Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

0521. Δύσκολα

Βραδάκι Τρίτης. Ζέστη. Βρίσκομαι στην Α29. Έχω στη διάθεσή μου μιάμιση ώρα για να γράψω την παρούσα εγγραφή. Και ακόμα να επιλέξω μια φωτογραφία και ένα τραγούδι το οποίο θα «ανεβάσω» στο Fileden για τα περαιτέρω. Ακούω το άλμπουμ «THIS IS. . . 1973». Η Suzi Quatro ξελαρυγγιάζεται, «Can The Can». Μνήμες από τα παλιά.

Αυτοσχεδιάζω. Δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιώδες. Κι αν είχα, στις πεντακόσιες τόσες εγγραφές του παρόντος, θα πρέπει πια να το έγραψα. Αλλά εγώ εδώ! Επιμένω να δηλώνω την παρουσία μου. Το πλήθος των αναγνωστών μειώνεται σταθερά. Όλο και λιγότεροι οδηγούνται από τις μηχανές αναζήτησης στη γειτονιά αυτή. Έχουν μείνει λίγοι· παλιοί και σταθεροί. Πόσοι είναι; Πέντε; Άντε δέκα! Μοιάζει να διαβάζουν την κάθε εγγραφή μου. Τους ευχαριστώ, ακόμα μια φορά, από την καρδιά μου. Θέλω να γνωρίζουν ότι προσπαθώ. Προσπαθώ για το κείμενο, την εικόνα, τον ήχο. Θέλω να ταιριάζουν, να δένουν. Είναι εδώ και μήνες που χρησιμοποιώ μόνο δικές μου φωτογραφίες ή εικόνες. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω και για τη μουσική. Αδυνατώ.

Είναι η διαμορφωμένη κατάσταση που με κάνει να σκέφτομαι διάφορα και ζόρικα. Ψάχνω, και με τα μέσα που διαθέτω ποτέ δε σταμάτησα, το νόημα. Το νόημα παντού. Σε πράξεις, λόγια και κινήσεις. Και δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι πολύ να το βρω. Αδυνατώ να ερμηνεύσω ή να δικαιολογήσω συμπεριφορές και στάσεις. Τελευταία αποκαλύφθηκαν αδυναμίες πολλές σε σχέσεις παλιές. Απογοητεύτηκα. Χάλασα. Η ζωή έχει τους στροβιλισμούς της. Εμείς τους δικούς μας. Θα ήθελα να υπάρχουν σταθερές. Θα ήθελα σε μερικά πράγματα να υπάρχει τάξη. Να υπάρχει διαδοχή. Δεν είμαι το ευκολότερο είδος ανθρώπου αλλά δεν είμαι και το δυσκολότερο. Η έλλειψη συνέπειας και συνέχειας με εξουθενώνει. Αλλά το έχω πει: «Ας μην τα ζητάμε όλα από όλους». Λοιπόν; Να τρώμε το φαί μας, να αγαπάμε το κελί μας και, κυρίως, να χαιρόμαστε τα χρονικά διαστήματα που είμαστε υγιείς!
Αφτό [Βασιλική].


Από το άλμπουμ «THIS IS. . . 1973» ακούγεται η Shirley Bassey στο τραγούδι «Ποτέ Ποτέ Ποτέ».


10/09/2008

4 σχόλια:

  1. Αυτή η έλλειψη συνέπειας και συνέχειας σκοτώνει πολλούς, τον γράφοντα περισσότερο. Η απομάκρυνση από αγαπημένα πρόσωπα συνηθίζεται, γίνεται τελικά αποδεκτή, η έλλειψη αιτίας και επικοινωνίας αφαιρεί την ανθρωπιά από τις ανθρώπινες σχέσεις.
    Και βέβαια ... να αγαπάμε το κελί μας ..... αλλά προαυλισμό ..... δεν έχει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. oups!
    oxi kirie Aeipote den agapame ton keli mas, afto tha eleipe tha...
    apeidi agapame ton eafto mas den agapame to keli mas...den leo iparxoun oi diskoles stigmes pou den boroume, den andexoume stin sinexi prospatheia, ok anthropoi eimaste oloi..den eimaste iperanthropoi...alla to keli mas den to agapame me tipote,
    kali mera sas efxomai,
    propetis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ λέω πως είσαι λίγο ντάουν λόγω των συνθηκών. Οταν όλα περάσουν θα ξαναβρείς τα νήματα και τα νοήματα με καθαρό μυαλό. Ετσι δεν γίνεται πάντα;
    Λιγάκη ακόμα υπομονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ:

    Θα συμφωνήσω, βεβαίως, για τα περί συνέπειας. Όσο για τον προαυλισμό, έχει, αλλά σπανίως!

    propetis:

    Το κελί μας είναι ο εαυτός μας. . .

    ellinida:

    Φοβάμαι ότι είμαι “ντάουν” από γενησιμιού μου! Ευχαριστώ πολύ, πάντως, για την ενθάρρυνση. . .

    ΚαληΗμέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή