Οι Σελίδες 8 και 9 + [ΝΚ]

. . . Έχω όμως κατωρθώσει να στρεβλώσω τον χρόνο. Έχω εξακοντίσει παρόν, παρελθόν και μέλλον το ένα ενάντια στο άλλο. Ζω δύο και τρεις φορές τις ίδιες στιγμές. Κάνω σκέψεις εξωφρενικές, προσχεδιάζω σενάρια ιστοριών και λίγες μέρες πριν σκέφτηκα ότι άρχισα να γίνομαι τρελός. Ίσως είμαι ήδη τρελός. Ισορροπίες επικινδυνότατες και για τούτο αβάσταχτες. . .

01/08/1976

. . . Το δράμα μου δεν είναι ότι δεν μπορώ να πω ψέματα που να μοιάζουν μ’ αλήθειες μα το ότι λέω αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα. Κύριε βοήθει. . .

09/08/1976

Γκλουργσξφστσφξ.

21/08/1976

Τ’ αγκιστράκια που βρίσκονται σ’ αυτό το τετράδιο και σέρνονται ξεσκίζοντας τις σάρκες μου με το πέρασμα του χρόνου. . .

. . . Ξέρεις; Ποιητής είναι ένας που όταν βρεθεί μπροστά στο κενό κάνει μόνος του το πρώτο βήμα από φόβο· μήπως δεν του επιτρέψουν να το γνωρίσει. . .

24/08/1976

. . . Με όλη μας την δύναμη πρέπει να ζητήσουμε έναν έρωτα που να μην μας διαψεύδει να μην μας πληγώνει. . .

02/09/1976

Η θέλησή μου είναι ένα ατσάλι που πρέπει να λυγίσει. Να λυγίσει για να μπορέσω να διαβάσω. Η πηκτή ακινησία των ημερών. Το πέλαγος που πρέπει να διαβώ και η πίκρα των διαγωνισμών που θα ΄ρθει. Δεν μπορώ να ξεφύγω τίποτα και αισθάνομαι ένα τρομαγμένο ζώο. Φοβάμαι ότι πήρα την ζωή μου λάθος και είναι φοβερά δύσκολο να γυρίσω πίσω. . .

07/09/1976

. . . Κουράστηκα, πικράθηκα, εξευτελίστηκα, απαύδησα, συντρήβηκα πολλές φορές. Έννιωσα την πίκρα να μ’ έχει αρπάξει από τον λαιμό και να προσπαθεί να με ρίξει κάτω. Είδα τον πανικό από κοντά. Οργίστηκα για τον τρόπο της ζωής μου που επίτρεψε να φτάσω εκεί που έφτασα. Έννιωσα τη ζωή μου ένα ξετρελαμένο πουλάρι λυτό στον κάμπο να μην μπορώ να την κουμαντάρω. Πήγα και ήλθα στις άδειες και τις γεμάτες αίθουσες. Πίεσα εμένα να διαβάσω, ενώ μου ήταν αδύνατο, και τα κατάφερα μερικές φορές. Έννιωσα τον λυγμό ένα κόμπο στη βάση του λαιμού μου και μια φορά τον άκουσα να λύνεται (Άσκηση Γραφής Νο 7). Έσφιξα τα χέρια και τα χείλια και ορκίστηκα εκδίκηση. Μ’ ένα ανόητο χαμόγελο άσκησα τις καθημερινές συνήθειες απογνωσμένα γυρεύοντας μια λύση. Έννιωσα το σπίτι αυτό, απ’ όπου σου γράφω, πολλές φορές να με διώχνει και μερικές φορές το δέχτηκα. Βρήκα αγαπημένες μου συνήθειες να μην μπορούν να με γιατρέψουν καν να γλυκάνουν τον πόνο της πληγής μου. Έζησα για ένα μήνα ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στη συντριβή και την ελπίδα, ανάμεσα στην κακομοιριά και τον ηρωισμό, ανάμεσα στον φόβο και το κενό. Έζησα! Τώρα, 31 του μήνα, μπορώ και γράφω σχετικά ήρεμος. Έζησα. Όχι δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα, θέλω, ίσα-ίσα, να τα θυμάμαι. Τα πλήρωσα και είναι δικά μου. Πήγα και ήλθα με την ψυχή ξεραμένη ανήσυχα γυρεύοντας τον άλλο άνθρωπο, τη λύση. Ακούμπησα το μεγάλο σώμα του πανικού και σώπασα. Έζησα. . .

31/10/1976