Μετρώ [ΝΚ]

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά και απ’ τα πολλά όχι στα λίγα. Αποβιβάζομαι. Κυλιόμενες κλίμακες. Στην κοιλιά της γης. Πάντα στην ίδιο παγκάκι. Πάντα το ίδιο δρομολόγιο. Πάντα στο δεύτερο βαγόνι. Από την ίδια πόρτα. Στο ίδιο κάθισμα.

Συνεπιβάτες. Οι καθημερινοί και οι άλλοι. Η οικειότητα της αναγνώρισης στο βλέμμα. Σχεδόν συγγενείς. “Καλημέρα!” αρθρώνω μέσα μου. Κάποιοι με τις συνήθειες μου. Ίδιο βαγόνι. Ίδια πόρτα. Τα πρόσωπα.

Η καλοβαλμένη ξανθιά με το, από μίλια διακριτό, αλά μανεκέν βάδισμα. Ενάμιση βήμα πάντα πίσω της ο άλλος. Είναι μαζί. Καμιά φορά ανταλλάσουν κάποιες λέξεις. Ποτέ δεν κάθονται δίπλα – δίπλα. Πάντα ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν έχω καταλάβει τι είδους σχέση έχουν.

Μια στάση μετά η κοπέλα με το μεζ μαλλί και τη μεγάλη μύτη. Ούτε δεξιά κοιτά, ούτε αριστερά. Ποτέ δεν έχουν διασταυρωθεί τα βλέμματά μας. Από την προηγούμενη στάση αυτής που θα αποβιβαστεί σηκώνεται και πιάνει θέση μπροστά στην πόρτα. Σ’ ένα ταξίδι επιστροφής βρεθήκαμε μπροστά από ένα άδειο κάθισμα “Καθίστε”, τόλμησα. “Όχι, ευχαριστώ”, απάντησε. Μείναμε και οι δύο όρθιοι.

Μια στάση μετά το ζεύγος των υπαλλήλων. Ασχημούληδες. Πάντα έχουν θέματα. Δεν είναι ζευγάρι, θαρρώ, απλώς συντοπίτες συνάδελφοι.

Μια στάση μετά ο κύριος με τις ειδικές ανάγκες. Δάχτυλα παραμορφωμένα. Σκοτεινό, φευγάτο βλέμμα. Φανερό ότι δεν τα έχει τετρακόσια. Αν ο διπλανός του διαβάζει ένα βιβλίο, στα καλά καθούμενα θα απλώσει και θα το αγγίξει. Αν θεωρήσει ότι ο οδηγός καθυστερεί θα χτυπήσει δυνατά με το χέρι το ταμπλό κάτω από το τζάμι και θα κραυγάσει “Άντεε!”. Όσοι δεν γνωρίζουν κοιτούν αλαφιασμένοι.

Υπόγειες, καθημερινές διαδρομές. Κόσμος που πάει. Κόσμος που έρχεται. Με συνεπαίρνει η κτηνώδης δύναμη που μοιάζει να κινεί τον συρμό. Αυτή η εξακοντισμένη μάζα. Και οι συνεπιβάτες. Οι οικείοι και οι άλλοι.

22/06/2006