0563. O Αλοΐσιους Βάζει Ασκήσεις Γεωμετρίας

Καταφεύγω και πάλι στα “χαρτιά” του Αλοΐσιου. Είμαι πιεσμένος, κουρασμένος αυτήν την εποχή. Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται παρά μόνο μετά τα Χριστούγεννα. Ήδη τα πρωινά της Δευτέρας – Τετάρτης – Παρασκευής έχουν μετατραπεί σε βραδινά. Δυσκολεύομαι να είμαι συνεπής, απέναντι στον εαυτό μου πρωτίστως, το ομολογώ, αλλά θέλω να συνεχίσω να γράφω. Μου κάνει καλό αυτή η άσκηση. Με βοηθά να ταξινομώ τις σκέψεις μου, να οργανώνω το χρόνο και τη ζωή μου. Ακόμα και το να επιλέξω μια εγγραφή του Αλοΐσιου, να την αποκρυπτογραφήσω, κάποιες φορές, και να την μεταφέρω στο παρόν ημερολόγιο έχει τον κόπο και τη φροντίδα της. Μοιάζει με λύση στο πιάτο αλλά πολλές φορές δεν είναι έτσι. Αλλά μακρηγορώ, ο χρόνος περνά. Δίνω ευθύς τον λόγο στον Αλοΐσιους.

Συμβαίνει μερικές φορές κάτι που τριγυρίζει στο μυαλό σου να σε επισκέπτεται στον ύπνο σου. Να έρχεται, δηλαδή, στα όνειρά σου. Κι αν αυτό το κάτι είναι πρόσωπο, τόσο το καλύτερο για σένα. Πόσες φορές δεν προσπαθεί κανείς να προσκαλέσει στα όνειρά του πρόσωπα που αγαπά και που, για λόγους πολλούς και ποικίλους, αδυνατεί να προσεγγίσει; Μοιάζει με μια επίπονη άσκηση του νου αυτή η πρόσκληση που, στην ουσία, εκπέμπεται προς τα μέσα. Κάποιοι άνθρωποι ίσως έχουν την ικανότητα να προσκαλούν άλλους, και άλλα, κατά βούληση. Μόνο σαν τυχερούς θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω. Αλλά πέρα από το κατά βούληση υπάρχει και το “ενίοτε”. Ίσως αυτό να είναι πιο σημαντικό. Ένα ενίοτε που ανοίγει τους πόρους της ψυχής, κλέβει χαμόγελα, φορτίζει μπαταρίες, δίνει μια πρόγευση ευτυχίας ή και ηδονής. Με περιεχόμενο απρόβλεπτο, περίεργο, μυστήριο, ονειρικό. Προσωπικά την κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο χαίρομαι, ευτυχώ, αισθάνομαι άλλος και αλλιώς έστω και για λίγο. Για λίγες ώρες ή μια ημέρα. Ήταν πριν λίγες ημέρες που σε ένα όνειρο δέχτηκα μια επίσκεψη που την ήθελα πολύ. Είχε προηγηθεί μια ευτυχής προσέγγιση. Μια προσέγγιση, βεβαίως, εντός των ορίων. Εντός των γνωστών, παραδεκτών, ασφυκτικών ορίων. Με σεβασμό, τουλάχιστον από μέρους μου, μιας γραμμής που οριοθετεί και αποκλείει. Το έναυσμα, συνεπώς, υπήρχε. Ήρθε και το όνειρο. Μπερδεμένο, αλλόκοτο, συγκεχυμένο, μαγικό. Σαν να ήμουν σε κάποιο φροντιστήριο με μια κοπέλα. Δεν είχε τη μορφή της Χ. αλλά ήταν αυτή. Ευτυχούσα. Βγήκαμε για διάλειμμα, στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου. Σάντουιτς μέσα σε μεγάλες, πλαστικές θήκες βιντεοκασετών που τρωγόντουσαν! Το διάλειμμα, προφανώς, τελείωσε και βρεθήκαμε σε μια αίθουσα. Εκεί της υπαγόρευσα την άσκηση γεωμετρίας που ακολουθεί:

Δίνεται ορθογώνιο τρίγωνο ΑΒΓ με γωνία Β 60^ο. Φέρουμε τη διάμεσο ΑΜ. Να αποδειχθεί ότι το τρίγωνο ΑΜΓ είναι ισόπλευρο.

Της ζήτησα να τη λύσει. Η τελευταία εικόνα που μπορούσα να ανακαλέσω όταν εγέρθηκα ήταν αυτή μιας Χ. σκυμμένης πάνω στην άσκηση.

Μπαίνω στον πειρασμό να της δώσω την άσκηση στην πραγματικότητα και να της ζητήσω να τη λύσει. Θαρρώ θα τα καταφέρει!

Ακούγεται το τραγούδι “Don’t Dream It’s Over” με τους Crowded House.

17/12/2008