 20:15 περίπου, και προσέγγισα την Α29 με αλλεπάλληλα αριστερά – δεξιά. Σήμερα ακολούθησα μια διαδρομή που, ένα σημαντικό τμήμα της, το έκανα για πρώτη φορά. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει την περιοχή του αν δεν βαδίσει στους δρόμους της. Είναι καταπληκτικό το πόσο αλλάζει η όψη των κτιρίων, των κτισμάτων γενικότερα, αλλά και το τοπίου ανάλογα με το από πού τα προσεγγίζεις. Ανακάλυψα αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια και κάποιες πανέμορφες, εξωτερικές, εισόδους κατοικιών. Βεβαίως είχα επάνω μου το Sony – Ericsson C905 αλλά το να βγάλω τις φωτογραφίες που θα ήθελα δεν ήταν πάντοτε το ευκολότερο. Είναι, πάντοτε, οι άνθρωποι που μπαίνουν στη μέση και κοιτούν με καχυποψία κάθε φορά που υψώνεται μια φωτογραφική μηχανή. Έκανα ότι μπορούσα. Η χαρά, για να μην πω η ευτυχία, είναι απλή υπόθεση. Μπροστά ο άσσος της υγείας και μετά τα μηδενικά. Όπως, π.χ., το μηδενικό του να βαδίζεις, να κοιτάς και να σκέπτεσαι που κάνει, ευθύς, τον άσσο δέκα. Ευτυχία είναι να αξιοποιεί κανείς της υγείας του το 1 για να έχει 10, 100 και 1.000 . . .
Huey Lewis And The News – Stuck With You.
03/07/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου