Χωρισμός [ΝΚ]

Νεράκι περνάει ο χρόνος και στο διάβα του λίγα πράγματα μένουν όρθια. Λίγα πράγματα δεν αλλάζουν. Επιστολές που έφυγαν από τα χέρια μας σε εποχές που η επιστολογραφία είχε ένα νόημα και ένα σκοπό. Δε γνωρίζω τι είναι καλύτερο. Μια χειρόγραφη, στατική, επιστολή ή ένα άμεσο προχειρογραμμένο e-mail; Το καθένα με τη χάρη, το σκοπό και τον στόχο του θα μου πείτε. Ζούμε “γρήγορα”, σκεφτόμαστε γρήγορα, γράφουμε γρήγορα. Αξίζουν τα γραπτά μας μια δεύτερη ανάγνωση ή έχουν καταντήσει [“βιομηχανικά” κι’ αυτά] προϊόντα μιας χρήσης; Ίσως είναι ότι μεγάλωσα πια μα νοσταλγώ τις εποχές που τα λόγια έβγαιναν πιο δύσκολα και ήταν βασανισμένα μέσα στη σκέψη και την ψυχή μας. Το να απευθύνεις μια επιστολή ήταν μια σοβαρή υπόθεση. Ευτύχησα να ανταλλάξω αρκετές επιστολές και, ειλικρινά, τόσα χρόνια μετά χαίρομαι που τις έχω στην κατοχή μου. Τόσα χρόνια μετά και ακόμα αντλώ ευχαρίστηση. Ακόμα ανακαλύπτω αποχρώσεις. Ακόμα παρατηρώ γραφικούς χαρακτήρες, λαθάκια, προσπάθειες και αγωνίες. Ήταν, λοιπόν, μια εποχή που δεν άνοιγες τον Η/Υ μα το γραμματοκιβώτιο σου. Μια εποχή που, ναι, περίμενες τον ταχυδρόμο. Γνώριζες το όνομα και το δρομολόγιο του. Από μια τέτοια εποχή, λοιπόν, και η επιστολή που ακολουθεί:

Το στομάχι μου. Σφίγγεται σφίγγεται σφίγγεται. Μοιάζει να προσπαθεί να συγκεντρωθεί όλο σ’ ένα σημείο. Αύριο θα πετάξω ψηλά και θα φύγω. Θα μείνουν όλα πίσω μου. Το ξέρω Night is the enemy. Και για σένα. Θα μετανιώσεις. Δε μπορεί παρά να μετανιώσεις. Και οι νύχτες θα έχουν φύγει. Θα τις έχουμε χάσει. Τις νύχτες μας. Τις δικές μας νύχτες τις τόσο πιο μπροστά πληρωμένες. Θέλω να φωνάξω:

- Δε με νοιάζει τίποτα.

Το στομάχι μου που σφίγγεται σφίγγεται.

Αύριο θα πετάξω ψηλά και θα φύγω. Το αεροπλάνο θα τροχοδρομεί κι εγώ θα σε σκέφτομαι θα σε σκέφτομαι…

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Και θέλω να φωνάξω να φωνάξω να φωνάξω. Να σπάσω κάτι να κλοτσήσω να πολεμήσω. Θα φύγω. Τα μάγουλα μου που δέχονται μια έξαψη. Σκέφτομαι:

- Είμαι άνθρωπος. Άνθρωπος!

Το μυαλό μου συσπειρώνεται και έπειτα τινάζεται και όλα σπάζουν. Τα χέρια μου είναι γεμάτα άμμο που τρέχει και που δε μπορώ να την κρατήσω. Σφίγγω τα χείλια με το δικό μου τρόπο και λέω:

- Είμαι άντρας! Άντρας.

Μεθαύριο θα ευχαριστήσω τους Θεούς γι’ αυτή τη νύχτα που έζησα. Και τότε το σφίξιμο στο στομάχι θα είναι χάδι.

Ήθελα να σ’ αγγίξω και σ’ άγγιξα ή τουλάχιστον προσπάθησα. Όλα γίνηκαν “ένα” σε κάποιες στιγμές. Ένα “ένα” που έτρεχε προς τη μία κατεύθυνση. Το μυαλό μου πονούσε. Ήρθαν στιγμές όπου το μόνο που θα ΄θελα θα ήταν να είμαι μάτια. Ένας ξένος μοιάζει να σ’ άκουγε. Κάτι καρφιά στο μυαλό μου μπήγονταν. Σε επίπεδα παράλληλα μουρμούριζα:

- Μα γιατί; Είναι φυσικό.

Οι λάθος εκτιμήσεις που έκανα. Κι όμως έχω τον πόνο του να χαίρομαι. Μια άγρια χαρά αφύσικη για όλες τις νύχτες που χάθηκαν. Μια χαρά που τείνει στην ηδονή ακόμα. Η ηδονή των νυχτών που χάσαμε.

Το πρόσωπό σου είναι παιδικό και δεν και δε με νοιάζει. Ποιος να γνωρίζει το πως και το τι όταν σε πέντε μήνες γυρίσω. Δε λυπάμαι για τίποτα. Σφίγγω τα μπράτσα τιθασεύω το νου επιβάλλομαι στο εαυτό μου. Η σκέψη ότι θα μετανιώσεις με τριγυρίζει. Μικρή μου night is the enemy κι ακόμα love is only sorrow. Πως αλλιώς; Οι κινήσεις που δε γίνηκαν. Και οι λάθος μου εκτιμήσεις που σωριάστηκαν. Πόσο είστε η Κ. και πόσο είμαι ο Νίκος. Και πόσο κατέχεται και την τέχνη και την τεχνική του να με απογοητεύεται.

Κι αν είμαι στρατιώτης στο όνομα των Θεών προσπάθησα να μη συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. Κι αν οι μέρες μου ήταν ελάχιστες ούτε για μια στιγμή δεν είπα:

- Θα της τηλεφωνήσω γιατί θα φύγω σε λίγο.

Και θα φύγω διψασμένος. Γεύτηκα όμως την ηδονή του να σπαταλάς ανοιχτόχερα τον καιρό. Να σπαταλάς τα λεπτά τα δευτερόλεπτα τις νύχτες. Όλα! Και να λες:

- Μεταθέτω τη χαρά και την ηδονή τη συσσωρεύω.

Αύριο θα θερίσω ότι έσπειρα. Δεν έσπειρες δε θα θερίσεις θα φύγεις μόνος. Μόνος με το μυαλό βαρύ περήφανος κι ατόφιος. Δεν κράτησες τα χέρια σου δεν είπες κανένα ψέμα δεν παρακάλεσες δεν υποκρίθηκες. “Δεν ξέρεις” κι έχεις το θάρρος να το λες.

Η καρδιά μου λυπάται που θα σ’ αφήσει. Και πρόσεξε μερικά τραγούδια σκοτώνουν. Night is the enemy. Τι θα κάνεις τις νύχτες που θα ΄ρθούν; Τι θα συλλογιέσαι; Τα δυο μικρά ζώα τα χέρια μας που γύρευαν ν’ ανέβουν το 'να πάνω στο άλλο. Η οικειότητα των χεριών μας που με ξάφνιασε. Το μυρμήγκιασμα του κορμιού. Η τάση του. Το σφιγμένο μου στομάχι. Το κρύο που αισθάνθηκα. Και πάντα οι λάθος εκτιμήσεις μου. Πόσο χαίρομαι που μπορώ να βγάλω τη γλώσσα στον εαυτό μου και να του φωνάξω:

- Λάθος! Εκτίμησες λάθος!

Πόσο δεν ξαφνίστηκα. Μονάχα που πόνεσα. Μονάχα που ήμουν άνθρωπος πολύ. Ήμουν γλυκός και θλιμμένος και ήθελα. Ήθελα.

Τι απ’ όλα αυτά θα έχει σημασία αύριο; Πως θα γυρίσω και τι θα κρατώ στα χέρια; Θα πετάξω ψηλά και θα φύγω. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κλείσω πίσω μου την πόρτα και θα ξαπλώσω στο κρεβάτι του ξενοδοχείου. Θα φύγω με σφιγμένο στομάχι με το μυαλό μου να καίγεται και τα χείλη αποφασιστικά τεντωμένα. Θα δαγκώσω τα χείλη και θα φύγω. Σαν πληγωμένος αρχαίος Θεός της εκδίκησης θα φύγω. Και όλα θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ξέχασέ με αν μπορείς. Θα είμαι για καιρό ότι πιο πολύτιμο έχασες. Θα είμαι το βαρύ αντίτιμο της παραμικρής σου ευτυχίας.

Μοιάζω γιατρός που καταγράφει τα κλινικά συμπτώματα της ασθένειάς του. Ήμουν άνθρωπος και ήθελα. Ήθελα. Δε μ’ ένοιαζε τίποτα γιατί όλα μ’ ένοιαζαν και με πονούσαν. Μονάχα να έλειπαν αυτές οι γροθιές στο στομάχι. Και μονάχα να μπορούσα να γράψω τέτοιες στιγμές τραγούδια ή τουλάχιστον στίχους. Να γράψω:

 
Η νύχτα κουλουριάζεται

Και σκάζει

Τα χέρια μου γιόμισαν

Αστέρια

Που δεν ξέρω

Ν’ αποθέσω

Στα μαλλιά σου

Μα πως θα τα καταφέρω να κοιμηθώ; Πόσο δύσκολες θα είναι αυτές οι πρώτες νύχτες μου; Δεν ξέρω να υποσχεθώ τίποτα. Δεν ξέρω να σου πω τίποτα. Σε ήθελα και άπλωσα να σ’ αγγίξω. Σε ήθελα και σ’ άφησα να βαδίσεις και να πράξεις. Σε ήθελα και μ’ άφησες να ξοδεύω το χρόνο ανόητα. Σε ήθελα και τίποτα άλλο. Πεισματικά φωνάζω:

- Ήθελα!

Κι ούτε:

- Σ’ αγαπώ!

Ούτε τίποτα άλλο.

Τραγουδώ:

- Ήθελα. Ήθελα.

Κι αν εκτίμησα λάθος, τις νύχτες τις άφησα να φύγουν σωστά εκτιμώντας. Αυτές οι καημένες οι νύχτες του Γενάρη. Να θυμάσαι:

- Δεκάξι με είκοσι εφτά του Γενάρη ήταν οι νύχτες που μπορούσαμε να ζήσουμε και δε ζήσαμε.

Αλλιωτεύω κι αντρειεύομαι. Τραγουδώ. Θα φύγω. Θα μπορώ να σ’ αντικρίσω και να χαράξω μια σκληρή στα χείλια μου γραμμή. Δε θα ΄χω να μετανιώσω για τίποτα. Και θυμήσου:

- Το σφίξιμο στο στομάχι θα έχει γίνει ένα χάδι.

Η μυθική σημασία που απόκτησε ο ύπνος για μένα. Η ευλογία που λέγεται ύπνος. Μα πως θα κοιμηθώ απόψε; Πόσο είσαι η Κ. που ξέρω! Δεν άλλαξες θαρρώ σε τίποτα. Τα μάτια μου σαν από νύστα κλείνουν μα δε με γελούν. Θα μακρύνω τη νύχτα θα αφήσω το στομάχι μου να είναι σφιγμένο και το μυαλό μου να φλέγεται. Θα φύγω. Θα φύγω. Θα φύγω.

26/01/81 [Επιστολή στην Κ.]

Υ.Γ.

1. Night is the enemy, από το τραγούδι I’ll Cry Tonight της Jannis Ian

2. Love is only sorrow, από το τραγούδι Love is Blind της Jannis Ian